Οι Αντιδραστικοί.. (ο πρόλογος: του Σπύρου Σταθόπουλου)

Σήμερα αναρτούμε τον πρόλογο από το βιβλίο του συν. Καραμπέτσου "Οι αντιδραστικοί" τον οποίο τον γράφει ο συν. Σπύρος Σταθόπουλος ως ένδειξη τιμής στην μνήμη του που έφυγε από κοντά μας πριν 3 χρόνια τέτοιο καιρό.
Να σημειώσουμε ότι το βιβλίο εκδόθηκε το 1988 από το εθνικιστικό βιβλιοπωλείο Νέα Θέσις..

Τώρα ή Ποτέ!

—«Συναγωνιστή, τώρα ή ποτέ..!» «Σύμφωνοι Θόδωρε, τώρα...» και πάντα προχωρούσα­με στήν επόμενη «τρέλλα» μας. Ποτέ δέν υπήρξε τό ποτέ. Πάντα το τώρα. "Οπως ποτέ δέν «πρυτάνευσε» ατή σκέψη και στή δράση μας ή ...«λογική». Εϊτε ή άστικοφιλελεύθερη, είτε ή σοσιαλμαρξιστική. Ό πολιτικός ...«ρεαλι­σμός» τής άρνησης του ΕΙΝΑΙ μας για τό ΕΧΩ μας κι' ό ορθολογισμός τής υποταγής γιά τό πιάτο τής φακής. Ό παραλογισμός τής «λογικής» νά ΕΧΕΙΣ «φιλελεύθερος» παρά νά ΕΙΣΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, γιά τήν σοσιαλιστική «λαϊκή» κυριαρχία κι' όχι γιά τήν κυριότητα του νου μας.

Δέν ξέρω αλλά εχω τήν εντύπωση πώς όσο κι άν λειτουρ­γούν τέλεια οι υπερσύγχρονοι καπιταλιστικοί και σο­σιαλιστικοί προπαγανδιστικοί μηχανισμοί μαζικής πλύ­σης καί αλλοτρίωσης, κάπου προδίδονται. Μου θυμίζουν τις μεταμφιέσεις του λύκου στήν κοκκινοσκουφίτσα και στά τρία γουρουνάκια. Και μόνο όσο υπάρχουν «καθώς πρέπει» γουρουνάκια και κοκκινοσκουφίτσες δέν θ'αντι­ληφθούν ποτέ πώς αυτό π.χ. τό «φιλελεύθερος» σημαίνει επιθυμία δούλου. Γιατί, βεβαίως, μόνο ένας σκλάβος μπο­ρεί νά είναι φιλελεύθερος, ποτέ ένας άνθρωπος ελεύθερος. Κι' όσο υπάρχουν γουρουνάκια και κοκκινοσκουφίτσες (κάτι συμπτώσεις...-) θά πηθικίζουν τά περί λαϊκής δημο­κρατίας, και μαρξιστικής κυριαρχίας τήν στιγμή πού δέν κυριαρχούν όχι τήν πατρίδα τους αλλά ούτε καν τά... τσερβελά τους ορίζουν.

Άλλα... «εϊθισθαι» οι καθώς πρέπει κρατούντες τις τύ­χες των ευρωπαϊκών μας πατρίδων και συγχρόνως παρα-κρατοΰντες τά ...σώβρακα τών μεγάλων αφεντικών (τά δι­κά τους βέβαια ποιος νά τά κρατήσει και τί χρειάζονται, άλλωστε, στήν ..χαριτωμένη ...καμαρωτή τους στάση...) καί ό στομαχο-έθνικόφρων λαός νά κάνει πώς δέν ξέρει ποιοι ορίζουν, πού καί πως μαγειρεύονται ό σοσιαλιστικός, ό φιλελεύθερος καί προπαντός δημοκρατικός καπιταλισμός στήν Έλλάδα. στήν Ιταλία, στήν Ισπανία κ.λπ.-κ.λπ. μέ τήν ανάλογη δόση τρομοκρατίας. "Οπως είναι «άγνωστο» ποϋ μαγειρεύονται οι ...λαϊκές δημοκρατίες καί...κυριαρχίες της Πολωνίας, τής Τσεχοσλοβακίας τής Ουγγαρίας (...«άδέλφια της «έλεύθερης» Δύσης σώστε μας...»). Κι' ακόμα που και μέ ποια συστατικά κατασκευά­ζεται ή «Εύρωπαϊκή Κοινότητα», ή ΕΟΚ, ή ΚΟΜΕΚΟΝ καί τό «όραμα» τής ΕΝΩΜΕΝΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ των Δημο­κρατών, φιλελεύθερων καί ...σοσιαλιστών... Δυτικοϋ τύ­πον (σικ!) μέ όλη τήν εκτίμηση καί τήν...πολιτισμένη πο­λιτική αντιπαράθεση των...Ευρωκομμουνιστών.

