Από..κάντε έρωτα, όχι πόλεμο..σε ..Κάντε απεργία, όχι επανάσταση!

γράφει ο Δημήτρης Γκίκας*

Σ’ ένα από τα πιο σημαντικά πολιτικά διήμερα αυτού του τόπου τα ΜΜΕ και τα ΜΜΜ απεργούν. Η ψήφιση του Ασφαλιστικού θα μπορούσε να είναι η απασφάλιση της χειροβομβίδας που λέγεται «υπομονή», σε μια κοινωνία που αναβράζει χρόνια τώρα. Αλλά δεν πρόκειται, μην ανησυχείτε… Τα ΜΜΕ και τα ΜΜΜ απεργούν. Πώς να πληροφορηθούν οι «σύντροφοι» επαναστάτες (αριστεροί και δεξιοί, αδιάφορο…) για το «κακό» που θα πάθουμε, αν δεν μας το πει στα σίγουρα η Όλγα και ο Γιάννης; Στο Σύνταγμα (πράγματι, στην Ελλάδα η λέξη δηλώνει μονάχα την πλατεία, διότι για το υπέρτατο πολιτικό και νομικό κείμενο και μάλιστα αυστηρού τύπου, ούτε λόγος…) πώς να κατέβουν οι όψιμοι επαναστάτες του καναπέ, αφού δεν κυκλοφορεί το λεωφορείο για να μας πάει μέχρις εκεί; Να χαλάσουμε τα πόδια μας για να πάμε;

Α, πα πα! Σάμπως θα γίνει και τίποτε; Άσε καλύτερα… Θα γράψω κατιτίς στο Facebook, να «τσιμπήσω» και κανένα Like (ή όποιο άλλο από τα φρέσκα εικονίδια μάς «δώρισε» ο Ζούκι).
Κι έτσι φτάσαμε σε μια χρεοκοπημένη κοινωνία. Μια κοινωνία που, από το σοκ και δέος του Πρώτου Μνημονίου, πέρασε στη διαδήλωση, ξαναγύρισε στο καβούκι της μετά τις προβοκάτσιες των γνωστών «αντιεξουσιαστών» (που όμως υπηρετούν με τις πράξεις τους το «σύστημα» και την ίδια την εξουσία που, υποκριτικά, καταδικάζουν στις φυλλάδες τους) και, πλέον, έχει περάσει στο στάδιο του «μωραίνει Κύριος…». 

Πάει και η ελπίδα, πέρασε… Πάει κι η επανάσταση, έσβησε πριν καν αρχίσει… Όχι, βέβαια διότι απεργούν τα ΜΜΕ και τα ΜΜΜ (και όσα άλλα ΜΜ… έχετε στο νου σας). Τα πάντα χάθηκαν διότι κάναμε την πολιτική θρησκεία και περιμένουμε έναν Μεσσία να μας σώσει (από τους άχρηστους, τους προδότες, τους ηλίθιους… Από τον ίδιο μας τον κακό εαυτό, δηλαδή…). Τα πάντα χάθηκαν, διότι όλα αυτά τα χρόνια συνηθίσαμε στον καναπέ, στην ευκολία της κριτικής εξ αποστάσεως.
Η Επανάσταση του ’21 απαίτησε μια μεγάλη περίοδο Νεοελληνικού Διαφωτισμού και αρκετά χρονάκια προετοιμασίας. Πώς να επαναστατήσεις με μια Παιδεία που ωθεί στο βόλεμα, την απαξίωση του πατριωτικού αισθήματος, την κατάρρευση της πολιτικής συμμετοχής, την ισοπέδωση των πάντων, την αναξιοκρατία; Πώς να επαναστατήσεις, όταν δεν σου έμαθαν ποιο είναι το τίμημα της ελευθερίας, η αξία του αγώνα, η σημασία της αυτοθυσίας; 

Ο Ουμπέρτο Έκο είχε γράψει ότι σήμερα μόνο οι ηλίθιοι κάνουν δικτατορίες με τανκς, από την ώρα που υπάρχουν οι τηλεοράσεις. Η αλήθεια είναι ότι πλέον οι δικτατορίες δεν χρειάζονται τανκς. Απεργίες χρειάζονται… Γιατί οι απεργίες αντικαθιστούν τις επαναστάσεις. Είναι πιο light, δε βαρυστομαχιάζουν το πολιτικό σύστημα. Επιτρέπεις απεργίες (ενίοτε, τις υποκινείς κι όλας) για να έχουμε όλοι την ψευδαίσθηση της δημοκρατίας…
Το παλιό, καλό σύνθημα «κάντε έρωτα, όχι πόλεμο» μετατράπηκε σε «κάντε απεργία, όχι επανάσταση». Ας είναι… Κι αυτό, την ίδια χίπικη αντίληψη έχει! Δημιουργεί παιδιά - λουλούδια!

*Ο Δημήτρης Γκίκας είναι Διδάκτωρ Πολιτικής και Αισθητικής Φιλοσοφίας