ΤΑ ΤΕΡΑΤΑ

Ζούμε στην εποχή των μεγάλων Αυτοκρατοριών, της Αμερικής, της Ρωσίας, της Κίνας. Ζούμε στην εποχή των κρατών-τεράτων που διακατέχονται από μία ακατανίκητη τάση για επέκταση και για κυριαρχία.

Τί είναι επί τέλους όλο αυτό το Σοβιετικό κρατικό σύστημα με τον αυστηρά καθωρισμένο κομματικοτεχνοκρατικό του μηχανισμό, την μυστική του αστυνομία, τους πειθαρχημένους στρατούς και στόλους του, την πολιτική ηγουμένη ομάδα του από ανθρώπους ψυχρούς, υπολογιστικούς και αδίστακτους, αυτούς τούς νέους Τσάρους του Κρεμλίνου; Δεν είναι μία Αυτοκρατορία;

Τί είναι επί τέλους όλο αυτό το Αμερικανικό κρατικό και επιχειρησιακό σύστημα, με το γιγαντιαίο πλέγμα των βιομηχανιών του - δεινοσαύρων, τις τεράστιες υπηρεσίες πληροφοριών, τα μονοπώλια και τους στρατούς τους, που έχουν επικεφαλής τους εκείνες τις μυστικές διοικητικές επιτροπές των εγκεφάλων που καθορίζουν την μοίρα ολοκλήρων Λαών; Δεν είναι μία Αυτοκρατορία;

Τί είναι επί τέλους όλο αυτό το Κινεζικό κρατικό σύστημα, με τις μάζες των οργανωμένων εκατομμυρίων, που πειθαρχούν τυφλά σ’ ένα γιγαντιαίο κομματικό μηχανισμό που πραγματοποιεί την πιο μεγάλη αλλά και την πιο πρωτόγονη μορφή συσσωρεύσεως στην ανθρώπινη ιστορία: την πληθυσμιακή; Δεν είναι μία Αυτοκρατορία; Και ο επικεφαλής της ένας Αυτοκράτορας που οι λόγοι του είναι χρησμοί για τον Λαό του;

Στην ιστορία μόνον τα ονόματα αλλάζουν. Οι βασικές αρχές που διέπουν τις εξελικτικές της διαδικασίες παραμένουν πάντα οι ίδιες. Ο Ιμπεριαλιστικός κόσμος είναι απηλλαγμένος από τα ιδεολογικά στολίδια και τις αυταπάτες της προηγουμένης εποχής. Στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού στον επεκτατικό χαρακτήρα των μεγάλων κρατών αντιστοιχεί η επεκτατική πολιτική πρακτική που εκφράζει αυτόν τον χαρακτήρα άμεσα και καθαρά. Η γοργή ανάπτυξις των τυφλών συγκεντρώσεων του χρήματος, του πληθυσμού της βιομηχανίας, της παραγωγής που χαρακτηρίζουν τον Ιμπεριαλιστικό τρόπο ζωής, εξηγούνται μονάχα από την κυριαρχούσα αντίληψη για την βελτίωση της ποιότητος της ζωής μέσα από την αύξηση της ποσότητος διαφόρων κοινωνικών μεγεθών. Μα η ποιότητα της ζωής δεν υπάγεται σε ποσοτικούς προσδιορισμούς, παρά μονάχα στο σύστημα των αξιών που η ίδια δημιουργεί σαν αποτέλεσμα και σαν έκφραση των εσωτερικών δυνάμεων του συλλογικού ανθρώπου. Η ποιότητα δεν καθορίζεται από την ποσότητα παρά μονάχα από τον τρόπο, την ενέργεια, την δύναμη του ανθρώπου.

Τα μεγάλα κράτη στέκονται ανίκανα να πείσουν τους λαούς για την ανωτερότητα της προοπτικής των τυφλών συσσωρεύσεων και γι’ αυτό στέκονται ανίκανα να τους επιβληθούν ηθικά. Επιβάλλονται μονάχα υλικά, δηλ. ποσοτικά. Μα τούτη η διαδικασία, που εξαφανίζει ολοένα και περισσότερο την ηθική επιβολή και αυξάνει ολοένα και περισσότερο την σπουδαιότητα της υλικής επιβολής, φέρνει μέσα της τα σπέρματα της βίας, της συγκρούσεως και της καταστροφής. Αυτή η καταστροφή δεν γεννιέται έξω από τα κράτη - κύκλωπες, αλλά υπάρχει μέσα τους στο ίδιο τους το κοινωνικό σώμα, στην ίδια την αντίληψη της τυφλής συσσωρεύσεως, που διέπει το πνεύμα τους και την ύπαρξή τους. Δεσμευμένα από τον ίδιο τους τον όγκο, αγκυλωμένα στην μαζική ακαμψία τους, αλυσσοδεμένα με το παρελθόν ενός κόσμου, ενός πολιτισμού που πεθαίνει, υποδουλωμένα στην ίδια την τυφλή τους γιγάντωση, τα μεγάλα κράτη μοιάζουν με τα μεγάλα δένδρα, που τραβούν επάνω τους, με μία δύναμη ακατανίκητη, στους κεραυνούς της ιστορικής αλλαγής. Όσο πιο πολύ επεκτείνουν τις κυρίαρχες δομές τους, τόσο περισσότερο αυξάνουν και τον κίνδυνο του ιδίου του ιστορικού τους αφανισμού.

