Φιλοσοφική Μεθοδολογία: Η Επιλεκτική Μέθοδος

Συνεχίζοντας την ανάρτηση ιδεολογικών θεμάτων από το βιβλίο μας " η Ιδεολογία του Ενιαίου Εθνικιστικού Κινήματος -ΕΝΕΚ και που αποτέλεσαν μέρος από τα μαθήματα της έδρας της Ιδεολογίας της Σχολής Στελεχών (Σ.Σ.) του Κινήματος, περνάμε  στο  9ο κεφάλαιο παρακάμπτοντας το θέμα της Ελληνικής Εθνεγερσίας το οποίο θα δημοσιεύσουμε την 25 Μαρτίου. Κατόπιν θα εισέλθουμε στο 10ο κεφάλαιο που είναι η ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΒΙΟΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΗΡΩΙΚΟΥ ΤΡΟΠΟΥ ΖΩΗΣ

που αποτελείται από 4 θέματα.

                               9. ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ. Η ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΜΕΘΟΔΟΣ

 Μέθοδος δέν είναι τίποτε άλλο παρά ό τρόπος, που σύμφωνα μ' αυτόν μπορεί νά κατανοηθή και νά έρμηνευθή σωστά ένα ώρισμένο γεγονός.

Ή Επιστήμη, πού μελετά συνολικά τις αρχές πού πρέπει νά διέ­πουν οποιαδήποτε Μέθοδο είναι ή Μεθοδολογία.

Η Μεθοδολογία είναι κλάδος της Λογικής και γενικώτερα τής Γνωσιοθεωρίας . Δύναται νά διαιρεθή σε δυο μεγάλους Κλάδους: στή Γενική Μεθοδολογία και στήν Ειδική Μεθοδολογία.

Ή Γενική Μεθοδολογία εξετάζει τις μεθοδικές μορφές του ανθρώ­πινου μυαλού. Αυτές είναι τέσσερις: α) ό ορισμός, β) ή διαίρεση και ταξινόμιση, γ) ή απόδειξη και δ) ή ανάλυση και ή σύνθεση.

'Ορισμός σημαίνει αποσαφήνιση κάποιας εννοίας μέ τήν ανεύ­ρεση και τήν απόδοση σ' αυτήν των ουσιωδών της γνωρισμάτων, δηλαδή του προσεχούς γένους και τής ειδοποιού διαφοράς.

Τό προσεχές γένος καθορίζει τήν έννοια πού ορίζουμε, ενώ ή ειδοποιός διαφορά καθορίζεται άπ' αυτή. Τό προσεχές γένος, μας βάζει τήν έννοια, πού ορίζουμε κάτω από άλλες γενικώτερες, ενώ ή ειδοποιός διαφορά τήν διακρίνει άπό άλλες είδικώτερες. 

"Ετσι στόν ορισμό «δένδρο είναι φυτό ξυλώδες, πού έχει κορμό και φύλλωμα», ό όρος «φυτό ξυλώδες» είναι τό προσεχές γένος, πού βάζει τήν έννοια κάτω άπό τις γενικώτερες έννοιες του φυτού γενικά, τού οργανικού και τού σώματος, ενώ ό όρος «κορμός και φύλλωμα» εΐναι ή ειδοποιός διαφορά, πού ξεχωρίζει τήν έννοια άπό άλλες όμοιες όπως εΐναι οί θάμνοι κ.λπ.

Διαίρεση και ταξινόμηση λέγεται ή τέλεια ανάπτυξη κάποιας εννοίας στα εΐδη της μέ βάση κάποιο γνώρισμα της.

Σε κάθε διαίρεση και ταξινόμηση διακρίνουμε: 

α) τήν έννοια πού θέλουμε νά διαιρέσουμε, β) τά μέλη της διαιρέσεως, και γ) την βάση της διαιρέσεως.

"Ετσι θα μπορούσαμε νά διαιρέσουμε τήν έννοια άνθρωπος με βάση τήν φυλή, τήν θρησκεία, τήν ήπειρο, τό φύλο κ.λπ. Ή βάση μπορεί νά είναι ενα άπ' αυτά τά γνωρίσματα, μερικά, ή ολα μαζί οπότε έχομε και τήν τέλεια διαίρεση, πού ονομάζεται ταξινόμηση.

