Η Κυβέρνηση του Τίποτα (του Δημήτρη Γκίκα*)

η ηλεκτρονική αφίσα του Κοινού Παρονομαστή

Καθώς συνεχίζεται μία από τις καταστροφικότερες πολιτικές όλων των εποχών στην ελληνική ιστορία, καθώς οι εισροές των μεταναστών συνεχίζονται ανεξέλεγκτα – παρά τη ΝΑΤΟική παρέμβαση που, ούτως ή άλλως, έχει διαφορετικούς στόχους κι όποιος πιστεύει το αντίθετο απλώς είναι εντελώς αφελής – και ενόσω η απίστευτη αδιαφορία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, μαζί με μια ολοφάνερη διάθεση να καλλιεργηθεί ένα κλίμα υποκριτικού ανθρωπιστικού ενδιαφέροντος, έχει πλέον δημιουργήσει συνθήκες ενός ακυβέρνητου – ξενοκινούμενου, στην καλύτερη των περιπτώσεων – κράτους, ο Αναπληρωτής Υπ.Εξ. κ. Ν. Ξυδάκης προέβη σε καθόλου πρωτοφανείς δηλώσεις για το μεταναστευτικό θέμα.
Είναι σίγουρο ότι ο κ. Ξυδάκης μπορεί να είναι ανόητος, πολιτικός μύωψ και ιδεολογικά ψυχαναγκαστικός. Αλλά σίγουρα είναι και παντελώς οπορτουνιστής. Στοχεύει στην, όσο το δυνατόν περισσότερο, διατήρηση μιας πολιτικής θέσης, η οποία του αποκομίζει, κάθε ώρα που περνά, τεράστια οικονομικά και άλλα οφέλη. Υπό αυτό, και μόνο, το πλαίσιο δηλώνει όσα δηλώνει.

Θα συμπληρώσω ότι απευθύνεται και σε έναν λαό, που, πλέον, βρισκόμαστε όχι απλώς σε σοκ, αλλά και σε εμφανή πολιτική κατάπτωση και παραίτηση, πέραν της πολιτικής αβελτηρίας που μας διακρίνει σε μεγάλο βαθμό.
Για τον κ. Ξυδάκη, λοιπόν το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας μπορεί να λυθεί από τους πρόσφυγες – μετανάστες. Γνωστή πολιτική ανοησία. Δεν έχει ακουστεί πρώτη φορά. Πλην όμως, είναι η πρώτη φορά που οι μεταναστευτικές εισροές είναι τόσο πολυπληθείς. Τα νούμερα ξεπερνούν πλέον και τις πιο απαισιόδοξες προβλέψεις, καθώς έχει υπολογιστεί ότι τουλάχιστον ένας όγκος πολλών εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών έχει ήδη μπει στη χώρα, με την πλειοψηφία αυτών να είναι εγκλωβισμένοι, ενώ αναμένεται να μπουν αρκετοί ακόμα. 

Κανένα δημογραφικό πρόβλημα δεν λύθηκε ποτέ με τέτοιο τρόπο. Εκτός αν μιλάμε για πρόσφυγες, όπως την εποχή της Μικρασιατικής καταστροφής, όπου η κοινή εθνική ταυτότητα, τα κοινά ήθη και έθιμα, οι γενικότερες πολιτισμικές ομοιότητες ανάμεσα στους ντόπιους και στους ετερόχθονες πληθυσμούς καθιστούσαν ιδιαίτερα εύκολη την ενσωμάτωση των δεύτερων, ακόμα και με τα προβλήματα και την, πολλές φορές, αρνητική αντιμετώπιση που συναντούσαν αυτοί από τους αυτόχθονες πληθυσμούς. Όμως, ακόμα και με αυτές τις ομοιότητες, η ενσωμάτωση δημιούργησε πλείστα κοινωνικά προβλήματα, αλλά και αρρώστιες, συνθήκες τραγικές στη διαμονή, εξαθλίωση. Η «λύση» χρειάστηκε πολλά χρόνια για να εμφανιστεί και, στο μεταξύ, είχε μεσολαβήσει και ένας δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Εκτός, βέβαια κι αν ο κ. Ξυδάκης γνωρίζει κάτι που εμείς δεν γνωρίζουμε και ο πόλεμος είναι προ των πυλών, για άλλη μία φορά στην Ιστορία μας…

