Ό Ηρωικός τρόπος ζωής

Συνεχίζοντας την ανάρτηση ιδεολογικών θεμάτων από το βιβλίο μας " η Ιδεολογία του Ενιαίου Εθνικιστικού Κινήματος -ΕΝ.Ε.Κ. και που αποτέλεσαν μέρος από τα μαθήματα της έδρας της Ιδεολογίας της Σχολής Στελεχών (Σ.Σ.) του Κινήματος, δημοσιεύουμε το 4ο και  τελευταίο θέμα του 10ου  κεφαλαίου  «Ο ηρωικός τρόπος ζωής» 

Να υπενθυμίσουμε στους φίλους του Κοινού Παρονομαστή πως τα ιδεολογικά μας άρθρα βρίσκονται κάτω από την ετικέτα ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ 

 Ό Ηρωικός τρόπος ζωής

Στην Επιλεκτική Φιλοσοφία του Πολιτισμού παρουσιάστηκε ανά­γλυφα, ότι τά συστήματα σκέψεως και ενεργειών πού σχηματίζουν τήν έννοια του πολιτισμού υπερβαίνουν τήν βιολογική τους βάση και ταυτοχρόνως συνδέονται λειτουργικά μέ αυτή.

Οί πολιτισμοί έχουν διατηρήσει ώρισμένες άπό τις ιδιότητες των οργανισμών. Όπως εκείνοι, έτσι και αυτοί τείνουν νά διαιωνίσουν τήν δομή τους και νά τήν αυξήσουν. "Οπως εκείνοι, έτσι και αυτοί μπορούν νά συγχωνεύουν, νά άνασυνδυάζουν και νά επιμερίζουν τό περιεχόμενο τους. Όπως εκείνοι, τέλος, έτσι και αυτοί εξελίσσονται και σ' αυτήν την εξέλιξη ή επιλογή παίζει τόν βασικό ρόλο. Για αυτό ακριβώς ή Επιλεκτική Φιλοσοφία του Πολιτισμού δέχεται ότι ή φύση οποιουδήποτε πολιτισμού είναι οργανική.

Ή επιλογή αυτή απαραιτήτως επενεργεί σε δύο επίπεδα: α) στο καθαυτό επίπεδο τού πνεύματος δηλαδή στη νευροψυχική δομή τού συλλογικού άνθρώπου και β) στο επίπεδο τού έπιτελέσματος, δηλαδή τού λειτουργικού αποτελέσματος, της λειτουργικής έκφάνσεως.

Ή λειτουργική αποτελεσματικότητα μιας Ιδεολογίας βρίσκεται στη τροποποίηση της συμπεριφοράς πού προκαλεί, είτε στο αίτιο είτε στήν ομάδα πού την έχει ασπασθεί. Ή ιδέα, πού συνεισφέρει στην ανθρώπινη ομάδα περισσότερη συνοχή, δημιουργική ικανότητα, αυτοπεποίθηση, θά της δώσει και αυξημένη επεκτατικά ισχύ, πού με τήν σειρά της θά εξασφαλίσει τήν προώθηση της ίδιας της Ιδέας πάνω σέ άλλες ομάδες.

Αυτή ή προωθητική άξια δεν συσχετίζεται υποχρεωτικά με τό ποσοστό αντικειμενικής αλήθειας, πού ενδεχομένως ή ιδέα περιέχει μέσα της. Ή πανίσχυρη ασπίδα, πού αποτελεί γιά μία ώρισμένη κοι­νωνία μία ουτοπία, δεν οφείλει τίποτα στήν ίδια τήν δομή της, άλλά στο γεγονός, ότι ή δομή αύτη έχει γίνει αποδεκτή, ότι επιβάλλεται. Γι' αυτό δύσκολα μπορεί νά ξεχωρίσει κάνεις τήν διεισδυτική ικανότητα μιας Ιδέας στήν έρευνα της πραγματικότητος από τήν έπιτελεσματική της ικανότητα στή τροποποίηση της συμπεριφοράς μιας ομάδος.

