Η εξουσία του παρακράτους επιβεβαιώνεται με την κατάληψη του ξενοδοχείου City Plaza

Γενικά αποφεύγω να ασχοληθώ με τους "αλληλέγγυους". Ο λόγος είναι ότι οι περισσότεροι εξ αυτών δεν είναι τίποτε περισσότερο από πληρωμένοι τύποι - μισθοφόροι, δηλαδή - που ουδεμία σχέση έχουν με τον εθελοντισμό ή την επίδειξη ανθρωπισμού. Οπότε, οι μοναδικοί που ασχολούνται σοβαρά μ’ αυτούς είναι όσοι δεν γνωρίζουν σε τι συνίσταται η… φιλανθρωπία τους ή έχουν να κερδίσουν από αυτούς (πολιτικά και οικονομικά).

Το ζήτημα, όμως που προέκυψε με την απαράδεκτη και παράνομη κατάληψη του ξενοδοχείου City Plaza από τους έμπορους της απελπισίας είναι σοβαρότατο. Δεν μένω στην υποκριτική στάση που επέδειξε η ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου, η οποία, από τη μια στιγμή στην άλλη μετατράπηκε από "ανθρωπίστρια" σε "ανήσυχο πολίτη που βλέπει την περιουσία της να καταστρέφεται". Μένω στα εξής σοβαρά θέματα: 

α. Στην παντελή απουσία του κράτους και, αντίστοιχα, στην απαράδεκτη, όσο και επικίνδυνη (βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα) επικράτηση μιας άνομης, αντιεξουσιαστικής ομάδας ατόμων, στην οποία κυριαρχεί η λογική του τύπου "κάνουμε ό, τι θέλουμε" και 
β. Στην αδυναμία (έως και ανικανότητα) της δικαιοσύνης και των οργάνων της να επιτελέσουν το έργο τους, έστω και όταν η κυβέρνηση παραμένει αδιάφορη και απαθής (είναι γνωστό ότι η ιδιοκτήτρια κατέφυγε στη δικαιοσύνη, η οποία, απίστευτο, αλλά αληθινό, κώφευσε, λειτουργώντας ως Πόντιος Πιλάτος).

Για το πρώτο θέμα: Οι περίφημοι «γνωστοί – άγνωστοι» έχουν διαμορφώσει πια πολιτική ατζέντα. Διαθέτουν ισχυρές δομές εξουσίας (παρά τις δήθεν αναρχικές τους καταβολές που αντιφάσκουν με παρόμοιου τύπου δομές), πυκνούς σχηματισμούς από υποστηρικτές και συνταυτιζόμενους ή έστω συμπαθούντες και, σαφέστατα, διάθεση για πολύπλευρη δράση που επηρεάζει τα πολιτικά τεκταινόμενα. Τους είδαμε να λειτουργούν προβοκατόρικα (και εν τέλει διαλυτικά) στο κίνημα των Αγανακτισμένων, να ρίχνουν κυβερνήσεις, να δολοφονούν ατιμώρητα, να απειλούν και, σε τοπικό επίπεδο, να «εγκαθιδρύουν» ιδιόμορφες, ολοκληρωτικού τύπου, σέχτες που παραπέμπουν σε συμμορίες και μαφίες – με το πρόσχημα, βεβαίως της «αντιφασιστικής» δράσης. Το ότι, μάλιστα διέθεταν και διαθέτουν πολιτική κάλυψη (η νυν κυβέρνηση έχει αποδειχθεί όχι μόνο ισχυρός σύμμαχος, αλλά και «πηγή» που υποθάλπει και παράγει «στελέχη» του χώρου), τους καθιστά αδιαπέραστους, ατιμώρητους, κράτος εν κράτει, υπεράνω νόμων, θεσμών και πολιτικών «πιστεύω».

Αλλά και το δεύτερο ζήτημα θεωρώ ότι αποτελεί σοβαρός λόγος ανησυχίας. Η δικαιοσύνη παραμένει σιδηροδέσμια πολιτικο-ιδεολογικών αγκυλώσεων και σε καμία περίπτωση δεν χαρακτηρίζεται πλέον ως ανεξάρτητη μορφή εξουσίας. Από μόνο του αυτό αρκεί για να μιλάμε για έναν πραγματικό κλυδωνισμό της ίδιας της δημοκρατίας, έστω και στα πλαίσια της μορφής του κοινοβουλευτισμού.

Η χώρα βάλλεται, έξωθεν και έσωθεν, από καταστάσεις που, νομοτελειακά, οδηγούν σε πλήρη διάλυση όχι μόνο την εθνική κυριαρχία, την κρατική υπόσταση και τον κοινωνικό ιστό, αλλά και τις πολιτικές δομές και τους αντίστοιχους θεσμούς. Μιλάμε για πραγματική αποσάθρωση, τις συνέπειες τις οποίας θα βιώνουμε, μέρα με τη μέρα, αργά – αργά. Κι εμείς; Μοιραίοι θεατές. Άβουλοι, ανήμποροι και ανίκανοι πλέον να κάνουμε οτιδήποτε. Περιμένοντας απλώς έναν πολιτικό Μεσσία ή ένα πολιτικό θαύμα…

Δημήτρης Γκίκας