Κατά τά άλλα γελάμε μέ τούς Τούρκους όταν ...χάσανε τήν Μάλτα και μέ κείνο τό αμίμητο «Μάλτα γιόκ». Δεν α­κούσαμε όμως ποτέ κανένα σοσιαλιστή, δημοκράτη ή Ευρωπαϊο φιλελεύθερο νά πεΐ τό «Γιάλτα γιόκ». Τά «ευρωπαϊστικά» τους οράματα καταντήσανε ...ράμματα γιά τους σύγχρονους πολιτικούς Καρλομάγνους μας. Τά ράμματα τής Ευρώπης καθώς τήν κόψανε καί την ράψανε στά μέτρα και στά ...κωλομέρια τών σιβεριανών καί υπερατλαντικών πατρώνων τους.

Καί τελικά πρυτάνευσε ή ...λογική καί ό πολιτικός ...ρεαλισμός. Μας τελειώσανε οί κομμουνιστοφάγοι ..εθνι­κόφρονες τύπου Καραμανλή Α ' οκταετίας. Μας τελειώσανε καί οί κομμουνιστές-«έπαναστάτες». Οί λύκοι γίνανε αρνάκια. Τά κομμουνιστικά κόμματα σήμερα ΑΜΦΙΣΒΗ­ΤΟΥΝ, δέν «επαναστατούν». Δέν κάνουν πια αυτό πού λέ­γανε «επανάσταση», έστω κι' άν γιά επανάσταση εννοού­σαν τήν κοινωνικό-έθνική αναστάτωση (μιά κι' ή ΕΠΑ­ΝΑΣΤΑΣΗ είναι πολύ σοβαρή υπόθεση γιά νά χρησιμο­ποιείται από κομμουνιστές) όταν καταφέρανε νά σηκω­θούν τά πόδια νά βαρέσουν τό κεφάλι. Μέ φυσικό αποτέ­λεσμα νά μην υπάρχουν πια κεφάλια. Μόνο στομάχια καί μάλιστα ξεχειλωμένα.... φιλελεύθερα, σοσιαλιστικά, δε­ξιά και αριστερά!

Κάπου εδώ κολλάμε έμεϊς οί φασίστες, οί εξτρεμιστές, οί ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟΙ πού τούς χαλάμε τήν ...χώνεψη. Ε­μείς οί τρελοί πού δέν εννοούμε νά ...«πρυτανέψη ή λογι­κή κι' ό ρεαλισμός». Βλέπεις δέν είμαστε «νορμάλ» άνθρωποι. Καί βέβαια δέν είμαστε «νορμάλ» όταν τίς τρώμε άπό δώ, τίς τρώμε από κει, περνάμε άπό «κάθαρση». Πα­θαίνουμε, μαθαίνουμε, πεθαίνουμε καί δέν μαθαίνουμε ...πολιτικό ρεαλισμό καί δέν εννοούμε νά «νά πρυτανέψη» στό νου μας ή λογική τής υποταγής καί τής τρομοκρατίας.

Καί νάτος πάλι ό συναγωνιστής.

—Σπύρο, τώρα ή ποτέ. Σύμφωνοι Θόδωρε, πες το..