Με βάσει τήν φυλή έχομε Λευκούς, Κίτρινους, Μαύρους. Ή κάθε μία άπ' αυτές χωρίζεται σε περισσότερα φύλα. "Ετσι ή Λευκή χωρί­ζεται σέ Βορείους, Σλαύους, Σημίτες, Λατίνους, Μεσογειακούς κ.λπ. Τό κάθε ενα άπ' αυτά χωρίζεται σέ περισσότερα φύλα κ.ο.κ.

Απόδειξη εΐναι ή συναγωγή γιά τήν αλήθεια μιας προτάσεως με βάση τήν όμολογουμένη αλήθεια άλλων προτάσεων. "Ετσι π.χ. έχομε τήν πρόταση ότι «όλες oι ορθές γωνίες είναι ϊσες μεταξύ τους».

Αυτή ή πρόταση συνάγεται άπό τήν αλήθεια δύο άλλων προτάσε­ων: 

α) οι γωνίες, πού βαίνουν σέ ΐσα τόξα είναι και μεταξύ τους ϊσες και β) οι ορθές γωνίες βαίνουν σέ ΐσα τόξα. Τό σύνολο αυτών των προτάσεων ονομάζεται συλλογισμός.

Ή αλήθεια των προτάσεων, πού δεχόμαστε ώς αληθινές, συνάγε­ται άπό άλλες γενικώτερες πού τελικά καταλήγουν σέ προτάσεις πού δέν αποδεικνύονται, ή πού οι αποδείξεις τους δέν εΐναι επαρκείς. Αυτές οί προτάσεις ονομάζονται αρχές.

Οι αρχές των πνευματικών επιστημών ονομάζονται αξιώματα, δέν αποδεικνύονται και μέ βάση αυτές οικοδομείται όλη ή επιστήμη. Τά αξιώματα τίθενται άπό τήν άρχή και άπ' αυτά ξεκινούν οί συλλο­γισμοί.

Οι αρχές στις φυσικές επιστήμες ονομάζονται νόμοι. Από τούς νόμους ξεκινούν όλοι οι συλλογισμοί, πού ερμηνεύουν τήν φυσική πραγματικότητα. Οί νόμοι όμως δέν τίθενται εξ άρχης, άλλά μετά άπό τήν μελέτη ώρισμένων φαινομένων και τήν σύνδεση τους σ' ενα ώρισμένο όλο. Άν ό νόμος δέν έχει αποδειχθεί ονομάζεται υπόθεση. Άν εχει αρκετές μαρτυρίες γιά λογαριασμό του ονομάζεται θεωρία. Άν αυτές οί μαρτυρίες ανατραπούν άπό άλλες μαρτυρίες πιό και­νούργιες τότε ή θεωρία αλλάζει.

Άρα οί αρχές χωρίζονται σέ αξιώματα και σέ νόμους, και οί νόμοι μέ τήν σειρά τους σέ υποθέσεις και θεωρίες.

Τέλος ή ανάλυση και ή σύνθεση διακρίνονται σέ πραγματικές και λογικές.

Πραγματική ανάλυση λέγεται ή διαίρεση κάποιου αντικειμένου στά μέρη του. Πραγματική σύνθεση λέγεται ή συνένωση κομματιών σέ μία καθορισμένη ολότητα.

Αντιθέτως, λογική ανάλυση λέγεται ή άνοδος της ανθρώπινης σκέ­ψεως άπό τις μερικώτερες έννοιες στις γενικώτερες όπως τά φυτά και τά ζώα στά οργανικά. Από τά οργανικά και τά ανόργανα στά σώ­ματα γενικά. Λογική σύνθεση λέγεται ή κάθοδος της ανθρώπινης σκέ­ψεως άπό τις γενικές έννοιες σέ μερικώτερες. "Ετσι όταν θέλουμε νά κάνουμε λογική σύνθεση της εννοίας σώμα, θά κατέβουμε στις μερι­κώτερες έννοιες οργανικό, ανόργανο, πού εΐναι έννοιες πιο σύνθετες γιατί έ'χσυν περισσότερα γνωρίσματα. Τό αντίστροφο συμβαίνει στη λογική ανάλυση, πού ονομάζεται και λογική αφαίρεση.

