Η ΤΕΧΝΗ ΣΤΟΝ ΕΘΝΟΜΕΛΛΟΝΤΙΣΜΟ Οι καλλιτέχνες έχουν πατρίδα! Και πόλη! Και χωριό!

του Γιώργου Σαγιά
Ο Εθνομελλοντισμός είναι Κίνημα Ελευθερίας. Γεννήθηκε στην Ελλάδα αλλά έχει σημείο αναφοράς κάθε άνθρωπο ο οποίος αποδέχεται την έννοια και ύπαρξη εθνών, γλωσσών, ηθών, εθίμων, παραδόσεων, συνέχειας καταγωγής, ιστορικής, γεωγραφικής και πολιτιστικής συνέχειας. Ο Εθνομελλοντισμός είναι κίνημα Εθνικό. Η πρόταση που κομίζει είναι σαφώς διαφορετική της παγκοσμιοποίησης, της πανθρησκείας και της των πάντων ομογενοποίησης διότι βασίζεται στην ύπαρξη των Εθνών. Αντλεί στοιχεία από τον εθνικισμό, τον κοινοτισμό, τον οικολογισμό και τον κοινωνισμό.
Η Τέχνη στον Εθνομελλοντισμό είναι βασικό στοιχείο έκφρασης της δημιουργικής ικανότητας μελών της εθνικής κοινότητας και συμπυκνώνει το εθνικό συλλογικό διά της καλλιτεχνίας εις το διηνεκές το οποίο βρίσκει διέξοδο μέσω ξεχωριστών ατομικοτήτων δημιουργικών ταλαντούχων προσώπων εντός ενός εθνικού, κοινωνικού και διεθνούς περιβάλλοντος με συσσωρευμένη εμπειρία αιώνων. Αφομοιώνει κανόνες της προγονικής τέχνης, τεχνοτροπίας αλλά και λαϊκής παράδοσης μεγάλων μορφών και σημαντικών δημιουργών της Τέχνης. Παραπέμπει στην ελληνική αρχαιότητα για λόγους ουσίας, ιστορικούς, κοινωνικούς και συνειδησιακούς, όμως δεν προσκολλάται σε αυτήν αλλά αναζητεί το νέο.

Ασχέτως των ιδεολογικοπολιτικών πεποιθήσεων ενός εκάστου ή μιας εκάστης καλλιτέχνιδος, οι καλλιτέχνες έχουν και πατρίδα και πόλη και χωριό! Το αν αυτοί θα θελήσουν να λειτουργήσουν ως μέρος της εθνικής συνέχειας ή θα θελήσουν να την υπονομεύσουν, είναι προσωπική τους απόφαση. Ακόμη όμως και όταν προσπαθούν να κρύψουν, να υπονομεύσουν, να στρεβλώσουν, να διαβάλλουν και να παραμορφώσουν τα εσαεί και ποικιλοτρόπως αναδυόμενα αρχέτυπα στο μέλλον, με αυτή τους την πρακτική εμμέσως παραδέχονται κατ' αρχάς την ύπαρξη αυτών και κατά δεύτερον προκαλούν συνεχώς την ήττα τους (είτε είναι σε θέση να το συνειδητοποιήσουν είτε όχι) διότι «δημιουργία» χωρίς ρίζα είναι εφήμερη και οδηγεί σε μαρασμό. 

