Ο Αφελληνισμός της οικονομίας και του Χρηματοπιστωτικού Συστήματος (του Δημήτρη Γκίκα)

Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών στο τραπεζικό σύστημα – εγχώριο και ξένο – απέδειξαν πολλά απ’ αυτά για τα οποία, εδώ και χρόνια, ορισμένοι προσπάθησαν επανειλημμένα να προειδοποιήσουν, αλλά αγνοήθηκαν, χαρακτηριζόμενοι ουκ ολίγες φορές ως «γραφικοί», «ανίδεοι», ακόμα και ως «πατριδοκάπηλοι». Ας τα δούμε ένα – ένα. 

Α. Το παραμύθι της «θωρακισμένης οικονομίας» πλέον δεν πουλά. Το ζήτημα των Ιταλικών τραπεζών, η γενικότερη οικονομική κρίση που πλέον οδηγεί σε σφοδρούς κραδασμούς το οικοδόμημα της ΕΕ, δείχνουν ότι οι «κακοί» Έλληνες δεν ήσαν ούτε η αιτία της κρίσης, ούτε, βέβαια ένα μικρό «αγκάθι», το οποίο μπορούσαν οι «καλοί Ευρωπαίοι ξένοι» να αφαιρέσουν αναίμακτα από το νυχάκι τους. Σε ένα διεθνές παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, ούτε να «θωρακίσεις» μπορείς την οικονομία σου, ούτε να παραστήσεις τον υπεράνω. Όπως και δεν μπορείς να κατατάσσεις στη λίστα των «μαύρων προβάτων», έστω και για εσωτερική κατανάλωση, κάθε χώρα που έχει, μικρό ή μεγάλο, πρόβλημα. 
Β. Η κατάφωρη παραβίαση της αρχής της εθνικής ανεξαρτησίας (που συνδέεται εξ ορισμού και με την οικονομική ανεξαρτησία, άσχετα αν ορισμένοι υποκριτικά κάνουν πως δεν το αντιλαμβάνονται) είχε ήδη ενορχηστρωθεί από τα πρώτα βήματα της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Από τη δεκαετία του ’80 υπήρχε αναφορά (πρόκειται για το Άρθρο 127, παρ. 6 της Συνθήκης για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το οποίο και αποκαλείται «άρθρο της Ωραίας Κοιμωμένης») στη δυνατότητα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου να αναθέτει στην ΕΚΤ ειδικά καθήκοντα σχετικά με τις πολιτικές που αφορούν στην προληπτική εποπτεία των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων κάθε χώρας μέλους. Η προληπτική αυτή εποπτεία, μάλλον φυσιολογικά, κατέληξε σε δικτατορικού τύπου συμπεριφορές τόσο ορισμένων μελών του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, όσο και της ΕΚΤ προς τις τράπεζες (και όχι μόνο) των κρατών – μελών Το έγκλημα είναι προμελετημένο.

Γ. Εκτός από προμελετημένο, το έγκλημα είναι και άριστα σχεδιασμένο. Ο φορολογούμενος πολίτης όχι μόνο βάζει από την τσέπη του λεφτά στις τράπεζες, αλλά, όταν έρθουν τα δύσκολα, κινδυνεύει και με «κούρεμα» των καταθέσεών του για να τις διασώσει! Στην Ελλάδα οι Έλληνες φορολογούμενοι (κι όχι οι ξένοι) κατέβαλαν στις Τράπεζες 60 δις (βλ. Καλλίτσης Κ., Καθημερινής της Κυριακής, 24.7.2016).

Δ. Οι επιπτώσεις των παραπάνω ήδη διαφαίνονται εφιαλτικές. Η χώρα – η κάθε χώρα – κινδυνεύει να παραλύσει όχι μόνο οικονομικά, αλλά και κοινωνικά, πολιτικά, ακόμα και σε επίπεδο εθνικής κυριαρχίας. Τι συνέβη τις ημέρες που πέρασαν; α. Το ΤΧΣ, στην καλύτερη των περιπτώσεων, περνά σε ξένα χέρια (5 ξένοι και 4 Έλληνες σε λίγο η σύνθεση του Γ.Σ.), στη δε χειρότερη, θα διαλυθεί εντελώς (χαρακτηριστικό το ότι ο SSM απέρριψε πρόταση να δοθούν προσωρινά εκτελεστικές εξουσίες στον Πρόεδρο και σε ένα μέλος του Γ.Σ.), β. Μετά από ένα μακρύ παρασκήνιο απειλών, εκβιασμών και μεθοδεύσεων, ο πρόεδρος της Τράπεζας Πειραιώς, της μεγαλύτερης συστημικής τράπεζας στην Ελλάδα, υπέβαλε την παραίτησή του. Τι σημαίνει αυτό; Ότι η Τράπεζα, πλέον, θα περάσει σε ξένα χέρια – και δη σε χέρια hedge funds (ακόμα χειρότερα, δηλαδή…). Ο λόγος; Τα σκανδαλωδώς αφελληνιστικά κριτήρια που θέσπισε ο SSM για τη στελέχωση των Δ.Σ. των Χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και των αντίστοιχων επιτροπών αυτών: 10ετή διεθνή (και όχι ελληνική εμπειρία!), στελέχωση μόνο από πρώην ή νυν τραπεζοϋπαλλήλους (κι αυτοί ξένοι…) και όχι από εκπροσώπους της οικονομίας (βιομηχάνους, ακαδημαϊκούς κ.ο.κ.). Έχει γίνει ποτέ κάτι παρόμοιο σε άλλη Ευρωπαϊκή χώρα; Όχι. Το «πείραμα» ξεκινά από την Ελλάδα και, κατά τα φαινόμενα, είναι εξαγώγιμο.

