21 Ιουλίου: Επέτειος της ιδεολογικής αυτοκτονίας του ποιητή Κώστα
Καρυωτάκη (Πρέβεζα 1928) που η αδιάλλακτη και πολλές φορές ηρωική από μέρους του
αντιμετώπιση της πραγματικότητος θάφτηκε από την κοντόθωρη "ταξινόμησή"
του ως απαισιόδοξου ρομαντικού.
Ακολουθεί ένα χαρακτηριστικό του ποίημα και κατόπιν ένα πεζό που δείχνει το μέτρο του αντικομφορμισμού του.
Στο άγαλμα της Ελευθερίας που φωτίζει τον κόσμο
του Κώστα Καρυωτάκη
Λευτεριά, Λευτεριά, σχίζει, δαγκάνει
τους ουρανούς το στέμμα σου. Το φως σου,
χωρίς να καίει, τυφλώνει το λαό σου.
Πεταλούδες χρυσές οι Αμερικάνοι,
λογαριάζουν πόσα δολάρια κάνει
σήμερα το υπερούσιο μέταλλό σου.
Ακολουθεί ένα χαρακτηριστικό του ποίημα και κατόπιν ένα πεζό που δείχνει το μέτρο του αντικομφορμισμού του.
Κώστας Καρδαράς
Στο άγαλμα της Ελευθερίας που φωτίζει τον κόσμο
του Κώστα Καρυωτάκη
Λευτεριά, Λευτεριά, σχίζει, δαγκάνει
τους ουρανούς το στέμμα σου. Το φως σου,
χωρίς να καίει, τυφλώνει το λαό σου.
Πεταλούδες χρυσές οι Αμερικάνοι,
λογαριάζουν πόσα δολάρια κάνει
σήμερα το υπερούσιο μέταλλό σου.
Λευτεριά, Λευτεριά, θα σ' αγοράσουν
έμποροι και κονσόρτσια κι εβραίοι.
Είναι πολλά του αιώνος μας τα χρέη,
πολλές οι αμαρτίες, που θα διαβάσουν
οι γενεές, όταν σε παρομοιάσουν
με το πορτρέτο του Dorian Gray.
Λευτεριά, Λευτεριά, σε νοσταλγούνε,
μακρινά δάση, ρημαγμένοι κήποι,
όσοι άνθρωποι προσδέχονται τη λύπη
σαν έπαθλο του αγώνος, και μοχθούνε,
και τη ζωή τους εξακολουθούνε,
νεκροί που η καθιέρωσις τους λείπει.
Ο αντισυμβατικός ποιητής Κώστας Καρυωτάκης που αδικήθηκε περνώντας στην ιστορία
σαν ένας απαισιόδοξος ρομαντικός.
Από δύο σχετικά άγνωστα πεζά του:
1. "Στο χυδαίο αυτό καρναβάλι, εφόρεσα αληθινή πορφύρα, στέμμα απὸ καθαρό, ατόφιο χρυσάφι, ύψωσα ένα σκήπτρο πάνω απὸ τα πλήθη, κ᾿ επήγαινα ακολουθώντας την εσωτερική μου φωνή."
2. ΚΑΘΑΡΣΙΣ
Βέβαια. Έπρεπε να σκύψω μπροστά στον ένα και, χαϊδεύοντας ηδονικά το μαύρο σεβιότ -παφ, παφ, παφ, παφ-, «έχετε λίγη σκόνη» να είπω «κύριε Άλφα».
Ύστερα έπρεπε να περιμένω στη γωνιά, κι όταν αντίκριζα την κοιλιά του άλλου, αφού θα ῾χα επὶ τόσα χρόνια παρακολουθήσει τα αισθήματα καὶ το σφυγμό της, να σκύψω άλλη μιὰ φορά καὶ να ψιθυρίσω εμπιστευτικά: «Αχ, αυτὸς ο Άλφα, κύριε Βήτα...»…
Έπρεπε να σκύψω, να σκύψω, να σκύψω. Τόσο ποὺ
ἡ μύτη μου να ενωθεί με τη
φτέρνα μου. Έτσι βολικά κουλουριασμένος, να κυλώ καὶ να φθάσω.
Κανάγιες!
Το ψωμί της εξορίας με τρέφει. Κουρούνες χτυπούν τα τζάμια της κάμαράς μου. Καὶ σε βασανισμένα στήθη χωρικών βλέπω να δυναμώνει η πνοή ποὺ θα σας σαρώσει.
Κανάγιες!
Το ψωμί της εξορίας με τρέφει. Κουρούνες χτυπούν τα τζάμια της κάμαράς μου. Καὶ σε βασανισμένα στήθη χωρικών βλέπω να δυναμώνει η πνοή ποὺ θα σας σαρώσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ομάδα του Κοινού Παρονομαστή δίνει την ευκαιρία στον καθένα να εκφραστεί ελεύθερα χωρίς ύβρεις και προσωπικές αντιπαραθέσεις
Οι απόψεις, θέσεις του συγγραφέα- αρθρογράφου δεν υιοθετούνται απαραίτητα από την συντακτική ομάδα του Κοινού Παρονομαστή
Σχόλια που δεν θα είναι σύμφωνα με το πνεύμα της ομάδος διαχείρισης δεν θα προβάλλονται
Ομάδα Κ.Π