Αλλά, στην τελική, αν ο κ. Ξυδάκης κόπτεται τόσο για το δημογραφικό, ας διεκδικήσει χρήματα και ας δώσει κίνητρα στους Έλληνες να κάνουν περισσότερα παιδιά – ξεκινώντας από τους ήδη πολύτεκνους αυτής της χώρας. Αλλά, επικοινωνιακά, το «πυροτέχνημα» και ο υποκριτικός ανθρωπισμός για τα προβλήματα των φουκαράδων ξένων (που, όντως, τραβούν τη δική τους ανηφόρα – πολλοί, τουλάχιστον εξ αυτών) έχει πολύ μεγαλύτερη πολιτική δύναμη για το ένθεν ακροατήριο και εξασφαλίζει πολλά περισσότερα οφέλη από το έξωθεν πολιτικό σύστημα. Το οποίο, παρεμπιπτόντως, προτιμά να απομονώνει χώρα – εταίρο και «σύμμαχο», παίζοντας το ρόλο του Πόντιου Πιλάτου και να αφήνει παιδιά να πνίγονται στο Αιγαίο. Αλλά το ίδιο δεν έκαναν και στη Σμύρνη το 1922; Δεν άφηναν τους Έλληνες να πνίγονται, παρακολουθώντας απαθέστατα από τις προκυμαίες την ολοσχερή καταστροφή της πόλης; 

απόβαση λαθρομεταναστών σε ελληνικό νησί

Φλέγον ζήτημα είναι και το γεγονός ότι, πολύ περισσότερο σήμερα, η παντελής απουσία συμπαγούς και σοβαρού κρατικού μηχανισμού είναι εμφανέστατη. Είτε λόγω ιδεολογικών αγκυλώσεων, είτε λόγω ανικανότητας άσκησης εξουσίας, είτε λόγω του ότι, για μία ακόμα φορά, δόθηκε γη και ύδωρ στους ξένους, Ευρωπαίους και μη (οι οποίοι, εύλογα, κοιτούν το δικό τους και μόνο συμφέρον), το κράτος και οι ιθύνοντές του, απλά δεν υπάρχουν!
Αλλά ο κ. Ξυδάκης, συν τοις άλλοις, ψεύδεται ασυστόλως. Ως πολιτικός μιας παντελώς παρηκμασμένης πια χώρας και εκπρόσωπος ενός απόλυτα διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, δήλωσε ότι «20 και 30 χιλιάδες ανθρώπους δεν μπορεί η Ελλάδα να απορροφήσει;». Δεν ξέρω αν ο κ. Υπουργός ζει στην Ελλάδα ή κυβερνά την Ελλάδα ζώντας σε μια φούσκα (τη γνωστή εκείνη των πολιτικών εκτός κοινωνίας) ή ζώντας περισσότερο χρόνο εκτός Ελλάδας. Πάντως, οι αριθμοί στους οποίους αναφέρεται είναι αριθμοί που παραπέμπουν σε μερικές ημέρες εισόδου κι όχι σε ολόκληρους μήνες. Ψεύδεται, λοιπόν ο κ. Ξυδάκης. Και ψεύδεται ασυστόλως…

Το ότι ο κ. Ξυδάκης συγκρίνει την Ελλάδα με την Αυστρία δεν με εκπλήσσει προσωπικά. Η συνήθης «καραμέλα» του τύπου «Είμαστε Ευρωπαϊκό κράτος» μπορεί να μην πείθει τους σκεπτόμενους, αλλά δεν παύει να αποτελεί μια προπαγανδιστική καραμέλα που, εδώ και χρόνια, τρώγεται «γλυκά – γλυκά» από πολύ κόσμο στη χώρα μας. Θα μπορούσε ίσως μια τέτοια δήλωση να αποτελεί, έστω, σοβαροφανή, αν στο μεταξύ δεν είχαμε μπει σε μια οικονομική κρίση πρωτοφανούς μεγέθους, αν δεν είχαν μεσολαβήσει τρία Μνημόνια (το ένα εκ των οποίων ψήφισαν και οι «τζάμπα» μάγκες της νυν κυβέρνησης στην οποία ανήκει και ο κ. Ξυδάκης), αν ο Ελληνικός λαός δεν είχε γνωρίσει μία από τις μεγαλύτερες απόπειρες οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής εξαθλίωσης στην Ιστορία της, σε καιρό ειρήνης. 