—Πρέπει νά στρωθούμε νά γράψουμε

-Γιατί συναγωνιστή, δέν τό κάνουμε κι' αυτό: 'Απ'όλα δέν κάνουμε καί γράφουμε ή μάλλον παραγράφουμε, δέν σου έφτασε ή τελευταία σαραντάρα. Καί δημοκρατικές μηνύσεις έχουμε καί έντυπα έχουμε. Μόνο σπίτια δέν έ­χουμε, ό.τι μας έμεινε τό πουλήσαμε καί «δημοκρατικά» μας ξωπετάξανε κι' όλες τις πόρτες μας κλείσανε.

-Για αυτό πρέπει νά γράψουμε...

—        Τί νά γράψουμε...«δήλωση μετανοίας» στόν Καρα­μανλή, στόν Φλωράκη, στους «αντιστασιακούς»; Δέν γί­νεται, μόνο ό Αντρέας μπορεί καί νά μας ...συγχωρέσει. Κάτι παραπάνω ξέρει αυτός...

Μέ κοίταξε λοξά. όσο κι' αν κατάλαβε τό μαύρο χιού­μορ.

-Κάτσε νά γράψης. νά περάσουμε άπλα τά μηνύματα μας. Είναι ανθρώπινα, είναι περήφανα, είναι άντρίκια. Είναι ή αγωνία τής ζωής. Είναι ή Ανάσταση, ή Επανά­σταση. Τώρα ή ποτέ. Έγώ γράφω... γιά τούς αγώνες καί τις εθνικιστικές μας θέσεις, γιά όσα ζήσαμε. Γιά τήν εθνικι­στική επανάσταση.

Νομίζεις πώς μπορεί κανείς σήμερα νά καταλάβη μέ τέτοια πλύση καί προπαγάνδα πώς ή πιό τολμηρή επανά­σταση ή μάλλον ή μοναδική επανάσταση είναι ή εθνικι­στική επανάσταση: Σάν ή μοναδική ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ στόν θάνατο; Κι' ύστερα υπάρχει κι' ό κίνδυνος νά μας πάρουν κι' εμάς γιά... «Σωτήρες»., καταλαβαίνεις., χιτώνες, ρά­βδο. Δελαπατρίδες...

"Οχι, όχι έτσι. Ούτε θά σώσουμε, ούτε θά κάνουμε τούς σωτήρες. 'Απλά θά πούμε πώς δέν χάθηκαν όλα όσο υπάρχουν εθνικιστές, πώς υπάρχει ή συνέχεια... θά πούμε αυτά πού μάθαμε άπ' όσα πάθαμε, αυτά πού όλοι ξέρουν αλλά δέν τολμούν νά τά σκεφτούν... Γιά τά παρασκήνια, γιά τά πλοκάμια, τίς μηχανορραφίες, τους εκβιασμούς, τίς μυστικές υπηρεσίες, τά κέντρα εξουσίας πού καταδυνα­στεύουν, αλλοτριώνουν καί έξοντώνουν άτομα, αγωνι­στές, λαούς, ΠΑΤΡΙΔΕΣ. Τήν Ευρώπη ολόκληρη. Πού υ­ποδουλώνουν καί εκφυλίζουν τά πάντα: Άρχεις, ηθικές α­ξίες, ιδανικά, αισθήματα... πού ευνουχίζουν... Γιά τήν ορ­γανωμένη καί κατευθυνόμενη βία καί τρομοκρατία τής «Δεξιάς» καί τής Αριστεράς.

-Εντάξει Θόδωρε. ΠΑΜΕ λοιπόν: ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΣΤΟ ΡΕΥΜΑ. (ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ. ΑΛΛΑ ΕΙ­ΜΑΣΤΕ.) ΤΟ ΕΧΩ τό θυσιάσαμε πρό πολλού στό ΕΙΝΑΙ καί σίγουρα θά ΕΙΜΑΣΤΕ.

—        Τί γράφεις; ιδεολογικό μανιφέστο:

—        Όχι. πολιτικό μυθιστόρημα...

