Ας μιλήσουμε εξ αρχής με ανοιχτά χαρτιά για ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ

γράφει ο Πέτρος Μυλωνάς
Ας μιλήσουμε εξ αρχής με ανοιχτά χαρτιά. Πάει καιρός που ο «χώρος» των εθνικιστών έχει διευρυνθεί, στεγανά έχουν ξεπεραστεί, ποσοστά αξιέπαινα, πλην όμως μη διαχειρίσιμα, σε σύγκριση με τα «πέτρινα χρόνια» του ’70, του ’80 και του ’90. Κόσμος που δίσταζε, κόσμος που είχε αποσυρθεί, κόσμος που ήταν αγέννητος (κυρίως) το «έτος μηδέν» δηλαδή το 1974 που η καταστροφική μεταπολίτευση άρχισε να σαρώνει τα πάντα και τους πάντες, κόσμος που μετά από πολλούς αγώνες σκληρούς και προγενέστερους, μετά από πληθώρα (πλέον) βιβλίων, περιοδικών και κάθε είδους εκδόσεων σχηματοποιεί συνεχώς μία παράταξη, παράταξη πολύ μεγαλύτερη από έναν ιδεολογικό πόλο με τα αρνητικά και τα θετικά του. Μία παράταξη πατριωτική που δεν θέλει και δεν έχει ανάγκη να απολογείται ή να χρεώνεται λάθη, σφάλματα, αποτυχίες και γιατί όχι και ανεπάρκειες μικρές ή
μεγάλες παλαιότερων και περασμένων εποχών. Σε καμία περίπτωση δεν μηδενίζουμε πάντως τις προγενέστερες προσπάθειες, θα ήταν άλλωστε σαν να μειώνουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Αυτή λοιπόν η πατριωτική παράταξη ψάχνει να βρει οράματα, πυξίδες, δρόμους, προσανατολισμούς και ενίοτε τους κατάλληλους ανθρώπους στην κατάλληλη θέση, τους ηγέτες με λίγα λόγια. Προέχει όμως η χάραξη της πορείας, η ειλικρίνεια των συμμετασχόντων σε κάθε προσπάθεια, το ήθος, το αγωνιστικό παρελθόν και το μελλοντικό αποτέλεσμα που πρέπει να φαίνεται τουλάχιστον ελπιδοφόρο. Για να έχει λοιπόν μία ελπίδα αυτή η πατριωτική παράταξη είτε πρέπει να γίνει ένας καινούργιος φορέας, είτε πρέπει να δείξει ο υπάρχων μαζικός φορέας ότι έχει πραγματική διάθεση να ακούσει και άλλους, να συζητήσει και με άλλους και κυρίως να αλλάξει συμπεριφορές-όχι ιδέες-που μέχρι τώρα τον περιστρέφουν γύρω ακριβώς από τον εαυτό του. 

Υπάρχει μία λύση ακόμη: Δηλαδή να αποδείξουν κάποιοι ότι υπάρχουν κι’ άλλοι δρόμοι πέρα από τους δύο προαναφερόμενους, ότι πράγματι έχουμε περάσει σε μία μετά-πολιτική εποχή όπου χρειάζονται εντελώς άλλου είδους λογικές και δράσεις. Συζητήσεις τέτοιες ακριβώς και μάλιστα από ανθρώπους ξεχωριστούς συχνά ακούμε, δράση πάντως και πράξεις-μέχρι σήμερα-πολλές δεν είδαμε

 «Κάνε ότι πρέπει και ας γίνει οτιδήποτε» αλλά σωστά Στην εφημερίδα μας εδώ και καιρό ανοίξαμε μία συζήτηση με θέμα «ο εθνικισμός αύριο», εννοώντας ότι η ιδεολογία μας θα είναι η βάσις αλλά όχι το «όλον» (βλέπε το άρθρο του «ΕΚ» α.φ. 460)  σε μία ιστορική συγκυρία που ζούμε όλοι και τα φαινόμενά της υλοποιούνται πολλές φορές τόσο γρήγορα που γίνονται σχεδόν χειροπιαστά. Τα τελευταία 4-5 χρόνια ζήσαμε ότι δεν έγινε στα προηγούμενα 35, αν επιθυμούμε να έχουμε δεξαμενές γεμάτες στο μακρύ ταξίδι που σίγουρα μας περιμένει πρέπει πριν ξεκινήσουμε να έχουμε βρει τα καύσιμα. Αλλιώς δεν θα φτάσουμε παρά λίγα χιλιόμετρα μακριά και θα γυρίσουμε κουρασμένοι, ηττημένοι και κυρίως ατελέσφοροι για μία ακόμη φορά. 