Ή Ειδική Μεθοδολογία δέν έρευνά, όπως ή Γενική Μεθοδολογία, τις μεθοδικές μορφές του ανθρωπίνου μυαλού γενικά, άλλά τις με­θόδους, πού ακολουθούν οί διάφορες επιστήμες γιά νά αναλύσουν και νά ερμηνεύσουν ή κάθε μία τό αντικείμενο της.

"Οπως δείξαμε στήν απόδειξη εϊτε ξεκινάμε άπό γενικές αρχές γιά νά καταλήξουμε σ' ενα πλήθος συγκεκριμένων προτάσεων, εϊτε ξεκι­νάμε άπό ενα πλήθος συγκεκριμένων προτάσεων γιά νά καταλήξουμε σ' ώρισμένες αρχές. Ή πρώτη λέγεται παραγωγική μέθοδος, ή δεύ­τερη επαγωγική.

Οί Μαθηματικές επιστήμες εΐναι κατ’ εξοχήν παραγωγικές, γιατί ξεκινούν άπό άναπόδεικτα αξιώματα και θεμελιώνουν ολόκληρο τό μαθηματικό οικοδόμημα πάνω σ' αυτά. Οί Φυσικές επιστήμες αντι­στρόφως ξεκινούν άπό ενα πλήθος παρατηρήσεων, και πειραμάτων και προχωρούν στή σύνθεση γενικών νόμων.

"Οπως απέδειξε όμως ό Βίλχελμ Βούντ, και στις Φυσικές επιστή­μες εμφανίζονται γενικές αρχές γνωσιολογικού χαρακτήρος, πού χωρίς αυτές θάταν αδύνατες οί παρατηρήσεις και τό πείραμα άπό προηγουμένως.

Τέλος, οί Πνευματικές επιστήμες στην πραγματικότητα ξεκινούν και μέ τούς δύο τρόπους. Θέτουν ώρισμένες αρχές και μέ αυστηρούς συλλογισμούς προσπαθούν νά διατυπώσουν ενα πλήθος συγκεκρι­μένων προτάσεων, ταυτοχρόνως δμως ξεκινούν άπό ένα πλήθος συγ­κεκριμένων προτάσεων πού τις θεμελιώνουν πάνω στην εμπειρία και προσπαθούν νά φθάσουν στις γενικές αυτές αρχές.

Στή σύνθετη αύτη, διεργασία άν δέν κατορθωθή ή σύμπτωση τής παραγωγικής μέ τήν επαγωγική πορεία, τό σύστημα εΐναι λογικό άλλά όχι πραγματικό. Τίθεται στό περιθώριο και θά πρέπει νά περιμένει καινούργια εμπειρικά δεδομένα για νά έπαληθευθή.

Ή Φιλοσοφία ώς τό σύστημα σκέψεως εκείνο, πού συνθέτει όλες τις επί μέρους επιστήμες σ' ενα ενιαίο όλο, μέ τό νά εξετάζει όχι ώρι­σμένες πλευρές τής πραγματικότητος άλλά τήν πραγματικότητα ώς σύνολο, έχει τις δικές της μεθόδους. Σέ γενικές γραμμές ακολουθεί τόν δρόμο των πνευματικών επιστημών.

Από τό ένα μέρος ξεκινά άπό τά επί μέρους συμπεράσματα τών επί μέρους επιστημών και προσπαθεί νά καταλήξει σέ βασικές αρχές και άπό τό άλλο μέρος ξεκινά άπό βασικές αρχές και προσπαθεί νά καταλήξει στά συμπεράσματα τών έπι μέρους επιστημών, και όχι μό­νο αυτό άλλά νά βοηθήσει καΐ τις επί μέρους επιστήμες στην ανά­πτυξη και στή διερεύνηση τών Ιδίων τών συμπερασμάτων τους.

Γιά όλη αυτή τήν εργασία ή φιλοσοφία χρειάζεται μία μέθοδο, ενα τρόπο γιά νά διαγνώσει πότε οί υποκειμενικές γνώσεις συμπί­πτουν μέ τήν πραγματικότητα, οπότε έχομε τήν εμφάνιση τής αλη­θείας.

