Ο ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ.

Αφίσα του ΕΝΕΚ που κολλήθηκε σε
όλη την κομμουνιστικοκρατούμενη
μεταπολιτευτική Ελλάδα   

Εκπαιδευτικές παρακαταθήκες
Αναρτώντας σήμερα ένα ακόμη εκπαιδευτικό θέμα "Ο ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ" που διδάσκονταν στους εκπαιδευτικούς πυρήνες του κινήματος, παραθέτουμε επίσης αυτούσιο ενημερωτικό φυλλάδιο* που εκδόθηκε την δεκαετία του '90 από την διεύθυνση εκπαιδεύσεως, μέσα από το οποίο αναδεικνύεται όλο το οργανωτικό πνεύμα αλλά και η φιλοσοφία του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ για το πως και με ποιες μεθόδους πρέπει να λειτουργεί και να πορεύεται το ελληνικό εθνικιστικό κίνημα  

*Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΙΣ ΤΩΝ ΣΤΕΛΕΧΩΝ 
Η συγκρότησις, η διοίκησις και η καθοδήγησις των οργανώσεων και των μελών μας, πραγματοποιείται καθ' ολοκληρίαν από στελέχη τα οποία δημιουργήθηκαν μέσα από τις εκπαιδευτικές διαδικασίες του Κινήματος. Διαδικασίες που απαιτούν χρόνο, προσπάθεια, επιμονή, γνώσεις και αντοχή

Η πρώτη εκπαιδευτική βαθμίδα είναι οι Πυρήνες Υποδοχής (Π.Υ.) στην διάρκεια λειτουργίας του Π.Υ. το κίνημα με επιχειρήματα γκρεμίζει τον ψεύτικο κόσμο της παρακμής που τα καπιταλιστικά και μαρξιστικά συμφέροντα δημιουργούν στον νου των ανθρώπων και στην θέσι του προβάλλει έναν νέο ηρωικό ανθρώπινο κόσμο. Τον κόσμο του αύριο.

συναγωνιστές, μέλη του ΕΝΕΚ κρατούν το πανό με το 

σύνθημα: Ο ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ

Η δεύτερη εκπαιδευτική βαθμίδα είναι οι Πυρήνες Κρούσεως (Π.Κ.)  Εκεί, μέσα από συνεχή δράσι, η ομάδα καθοδηγήσεως αξιολογεί τα αποτελέσματα των συνεχών κρούσεων(εξ ού και η ονομασία) που γίνονται προς τα μέλη των πυρήνων για να διαπιστώσει την ύπαρξη ηγετικών ηή μη προσόντων.
Η ολοκλήρωσις του πρώτου κύκλου της εκπαιδευτικής διαδικασίας είναι η Σχολή Στελεχών. Η μόρφωσις των στελεχών είναι ολοκληρωμένη και αναφέρεται σε μαθήματα ιδεολογίας, Φιλοσοφίας, Οργανώσεως, Διοικήσεως, Πολιτικής Ιστορίας, Πολιτικής Καθοδηγήσεως, Μεθόδων Εκπαιδεύσεως και Προπαγάνδας. 
Η θεωρητική κατάρτησις που αποκτούν τα νέα στελέχη εφαρμόζεται στον καθημερινό αγώνα. Αγώνα που θα μπορούσε να είναι πολλαπλά εντονώτερος και αποτελεσματικότερος αν τα οικονομικά μέσα ήταν επαρκή. (από το ενημερωτικό φυλλάδιο έκδοσης 1990)  

ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ

Κάρολος Μαρξ, η καταγωγή και το έργο του.

Ο Κ. Μάρξ γεννήθηκε το 1818 από γονείς Εβραίους, μάλιστα από οικογένειες ραββίνων. Ο πατέρας του που ήταν νομικός, για επαγγελματικούς λόγους έγινε τυπικά Χριστιανός Διαμαρτυρόμενος.