το σχέδιο εποικισμού εξελίσσεται καλά για τον
Ξυδάκη και την κομμουνιστική παρέα του 

Όσο για το επιχείρημα «το πράγμα δεν πάει καλά, οπότε πόσο χειρότερα να πάει;» αναδεικνύει το μέγεθος της πολιτικής ανοησίας. Δυστυχώς, το πράγμα μπορεί να πάει πολύ χειρότερα. Από μικρές εξεγέρσεις ανθρώπων που, σιγά – σιγά, θα εξαθλιώνονται όλο και περισσότερο, μέχρι δραματική αύξηση εγκληματικότητας και κρούσματα ασθενειών, λόγω της επιδεινούμενης κατάστασης. Κι αυτά δεν είναι καν τα πολύ χειρότερα, αφού, αποδεδειγμένα, σε πολλές περιπτώσεις, μαζί με πραγματικούς πρόσφυγες – μετανάστες, μπαίνουν στη χώρα φανατικοί Ισλαμιστές, ενδεχόμενοι τρομοκράτες, κατάσκοποι της γείτονας Τουρκίας (που έχει πια ρίξει τις μάσκες και απειλεί ανοιχτά), κι ένα σωρό άλλοι άνθρωποι, καθόλου «ειρηνικοί» και «έτοιμοι για ενσωμάτωση». Η χώρα του «μπάτε σκύλοι, αλέστε», η χώρα – ξέφραγο αμπέλι, η χώρα μιας Κυβέρνησης του Τίποτε, μιας Κυβέρνησης που μοιάζει περισσότερο με τσίρκο, με Δεκαπενταμελές σχολικό συμβούλιο που κανονίζει εκδρομές (ή μάλλον, διορισμούς) ή, ακόμα χειρότερα, που αντιλαμβάνεται την πολιτική κατάσταση ως Προεδρείο μιας ΜΚΟ, όχι ως πολιτική ηγεσία που εκπροσωπεί τους πολίτες (κι όχι μερικούς, έστω, δυνάμει πολίτες) αυτής της χώρας. 

Επιπλέον, οι αναφορές σε ιστορικά πρόσφατες περιπτώσεις μεταναστευτικών ροών, στερούνται επίσης σοβαρότητας, αφού οι ροές εκείνες υπήρξαν περισσότερο ελεγχόμενες (αναφέρεται κυρίως σε πρόσφυγες που προέρχονταν από τις χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλοκ) και σε βάθος χρόνου υπήρξε μεγαλύτερη πιθανότητα ενσωμάτωσης. Όμως, το χειρότερο είναι ότι η επικρατεί ο παραλογισμός του τύπου «αφού το κάναμε μία φορά, ας το ξανακάνουμε». Κανένα σχέδιο, καμία πρόβλεψη. 

Προσωπικά, δεν με νοιάζει αν ο κ. Ξυδάκης, όπως και οι περισσότεροι της κυβέρνησης σήμερα, είναι ανίκανος ή προδότης. Με νοιάζει που εξακολουθεί ακόμα να κατέχει την καρέκλα του Αναπληρωτή Υπουργού, που παίζει στις πλάτες μας παιχνίδια και οδηγεί σε καταστροφικές επιλογές, που πράττει εγκληματικά και μιλάει σαν να απευθύνεται σε άνοες και όνους. Με νοιάζει που η χώρα μου βάλλεται και δεν ακούγεται ούτε μία φωνή λογικής και εντιμότητας, σοβαρού και διορατικού πολιτικού σχεδιασμού, πραγματικού ανθρωπισμού…

*ο Δημήτρης Γκίκας είναι Διδάκτωρ Πολιτικής και Αισθητικής Φιλοσοφίας