Τό πρόβλημα μέ ποιά μέσα θά έργασθή ή φιλοσοφία εΐναι άπό τά σημαντικώτερα, γιατί μ' αυτό σφιχτοδένεται αυτή ή ϊδια ή ύπαρξη τής φιλοσοφίας. Στό εργαστήρι τής φιλοσοφίας γίνεται πολύ θόρυ­βος άπό τά άκονιστήρια τών μαχαιριών τών διαφόρων μεθόδων, πολύ σπάνια όμως βλέπουμε και νά κόβουν.

Οί πιο σπουδαίες φιλοσοφικές μέθοδοι εΐναι πέντε. Ή Τυπική, ή Λογική, ή Ένορατική, ή Φαινομενολογική, ή Διαλεκτική και ή Επι­λεκτική.

Ή τυπική λογική μέθοδος, που ονομάζεται και «άπριοριστική», στηρίζεται στή παραδοχή ότι, οί κανόνες πού διέπουν τήν λειτουργία του ανθρωπίνου πνεύματος, εΐναι ΐδιοι μ' εκείνους πού διέπουν τήν λειτουργία της πραγματικότητος.

"Οπως, πολύ σωστά όμως, έχει δειχθεί, οί κανόνες αυτοί βοηθούν απλώς τήν ανθρώπινη νόηση νά μή κάνει λάθη στήν έρευνα της πραγ­ματικότητος και δέν φωτίζει τήν ΐδια τήν πραγματικότητα.  

Ή ένορατική μέθοδος στηρίζεται στήν παραδοχή, ότι ή λογική διάνοια εΐναι όργανο γνώσεως ειδικά προσαρμοσμένο γιά τήν κυ­ριαρχία πάνω στήν αδρανή ύλη, άλλά εντελώς ανίκανο νά συλλάβει τά φαινόμενα της ζωής. Μόνο τό ένστικτο ομοούσιο μέ τήν ζωή, δύ­ναται νά δώσει μία άμεση, περιεκτική ενόραση της. Κάθε αναλυτική και λογική, συζήτηση γιά τήν ζωή στερείται, συνεπώς, περιεχομέ­νου.

Ή φαινομενολογική μέθοδος είναι κι αυτή συγγενής με τήν ένο­ρατική, μόνο, πού εδώ ή άμεση γνώση δέν επιτυγχάνεται μέ τό έν­στικτο, άλλά μέ τήν ΐδια τήν διάνοια, πού κατορθώνει νά θεάται τά πράγματα και τά φαινόμενα.

Ή Διαλεκτική μέθοδος, πού εΐναι ή πιο σπουδαία σύγχρονη μέ­θοδος, στηρίζεται πάνω σέ δύο αρχές και τρεις νόμους.

Ή πρώτη άρχή εΐναι εκείνη, πού δέχεται ότι τά πάντα μεταβάλ­λονται, κινούνται και αλλάζουν προοδευτικά. Ή δεύτερη εΐναι ή άρχή της νομοτελειακής αλληλεξαρτήσεως των φαινομένων της πραγ­ματικότητος, πού σημαίνει ότι τά πάντα εξαρτώνται τό ενα άπό τό άλλο.

Ό πρώτος νόμος εΐναι ή μετατροπή της ποσοτικής αλλαγής, σέ ποιοτική, ό δεύτερος της πάλης τών αντιφάσεων και ό τρίτος ή άρνηση της αρνήσεως.

"Ετσι ή ποσοτική αύξηση τής θερμοκρασίας ενός σώματος, επι­φέρει τήν ποιοτική μεταβολή, πού ονομάζεται τήξη. Ή αντίθεση ανά­μεσα στά θετικά πρωτόνια και τά αρνητικά ηλεκτρόνια, όδηγεΐ στή σύνθεση τού ουδετέρου άτομου.

