Εθνικιστικό Ελληνικό Οδοιπορικό

γράφει ο Θεόδωρος Καραμπέτσος

Περιγράφω μέ αδρές καί γρήγορες πινελιές, γιατί όταν μετακινείσαι στήν "Ελλάδα άπό τήν μιά μεριά στήν άλλη, συνειδητοποιής τό συγ­κλονιστικό, μοιραίο δράμα τής ράτσας  όπως στριφογυρνάς άπό παράδεισο σέ παράδεισο. Κάθε σταμάτημα είναι ένα σκαλοπάτι στό μο­νοπάτι πού χάραξαν ol θεοί. Υπάρχουν στά­σεις γιά ξεκούρασι, προσευχή, περισυλλογή, πράξι, θυσία, μεταμόρφωσι. Πουθενά στόν δρόμο δεν υπάρχει γραμμένο ΤΕΛΟΣ! Οι ίδιοι οί βράχοι (καί πουθενά στήν γή ό θεός δέν ήταν τόσο σπάταλος σέ βρόχους όσο στήν 'Ελλάδα), είναι σύμβολα τής αιωνίας  ζωής. Στήν 'Ελλάδα oi βράχοι μιλάνε: οί άνθρωποι μπορεί νά πεθαίνουν, oι βράχοι ποτέ. Ταξείδι στήν Κεντρική καί Δυτική Στερεά 'Ελ­λάδα. Ήταν ένα ταξείδι μέσα στό φως. Ή γή φωτιζόταν άπό τό ίδιο της τό εσώτερο φως. Στήν αρχαία Καληδόνα περπάτησα πάνω στο βουνό κι έννοιωσα τήν σιωπή τόσο έντονη, πού γιά μιά στιγμή άκουσα τούς χτύπους της μεγάλης καρδιάς τοϋ κόσμου καί κατάλαβα τό νόημα τοϋ πόνου καί τής λύπης. Στίς Θερ­μοπύλες όλη ή πεδιάδα ήταν μιά φλογερή ο­μίχλη πού μέσα της είδα τά φαντάσματα τών Περσών.

Τριγυρνούσα αφηρημένος, μέ τά μάτια μου χωμένα μέσα στήν πυρακτωμένη γή, βορά τού αυγουστιάτικου ελληνικού ήλιου. Βρίσκομαι στήν Δωρίδα, μέσα σ' ένα ρόδινο φώς, ή σελήνη πολεμά μέ τόν ήλιο, ή γή γυρ­νάει αργά μ' όλα της τά ερείπια, στριφογυρ­νώντας μέσα στό φώς σάν τό νερόμυλο πού καθρεφτίζεται στήν ήσυχη λιμνούλα. Βρίσκομαι στήν Άράχωβα τήν στιγμή πού ό αετός πετά άπ' τή φωληά του καί πλανιέται πάνω άπ' τό καυτό καμίνι της γής, ζαλισμέ­νος άπ' τό φανταχτερό μωσαϊκά πού στολίζει τήν πολυτάραχη άβυσσο.

Βρίσκομαι στήν λίμνη Τριχωνίδα τήν στιγμή τής δύσεως καί πίσω άπ' τά βαριά πέπλα τών ατμών τοϋ κοντινού βάλτου άχνοφαίνεται ή σκοτεινή πύλη τής κολάσεως, όπου σκιές άπό νυχτερίδες καί φίδια καί σαύρες έρχονται νά ξεκουραστούν, ίσως καί νά προσευχηθούν. Σέ κάθε τόπο ανοίγω μιά καινούργια φλέβα πεί­ρας, σάν τόν μεταλλωρύχο πού σκάβει όλο καί πιό βαθειά στή γή, πλησιάζοντας τήν καρδιά τοϋ πλανήτη, πού ακόμα δέν έχει σιγήσει. Τό φώς δέν είναι πιά ηλιακό ή σεληνιακό, είναι τό τρεμουλιαστό φώς τού πλανήτη πού ό άν­θρωπος τού έδωσε τήν ζωή. 

"Εμεινα στήν Ναύπακτο μερικές ήμερες κι α­νεβοκατέβηκα χιλιάδες σκαλοπάτια άπ' τό κέντρο ώς τήν κορυφή του κάστρου, επισκέ­φθηκα στέκια αγωνιστών, έπαιξα τάβλι, ήπια ούζο, ρετσίνα, ξενύχτησα μέ μιά μπουκάλα ούίσκυ κουβεντιάζοντας στά τείχη τοϋ λιμα­νιού μ' ένα ζευγάρι Γάλλων, βρήκα κολώνες σπασμένες, πεταμένες δέν ξέρω ποιου ρυθ­μού, στήν άκρη τής οδού Θεμιστοκλέους καί Αθανασιάδη · Νόβα. Δέν γνωρίζω ποιά σχέσι έχει ό Θεμιστοκλής μέ τόν μακαρίτη τόν Νό­βα καί τούς αντάμωσαν γιά νά φυλάνε τά παραμελημένα αρχαία... θά μπορούσε ό φίλος Σπύρος Κωσταντιανός, δήμαρχος Ναυπάκτου νά έπιληφθή τού θέμα­τος άν αυτές οί αράδες φθάσουν στό γραφείο του. "Εψαξα μά δέν τόν βρήκα.

Μεταφέρω σχεδόν πιστά τά λόγια τής Γαλ­λίδας δικηγορίνας Μιλέν Ροσετί, πού ψιθύρι­σε τό βράδυ εκείνο μπροστά στά βραχάκια τού λιμανιού τής Ναυπάκτου: «Τό φώς στήν 'Ελλάδα μου άνοιξε τά μάτια, μπήκε μέσα στους πόρους μου, ελευθέρωσε όλο μου τό είναι.

 Γυρίζω πίσω στήν πατρίδα μου, έχον­τας βρει τό πραγματικό κέντρο καί τό αληθι­νό νόημα τής επαναστάσεως. Αρνούμαι κατηγορηματικά νά γίνω κάτι άλλο παρά μιά πολίτης τού κόσμου, όπως βουβά δήλωσα πώς είμαι, χθες, στόν χώρο τών Δελφών, στό κέντρο εκείνο τοϋ πλανήτη μας. Τί νά προσθέσω έγώ; Τούτο μόνο:

Ή Ελλη­νική γή ανοίγει μπροστά στόν κόσμο σάν βι­βλίο τής Άποκαλύψεως! Κοίταξε τά μαλακά λοφακια πούναι θαμμένοι δοξασμένοι νεκροί άπό κάτω τους καί θά καταλάβης. Δές τό βιολετί φώς πού μέσα του α­στράφτουν τ' απότομα βράχια, τά άγρια χαμόδεντρα και τά ξερά ποτάμια καί τότε θά τό νοιώσης. Άτένησε τό γεωμετρικό σχέδιο τής φύσεως μεγαλωμένο άπ' τήν ίδια τήν φύσι. σέ μιά σιωπή πού σέ ξεκουφαίνει καί τότε θά ήμερέψης.

Έσύ Αμερικάνε, Σοβιετικέ, Γερμανέ, Σκανδι­ναβέ, Τούρκε είστε ΤΙΠΟΤΕ μπροστά στό κο­σμικό μεγαλείο πού λέγεται: ΕΛΛΑΣ!

 

σημ: Το άρθρο του συν. Καραμπέτσου δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΝΕΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ στην στήλη Αντιδραστικά τον Αύγουστο του 1990