Αυτή τή φορά τόν κοίταξα εγώ λοξά. Δέν μου μίλησε, μ' άφησε νά καταλάβω μόνος. Δυσκολεύτηκα... Εκείνο τό...μυθιστόρημα, δέν μού πήγαινε. Μά εδώ είναι ή ζωή τόσων συναγωνιστών μας εθνικιστών. Μιά ζωή. χίλιοι α­γώνες αγωνίας καί αίματος. Φωτιάς καί σιδήρου. Τρελής θυσίας. Άλλοι, γράφουν παραμύθια καί μυθιστορήματα «αντιστασιακής» έπινοήσεως. Ξαφνικά κατάλαβα. Καί βέβαια, μυθιστόρημα. Μόνο ένας μύθος θά μπορούσε νά πλησίαση κάπως μιά τόσο μεγάλη αλήθεια. Στους καιρούς μας μόνο σάν μυθιστόρημα θά μπορούσαν νά χαρακτηρι­στούν οί Ουσιαστικές τρέλες κι' ή ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ στό έν­στικτο τού θανάτου τών συναγωνιστών μας εθνικιστών κι' ή Επανάσταση μας. Αξίζει τόν κόπο όταν έμεινες μονα­δικός επαναστάτης ανάμεσα στά συντρίμια τού «πολίτικού ρεαλισμού» τών πάντων: ΑΡΙΣΤΕΡΑ καί «ΔΕΞΙΑ».

—        'Έχεις ίδέα γιά τίτλο: Ρώτησα λίγο θολωμένος. -Κάτι σάν «ΟΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟΙ» σε εισαγωγικά:

—        ~Οχι. όχι. χωρίς εισαγωγικά. Μόνο οί ζωντανοί καί ι­σχυροί όργανίσμοί ΑΝΤΙΔΡΟΥΝ ΣΤΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ καί στήν υποταγή, οί άρρωστοι καί τά ανθρωπάκια υποτάσσονται. Πρόοδος, ελευθερία και ανεξαρτη­σία σήμερα σημαίνει μόνο ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ. Ό μοναδικός τρόπος γιά νά νοιώθης ελεύθερος καί προοδευτικός είναι νά είσαι ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟΣ. Εθνικιστής - Επαναστάτης γιά ΕΛΛΑΔΑ καί συνεπής γιά Ευρώπη κι' όχι εύρωραγιάς Δύσης καί Ανατολής.

Αντίθετα στο ρεύμα τά κουπιά θέλουν γερά μπράτσα..

Σήμερα έχω μπροστά μου σχεδόν τελειωμένα τά χειρό­γραφα τον «πολιτικού μυθιστορήματος», κι' είναι όπως τό περίμενα. Μου ζήτησε νά τό προλογήσω. Καί μέ μεγά­λο ενθουσιασμό διαπίστωσα πως κανείς άλλος. Ϊσως, δέν θά μπορούσε νά χώση τό νυστέρι τόσο επιδέξια στό αρρω­στημένο κορμί τής Ιταλίας στήν δεκαετία 1965-1975 όσο ό Θόόωρος Καραμπέτσος. Δέν υπήρξε άπλα αυτόπτης μάρτυς αλλά αγωνιστικά ενεργοποιημένος ολόκληρη τήν εποχή τής έξαρσης τού ελληνικού εθνικισμού στήν Ιτα­λία, γιά νά μπόρεση ν' άποδόση τόσο ζωντανά όλο τό σκη­νικό τής πολιτικής βίας στήν γειτονική μας χώρα. Θά μπο­ρούσα νά πώ πώς ή αφήγηση γίνεται μυθιστορηματικά άπό κάποιο σημείο κι' ύστερα μιά καί στήν ουσία πρόκειται γιά μιά αυθεντική ιστορία. Μιά άπό τις ιστορίες μας... Σέ άλλη περίπτωση θά μπορούσα νά πώ. πώς ό αναγνώ­στης μπορεί ν' άντιληφθή πού σταματάει ή πραγματικότη­τα καί πού αρχίζει ή φαντασία. Εδώ όμως θα πώ τό αντίθε­το, ή πραγματικότητα ξεπερνάει τήν φαντασία όσο κι' άν υπάρχουν και τέτοια στοιχεία στό διήγημα. Τό σίγουρο πάντως είναι πώς ό συγγραφέας δέν είχε πρόθεση νά γρά­ψει μυθιστόρημα γαρνιρισμένο μ' όλα τά συστατικά τού σύγχρονου πολιτικού διηγήματος.