Ό τρίτος νόμος, εΐναι ό νόμος, βασικά, πού θεμελιώνει τήν έν­νοια τής προοδευτικής εξελίξεως. "Ετσι σύμφωνα μ' αυτόν ό σπό­ρος τού σιταριού εΐναι ή θέση. Ό σπόρος αυτός καταστρέφεται μετασχηματιζόμενος σέ φυτό-σιτάρι. Τό φυτό εΐναι ή άρνηση τού σπόρου. Τέλος τό φυτό παράγει άλλους σπόρους ενώ τό ΐδιο κατα­στρέφεται. Οί καινούργιοι σπόροι εΐναι ή άρνηση τής αρνήσεως. "Ετσι ενώ ξεκινούμε άπό ενα σπόρο καταλήγουμε σέ πολλούς. Νά ή προοδευτική εξέλιξη.

"Οπως πολύ σωστά απέδειξε ή νεώτερη κριτική έρευνα οί νόμοι αυτοί πάσχουν οργανικά. Υπάρχουν ποιοτικές αλλαγές, πού δέν προέρχονται άπό ποσοτικές αλλαγές, άλλά άπό τήν μεταβολή τού τρόπον και τής σχέσεως τών φαινομένων. "Ετσι ή διάσπαση ενός άτομου ραδίου δέν εξαρτάται άπό τις ποσοτικές μεταβολές τού πε­ριβάλλοντος σ' οποιοδήποτε σύστημα αναφοράς. Ή αντίθεση μετά δέν όδηγει πάντοτε στή σύνθεση άλλά μπορεί νά παραμένει προσ­διοριστική ή νά μήν οδηγεί πουθενά.

"Ετσι, τό γλυκό προσδιορίζεται άπό τό πικρό, τό κινούμενο σώμα άπ' αυτό πού μένει ακίνητο και χωρίς τά δεύτερα δέν υπάρχουν τά πρώτα. Αντιθέτως ή αντίθεση ανάμεσα στή ζωή και στό θάνατο δέν όδηγει σέ κανενός είδους σύνθεση. Τέλος ή προοδευτική εξέλιξη, πού θεμελιώνεται μέ τό τρίτο νόμο, δείνει στόν κόσμο ένα σχέδιο καθορι­στικό άπό τά πριν, πού τον όδηγει αναγκαστικά στή δημιουργία συν­εχώς ανωτέρων μορφών. Αυτό είναι αυθαιρεσία, αντίληψη ανθρω­ποκεντρική, πού τοποθετεί τόν άνθρωπο στήν κορυφή τής εξελικτικής πυραμίδος.

"Ολες αυτές οί μέθοδοι εΐναι μέθοδοι μηχανιστικές, εϊτε εμφανί­ζονται ώς τελολογικές, είτε ώς μηχανοκρατικές. Διατυπώνουν μερι­κές αρχές, πού οδηγούν σέ μία και μόνο λύση, παραμερίζοντας έτσι πέρα γιά πέρα τό τυχαίο, τό απροσδιόριστο.

Αντιθέτως ή Επιλεκτική μέθοδος, εΐναι μέθοδος γενική περιγρα­φική. Αποτελείται άπό δύο αρχές και τρεις νόμους.

Ή πρώτη άρχή εΐναι ή αρχή τής εξελικτικής άνακυκλήσεως. Σύμφωνα μ’ αύτη, τά πάντα μέσα σ' ενα παγερό και αδιάφορο Σύμπαν εΐναι ένας αιώνιος και αέναος κυματισμός μορφών. Τά πάντα μετα­βάλλονται, κινούνται, μετασχηματίζονται, αλλάζουν όχι μηχανιστικά σύμφωνα μ’ ενα ώρισμένο σχέδιο νομοτελειακό ή θεϊκό, άλλά τυχαία, απροσδιόριστα, μέσα σέ μία ατέλειωτη σειρά πιθανοτήτων, καταστρεφόμενα τελικώς και επανερχόμενα στήν προηγούμενη ανυπαρξία τους ώς τέτοια.

Ή δεύτερη άρχή είναι ή άρχή της τάσεως γιά κυριαρχία τών ανω­τέρων μορφών πάνω στις κατώτερες. "Οπουδήποτε και νά στρέψουμε τό βλέμμα μας, υπάρχει, μία ασταμάτητη πάλη μορφών και φαινομέ­νων, πού οδηγεί σέ μία ώρισμένη δόμηση, οργάνωση, ιεράρχηση, πού μέ τήν σειρά της και αύτη καταστρέφεται γιά νά δώσει τήν θέση της σέ μία άλλη.

