Ντε Κουμπερτέν: Τα δυο ρεκόρ του Ελληνισμού

Πριν διαβάσετε το άρθρο (αξίζει πράγματι) πρέπει να γνωρίζετε ότι ο Ντε Κουμπερτέν είναι ευρύτερα γνωστός ως ιδρυτής της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, αναβιωτής και πατέρας των σύγχρονων Ολυμπιακών αγώνων ο οποίος ενώ ετάφη στη Λωζάννη (έδρα της Δ.Ο.Ε.) σύμφωνα με τη διαθήκη του, η καρδιά του θάφτηκε χωριστά σε ένα μνημείο κοντά στα ερείπια της αρχαίας Ολυμπίας.

Ο Γάλλος που πρωτοστάτησε στην αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων εκφώνησε έναν βαρυσήμαντο λόγο στο κέντρο του Ολυμπισμού, τη Λοζάνη, το 1930. Εκείνη η παρέμβασή του δεν ήταν άσχετη με την οικονομική κρίση που διερχόταν για μία ακόμη φορά η χώρα μας και κατέληξε στη γνωστή παύση πληρωμών. Ούτε με τα πρόσωπα και με το δίκτυο
που επιμελημένα διατηρούσε η Ελλάδα με τις ανώτατες αρχές τής τότε Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής. Οταν λοιπόν σύννεφα εμφανίστηκαν στον ευρωπαϊκό ορίζοντα, με τους δανειστές μας να κουνούν για μία ακόμη φορά απειλητικά το δάχτυλο, ο Κουμπερτέν τούς θύμισε ότι η Ελλάδα, ως έθνος, είχε πετύχει δύο σημαντικά ρεκόρ.

Το πρώτο ήταν ότι 300.000 Ελληνες είχαν δώσει τη ζωή τους για να φτάσουν στην υπογραφή του Πρωτοκόλλου που αναγνώριζε την υπόστασή τους και την ελευθερία στους υπόλοιπους 600.000 Ελληνες. Δηλαδή είχε χαθεί ένας στους τρεις! «Αν ψάξετε στα αρχεία όλων των ανθρώπινων κοινοτήτων, αμφιβάλλω εάν θα βρείτε τέτοια ανάλογη θυσία και μάλιστα όχι αυθόρμητη και βραχεία, αλλά περιεσκεμμένη και υπερδεκαετή» επισήμανε ο Κουμπερτέν. Ευχήθηκε δε οι αριθμοί αυτοί να χαραχτούν στην είσοδο των Προπυλαίων της Ακρόπολης, ώστε οι ξένοι που εισέρχονται να αντιλαμβάνονται αμέσως ότι η «νέα Ελλάς δεν είναι, παρά η αρχαία Ελλάς, εξελθούσα ζώσα από τον τάφον».

Το δεύτερο ρεκόρ που αναγνώριζε στην Ελλάδα ο Κουμπερτέν ήταν της αντοχής, της θελήσεως και της επιμονής. Αναφερόταν στις αντιδράσεις της συντηρητικής Ευρώπης, που δεν ήθελε να αναγνωρίσει την εθνική υπόσταση και την κρατική οντότητα που προέκυπτε από την Επανάσταση του 1821. Οτι έθετε ως όρο το νέο αυτό κράτος να είναι μικροσκοπικό και ουσιαστικά ανίκανο να ζήσει. Και όμως έζησε! Ως βαθύς γνώστης της ελληνικής Ιστορίας, πρόσθετε ότι, όταν θα αποκαλυφθεί όλη η αλήθεια για εκείνη την περίοδο, η Ευρώπη θα ντρεπόταν και η Ελλάδα θα επαιρόταν!

Η Ελλάδα επί έναν ολόκληρο αιώνα κατέβαλλε συνεχείς και δυσχερείς αγώνες για να εξασφαλίσει τη ζωή της, την επέκταση των ορίων της, τη μεγαλύτερη ελευθερία και πρόοδό της. Χωρίς να έχει τη συμπαράσταση των Ευρωπαίων συμμάχων. Οι νεότεροι Ευρωπαίοι δεν κατέβαιναν όπως κάποιοι φιλέλληνες του Αγώνα με ανδρεία και ενθουσιασμό για να παλέψουν για τα δίκαια της Ελλάδος, αλλά έρχονταν για θεατρικές προσευχές στην Ακρόπολη και για να εκφράσουν ύστερα, κατεβαίνοντας από τον Ιερό Βράχο, την περιφρόνησή τους στους σύγχρονους Ελληνες, οι οποίοι, χωρίς ενίσχυση και με αρνητικές τις διαθέσεις ορισμένων «συμμάχων», οπλίστηκαν με μια δύναμη που ονομάζεται «Ελληνισμός»!

Αυτά έλεγε ο Πιερ ντε Κουμπερτέν, ο οποίος, προχωρώντας ακόμη περισσότερο, πρόσθετε ότι «όλοι οι λαοί έχουν τις μορφές της ζωής τους, όλοι οι μεγάλοι λαοί έχουν τύπους πολιτισμού, γύρω από τους οποίους συγκεντρώνονται και ενισχύονται η δύναμη και η ζωτικότητά τους, αλλά κανείς εξ αυτών των τύπων δεν έχει τη δύναμη του Ελληνισμού»! Προσπάθησε λοιπόν να περιγράψει πώς έβλεπε εκείνος τη νεότερη Ελλάδα.

«Μιλάμε συχνά για τον Ελληνισμό» είπε ο Κουμπερτέν, «αλλά δεν τον γνωρίζουμε. Νομίζουμε ότι είναι ένα είδος φυσικής και μεγαλοφυούς κλίσεως προς το κάλλος, μια έμπνευση, η λατρεία της τέχνης. Αλλά είναι προπαντός η λατρεία της ατομικής ισορροπίας. Ο Ελληνισμός διδάσκει στον άνθρωπο να συνδυάζει το προσωπικό συμφέρον με την αστική συνείδηση και με την ηθική. Δεν επιτρέπει στο παρελθόν και το παρόν να βλάπτουν το ένα το άλλο. Ούτε στην παράδοση και την πρόοδο να εμποδίζουν η μία την άλλη. Ο Ελληνισμός είναι η ευρυθμία. Οχι η απλοϊκή και η επιφανειακή ευρυθμία, αλλά η πλήρης και βαθιά ευρυθμία. Τον Ελληνισμό αυτόν, όλες τις διακλαδώσεις και τη ζωτικότητά του, βρίσκει κανείς από το ένα άκρο μέχρι το άλλο της ελληνικής Ιστορίας, από τα χρόνια του Σόλωνα. Χάρη στο πνεύμα αυτό του Ελληνισμού η Ιστορία του είναι μια συνέχεια χωρίς διακοπή. Εκτείνεται σε τρεις χιλιάδες χρόνια και αποτελεί το πιο διδακτικό και το πιο ενδιαφέρον σύνολο που υπάρχει»!

Ο Pierre de Coubertin πέθανε τον Σεπτέμβριο του 1937. Η στήλη που τοποθετήθηκε η λήκυθος όπου φυλάσσεται η καρδιά του σύμφωνα με την επιθυμία του.