Εισαγωγή στην Πολιτική Οικονομία

Συνεχίζοντας την ανάρτηση ιδεολογικών θεμάτων από το βιβλίο μας " η Ιδεολογία του Ενιαίου Εθνικιστικού Κινήματος -ΕΝ.Ε.Κ. και που αποτέλεσαν μέρος από τα μαθήματα της έδρας της Ιδεολογίας της Σχολής Στελεχών (Σ.Σ.) του Κινήματος, εισερχόμαστε στο 11ο κεφάλαιο ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ και ξεχωριστά θα δημοσιεύσουμε μετά την εισαγωγή β)τις οικονομικές ανάγκες γ)την οργάνωση του οικονομικού συστήματος και δ) τα οικονομικά συστήματα 

Να υπενθυμίσουμε στους φίλους του Κοινού Παρονομαστή πως τα ιδεολογικά μας άρθρα βρίσκονται κάτω από την ετικέτα ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ 

Η Πολιτική Οικονομία είναι εκείνη η επιστήμη που, από τα μέσα του 18ου αιώνα και πέρα, απετέλεσε τον κεντρικό άξονα όλων των εφηρμοσμένων κοινωνικών επιστημών, μέσα στον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό. Η σημασία της προχώρησε με ανοδικό ρυθμό σ’ όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα και τις αρχές του 20ου. Με βάση αυτή, και με τη βοήθεια της επαγωγικής μεθόδου, θεμελιώθηκαν φιλοσοφικοκοινωνικά συστήματα, που προσπάθησαν ν’ αναγάγουν τα κοινωνικά φαινόμενα σε οικονομικούς τύπους.

Οπωσδήποτε κάτι τέτοιο απετέλεσε ανάγκη της εποχής και, σε περισσότερο συγκεκριμένα, έκφρασί της. Αλλά τη θεώρησι της Κοινωνίας και του Κόσμου, που ξεκινούσε από το λογιστήριο της βιομηχανικής επιχειρήσεως, δεν στάθηκε ικανή ν’ αντέξη μπροστά στα καινούργια δεδομένα μιας νέας εποχής, που αμυδρά άρχισε να διακρίνεται στα μέσα περίπου του 20ου αίωνα. Μέχρι τότε η Πολιτική Οικονομία κρατούσε τα πρωτεία. Από τότε όμως άρχισε να παραχωρή τη θέσι της στους καινούργιους θεωρητικούς αντιζήλους, που ζητούσαν μια θέσι στον πνευματικό χώρο. Έτσι βαθμιαία υποκαταστάθηκε από τις νέες εφηρμοσμένες επιστήμες της Βιοπολιτικής, της Γεωπολιτικής και προ πάντων της Κυβερνητικής. Τη θέσι του λογιστηρίου της βιομηχανικής επιχειρήσεως την πήραν τα πειραματικά εργαστήρια της Βιοχημείας και της Γενετικής, η απλή Οικονομική σκέψι αντικαταστάθηκε από τον σύνθετο Γεωοικονομικό και Γεωστρατηγικό Προγραμματισμό, ενώ η διαλεκτική μέθοδος αποτραβήχτηκε στο μουσείο των μεταφυσικών μεθόδων ανοίγοντας τον δρόμο στον μαθηματικό Ολοκληρωτικό Λογισμό και στην συνειδητή επιλογή αποφάσεων μέσω μιας σειράς συστημάτων ελέγχου και πληροφορήσεως.

Παρ’ όλα αυτά η Πολιτική Οικονομία κρατά πάντα τη δική τους αξία και η σημασία της για τη μελέτη και την αξιολόγησι των κοινωνικών φαινομένων είναι πολύ μεγάλη. Εφαρμόζοντας πάνω σ’ αυτή τη σωστή μέθοδο, είναι δυνατή η απόκτησις μιας ολόκληρης σειράς από χρήσιμα συμπεράσματα, αναγκαία για τη σωστή ανάλυσι μιας πλευράς της κοινωνικής πραγματικότητος: της οικονομικής.

Αντικείμενο της Πολιτικής Οικονομίας είναι το οικονομικό πρόβλημα και σκοπός της Πολιτικής Οικονομίας είναι να το λύση με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Τα στοιχεία που συγκροτούν το οικονομικό πρόβλημα είναι τέσσερα: α) Η ανεπάρκεια των μέσων για την ικανοποίησι των αναγκών. β) Η ύπαρξι πολλών αναγκών. γ) Η δυνατότητα για εναλλακτική χρησιμοποίησι των μέσων που βρίσκονται σε ανεπάρκεια. δ) Ο διαφορισμός των αναγκών σε βαθμό σπουδαιότητος. Ένα από αυτά τα στοιχεία να λείπη, δεν υπάρχει τότε οικονομικό πρόβλημα.

Εάν, ας πούμε, τα μέσα βρίσκονται σε ανεπάρκεια αλλά υπάρχει μια μόνο ανάγκη για να ικανοποιηθή, τότε το πρόβλημα είναι τεχνολογικό και όχι οικονομικό. Αυτό συμβαίνει στην περίπτωσι, παραδείγματος χάριν, που με ωρισμένες ποσότητες τσιμέντου και σιδήρου θέλομε να κατασκευάσωμε μια γέφυρα που να είναι ανθεκτική. Το πρόβλημα απαιτεί γνώσεις μόνο μηχανικής και κανενός είδους αξιολογική κρίσι. Εάν όμως εζητείτο να κατασκευασθή με δεδομένα υλικά, η καλύτερη δυνατή γέφυρα, τότε το πρόβλημα θα ήταν οικονομικό, γιατί θα έπρεπε να ικανοποιηθή ένα σύνολο αναγκών, πολλές φορές αντιτιθεμένων αντοχή, βάρος, διάρκεια, μέγεθος, εμφάνισις κ.λ.π.

Εάν υπήρχαν πολλές ανάγκες αλλά δεν υπήρχε δυνατότης εναλλακτικής χρησιμοποιήσεως των μέσων, τότε θα ικανοποιείτο υποχρεωτικά μόνο μία ανάγκη, οπότε και πάλι το πρόβλημα δεν θα ήταν οικονομικό, αλλά τεχνολογικό όπως προηγουμένως.

Εάν οι ανάγκες δεν είχαν διαφορετικό βαθμό σπουδαιότητος, αλλά ήσαν όλες της ιδίας εντάσεως, σαν ίσες θα ήταν σαν μία και μόνο ανάγκη οπότε το πρόβλημα και πάλι θα ήταν τεχνολογικό.

Εάν, τέλος, τα μέσα ήσαν άφθονα, όλες οι ανάγκες θα εκαλύπτοντο και κανένα πρόβλημα αξιολογήσεως και επιλογής δεν θα εδημιουργείτο. Η Οικονομική επιστήμη δεν θα είχε τότε κανένα λόγο υπάρξεως και μαζί μ’ αυτήν θα κατέρρεαν όλες οι θεωρίες που στηρίζονται πάνω σ’ αυτήν.

Απ’ όλα αυτά βγαίνει ότι η Οικονομική επιστήμη είναι κατ’ εξοχήν αξιολογική επιλεκτική επιστήμη και πέρα για πέρα αντιδιαλεκτική. Το πρόβλημα της επιλογής αποτελεί τον πυρήνα της.