Την προσωπικότητα του Μάρξ επηρέασε βαθύτατα η πνευματική κατάσταση της εποχής του. Ήταν η εποχή των συνεχών ανακαλύψεων των νόμων που διέπουν την φύση, με κορύφωση την ανακάλυψη του Άγγλου φυσοδίφου Καρόλου Δαρβίνου, για την εξέλιξη των ειδών από κατώτερες μορφές προς ανώτερες. Επίσης μεγάλη διάδοση είχαν οι αναρχικές και ατομιστικές ιδέες που διεκήρυξε η Γαλλική Επανάσταση. Σε τούτο το πλαίσιο ιδεών ο Μαρξ ασπάσθηκε τις αρκετά διαδομένες σοσιαλιστικές αντιλήψεις που διέβλεπαν σε μία δικαιοτέρα οργάνωση της κοινωνίας.

Τότε ο Μάρξ θέλησε να μετατρέψει το ιδανικό τούτο σε «επιστήμη» και να προαγάγει την υποκειμενική του πίστη για την άφευκτο έλευση του σοσιαλισμού σε αντικειμενικό ιστορικό νόμο. Επεδόθη, λοιπόν, στην συστηματική έρευνα και την ανάλυση των ανεπτυγμένων κοινωνιών του καιρού του, όχι για να φθάσει στο οποιοδήποτε συμπέρασμα, αλλά για να κατοχυρώσει επιστημονικώς τις εκ των προτέρων υφιστάμενες πεποιθήσεις του και ένα ήδη προκαθορισμένο σκοπό, δηλαδή την αντικατάσταση του υπάρχοντος κοινωνικού συστήματος από τον κομμουνισμό. Ο Μάρξ όπως διαπιστώνουμε δεν ενήργησε καθόλου επιστημονικά για να δημιουργήσει τον «επιστημονικό σοσιαλισμό» του. Αλλά κατάφερε να δημιουργήσει μία θεωρία, η οποία, αν και έχει διαψευσθεί από τα πράγματα, έχει αποκτήσει μία σημαντική απήχηση, λόγω της συστηματικής προπαγάνδας που της γίνεται.

Γενικώς Μαρξισμός ονομάσθηκε το σύνολο των φιλοσοφικών, κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών αντιλήψεων και θεωριών του Καρόλου Μάρξ.

Αίτια του Μαρξιστικού έργου

Οι παράγοντες που επηρέασαν βαθύτατα τον Μάρξ, καθόρισαν την σκέψη του, την στάση του έναντι της κοινωνίας και το έργο του, είναι:

Α) Η εβραϊκή καταγωγή του, από την οποία κληρονόμησε:

1) Τον μυστικισμό, ο οποίος εκδηλώθηκε με την κατά βάθος «θεοκρατική» σκέψη του και με «προφητικό» μεσσιανισμό του (θεωρία περί αναπόφευκτου) της επιβολής του κομμουνισμού). Ο Μάρξ βλέπει την Νομοτέλεια σαν ένα τρομερό Ιεχωβά και οραματίζεται τον κομμουνισμό σαν «γη της επαγγελίας». Η «επιστημονική» θεωρία του στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένα δόγμα, μία νέα θρησκεία.

2) Τον διεθνισμό (οικουμενισμό), που τον ώθησε στην άρνηση της Πατρίδας και του Έθνους.

3) Το συναίσθημα του διωγμένου, του ταπεινωμένου και καταφρονεμένου, του αδικημένου και καταπιεζομένου. Αυτό του γέννησε το μίσος κατά της ισχυούσης τάξεως, όλων των ισχυρών και κάθε είδους νόμο. Συχνά ο καταπιεζόμενος, για να λυτρωθεί, οραματίζεται τον εαυτό του προφήτη, οδηγό ηγέτη εκδικητή, τιμωρό και κριτή των ανθρώπων. Αυθυποβάλλεται και πιστεύει ότι αυτός φέρεις την λυτρωτική αλήθεια. Αυτό συνέβη και στον διωγμένο Εβραίο Κ. Μάρξ.

Β) Η αλλαξοπιστία της οικογενείας του, που κλόνισε μέσα του την πίστη προς κάθε θρησκεία και τον ώθησε στην αθεΐα.

Γ) Η Δυστυχία μέσα στην οποία έζησε, στερούμενος, υποφέροντας και βλέποντας την οικογένειά του να πεινά. Αυτή η κατάσταση πότισε την ψυχή του με «ταξικό» μίσος κατά των εχόντων.

Δ) Η εποχή του, που του έδωσε τον θετικισμό, τον υλισμό, την πολιτική οικονομία και του προσέφερε για παρατήρηση τις τάσεις, που εκείνος εξέλαβε για «νόμους» (εξαθλίωση του προλεταριάτου, συγκέντρωση του κεφαλαίου).