Ή διεισδυτική Ικανότητα, ή «Αλήθεια» μιας ιδέας εξαρτάται από τις προϋπάρχουσες δομές τού πνεύματος πού διοχετεύει ή μόρφωση και από τις νευροψυχικές εγγενείς δομές, πού είναι πολύ δύσκολο νά εντοπισθούν. Παρατηρείται όμως καθαρά ότι Ιδέες προικισμένες μέ τήν μεγαλύτερη διεισδυτική ικανότητα στήν έρευνα της πραγματι­κότητος, είναι εκείνες, πού ερμηνεύουν τόν άνθρωπο, εντάσσοντας τον σ' ένα πεπρωμένο, όπου ή αγωνία του ηρεμεί.

Αυτή τήν σημασία εχει και τό μεγάλο χωρίο τού Φρειδερίκου Νί­τσε:

«Άφού αρκετά άνερεύνησα τους φιλοσόφους και προσπάθησα νά μαντέψω τι λένε ανάμεσα άπό τις γραμμές, κατέληξα νά πώ πώς τό μεγαλύτερο τμήμα της συνειδητής σκέψεως πρέπει νά καταταχθή στις ενστικτώδεις δραστηριότητες όπως και κυρίως ή περίπτωση τής φιλοσοφικής σκέψεως. Έδώ κανείς πρέπει νά κρίνη διαφορετικά, όπως έγινε μέ τό ζήτημα τής κληρονομικότητος και των έμφυτων διαθέσεων. Όπως ή πράξη τής γεννήσεως δεν λαμβάνεται ύπ' όψη στο σύνολο τής λειτουργίας τής κληρονομι­κότητος όμοια τό γεγονός τής -συνειδήσεως" δεν αντιτίθεται αποφασιστικά μέ τά ενστικτώδη φαινόμενα —τό μεγαλύτερο μέ­ρος τής συνειδητής σκέψεως ενός φιλοσόφου οδηγιέται κρυφά άπό τά ένστικτα του και αναγκάζεται ν' ακολουθήσει καθορισμέ­νους δρόμους. Πίσω άπό τήν ίδια τήν λογική και τήν φαινομενική αυτονομία των κινήσεων της υπέχουν οι εκτιμήσεις των άξιών, ή γιά νά είμαι σαφέστερος οι φυσιολογικές απαιτήσεις γιά τήν συν­άρτηση ενός καθορισμένου είδους ζωής».

Μέ δυό λόγια, ή καθαρά πολιτιστική κληρονομιά, δέν θά ήταν ούτε σίγουρη ούτε ισχυρή, άπό μόνη της, γιά νά στηρίξει τις κοινω­νικές δομές. "Εχει ανάγκη άπό κάποιο γενετικό υπόβαθρο, πού νά τήν κάνει τροφή κατάλληλη γιά τις απαιτήσεις των μύθων ή των φιλοσοφικών ιδεολογιών. Ξαναβρίσκουμε ολοένα τήν ίδια βασική -μορφή», τις εξηγήσεις δηλαδή, πού βάζουν τόν άνθρωπο μέσα σ' ένα ένυπάρχον πρόγραμμα, σχέδιο, νομοτέλεια.

Ό σύγχρονος Ιδεαλισμός και υλισμός είναι ανώτερα στάδια αυτού του φαινομένου. Ή ανάγκη γιά ολοκληρωτική «εξήγηση»· είναι έμφυτη και ή έλλειψή της είναι αφορμή είτε βαθιάς αγωνίας, είτε ηρωισμού. "Όμως όλες αυτές οί ιδεολογίες μοιάζουν μέ τό μυθικό πόδι τού πιθήκου.