Αποσκευές μπορεί να κουβαλάει ο καθείς όσες μπορεί να σηκώσει, αν όμως δεν έχει την δύναμη να ταξιδέψει καλύτερα να μην ξεκινήσει. Ας κάνουμε όμως τον «δικηγόρο του διαβόλου», εύκολα κάποιος θα μας φέρει τον αντίλογο θυμίζοντάς μας την ρήση του Ιωάννου Μεταξά: «Κάνε ότι πρέπει και ας γίνει οτιδήποτε». Στην παραπάνω ρήση συμφωνούμε απόλυτα, αλλά διευκρινίζουμε: «Κάνε ότι πρέπει» σημαίνει κάνε αυτό που είναι σωστό στην κατάλληλη ώρα, ούτε πριν-ούτε μετά. «Κάνε ότι πρέπει» και όχι ότι σου κατέβει στο κεφάλι για να κάνεις μία φιγούρα, να βγάλεις απωθημένα, ή να λάμψεις για λίγο και μετά να χαθείς σαν μία άδεια πυρίτιδος, πλέον, «πολιτική» φωτοβολίδα, σαν ένα κενό κάνιστρο. Αν θέλει κάποιος ή κάποια να φτιάξει κάτι, να ανανεώσει κάτι, ή ν’ ανοίξει εξ αρχής έναν νέο δρόμο ας το πει δημόσια, ας το σκεφτεί καλά και ας υποσχεθεί ότι θα δει τον εαυτό του μετά από πέντε-έξι χρόνια πιστόν απολύτως σε ότι πρεσβεύει σήμερα. Αλλιώς το να κάνει ένα «αρματολίκι» δικό του για να πάει μετά να παζαρέψει με πασάδες ή αγάδες και να αλλάξει γραμμή αύριο καμία υπηρεσία δεν θα προσφέρει, αντιθέτως πολιτική και ιδεολογική ζημιά θα προκαλέσει

Τι λέμε και τι θέλουμε Όσον μας αφορά, μιας και μιλάμε με ανοιχτά χαρτιά, το (ξανά) ξεκαθαρίζουμε. Εμείς ούτε «κόμμα» θέλουμε να κάνουμε, ούτε «μπροστινοί» κανενός είμαστε. Όποιοι το πιστεύουν αυτό και λανθάνουν και χάνουν τον χρόνο τους, αν πάλι κάποιοι μας θεωρούν δεδομένους στα σχέδιά τους πλανώνται πλάνην οικτράν. Αν μας νομίζουν, από την άλλη πλευρά εκ προοιμίου εναντίον τους, διότι π.χ. «δεν γουστάρουμε» κανέναν και τίποτε πέφτουν επίσης σε δεύτερη πλάνη, χειρότερη της πρώτης. Λέμε απλά ότι καταστάσεις καφενείου δεν είναι σοβαρές, ότι κλειστές παρέες θα μένουν πίσω από κλειστές πόρτες. Λέμε επίσης ότι αποφάσεις που καθορίζουν πορείες με βάση «οικογενειακά» συμφέροντα και «συντεχνιακά» κεκτημένα σύντομα θα αποδειχτούν ζημιογόνες και τραγικές. Θέλουμε όσοι αποφασίσουν να τραβήξουν ή να ξανατραβήξουν μπροστά να δείξουν ότι είναι κατάλληλοι και επαρκείς και ότι διαθέτουν ήθος ιδεολογικό και συναγωνιστικό. Ας είναι λίγοι αλλά να είναι αυτοί που θα γίνουν αύριο οι Άριστοι, αλλιώς ας ανοίξουν κανένα «μικρομάγαζο» ή να παραμείνουν απλοί «σφραγιδοφύλακες». Η φύση, αργά ή γρήγορα, θα πληρώσει με τον νόμο και τον όγκο της το όποιο κενό. Αυτά λέμε τόσον καιρό, αυτά θέλουμε και ότι είπαμε το εννοούμε. Η κρίση και η πίστη δική σας. 

πηγή