Στ) Οι χώρες όπου έζησε, οι οποίες του έδωσαν την φιλοσοφική κατάρτιση και σκέψη (Γερμανία), την πολιτιή πίστη και την επαναστατικότητα (Γαλλία) και την οικουμενική θεωρία (Αγγλία).

Κατηγορίες του Μαρξιστικού έργου

Τα κύρια τμήματα της μαρξιστικής θεωρίας είναι τα εξής:

Α) Ο Διαλεκτικός Υλισμός : Αποτελεί την γενική φιλοσοφία, την κοσμοθεωρία του μαρξισμού. Είναι η αντίληψή του για τον κόσμο, η ερμηνεία που δίνει για όλα τα φαινόμενα του σύμπαντος και της ζωής.

Β) Ο Ιστορικός Υλισμός : (η υλιστική αντίληψη της ιστορίας) : είναι η θεωρία του μαρξισμού για την συγκρότηση, την εσωτερική λειτουργία και την εξέλιξη των ανθρωπίνων κοινωνιών. Είναι η μαρξιστική ερμηνεία των ιστορικών φαινομένων, η Βιοθεωρία του μαρξισμού.

Γ) Οι οικονομικές θεωρίες : αποτελούν βασικό συστατικό στοιχείο του μαρξισμού, διότι υποτίθεται ότι «αποδεικνύουν» την εκμετάλλευση που υφίσταται ο άνθρωπος από τους ομοίους του, καταδεικνύουν την δυνατότητα και τον τρόπο καταργήσεώς της και στηρίζουν «επιστημονικά» την άποψη για την «αναπότρεπτη» πτώση της κεφαλαιοκρατίας.

Φύση και μέθοδος του Μαρξισμού

Ο μαρξισμός είναι μια μονιστική θεωρία. Μονιστικές λέγονται οι θεωρίες εκείνες που ανοίγουν όλα τα φαινόμενα σε ένα βασικό αίτιο, σε μία αρχική πηγή και προσπαθούν να ερμηνεύσουν ολόκληρο τον κόσμο και να συλλάβουν την αλήθεια, χρησιμοποιώντας ένα μόνο κύριο κριτήριο, ένα γενικό κλειδί που υποτίθεται ότι ανοίγει όλες τις πόρτες.

Ο μαρξισμός ανήκει ακριβώς σ΄αυτές τις θεωρίες. Διδάσκει ότι μοναδική πραγματικότητα από την οποία εκκινούν τα πάντα, είναι η ύλη. Για τους μαρξιστές η ύλη είναι το πρώτο και ουσιαστικό, το μοναδικό δεδομένο. Σ΄αυτήν ανάγουν τα πάντα. Όλα τα άλλα δεν είναι παρά διάφορες μορφές, αντανακλάσεις ή υποπροϊόντα της ύλης.

Η μέθοδος που χρησιμοποιεί ο μαρξισμός είναι η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ. Σύμφωνα με αυτήν την μέθοδο, όπως την αντιλαμβάνεται ο μαρξισμός, κάθε κίνηση διέπεται από ορισμένες αναλλοίωτες αρχές. Αυτές καθορίζουν ένα είδος ρυθμού στην πορεία της ζωής, ο οποίος λέγεται «τριαδικός κύκλος».Αυτός αποτελείται από τρία στοιχεία :

Την ΘΕΣΗ, δηλαδή την εκάστοτε υφισταμένη κατάσταση, το υπάρχον.

Την ΑΝΤΙΘΕΣΗ που συνιστά την άρνηση της αρχικής θέσεως.

Την ΣΥΝΘΕΣΗ, που είναι προϊόν της διαπάλης μεταξύ θέσεως και αντιθέσεως.

5) Ο Διαλεκτικός Υλισμός

Α. Βασικές αρχές της μαρξιστικής κοσμοθεωρίας είναι :

Η ύλη είναι το πρώτο και κύριο δεδομένο. Αυτή είναι η μόνη αληθινή πραγματικότητα από την οποία προέρχονται τα πάντα.

Η ύλη κινείται μόνη της. Δεν έχει ανάγκη από κάποια μεταφυσική πηγή κινήσεως, είναι αυτοδυναμική.

