Με τον Χότζα ή με τον Αριστοτέλη

O Χότζας, όντας κάποτε κατής (δικαστής), δίκαζε μια διαφορά ανάμεσα σε δύο γείτονες. Όταν άκουσε τον πρώτο, αποφάνθηκε: «Έχεις πέρα για πέρα δίκιο». Όταν μίλησε ο αντίδικος του, ο Χότζας του είπε: «Μα βέβαια, έχεις δίκιο». H γυναίκα του, που παρακολουθούσε την δίκη, απόρησε: «Μα Χότζα, πώς γίνεται να λες ότι έχουν κι οι δύο δίκιο;». Κι εκείνος της αποκρίθηκε: «Σωστά, κι εσύ δίκιο έχεις».
Ο Αριστοτέλης πίστευε ότι όλα όσα έχουμε μέσα στο μυαλό μας, ως ιδέες και σκέψεις, έχουν φτάσει μέχρι τη συνείδηση μας  χάρη σε όλα όσα έχουμε δει κι ακούσει. Είμαστε, όμως, προικισμένοι από τη γέννησή μας και με μυαλό, που σκέφτεται λογικά.


Όπως καταλαβαίνει ο καθένας, εάν στη θέση του Χότζα βρισκόταν ο Αριστοτέλης, δίκιο θα είχε μόνο ο ένας από τους δύο αντιδίκους, μετά από εξέταση των επιχειρημάτων και των δύο, μέσα από μια λογική διαδικασία.

Από την σκέψη όμως του "γίγαντα της σκέψεως", όπως αποκαλούσε ο Μαρξ τον Αριστοτέλη, προκύπτει και κάτι ακόμη: ότι για να παρθεί η πιο σωστή απόφαση για κάποιο πρόβλημα, θα πρέπει να ακούσουμε όσα περισσότερα είναι δυνατόν για το πρόβλημα ώστε αφού συγκρουστούν μέσα μας τα επιχειρήματα της μίας ή της άλλης απόφασης, να παρθεί τελικώς η πιο ωφέλιμη. Να έχουμε δηλαδή υπ΄ όψιν μας, τις βασικές αλήθειες κάθε ζητήματος.
Ανασταλτικός παράγοντας αυτής της διαδικασίας είναι το συναίσθημα,  το οποίο  ναι μεν μπορεί να μας κάνει να αισθανόμαστε ωραία, αλλά όπως σε όλα τα προβλήματα η λογική σκέψη θα δώσει τελικώς τη λύση. Ακόμη και στην ζωή του ο κάθε άνθρωπος καλείται πολλές φορές να πληρώσει βαρύ ψυχικό και συναισθηματικό τίμημα, σε γεγονότα και πράξεις του οι οποίες υπαγορεύθηκαν από το συναίσθημά του, το οποίο υπερτέρησε της λογικής. Κι αν στην προσωπική ζωή του καθενός, η λειτουργία με το συναίσθημα ή τη λογική είναι προσωπική του υπόθεση και θα κληθεί μόνο ο ίδιος να πληρώσει το τίμημα της όποιας απόφασής του, στην πολιτική τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά, γιατί εκεί παίζεται η τύχη ενός ή και περισσοτέρων, πολλές φορές, λαών.

Η άσκηση της πολιτικής δεν υπαγορεύεται από συναισθήματα, ούτε η ιστορία γράφεται από αυτά. Ή, τουλάχιστον, όχι μόνο από αυτά.


Μια πολύ έντονη συναισθηματική έκρηξη του ελληνικού λαού και μάλιστα συλλογική, βλέπουμε αυτές τις μέρες να εξελίσσεται με βάση το μεταναστευτικό. Το "προσφυγικό" όπως το ονομάζουν πολλοί το οποίο κακώς ονομάζεται έτσι, αφού κανένας απολύτως δεν ξέρει ακριβώς, πόσοι από αυτούς είναι πραγματικά πρόσφυγες και προστατεύονται από νόμους και διεθνείς συνθήκες και πόσοι όχι.
Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του μη-κερδοσκοπικού ερευνητικού οργανισμού «διαΝΕΟσις» που δημοσιεύθηκε στις 28/2/16 προέκυψαν αλλοπρόσαλλα αποτελέσματα όσον αφορά στην γνώση των Ελλήνων για το πρόβλημα, με κύριο χαρακτηριστικό την συναισθηματική αντιμετώπιση του προβλήματος, αφού η πλειοψηφία των Ελλήνων όχι μόνο υποεκτιμά το μεταναστευτικό ζήτημα και τις προεκτάσεις του, αλλά και θεωρεί (όπως πάντα τα τελευταία χρόνια) ότι κάποιοι "άλλοι" φταίνε για την διόγκωσή του. Χαρακτηριστικό είναι ότι η πλειοψηφία των ερωτηθέντων θέλει και να υποδεχθεί η Ελλάδα τους πρόσφυγες και να παραμείνουμε στην συνθήκη Σέγκεν και η Ευρώπη να αναλάβει ισομερώς το βάρος της φιλοξενίας αυτών των ανθρώπων. Λογική Χότζα δηλαδή και, μάλιστα, χωρίς κανένας από τους ερωτηθέντες να μπαίνει στη διαδικασία να σκεφτεί την ουσία του προβλήματος: ότι μόνο το ένα τρίτο από αυτούς είναι πρόσφυγες από την Συρία!!!

Μιλάμε για πραγματικό αλαλούμ! 
Είναι σαν να προσπαθείς να λύσεις ένα μαθηματικό πρόβλημα και αντί για αριθμούς να χρησιμοποιείς...  χρώματα!!!

Η απουσία λογικής και το περίσσευμα συναισθήματος, όχι μόνο δεν θα λύσει το πρόβλημα του εποικισμού της πατρίδας μας από αλλοεθνείς (διότι περί αυτού πρόκειται κι όποιος αρνείται να το καταλάβει, απλώς εθελοτυφλεί), αλλά θα το επιτείνει με εθνοαυτοκτονικά αποτελέσματα.
Και προφανώς οι "άλλοι", εμπνεόμενοι από τον Αριστοτέλη, παίρνουν τα μέτρα τους και κλείνουν σύνορα, προστατεύουν τους πληθυσμούς τους και αρνούνται στην γενέτειρα του μεγάλου Σταγειρίτη φιλοσόφου, το δικαίωμα να συμπεριφέρεται όπως ο Χότζας.
Στην ουσία πληρώνουμε την αφέλειά μας να πιστεύουμε ότι η Ευρωπαική Ένωση με τον τρόπο που είναι δομημένη, έχει τις βάσεις της στην "αλληλεγγύη". Η επιβίωση των εθνών είναι αποτέλεσμα της θελήσεως των εθνών να υπάρχουν κι όχι ενός αόριστου "ανθρωπισμού".

Αν δεν το καταλάβουμε, θα μείνουμε χωρίς πατρίδα. Και το χειρότερο είναι ότι θα το έχουμε προκαλέσει μόνοι μας. Η τραγική συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ στέκεται αρωγός στην αυτοκαταστροφή μας. Αλλά κι αυτό μας το είπε προεκλογικά, όταν η Χριστοδουλοπούλου διακήρυττε την πολιτική των ΑΝΟΙΧΤΩΝ ΣΥΝΟΡΩΝ. Εμείς αρνηθήκαμε να το ακούσουμε.