Τι το τόσο ανησυχητικό έχει αυτός ο αφελληνισμός των Ελληνικών τραπεζών και το «πέρασμά» τους σε χέρια ξένων hedge funds; 

Πρώτον, η αδυναμία ουσιαστικής προσαρμογής των ξένων στην ελληνική πραγματικότητα. Όση γνώση και γενικότερη εμπειρία κι αν διαθέτει κάποιος, όταν δεν έχει καμία σχέση με την Ελληνική οικονομία και το εγχώριο Τραπεζικό σύστημα, με τις ιδιαιτερότητες, τις στρεβλώσεις του και τα χαρακτηριστικά του (καλά – κακά), απλά θα παίρνει αποφάσεις μη υλοποιήσιμες. Άρα, καθυστέρηση στην ανάκαμψη της οικονομίας (αν, βέβαια ο σκοπός είναι η ανάκαμψη, που, προσωπικά, πολύ αμφιβάλλω). Ρωτήστε οποιοδήποτε έμπειρο εγχώριο στέλεχος της Αγοράς και θα σας το επιβεβαιώσει.

Δεύτερον, η επέκταση του αφελληνισμού του Χρηματοπιστωτικού συστήματος και σε άλλες μορφές της Εθνικής οικονομίας. Τα hedge funds, ως γνωστόν, δεν περιορίζονται μόνο στον έλεγχο των Τραπεζικών ή Χρηματιστηριακών συναλλαγών. Επεκτείνονται και σε υπηρεσίες κοινής ωφέλειας (Νερό, Ενέργεια, Τηλεπικοινωνίες), στην ιδιωτική και δημόσια ιδιοκτησία (με κατασχέσεις ή, στην καλύτερη, με leasing που, όμως δεν εξασφαλίζει τον ιδιοκτήτη), στις υποδομές και συγκοινωνίες (αεροδρόμια, λιμάνια, σιδηρόδρομοι), στην αγροτική οικονομία (αναλογιστείτε τα δάνεια των αγροτών που έχουν «κοκκινίσει» και πόσο εύκολα ένα ξένο hedge funds θα το εκμεταλλευτεί για να υφαρπάξει μεγάλο μέρος των αγροτεμαχίων και της αντίστοιχης αγροτικής παραγωγής), ακόμα και στις αμυντικές δαπάνες (σκεφτείτε μόνο τι θα σήμαινε για μια χώρα που δεν έχει ούτε μια Τράπεζα δική της η πολιτική απόφαση αγοράς π.χ. ενός στόλου καινούργιων πολεμικών αεροπλάνων και η δημιουργία κωλυμάτων – Κύριος οίδε για ποιους λόγους – από τα ξένα hedge funds που ελέγχουν τις Τράπεζες. Εκτός αν φαντάζεται κανείς ότι θα πάει η Ελληνική κυβέρνηση με μια… βαλίτσα λεφτά ν’ αγοράσει εξοπλισμό). Δεν θέλω καν να αναλύσω το ενδεχόμενο παρέμβασης στα πολιτικά πράγματα της χώρας μέσω των hedge funds και των παράνομων χρηματοδοτήσεων πολιτικών προσώπων και κομμάτων (δείτε μόνο τι συμβαίνει έξω και θα καταλάβετε…).

Τα παραπάνω, δυστυχώς δεν είναι καν υποθέσεις. Είναι υπαρκτές καταστάσεις, οι οποίες είτε συμβαίνουν αυτή τη στιγμή, είτε θα συμβούν σε λίγο χρονικό διάστημα. Κι όμως, τα παραπάνω πολλοί τα εντοπίζαμε και τα επισημαίναμε χρόνια τώρα. Οι δε κυβερνήσεις εξακολουθούν, με την παρούσα ως την πλέον χαρακτηριστική, να ακολουθούν την πολιτική του «πέρα βρέχει». Αδύναμες να αντιδράσουν, χειραγωγούμενες από τα ξένα συμφέροντα, αποτελούμενες ως επί το πλείστον από ανθρώπους εξουσιομανείς και παντελώς ανίκανους, πολιτικούς μηδενιστές. 

Δρ. Δημήτρης Ε. Γκίκας,
Φιλόλογος, Μ.Α.,
Διδάκτωρ Πολιτικής Φιλοσοφίας & Φιλοσοφίας της Τέχνης
Επιστημονικός Συνεργάτης περιοδικού "Ιστορικά Θέματα"
Ειδικός Σύμβουλος σε θέματα Πολιτισμού Δήμου Καλλιθέας



πηγή