Ο κόσμος είναι καθαρά υλικός και κινείται μόνος του, σύμφωνα με ορισμένες γνωστούς νόμους (τριαδικούς κύκλους). Άρα είναι απολύτως δυνατόν να τον κατανοήσουμε πλήρως και να συλλάβουμε ολόκληρη την απόλυτη αλήθεια.

B. Οι νόμοι του Διαλεκτικού Υλισμού

Α) Νόμος ΑΛΛΗΛΕΞΑΡΤΗΣΕΩΣ

Κατά τους μαρξιστές τα πάντα αλληλεξαρτώνται. Η φύση αποτελεί ένα ενιαίο σύνολο και όλα τα φαινόμενά της συνδέονται αναπόσπαστα μεταξύ τους. Τα πάντα, από τους κόκκους της άμμου ως τους πιο μακρινούς αστέρες και από μονοκύτταρους οργανισμούς, ως τον άνθρωπο, βρίσκονται σε αδιάκοπη αλληλεξάρτηση, σε συνεχή αλληλεπίδραση, σε μόνιμο αλληλοκαθορισμό.

Κριτική: Ο Μάρξ έχει μία αντίληψη του κόσμου που τα θέλει όλα οργανωμένα, πειθαρχικά, καλοβαλμένα στη θέση τους, ιεραρχημένα. Τελικά, όμως, οδηγεί σε αντίθετο αποτέλεσμα. Στην αδυναμία της γνώσεως του κόσμου. Αν τα πάντα αλληλεξαρτώνται και δεν είναι δυνατόν να κατανοήσουμε κανένα φαινόμενο, αν δεν το συνδέσουμε με όλα τα άλλα, φθάνουμε στο σημείο να μη μπορούμε να πραγματοποιήσουμε καμία απολύτως έρευνα.

Β) Νόμος της ΑΕΝΑΟΥ ΑΝΟΔΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΕΩΣ

Κατά την μαρξιστική κοσμοθεωρία τα πάντα κινούνται συνεχώς και αδιακόπτως. Τίποτε δεν μένει σταθερό και αμετάβλητο. Η ακινησία είναι πράγμα ανύπαρκτο. Όλα μεταβάλλονται, κινούνται, αλλάζουν.

Κριτική:

Εφόσον υπάρχει η κίνηση, η οποία κατά κάποιο τρόπο αποτελεί την «ΘΕΣΗ» θα έπρεπε οπωσδήποτε, σύμφωνα με τον «νόμο για την ενότητα των αντιθέσεων» να υπάρχει και η «άρνηση» της κινήσεως, δηλαδή η ακινησία.

Η κίνηση κατά τον Μάρξ γίνεται σύμφωνα με ορισμένους νόμους, οι οποίοι, όμως, οι ίδιοι παραμένουν αναλλοίωτοι. Οι μαρξιστικοί «νόμοι» που διέπουν την κίνηση, είναι αιώνιοι. Ίσχυαν, ισχύουν και θα ισχύουν. Δηλαδή μένουν ακίνητοι και έτσι αναιρούν και διαψεύδουν τον «νόμο της διαρκούς κινήσεως».

Κατά τους μαρξιστές η κίνηση έχει σταθερά ανοδικό χαρακτήρα. Για να συντελείται όμως η κίνηση ανοδικά θα πρέπει να ακολουθεί κάποια λογική πορεία. Έτσι ο μαρξισμός γίνεται μια τελεολογική θεωρία, πράγμα που έρχεται σε αντίθεση προς την άποψή του, για τον αυτοδυναμισμό της ύλης.

Ο Διαλεκτικός Υλισμός περιγράφει απλώς την κίνηση. Μας λέγει πως πραγματοποιείται (τριαδικός ρυθμός, ποσοτικές και ποιοτικές αλλαγές). Δεν δίνει, όμως, καμία εξήγηση για την πηγή της.

Γ) Νόμος ΜΕΤΑΒΟΛΗΣ ΤΗΣ ΠΟΣΟΤΗΤΑΣ ΣΕ ΠΟΙΟΤΗΤΑ

Η κίνηση, κατά τον μαρξισμό, πραγματοποιείται, όπως ήδη αναφέραμε, σύμφωνα με ένα καθορισμένο ρυθμό, τον τριαδικό (Θέσις-Αντίθεσις-Σύνθεσις) που επαναλαμβάνεται αενάως.

