Modus Vivendi

γράφει η Δανάη Καρδαρά

Όλα στη ζωή είναι ζήτημα διαχείρισης των ανθρώπων και των καταστάσεων. Ή αλλιώς, για να’μαι κι εγώ στην μόδα, για να μπω μες τα ρηχά νερά σας –μόνο για λίγο, μην ενοχλείστε- τα πάντα είναι θέμα management. Δεν έχει δηλαδή σημασία το «είναι», αλλά το «φαίνεσθαι». Χρειάζεται μέσα στ’ άλλα και λίγος αμοραλισμός. Ξέρω, ξέρω · τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, οι συγγενείς μάς τα δίδαξαν πολλές φορές διαφορετικά. Γίνε πρώτα καλός άνθρωπος, είπαν, να πας μπροστά με την αξία σου ,έτσι θα ξεχωρίσεις. Πάλεψε, είπαν, για το καλύτερο και μη φοβάσαι. Να’σαι εντάξει με τους ανθρώπους γύρω σου. Και δεν είχαν άδικο. Μα, ούτε δίκιο.

«Πάλεψε». Να μια λέξη που αγαπώ. Για μένα «παλεύω» σημαίνει αγωνίζομαι. Μάχομαι για τους άλλους και φυσικά, για την ίδια μου τη ζωή. Τραβώ το δρόμο μου, με τις επικίνδυνες, στενές στροφές, τα άγνωστα δρομάκια και τις απότομες ανηφόρες του. Μαθαίνω -ή τουλάχιστον προσπαθώ- να μη φοβάμαι. Παράλληλα, ανακαλύπτω τον εαυτό μου για να μπορέσω έτσι να κατανοήσω κάποτε τον κόσμο γύρω μου. Χαράζω την πορεία μου, μια πορεία – που ίσως να βγάλει σε γκρεμό ή στην καλύτερη των

περιπτώσεων σε αδιέξοδο, μα θα’ναι ολότελα δική μου. Δε θα χρωστάω χάρες, ούτε κεράσματα. Δε θα υποκλίνομαι με την απαραίτητη δουλοπρέπεια σε άτομα που θα’θελα να φτύσω για να κερδίσω μια θέση στον ήλιο, αλλά ούτε –θαρρείς σε πείσμα της εποχής- θα πατάω με περίσσια άνεση στα πτώματα των συνανθρώπων μου για να εξασφαλιστώ.

«Μη φοβάσαι». Αυτό δεν είναι πάντα εύκολο, ειδικά όταν έχεις μία κάποια συναίσθηση του κινδύνου. Υποθέτω ότι να μη φοβάμαι σημαίνει ότι έχω, καταρχήν, το θάρρος της γνώμης μου και ότι αναλαμβάνω το καθήκον –γιατί περί αυτού πρόκειται, να την εκφράζω με ειλικρίνεια, ακόμα και όταν ξέρω ότι δε συμβαδίζει με των πολλών, κινδυνεύοντας έτσι να φανώ ανισόρροπη. Ακόμη, σημαίνει να έχω τη δύναμη να διαχωρίσω υπεύθυνα τη θέση μου κάνοντας τις επιλογές μου από νωρίς και αποφασίζοντας προς τα που θα πάω και τι θα αφήσω πίσω μου. Κι έπειτα, να μην μεμψιμοιρώ εφόσον διαλέξω το δρόμο τον δύσκολο, το δρόμο των λίγων.

Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά. Είναι κι εκείνοι που μίλησαν αλλιώς για τη ζωή, πιο πρακτικά. Ότι για να προχωρήσεις έστω και λίγο τη σήμερον ημέρα – όχι δηλαδή για να γίνεις απαραίτητα κάτι σπουδαίο, αλλά έστω για να βολευτείς σε ένα τριτοκλασάτο υπόγειο-, για να επιβιώσεις μέσα σε τούτη τη ζούγκλα που τώρα ο καθένας περισσότερο από ποτέ κοιτάζει πως να κατασπαράξει το διπλανό του- ακόμα και αν είναι ο αδερφός, ο πατέρας, η μάνα- υπάρχει και άλλος δρόμος. Δρόμος πιο γρήγορος , πιο κατηφορικός και δίχως δύσβατα μονοπάτια: Να γίνεις θηρίο και εσύ ο ίδιος· να’χεις την ‘’ευφυία’’ να διαλύσεις προτού σε διαλύσουν. Αλίμονο! Δεν μίλησε κανένας για εξημέρωση, ούτε για ζωή , παρά μονάχα για επιβίωση. Μα, υπάρχουν άνθρωποι που το έμαθαν πολύ καλά το ποίημα. Το αναμάσανε μέσα τους διαρκώς, το τηρούνε κατά γράμμα, θα’λεγε κανείς ευλαβικά.

Και μέσα σε όλο αυτό πρέπει να’σαι και εντός κλίματος. Να μάθεις να πηγαίνεις με το ρεύμα. Να’σαι πολιτικώς ορθός, ένα με τους άλλους, μια μάζα που δε ξεχωρίζουν προσωπικότητες. Να ακολουθείς τις κοινώς αποδεκτές ιδέες, να το βουλώνεις, να μη διαφοροποιείσαι, να μην υψώνεις ανάστημα, μήτε φωνή. Η μέση οδός, μόνο αυτή. Να καταπιείς μια και καλή το γεγονός ότι θα σκύβεις μπροστά σ’αυτούς που μισείς εφόσον έχεις να κερδίσεις κάτι.  Να φτάσεις στο σημείο να σιχαίνεσαι τον εαυτό σου και ταυτοχρόνως, να τον εξυψώνεις για να αποδείξεις σε ανθρώπους που σε αηδιάζουν και τους αηδιάζεις ότι είσαι κάτι σπουδαίο.

Συμπερασματικά, ο τρόπος που θα ζήσουμε είναι θέμα επιλογής. Στην επιλογή μας αυτή, βέβαια, θα παίξουν μεταξύ άλλων ρόλο η ηθική και η αξιοπρέπεια του καθενός, παρόλο που αυτές οι έννοιες είναι στην εποχή μας εκτός μόδας και δεν πολυμιλάει κανείς πια γι’αυτές. Διότι θα πρέπει να το χωνέψουμε μια και καλή πως ο κόσμος μας χωρίζεται σε δύο βασικές κατηγορίες:

Από την μία, είναι εκείνοι που σε όλη τους τη ζωή βλέπουν μόνο χώμα και έχουν μάθει να φέρονται σαν ερπετά για το παραμικρό ευεργέτημα από τον οποιοδήποτε κοινωνικά ‘’ανώτερο’’ τους. Είναι εκείνοι που έχουν μάθει να κοιτάζουν μόνο τον εαυτό τους και δεν αγαπάνε τίποτα άλλο γύρω τους. Κάποιοι απ’αυτούς θα γίνουν ίσως αυτό που θέλανε, μπορεί να αποκτήσουν δύναμη και πλούτη, μα δε θα χρωστάνε στον εαυτό τους ούτε ένα «ευχαριστώ», ούτε μια καλή κουβέντα.

Από την άλλη, είναι αυτοί που αγωνίζονται με νύχια και με δόντια να ομορφύνουν τη ζωή τους, να δημιουργήσουν κάτι ολότελα δικό τους και τις νύχτες ονειρεύονται ότι θα αλλάξουνε τον κόσμο. Σε πολλές περιπτώσεις θα πέσουν έξω, δε θα κερδίσουν τίποτα, ίσως μάλιστα ζημιωθούν και ορισμένες από τις ελπίδες τους θα διαψευστούν. Μα, θα’χουν τη δύναμη να κοιτάζουν πάντοτε τον ουρανό, θα συνεχίσουν να παλεύουν για το καλύτερο και θα κοιτάνε μπροστά. Το κυριότερο : θα’ναι εντάξει με τη συνείδησή τους.

Η επιλογή είναι δική σου.

στους γονείς μου

πηγή