Ό νόμος της συστηματοποιήσεως εΐναι ό πρώτος νόμος της επιλεκτικής. Περιγράφει μία γενική τάση διαρθρώσεως μορφών συν­εχώς πιο πολύπλοκων, πού απλώνεται σ' όλη τήν κλίμακα αναβα­θμών της Φύσεως. "Οπως έλεγε ό Σπένσερ είναι ό πρωταρχικός νόμος του Σύμπαντος.

Ό νόμος της επιλογής περιγράφει πώς μέσα άπό μία ατελεύτητη σειρά συστημάτων και δυνατοτήτων επιλέγονται ώρισμένα, πού θά συνεχίσουν τήν εξελικτική διαδικασία. Ή επιλογή δέν υπακούει σέ εξωτερικούς καθορισμούς, άλλά στους εσωτερικούς όρους αναφοράς του Ιδίου του συστήματος. Ό νόμος της επιλογής αποτελεί τόν πυρή­να της Επιλεκτικής μεθόδου, πού συνδέει τό Τυχαίο μέ τό Αναγκαίο.

Τέλος, ό νόμος της άποπροσαρμογής περιγράφει τήν καταστροφή και τήν άποδόμηση των συστημάτων και τών μορφών μέσα στήν ατελεύτητη εξελικτική διαδικασία. Ό νόμος αυτός παραμερίζει κάθε ανθρωποκεντρική αντίληψη γιά τήν μελέτη και τήν ερμηνεία του σύμ­παντος.  

Οι Μαρξιστές και ιδιαίτερα ό Engels γράφει:

«"Εχουμε τήν βεβαιότητα, ότι σέ όλες τις μεταμορφώσεις, ή ϋλη παραμένει αιώνια ή ίδια, ότι κανένα άπό τά κατηγορούμενα της δέν μπορεί ποτέ νά άπωλεσθή και ότι, κατά συνέπεια, αν κά­ποια μέρα πρέπει πάνω στή γη νά εξοντώση, μέ μία αδήριτη αναγκαιότητα, τό υπέρτατο άνθισμα της, τό σκεπτόμενο πνεύμα, μέ τήν ϊδια ανάγκη πρέπει κάπου άλλου και κάποια άλλη στιγμή νά τό ξαναδημιουργήση».

Αυτά εΐναι γιά τήν Επιλεκτική μεταφυσικές και μηχανιστικές ανοησίες. Οί πιθανότητες εΐναι άπειρες μά καμμία δέν εΐναι σίγουρη. Παρόμοιες ερμηνείες προέρχονται άπό μία εναγώνια υστερία, πού οδηγεί σέ μεθόδους αποκλειστικές, πού σου ανοίγουν ένα και μόνο δρόμο, πού ό κάθε κοσμοδιορθωτής τόν προσαρμόζει στά γούστα του. Στήν πραγματικότητα οί δρόμοι εΐναι άπειροι και τό σκεπτόμενο πνεύμα δέν εΐναι κάτι τό μηχανικά αναγκαίο. Αυτό σημαίνει ότι ή κα­ταστροφή του δέν όδηγεΐ υποχρεωτικά σέ μία νέα εμφάνιση του άλλά και στήν ανυπαρξία. Πάνω σ' αυτό ακριβώς θεμελιώνεται μία ηρωική αντίληψη γιά τήν ζωή, πού εΐναι τό χαρακτηριστικό γνώρισμα τής Επιλεκτικής.

"Η Μέθοδος δένεται στενά και άρρηκτα μέ τήν Βιοθεωρία και τήν Κοσμοθεωρία. Δέν μπορεί νά άποχωρισθή άπ' αυτές. Οί αντιστροφές μεθόδων άπό τόν ιδεαλισμό στόν υλισμό, εδώ εΐναι άγνωστες. Πώς όμως μία τέτοια μέθοδος γίνεται αναγκαία; Αυτό μόνο μία βαθειά Κοσμοθεωρητική και Βιοθεωρητική ανάλυση μπορεί νά τό δείξει.

---------------------------------------------------------------------------------------------