Ώρα ανατροπής (του Γιάννη Κουριαννίδη)

Συζητώντας πρόσφατα με φίλο δημοσιογράφο του «εθνικού χώρου», συμφωνήσαμε ότι ζούμε μία κομβική για το πολιτικό μέλλον της πατρίδας μας στιγμή.

Η προδοσία των κοινωνικών εξαγγελιών, οραμάτων και ελπίδων, από την κυβέρνηση της Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ, με την υπογραφή του νέου μνημονίου και το ξεπούλημα κοινωνικών κατακτήσεων δεκαετιών, στιγμάτισε πλέον καθοριστικά το πολιτικό μέλλον της.

Η Αριστερά, για πολλά χρόνια εφεξής, θα σηκώνει το βαρύ φορτίο του πολιτικού σταυρού της, σέρνοντάς τον προς έναν Γολγοθά, τον οποίο η ίδια επέλεξε να βαδίσει, αποδεικνύοντας ότι ήταν άτολμη και δειλή όταν κλήθηκε να διαχειριστεί τις τύχες της πατρίδας.

Και ναί, αυτές ήταν επιλογές της Αριστεράς και αυτοί που λένε ότι «αυτή δεν είναι Αριστερά», απλώς προσπαθούν να θολώσουν τα νερά. Αν δεν είναι αριστεροί ο Τσίπρας, ο Φίλης, η Τασία, ο Παππάς και ο Πολάκης, τότε ποιοί είναι;

Όπως η Δεξιά στιγματίστηκε με την προδοσία της Κύπρου, προβαίνοντας στη συνέχεια επί σειρά ετών σε λανθασμένες κινήσεις και επιλογές, σε μία απέλπιδα προσπάθειά της για εξιλέωση, έτσι και τα μηνύματα και τα οράματα της Αριστεράς θα βυθιστούν εφεξής στην ανυποληψία και την απαξίωση. Το Κατεστημένο, που θα κληθούν να ανατρέψουν οι νέες γενιές, δεν θα έχει καμμία σχέση με το «ο Λαός δεν ξεχνά τί σημαίνει Δεξιά». Η έμπνευση και δημιουργία νέων αφοριστικών μηνυμάτων και συνθημάτων, με στόχο την Αριστερά, θα είναι στην ημερήσια διάταξη.

Εκεί που διαφωνήσαμε με τον φίλο μου είναι το ότι θα αναγεννηθεί στην Ελλάδα η Δεξιά. Δεν το αποκλείω, βεβαίως, αλλά αλλίμονο αν αρκεστούμε σε κάτι τέτοιο. Ήδη, δεν είναι λίγοι αυτοί που εργάζονται για την δημιουργία μιας τέτοιας προοπτικής. Νέα κόμματα, με παλιά και φθαρμένα υλικά, με φορεμένες στολές και χιλιοειπωμένα λόγια, που ανασύρθηκαν από κάποια χρονοντούλαπα, προσπαθούν να πάρουν τη ρεβάνς.

Ο σκοπός τους προφανής: Η διατήρηση του θνήσκοντος καθεστώτος, μέσα από τετριμμένες και προβλεπόμενες επιλογές των ψηφοφόρων, που θα ανακυκλώσουν συλλογικότητες και πρόσωπα, σε μία αδιέξοδη πολιτική διελκυστίνδα.

Αυτό είναι, όμως, που χρειάζεται η πατρίδα μας; Μια από τα ίδια; Η απάντηση, φυσικά, είναι «όχι».

Αυτό που χρειάζεται δεν είναι άλλο από ένα σφριγηλό πατριωτικό κίνημα, με σαφή χαρακτηριστικά αυτοσυνειδησίας, στοχεύσεις κοινωνικές και επιδιώξεις εθνικές. Όσο κι αν ακούγεται κοινότυπο, ο Έλληνας πρέπει επιτέλους να ξεφύγει από τους στείρους διαχωρισμούς Δεξιάς και Αριστεράς, απλούστατα διότι και οι δύο απέτυχαν, προδίδοντας την πατρίδα και ξεπουλώντας την τελικά στους διεθνείς τοκογλύφους.

Όσο κι αν θρασύτατα προσπαθούν να παρουσιάσουν το άσπρο ως μαύρο, αυτή είναι η πραγματικότητα. Όσο κι αν τους ενοχλεί ο χαρακτηρισμός «γερμανοτσολιάς», αυτός θα τους συνοδεύει για πάντα, διότι απηχεί μία αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα.

Όσοι διαχειρίζονται τις τύχες του πατριωτικού χώρου στην Ελλάδα (και δεν είναι μόνον «δεξιοί» αυτοί!), πρέπει επιτέλους να νοιώσουν ότι η περιχαράκωσή τους σε παρωχημένα στερεότυπα δεν οδηγεί πουθενά, φθείρει τους ίδιους και ό,τι αυτοί εκπροσωπούν και καθυστερεί την ανατροπή του σάπιου και διεφθαρμένου συστήματος.

Δεν είναι άμοιροι ευθυνών όσοι με τις πρακτικές τους παρατείνουν την επιβίωση των τρωκτικών του εθνικού πλούτου, αρνούμενοι πεισματικά να δεχθούν ότι η ανατροπή ενός αντιλαϊκού και αντεθνικού καθεστώτος δεν μπορεί παρά να είναι παλλαϊκή και πανεθνική.

Τα «μαγαζάκια» και οι εγωπάθειες είναι καταδικασμένα να παρασυρθούν κάποια στιγμή από τη λαϊκή αγανάκτηση και την εθνική οργή, απότοκα μιας κοινωνίας που θρηνώντας τους νεκρούς της και αποχαιρετώντας τα παιδιά της επί 6 και πλέον έτη, θα αποφασίσει, επιτέλους, να κάνει κάτι!...

Γιάννης Χ. Κουριαννίδης