Ψηφίδες από την Ιστορία του Κινήματος: Πως απέτυχε η προσπάθεια ελέγχου της ηγεσίας της ΟΝΝΕΔ (Μέρος 2ο)

η παλαιά ηγεσία της ΟΝΝΕΔ 

γράφει ο ιστορικός Αρχηγός του Ενιαίου Εθνικιστικού Κινήματος - ΕΝ.Ε.Κ. συν. Πολύδωρος Δάκογλου 

Ο "εισοδισμός" είναι μια προσφιλής τακτική των Τροτσκιστών. Αποβλέπει στην εκ των ένδον άλωση ενός μαζικού πολιτικού οργανισμού με σκοπό την μετατροπή του σε πολιτικό οργανισμό προώθησης της τροτσκιστικής εκδοχής του μαρξισμού περί "Διαρκούς Επανάστασης".

Η δική μας σκέψη ήταν μια απλούστερη εκδοχή. Στο ξεκίνημα οργάνωσης της νεολαίας της Νέας Δημοκρατίας, να φυτεύαμε στην κεντρική της διοίκηση μια ομάδα δικών μας που, με την πάροδο του χρόνου θα ανέβαιναν στην ιεραρχία και θα επηρέαζαν την πορεία της ΟΝΝΕΔ. Εις δε το μέλλον, γιατί όχι, της ίδιας της Νέας Δημοκρατίας. Κύριος στόχος η ιδεολογική ενδυνάμωση των νεολαίων και η εμφύτευση αρχών συμβατών με την εθνικιστική ιδεολογία. Δευτερεύων στόχος η δημιουργία διαύλων επικοινωνίας για παροχή πληροφοριών και προσέγγιση νεολαίων.

Η 8μελής ομάδα που ανέλαβε την αποστολή αυτή ήταν φοιτητές από διάφορες σχολές του Πανεπιστημίου, του Πολυτεχνείου, της Γεωπονικής και της ΑΣΟΕΕ. Κύριο χαρακτηριστικό και των 8 ήταν ο αντικομμουνισμός και η εμπειρία «διαχείρισης φοιτητικών ομάδων». Είχαν ισχυρούς δεσμούς μεταξύ τους, με κοινούς αγώνες από το φοιτητικό κίνημα της περιόδου 1973-1974. Δεν είχαν όμως ακόμη «Κινηματική συνείδηση» και επαρκή ιδεολογική κατάρτιση. Ήταν ένα ρίσκο που κρίναμε ότι άξιζε τον κόπο να το αναλάβουμε γιατί το προσδοκώμενο όφελος ήταν πάρα πολύ μεγάλο.
Στην αρχή όλα πήγαιναν καλά. Τα παιδιά μας ήταν σε διαρκή επαφή μαζί μας και με την βοήθεια που τους δίναμε κατάφεραν να φτάσουν (δύο από αυτούς) στα ανώτατα κλιμάκια ηγεσίας του κυβερνητικού κόμματος. 
Εν τω μεταξύ ο Δημήτρης Τσιγκούνης και ο Αναστάσης Παπαληγούρας απομακρύνθηκαν από την ηγεσία λόγω ηλικίας και με λίγο σπρώξιμο και πολύ ενθουσιασμό είδαμε τον Βασίλη Μιχαλολιάκο να αναλαμβάνει ως αρχηγός της ΟΝΝΕΔ. 

Ο Μιχαλολιάκος έδωσε «δεξιές και λαϊκές, αγωνιστικές κατευθύνσεις» σύμφωνα με όσα είχαμε συζητήσει. Το πηγαίναμε μαλακά γιατί γνωρίζαμε πως η ατμομηχανή έπρεπε να παίρνει τη στροφή με την ταχύτητα που θα επέτρεπε στα βαγόνια να μην εκτροχιαστούν. Στην πορεία όμως, «χάσαμε τους τρεις» από τους οκτώ λόγω στράτευσης και τον ένα λόγω μετακόμισης σε πόλη της Βόρειας Ελλάδος. Μας παρηγορούσε το γεγονός ότι η «συνεργασία» με τον Μιχαλολιάκο είχε αρχίσει να αποδίδει. Η πρώτη μεγάλη δοκιμασία, με δημόσια δράση, θα ήταν η από κοινού επίσημη διοργάνωση των εκδηλώσεων στο Σύνταγμα Χωροφυλακής Μακρυγιάννη. 

Ξεκινήσαμε και με μία σειρά συσκέψεων οργανώσαμε τα πάντα, έχοντας και την τύχη να έχει ορισθεί ως κομματικός σύνδεσμος ο Βουλευτής Φθιώτιδος Γιώργος Μανίκας, με τον οποίο γνωριζόμουν και που ήταν πολύ κοντά στις ιδέες μας.
Η επιτυχία της κοινής εκδήλωσης στο Μακρυγιάννη θα σήμαινε την αναβάθμιση των στόχων που είχαν τεθεί.
Η εκδήλωση έγινε και είχε πολύ μεγάλη επιτυχία τόσο από πλευράς οργανώσεως όσο και από πλευράς προσέλευσης κόσμου.
Όμως, αυτή ακριβώς η επιτυχής συνδιοργάνωση, αφύπνισε το ένστικτο αυτοσυντήρησης του συστήματος και αποτέλεσε την αφετηρία καταστροφής του σχεδιασμού.

ΑΥΡΙΟ: ΨΗΦΙΔΑ 17 (Μέρος 3ο. Ο Παπακωνσταντίνου θέτει τον Μιχαλολιάκο προ διλήμματος)