Κριτική: Τα παραδείγματα που μας δίδει ο μαρξισμός για ενίσχυση αυτής της αρχής είναι εντελώς ατυχή. Στο παράδειγμα του νερού που γίνεται ατμός, δεν έχουμε πραγματική μετάβαση σε νέα «ποιότητα», διότι ο ατμός ή στην συνέχεια ο πάγος δεν είναι πραγματικά νέες ποιότητες, αλλά η ίδια ποιότητα σε νέα μορφή. Πρόκειται για την ίδια ποιότητα που μας φανερώνεται με τρεις διαφορετικές μορφές (νερό-ατμός-πάγος).

Δ) Νόμος της  ΕΝΟΤΗΤΟΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΣΕΩΝ

Κάθε τι που τίθεται σαν αρχική θέση, τόσο στην φύση όσο και στην κοινωνία, φέρει μέσα του την ίδια την άρνησή του. Αυτός είναι ο «νόμος της αρνήσεως» ή «νόμος της διπλής αρνήσεως».

Κριτική:

Η σύνθεση δεν είναι πάντοτε αναπότρεπτη. Κάποτε έρχεται, κάποτε όχι. Εκτός αν ονομάσουμε κάθε νέα κατάσταση «σύνθεση». Αν π.χ. θεωρήσουμε την ζωή σαν «θέση» με «αντίθεσή» της τον θάνατο, ποία είναι η σύνθεση; Μήπως η αθανασία; Πιστεύει σε κάτι τέτοιο ο μαρξισμός;

Η νέα κατάσταση δεν είναι πάντοτε προοδευτική. Μπορεί να είναι «ανωτέρα», μπορεί όμως να είναι και «κατωτέρα» από την παλιά. Η εξέλιξη δεν είναι πάντα θετική. Μπορεί να αποτελεί «πρόοδο», αλλά εξίσου δυνατόν μπορεί να αποτελεί οπισθοδρόμηση.

Η νέα κατάσταση είναι συνήθως η συνισταμένη πολλών παραγόντων και όχι μόνον δύο, όπως τόσον απλουστευτικά θέλει ο μαρξισμός.

Στο σχήμα του «τριαδικού κύκλου» χωρούν τα πάντα. Διότι στην πραγματικότητα έχουμε την δυνατότητα να θεωρήσουμε οτιδήποτε σαν ΘΕΣΗ και να βάλουμε απέναντί του, οτιδήποτε σαν ΑΝΤΙΘΕΣΗ, ώστε να προκαθορίσουμε την υποτιθεμένη ΣΥΝΘΕΣΗ, σύμφωνα με τις επιθυμίες μας. Αν για παράδειγμα υποθέσουμε ότι ο «καπιταλισμός» είναι η Θέση και το «προλεταριάτο» η άρνησή του, όπως το θέλει ο Μάρξ, γιατί η ΣΥΝΘΕΣΗ να είναι οπωσδήποτε ο Κομμουνισμός, όπως θέλουν οι μαρξισταί και όχι ο εθνικοσοσιαλισμός;

Ο ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΥΛΙΣΜΟΣ

Ο Ιστορικός Υλισμός είναι η μεταφορά και η εφαρμογή των νόμων του Διαλεκτικού Υλισμού στην ιστορική εξέλιξη και την κοινωνική ζωή.

Ο Ιστορικός Υλισμός είναι ένας απόλυτος τελεολογισμός. Είναι μια καθαρά εσχατολογική θεωρία, η οποία διδάσκει ότι ολόκληρος η ιστορική κίνηση οδηγεί κατά τρόπο αναπότρεπτο και (σοφά) προκαθορισμένο, στην επιβολή του κομμουνισμού σε παγκόσμια κλίμακα.

Αντίφαση του Ιστορικού Υλισμού είναι και το γεγονός ότι θέτει ένα τέρμα στην ιστορική εξέλιξη. Το τέρμα αυτό είναι ο Κομμουνισμός. Διαψεύδει έτσι ο μαρξισμός τον ίδιο του τον «νόμο» της διαρκούς (ιστορικής) κινήσεως.