Ένας περιηγητής χάρισε σ' ένα αντρόγυνο ένα βαλσαμωμένο πό­δι πιθήκου, πού τού είχε δώσει κάποιος Ινδός Άγιος. Τό φυλαχτό είχε τήν δύναμη νά παραχωρεί τρεις ευχές σέ κάθε άνθρωπο. "Οπως είπε ό περιηγητής δέν γνωρίζει γιά τις δύο πρώτες ευχές τού πρώ­του ιδιοκτήτου, άλλά ή τελευταία του ήταν γιά θάνατο.

Ό φίλος του τό παίρνει, θέλοντας νά δοκιμάσει τις δυνάμεις τού φυλαχτού. Ή πρώτη του ευχή είναι γιά 200 λίρες. Μετά άπό λίγο κτυπούν τήν πόρτα, καί ενας από τούς Διευθυντές της Εταιρίας, όπου εργαζόταν ό γιός του μπαίνει στο δωμάτιο. Ή εταιρία, χωρίς νά αναγνωρίζει καμμιά ευθύνη, επιθυμεί νά δώσει παρηγορητικά στο πατέρα 200 λίρες. Ό γυιός του είχε σκοτωθεί σε ατύχημα. Ό βαθιά λυπημένος πατέρας κάνει τήν δεύτερη ευχή του: νά επιστρέψει ό γυιός του. "Ενα δεύτερο χτύπημα ακούγεται στή πόρτα και εμφανίζε­ται κάτι, πού είναι τό φάντασμα τού γιου. Ή τελευταία ευχή ήταν νά φύγει τό φάντασμα.

Παρ’ όλα αυτά ό συλλογικός άνθρωπος —έξω από μερικές φωτει­νές εξαιρέσεις— προτιμούσε νά μένει κουκουλωμένος μέ τό άνιμιστικό πέπλο της πλήρους έξηγήσεως, τού σχεδίου, τού «υποχρεω­τικού», σ' ενα κόσμο καλοπροαίρετης αυταπάτης και πρακτικών συμφορών. Απ' αυτό και τό περίφημο θεώρημα ότι ή γνώση οδηγεί στήν ευδαιμονία, πού σ' αυτό υπέκυψε καί ή ΐδια ή επιστήμη. Ό NIETZSCHE έγραψε:

«Kαι ή ίδια ή επιστήμη, ή επιστήμη μας, πού θεωρείται ώς σύμ­πτωμα ζωής, τί σημαίνει κατά βάθος κάθε επιστήμη; Ποίος είναι ό σκοπός ή χειρότερα ή αρχή κάθε επιστήμης; Τό επιστημονικό πνεύμα δεν είναι παρά ενας φόβος καί μία υπεκφυγή μπροστά στο απροσδιόριστο από τα πριν. Μία ιδιοφυής άμυνα εναντίον τής αλήθειας».

Ή Επιλεκτική Βουλησιοκρατία είναι ή μόνη κοσμοθεωρία, πού βασίστηκε στό αίτημα της άντικειμενικότητος, δηλαδή της γνώσεως χωρίς καθοριστικές άπό τά πριν αρχές, χωρίς σχέδια καί καθορι­στικές νομοτέλειες διαλεκτικής, πού θεωρούν τόν άνθρωπο ώς νο­μοτελειακό, υποχρεωτικό προϊόν της φυσικής διαδικασίας.

Πρόκειται γιά μία στυγνή καί παγερή ιδέα, πού δέν προβάλλει καμμιά «εξήγηση» άλλά επιβάλλει ασκητική άπάρνηση κάθε άλλης πνευματικής εκτροφής. Ή γνώση γιά αυτήν δέν όδηγεί στή γαλήνη, στή βεβαιότητα, στήν επιτυχία, άλλά φουντώνει τήν έμφυτη αγωνία καί οδηγεί στον αγώνα, στή προσπάθεια. Έκει βρίσκεται ή απαρά­μιλλη έπιτελεσματική της ικανότητα. Μέχρι σήμερα κατακτούσε τήν πραγματικότητα. Μένει νά κατακτήσει καί τις ψυχές.