 Άλλες είναι οι προθέ­σεις του: Νά βγάλει στήν επιφάνεια τό μεγαλείο μιας φούχτας εθνικιστών αγωνιστών σ' έναν πολιτικά αφιλόξε­νο γι’ αυτούς χώρο, όπως ή Ιταλία τής δεκαετίας 1965-75 καί νά δώση συγχρόνως τις πραγματικά μίζερες διαστάσεις τής πολυδιαφημισμένης «αντίστασης» των «δημο­κρατικών Ελλήνων» ενάντια στό καθεστώς τής 21ης Α­πριλίου. Έντυπωσιάστηκα άπό τό γεγονός ότι ό ΚΑΡΑΜΠΕΤΣΟΣ. δέν γράφει μέ καμμιά προκατάληψη σέ σχέση μέ τίς ιδεολογικές του θέσεις όταν αγγίζει τούς «αντιστα­σιακούς». Εξιστορεί μόνο τήν αλήθεια μ' όλα της τά ενδε­χόμενα επακόλουθα, θά ήταν βέβαια ακατανόητο, αν μέ­σα σ' αυτές τίς σελίδες ένας εθνικιστής συγγραφέας δέν άφηνε νά ξεχυθούν οί βροντές τής εθνικιστικής κοσμο­θεωρίας πού δέν έχουν καμμιά σχέση μέ καρικατούρες «φασισμού» όπως τούς μυρικάζουν οί «προοδευτικοί» γραφιάδες εναντίον μας. Καί δέν σταματάει εδώ. Έντε­χνα, μέσα στό σενάριο τής βίας των πολιτικών μηχανοραφιών, τής δολοπλοκίας καί αριστερής τρομοκρατίας σ' όλα τά επίπεδα τής Ιταλικής ζωής. ξεπετάγεται ένα ση­μαντικό μέρος τής παγκόσμιας Δεξιάς διανόησης: Σπέγκλερ. Πρετσολινι, Τζιόραν, Νίτσε, μπαίνουν τόσο άπλα καί τόσο αυθόρμητα στό διήγημα. Και έδώ θά φανεϊ ξεκά­θαρα κάθε έλλειψη προκατάληψης άπό μέρους τοΰ συγ­γραφέα όταν ό ΚΑΡΑΜΠΕΤΣΟΣ εκφράζεται μέ θαυμα­σμό γιά τόν προοδευτικό Χένρυ Μίλλερ.

Τό δεύτερο μέρος τοΰ βιβλίου είναι ή επιστροφή στήν "Ελλάδα. Ή καυστική κριτική τής Απριλιανής επανα­στάσεως άπό καθαρά εθνικιστική σκοπιά.Οί αγώνες καί οί διώξεις τής «μεταπολίτευσης» σέ βάρος τών «στιγματι­σμένων» εθνικιστών. Τό δράμα καί τό ξεπούλημα τής Κύ­πρου, οι πόθοι καί τά πάθη τών καθηλωμένων σέ αναγκα­στική απραξία, εθνικιστών.

...Καί μετά τό τέλος... Τό τόσο επίκαιρο τέλος θά μεταφέρη τόν άναγνώστη στις μέρες μας. Ξεκινάει άπ' τήν τρομοκρατία στήν Ιταλία, τελειώνον­τας μέ τήν τρομοκρατία στήν Ελλάδα. Ή «Ίταλοποίηση» σ' όλο της τό μεγαλείο. Δεν θά

διακινδυνέψω περισσότερα. Γιά ένα πράγμα είμαι σίγουρος. Ό Καραμπέτσος μ' αυτό τό βιβλίο αγγίζει τήν καρδιά κά­θε Έλληνα εθνικιστή καί τόν οπλίζει γιά τούς αγώνες πού έρχονται, χωρίς νά χάνεται σέ φιλοσοφικά ευχολόγια καί νεφελώματα.

Τό διήγημα είναι ζωντανό, ατόφιο, μαχητικό σάν τόν  ί­διο τόν εμπνευστή του.

Σπύρος Λ. Σταθόπουλος 

Διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών 

Πανεπιστημίου Νεαπόλεως