"Να καεί το σπίτι του γείτονα" (του Νίκου Τζιόπα)

"Αφήστε τους να έρθουν. Έτσι κι αλλιώς στην Ευρώπη θέλουν να πάνε".

Είναι η φράση που χρησιμοποιούν κατά κόρον πολλοί  Έλληνες οι οποίοι, ναι μεν αναγνωρίζουν ότι η λαθρομετανάστευση είναι πρόβλημα, αλλά αντιμετωπίζοντας το ζήτημα εντελώς επιφανειακά, πιστεύουν ότι μεταφέροντας το πρόβλημα σε γειτονικές χώρες ή ακόμα και σε πιο μακρινές, η Ελλάδα θα απαλλαγεί από αυτό.

Σε ένα γενικότερο πλαίσιο πολιτικής αμορφωσιάς του ελληνικού λαού, φαίνεται λογικό ένα τέτοιο επιχείρημα. Δυστυχώς για αυτούς, για την Ελλάδα αλλά και για την λογική των διεθνών σχέσεων, τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι.

Η ίδια η πραγματικότητα διαψεύδει το εντελώς πρόχειρο και άνευ λογικής σκέψης επιχείρημα: οι γειτονικές χώρες κλείνουν τα σύνορά τους (Σκόπια, Αλβανία κ.λ.π.) με αποτέλεσμα η δίοδος προς τις βόρειες χώρες της Ευρώπης να κλείνει. Τη στιγμή μάλιστα που κάποιες από τις βόρειες χώρες (Αυστρία, Ουγγαρία) έχουν κλείσει ήδη τα σύνορά τους για παν ενδεχόμενο!

Αποτέλεσμα, ο εγκλωβισμός στην Ελλάδα χιλιάδων λαθρομεταναστών, προσφύγων και... "προσφύγων"!

Για μια ακόμη φορά δηλαδή, αποδεικνύεται στην πράξη πόσο πολύπλοκη είναι η διεθνής πολιτική και οι διεθνείς σχέσεις και είναι εντελώς ανόητο να αντιμετωπίζονται με αφελή και γελοία επιχειρήματα. Όσοι πιστεύουν ότι στα πλαίσια μιας αόριστης "αλληλεγγύης",  μια χώρα θα δεχτεί αδιαμαρτύρητα την αυτοκτονία της για να σωθεί ο μια άλλη, είναι τουλάχιστον αιθεροβάμονες, αν βέβαια αναφερόμαστε σε  απλούς πολίτες. Δυστυχώς όμως στην Ελλάδα, το ίδιο επιχείρημα ακούγεται από κυβερνητικά στελέχη, οπότε η άποψη ξεφεύγει από τα όποια όρια ανοησίας και μπαίνει πλέον στα χωράφια της εθνικής μειοδοσίας!

Διότι είναι αδύνατον να μην βλέπει το κυβερνητικό επιτελείο τις αντιδράσεις των διαφόρων ευρωπαικών κρατών, ή να μην τις έχει ήδη προβλέψει. Αρκεί να ρίξει μια ματιά δίπλα μας, στη γειτονική Τουρκία, η οποία ενώ φέρει την απόλυτη ευθύνη για το ζήτημα που έχει δημιουργηθεί, όχι μόνο αρνείται τις ευθύνες της, αλλά διαθέτοντας μια έξυπνη και πανούργα κυβέρνηση, συζητά σαν ίσος προς ίσο με την Ευρώπη και συνεχώς απαιτεί.  Στην αντίπερα όχθη, η ελληνική κυβέρνηση δια στόματος του πρωθυπουργού της, όχι μόνο απαλλάσει την Τουρκία από τις ευθύνες της, αλλά συζητά μαζί της ικετεύοντας για την εξεύρεση λύσης. 

Και το θέατρο του παραλόγου συνεχίζεται με απρόβλεπτες για το μέλλον προεκτάσεις.

Ακόμη όμως και ανοιχτά να παρέμειναν τα σύνορα των προαναφερόμενων χωρών, υπάρχει ένα ακόμη ζήτημα που θα έπρεπε να απασχολεί όσους σκέφτονται με τον τρόπο που προανέφερα:  

θέλουμε μια Ευρώπη, πλημμυρισμένη από εκατομμύρια μουσουλμάνων, που όχι μόνο θα αλλοιώσουν την εθνολογική σύνθεση των ευρωπαικών κρατών αλλά θα "φιλοξενούν" στις τάξεις τους χιλιάδες τζιχαντιστές τρομοκράτες που θα είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να επαναλάβουν εγκληματικές ενέργειες όπως αυτή του Παρισιού, στα πλαίσια της εξάπλωσης του Ισλάμ στη Δύση;

Πόσο αφελής μπορεί να είναι κάποιος ώστε να πιστεύει ότι η Ελλάδα θα μείνει στο απυρόβλητο μέσα σε μια ισλαμοκρατούμενη Ευρώπη;

Υπενθυμίζω την διδακτική παροιμία με "το σπίτι του γείτονα που καίγεται". Στην προκειμένη περίπτωση, πολλοί από τους γείτονες έχουν πάρει ήδη τον πυροσβεστήρα κι εμείς απλώς παρακαλάμε να τους τελειώσει η πυροσβεστική σκόνη, αντί να προστατεύσουμε το δικό μας σπίτι και να καταγγείλουμε τον εμπρηστή στους γείτονές μας.