Το σχήμα του Ιστορικού Υλισμού

Ο Ιστορικός Υλισμός εκκινώντας από την θέση του Διαλεκτικού Υλισμού ότι η ύλη είναι παντού και πάντοτε το πρώτο και βασικό στοιχείο, πιστεύει ότι αυτό ισχύει και για την κοινωνία. Επειδή δε η οικονομία είναι το πλέον υλικό στοιχείο και πιο συγκεκριμένα ακόμη η παραγωγή, καθορίζει όλα τα κοινωνικά και ιστορικά φαινόμενα. Η οικονομία είναι η βάση. Όλα τα άλλα δεν είναι παρά το «εποικοδόμημα», δηλαδή η φιλοσοφία, η θρησκεία, η τέχνη, η πολιτική οργάνωση της κοινωνίας. Έτσι λέει ο Μάρξ.

Η παραγωγή αποτελείται από δύο στοιχεία. Το πρώτο είναι οι παραγωγικές δυνάμεις και το δεύτερο οι παραγωγικές σχέσεις.

Οι παραγωγικές δυνάμεις είναι τα μέσα που χρησιμοποιούνται για την παραγωγή (εργαλεία, μηχανές, πρώτες ύλες) και η εργατική δύναμη, δηλαδή η ικανότητα του ανθρώπου να εργάζεται και να παράγει.

Οι παραγωγικές σχέσεις είναι οι σχέσεις που διαμορφώνονται μεταξύ των ανθρώπων κατά την διαδικασία της παραγωγής. Π.χ. είναι σχέσεις μεταξύ κυρίων και δούλων, φεουδαρχών και δουλοπαροίκων, κεφαλαιοκρατών και εργατών.

Η πάλη των τάξεων

Κατά τον Μαρξ τάξη είναι το σύνολο των ανθρώπων που έχουν την αυτή θέση στην παραγωγή. Δεν θεωρεί δηλαδή σαν κριτήριο για την ταξινόμηση των ανθρώπων την φυλετική καταγωγή. Ο Μαρξ υποστηρίζει ότι κάθε τάξη, έχοντας μια ειδική θέση μέσα στην παραγωγή, έχει και τα ιδικά της, ιδιαίτερα, ταξικά, οικονομικά συμφέροντα. Τα συμφέροντα αυτά καθορίζουν όλες τις πολιτικές και άλλες αντιλήψεις της. Έτσι κάθε τάξη έχει δική της ενιαία ταξική συνείδηση και βούληση, που εκφράζουν την θέση της στην παραγωγή, τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις της.

Κριτική: Ο Μαρξ παραγνωρίζει τα ιστορικά δεδομένα αναφερόμενος στην πάλη των τάξεων, διότι κυρίαρχο ιστορικό φαινόμενο είναι η πάλη μεταξύ των εθνών. Η πρόοδος και η ανάπτυξη των «παραγωγικών δυνάμεων» έγινε μόνο στους κόλπους ορισμένων φυλών. Και πάλι μέσα σ΄αυτές ορισμένοι εκλεκτοί άνδρες κάθε γενιάς προώθησαν την γνώση και την τεχνολογία. Έτσι δεν είναι νοητό το «προλεταριάτο» να γίνει κυρίαρχο της κοινωνίας με την μεταβολή των παραγωγικών σχέσεων. Μόνο οι άξιοι είναι ικανοί να οδηγούν και αυτοί βρίσκονται σ΄όλες τις τάξεις.  

Επίλογος

Όταν μιλούμε για το σημερινό ρωσικό καθεστώς δεν πρέπει να λησμονούμε ότι εγκαθιδρύθηκε κατά «παράβαση» των μαρξιστικών θεωριών.

Δεν αντιτιθέμαστε στους ρώσους, επειδή είναι «μαρξιστές», αλλά επειδή είναι ανέκαθεν εχθροί μας υπό οποιοδήποτε καθεστώς. Είναι απλούστατα κίνδυνος για την εθνική μας ανεξαρτησία (Σλάβοι).

Η αντιδικία μας με τους μαρξιστές είναι σε φιλοσοφικό επίπεδο.

Η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων που ψηφίζουν μαρξιστικά κόμματα δεν έχουν καμιά γνώση της μαρξιστικής θεωρίας, άλλωστε αν μπορούσαν να την κατανοήσουν, δεν θα ψήφιζαν ποτέ τέτοια κόμματα.-