Είναι αλήθεια ότι μία τέτοια φιλοσοφία, μία τέτοια μέθοδος, γκρεμίζει όλες τις μυθικές ή φιλοσοφικές όντογονίες, πού πάνω τους ή άνιμιστική παράδοση, άπό τούς πρωτογόνους μέχρι τούς διαλεκτικο-ύλιστές, στήριζε τις άξιες, τήν ηθική, τά καθήκοντα, τά δικαι­ώματα, τις απαγορεύσεις.

Ό άνθρωπος ανακαλύπτει τήν ολοκληρωτική του μοναξιά, τήν παραδοξότητα του. Ξέρει πιά ότι βρίσκεται στο περιθώριο τού σύμ­παντος όπου είναι υποχρεωμένος νά ζήσει. Ενός αχανούς σύμπα­ντος, πού μένει κουφό στή προσπάθεια του, αδιάφορο στις ελπίδες του. Μά τότε ποίος ορίζει τό έγκλημα; Ποίος αποφαίνεται γιά τό καλό και τό κακό;

"Ολα τά πατροπαράδοτα συστήματα τοποθετούσαν τήν ηθική και τις αξίες έξω άπό τήν εμβέλεια τού Ανθρώπου. Οί αξίες δέν τού άνηκαν, άλλά τού επιβάλλονταν άπό τις Ιδέες ή τις καθοριστικές νο­μοτέλειες τής διαλεκτικής πορείας. Μέ τήν Επιλεκτική Βουλησιο-κρατία ό άνθρωπος γνωρίζει, ότι όλα αυτά είναι δικά του.

Τό μοναδικό ηθικό αίτημα σ' αυτήν πρωταρχικά, είναι τό αίτημα τής άντικειμενικότητος. Σ' αυτό διαφέρει ριζικά άπό τις άνιμιστικές θεωρίες και ηθικές, πού όλες τους αύτοθεωρούνται βασισμένες στή «γνώση» νόμων ένυπάρκτων, Ιδεαλιστικών ή «φυσικών», πού επιβάλ­λονται στους ανθρώπους. Ή ηθική τής γνώσεως τής ελεύθερης γνώ­σεως δέν επιβάλλεται στον άνθρωπο. Εκείνος αντιθέτως, τήν επι­βάλλει στον εαυτόν του, μέσα στήν αδιάφορη απεραντοσύνη του Σύμπαντος. Μία φυλή ανθρώπων, πού θά δεχθη μία τέτοια θεωρία θά είναι μία δυνατή, και ήρωϊκή φυλή, και ένας τέτοιος κόσμος, θά είναι ενας ήρωΐκός κόσμος. Αυτή είναι ή σημασία των λόγων τού NIETZSCHE:

"Αποκαλείσαι έλεύθερος; Τήν κυρίαρχη σκέψη σον θέλω ν' ακούσω κι' όχι πώς ξέφυγες από ζυγό. Είσαι τέτοιος πού ν' άξίζης νά ξεφύγης άπό ζυγό; Υπάρχουν άνθρωποι, πού χάνουν τήν τελευταία τους αξία άμα κατορθώσουν νά ξεσκλαβωθοϋν. Ελεύθερος άπό τί; Τί τον ενδιαφέρει τον Ζαρατούστρα; Καθαρό όμως τό μάτι σου πρέπει νά μου άναγγείλη: ελεύθερος γιά πιο σκοπό. Μπορείς μόνος σου νά θέσπισης γιά τον εαυτόν σου τό καλό και τό κακό και νά κρέμασης τήν θέληση σου άπό πάνω άπό τόν εαυτόν σου σαν νόμο; Μπορείς νά είσαι ό δικαστής του εαυτού σου και ό εκδικητής του ίδιου σου του νόμου; Φοβερό είναι νά μένεις με τόν δικαστή και τόν εκδικητή του ίδιου σου του νόμου. "Ετσι ένα άστρο προβάλλει στο κενό καί στή παγωμένη πνοή της μοναξιάς».