Η εσωτερική ηθική αποσύνθεση των κρατών - τεράτων, φαινόμενο που δεν μπορεί ν’ αντιστραφή, δίδει την απόδειξη ότι μέθοδοι σαν την ειρηνική συνύπαρξη ή την απ’ ευθείας αναμέτρηση των γιγάντων είναι απραγματοποίητες γιατί στέκονται ανίσχυρες να λύσουν τα σύγχρονα προβλήματα της παγκοσμίου Κρίσεως, δηλαδή να περιορίσουν την ένταση που γεννιέται από τις τυφλές συσσωρεύσεις της Ιμπεριαλιστικής εποχής.

Όσοι θέλησαν να δουν το ξεπέρασμα της Κρίσεως με την πανάκεια της νίκης μιας ιδεολογίας και της επιβολής της πάνω σ’ ολόκληρο τον κόσμο, αυτοί δεν καταλαβαίνουν τον χαρακτήρα της ιστορικής εξελίξεως. Καμμία ιδεολογία δεν είναι ικανή να αποτελέση μέσον για το ξεπέρασμα της Κρίσεως, γιατί όλες οι ιδεολογίες αποτελούν συστατικά στοιχεία αυτής της Κρίσεως. Το παράδειγμα της Ρωσίας και της Κίνας από αυτήν την άποψη είναι χαρακτηριστικό. Υπήρχε ανέκαθεν μία άγρια πάλη ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο δυνάμεις που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν ένα ενιαίο ιδεολογικό κόσμο, τον κομμουνιστικό. Όμως μετά από μία περίοδο τρανταγμών η ιστορική κρούστα έσπασε. Η βοή των Κινεζικών εκατομμυρίων που επετέθησαν κατά κύματα εναντίον των Ρώσων στον ποταμό Ουσούρι και στα Μογγολικά σύνορα, απέδειξε ότι ο ενιαίος κομμουνιστικός κόσμος είναι μία απάτη στην πραγματικότητα πρόκειται για πολλούς κόσμους αντίθετους μεταξύ τους. Η ψεύτικη συνεργασία έχει πλέον αντικατασταθή με μία καιροφυλακτούσα αλληλοϋπόβλεψη που η παρατεταμένη αναμονή την κάνει πιο τρομακτική.

Το άγνωστο πεπρωμένο της ιστορίας, έχει αδράξει την εποχή μας μέσα στα σιδερένια του χέρια. Τα κράτη - τέρατα έχουν ακινητοποιηθή μέσα στην τρομερή λαβίδα γεγονότων και καταστάσεων που στάθηκε αδύνατο να αντιμετωπίσουν και οι επιθανάτιοι σπασμοί τους απλώνονται πάνω σ’ ολόκληρο τον πλανήτη. Δεν πρόκειται για την νίκη της Αμερικής, της Ρωσίας ή της Κίνας, αλλά για την καταστροφή τους. Δεν είναι ένας αγώνας για την επιβολή εκείνου ή του άλλου κοινωνικού συστήματος αλλά για την συντριβή του Ιμπεριαλισμού. Ο αγώνας δεν αναπτύσσεται ανάμεσα στους μεγάλους ή ανάμεσα στους μεγάλους και τους μικρούς, αλλά υπάρχει μέσα σε όλους τους λαούς και μεταξύ όλων των Λαών.

 Δεν θα καταστροφή ο κόσμος. Εκείνο που θα καταστραφώ είναι μονάχα ο παλαιός κόσμος. Το κάθε τι συντελεί στην πραγματοποίηση αυτής της αλήθειας.

Κάθε διάβημα των μεγάλων να παγώσουν την ειρηνική τους συνύπαρξη, δημιουργεί ευνοϊκούς όρους για μία μεγαλύτερη γιγάντωσή τους μέσω μιας σειράς τυφλών συσσωρεύσεων, που οδηγούν τελικά σε μία καινούργια σειρά αντιθέσεων και συγκρούσεων. Όμως και κάθε απόπειρα για μία απ’ ευθείας φυσική σύγκρουση αντί να μειώση δημιουργεί καινούργιους ευνοϊκούς όρους γιγαντώσεως των στρατιωτικών πλεγμάτων και της βιομηχανικής προσπάθειας που εξαρτάται απ’ αυτά. Με άλλα λόγια το συνεχές πέρασμα από την ειρηνική συνύπαρξη στην απ’ ευθείας σύγκρουση και στρατιωτική επέμβαση και αντιστρόφως είναι μόνον μορφές αυτής της αδυσώπητης γιγαντώσεως, που είναι αδύνατον να σταματήση αλλοιώς παρά μόνον μ’ ένα όμοια γιγαντιαίο φαινόμενο καταστροφής. Αυτοί που ευαγγελίζονται, και αγωνίζονται για την ειρηνική συνύπαρξη δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να καταπιέζουν την εκδήλωση των ιστορικών, δυνάμεων, αυξάνοντας έτσι τους κινδύνους για μία εκρηκτικότερη ανάπτυξή τους. Αλλά και εκείνοι που θεωρούν ότι μονάχα η απ’ ευθείας σύγκρουση ανάμεσα στους μεγάλους στέκεται ικανή να δώση ένα τέλος στην παγκόσμια κρίση της εποχής μας αντικειμενικά βοηθούν στην διατήρηση και την συνέχιση αυτής της καταστάσεως πραγμάτων.

Τo Ιδεολογικό άρθρο δημοσιεύθηκε στο επίσημο όργανο του Ενιαίου Εθνικιστικού Κινήματος     ΕΝΕΚ εφημερίδα ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ τεύχος 8 την 1η Σεπτεμβρίου 1979

Να υπενθυμίσουμε στους φίλους του Κοινού Παρονομαστή πως τα ιδεολογικά μας άρθρα βρίσκονται κάτω από την ετικέτα ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ  και όσοι θέλουν να τα προμηθευτούν στην έντυπη μορφή των 450 σελίδων μπορούν να το παραγγείλουν από το εθνικιστικό βιβλιοπωλείο ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