Τά άνιμιστικά συστήματα, όλα τους λίγο-πολύ θέλησαν ν' αγνοή­σουν, νά εξευτελίσουν ή νά καταδυναστεύσουν τόν βιολογικό άν­θρωπο, νά τόν κάνουν νά βλέπει μέ φρίκη ή τρόμο, ώρισμένα χαρα­κτηριστικά σύμφυτα μέ τήν βιολογική του ιδιότητα.

Παρ' όλα αυτά ενας καινούργιος κόσμος έρχεται. Οί παλιές άξιες καταρρέουν και σιγά-σιγά προβάλλει τό αίτημα γιά μία μεταξίωση όλων των άξιων. Ενάντια στή θεωρία γιά τήν έλευση τού Αναπό­φευκτου, υψώνεται μία πιό φωτισμένη θεωρία: τό δόγμα της τελικής κυριαρχίας τής ανθρώπινης θελήσεως.

Αν οί ιδεολογίες γιά τούς λαούς είναι ότι καί ή νευροψυχική δομή γιά τά είδη, τότε βρισκόμαστε μπροστά στο κοσμοϊστορικό φαινόμε­νο των γιγαντιαίων θωρακισμένων λαϊκών δεινοσαύρων, πού οί άνιμιστικές ιδεολογίες αντιστοιχούν στό άπλό αντανακλαστικό πε­ρισκόπιο των παλαιών δεινοσαύρων: τού εγκεφάλου τους. "Ενας εγκέφαλος υπανάπτυκτος, ανίκανος ν' αντιμετωπίσει τις γοργές εναλλασσόμενες συνθήκες, όσο καί άν βρίσκεται θωρακισμένος μέσα σέ στρώματα, άπό τεχνολογικά χοντρά λέπια, σέ αντίθεση μέ τόν μικροσκοπικό ανυπεράσπιστο άνθρωπο μέ τήν ανώτερη Όμως νευ­ροψυχική του συγκρότηση πού επέζησε. "Ενας μικρός έρπυστήρ μπορεί νά εξοντώσει τήν παγκόσμια κόμπρα, αρκεί νά όργανωθή σέ μία ανώτερη ιδεολογική δομή. Θά είναι ενα αληθινό παραλήρημα, δύναμης καθώς μία ευέλικτη φυλετική πρωτοπορεία, θά γκρεμίζει όλο αυτό τό παρελθόν, βάζοντας τά θεμέλια γιά έναν καινούργιο 

κό­σμο. Δέν χρειάζεται νά είναι μεγάλη, άλλά ποιοτικά ανώτερη.

Θ' αποτελείται άπό ανθρώπους «περιέργους ώς τό πάθος, ερευνητές ώς τήν θηριωδία, μέ δάχτυλα τολμηρά γιά τό ασύλληπτο, μέ δόντια και στομάχι γιά ό,τι πιό αχώνευτο υπάρχει. "Ετοιμους γιά οποιοδήποτε επάγγελμα πού θέλει πονηριά και ακονισμένες αισθήσεις, έτοιμους γιά οποιαδήποτε περιπέτεια χάρη σέ μία ύπέρμετρα ελεύθερη κρίση, έχοντας ψυχές προγενέστερες και μετα­γενέστερες, πού κανένας όέν μπορεί νά διακρίνη τις τελικές τους προσπάθειες, επιφάνειες και εσωτερικά, πού κανένας δέν θά τολμούσε να διατρέξη. Κρυμμένοι κάτω άπό τό μανδύα του φωτός, θά είναι οι κατακτητές».

Μία Φυλή Ανθρώπων μέ δυο λόγια δοκιμασμένη, αδάμαστη, ήρωΐκή, πονηρή, ανθεκτική, παγκόσμια. Μήπως θά είναι εκείνη ή Αρχαία Φυλή, πού πρώτη πρόβαλλε τήν φιλοσοφία και τό αίτημα τής αντικειμενικότητας;