Αντιθέτως, η ποικιλόμορφη ανάδυση από τα αρχέτυπα στο μέλλον ξεπερνά την μορφή (χωρίς να την υπονομεύει), προβάλλει και προωθεί αρχές, αξίες, ιδανικά, στάσεις ζωής, μέσω της τέχνης στον κάθε άνθρωπο, ο οποίος στο συγκεκριμένο χωροχρόνο και με βάση τις προσλαμβάνουσες που έχει και τις εσωτερικές διεργασίες, μπορεί να αλλάξει τόσο την καθημερινότητά του όσο και συνολικά τη ζωή του - γεγονός που σαφώς έχει επιδράσεις στην πατρίδα του. Η τέχνη λειτουργεί ως «σχολείο», ως «σπουδαστήριο» που μπορεί να επιδρά τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά. Οι καλλιτέχνες - δημιουργοί οφείλουν να συνειδητοποιήσουν το ρόλο τους και την ευθύνη τους και αναλόγως να διαγράψουν και την πορεία τους. Η ανάδυση από τα αρχέτυπα μέσω της τέχνης προσώπων ηρώων, πολεμιστών, πνευματικών ανθρώπων, «θεών» και «ημιθέων» συμβόλων, μύθων, μυστηριακών και ηρωικών παραδόσεων και ο δημιουργικός εμβολιασμός τους με στοιχεία κάθε τέχνης, μπορούν να δώσουν νέα δύναμη στο αδιάσπαστο νήμα της εθνικής συνέχειας (και) στην τέχνη και στον πολιτισμό και να διαμορφώσουν τους όρους για ευοίωνη εξέλιξη. Ακροθιγώς αναφέρεται δειγματικά ότι αρμονία και ρυθμός οδηγούν σε αίσθηση του ωραίου. Η χρήση των χρωμάτων δεν αποκλείει το ρηξικέλευθο. Η απόδοση του φωτός δίνει εφικτή ελπίδα. Οι σκιές και οι μορφές ενισχύουν την αλληγορία. Οι γραμμές έχουν ανοδική τάση. Η επιμέρους ένταση τονίζει το εκάστοτε μήνυμα. Η Τέχνη στον Εθνομελλοντισμό απεικονίζει ή/και περιγράφει, ή/και υπονοεί τον άνθρωπο όπως είναι αλλά και όπως θα ήθελε να είναι: καλύτερο, ευγενέστερο, γενναιότερο, ηθικότερο. Συνεπώς, η Τέχνη ερμηνεύεται και ως διδασκαλία, ως διαπαιδαγώγηση, ως παρότρυνση, ως στοχοθεσία, ως ξεπέρασμα του φόβου, ως αντιμετώπιση του τρόμου, ως εμψύχωση, ως όραμα, εν τέλει ως ελευθερία. Όλα συγκλίνουν στη διαμόρφωση ενός κλίματος βελτιοδοξίας.

Ο Εθνομελλοντισμός πιστεύει στην μαχόμενη Τέχνη, η οποία υποστηρίζει αδιαπραγμάτευτα την έννοια του Έθνους και συνεπώς - εξ' αιτίας αυτού - υποστηρίζει αυτόν καθ' αυτόν τον εαυτό της. Προστατεύει τη ρίζα της με αυτογνωσία και με συνεχή προσπάθεια οδηγεί σε νέα δημιουργία, η οποία είναι συγχρόνως και οδοδείκτης νέων προοπτικών. Στην επέκτασή του αυτό σημαίνει ότι καταδεικνύεται εμπράκτως στο λαό ότι οφείλει να εργάζεται σε πνεύμα εθνικής ενότητας για το ξεπέρασμα των δυσκολιών και την εξάλειψη οποιωνδήποτε διαστάσεων ανάμεσα στην υπάρχουσα πραγματικότητα και την επιθυμητή πραγματικότητα. Αρνείται δηλαδή κάθε είδους διχασμούς, τους οποίους προωθούν αντεθνικά ιδεολογήματα και ιδεοληψίες καθώς και ξενοκίνητα συμφέροντα και προτάσσει την εθνική ομοψυχία. 

Η Τέχνη αναβιβάζεται λοιπόν σε εξωσυστημική εθνική παρακαταθήκη και δημιουργία. Καταπιάνεται με τα μεγάλα και καθολικά αιτήματα λειτουργώντας απαγωγικά για τον θεατή/ακροατή/έπαφο αλλά και με πιο ειδικά θέματα λειτουργώντας επαγωγικά, παρέχοντάς μας ιδιαίτερα θέματα και ξεχωριστές ερμηνείες τους. Συναντώνται το προσωπικό όραμα του καλλιτέχνη εντός του υπάρχοντος πλαισίου αλλά και το τεθέν πλαίσιο διά της καλλιτεχνικής οπτικής και εκδοχής. Δεν υπάρχει λοιπόν αλληλοακύρωση αλλά αλληλοσυμπόρευση των ανωτέρω. Η έμπνευση συναντά την επιθυμία, το ταλέντο συναντά το όνειρο, το πνεύμα συναντά το όραμα μέσα σε ένα πλαίσιο δυναμισμού, ορμής, πάθους για εξέλιξη, επέκταση και νέα δημιουργία. 0 Έλληνας δημιουργός πρέπει να είναι μαχόμενος στην πρώτη γραμμή του αγώνα και να διασωληνώνει αξίες - τις πολιτιστικές γενικότερα και τις αξίες της τέχνης ειδικότερα - της ελληνικής παράδοσης και ιστορίας με το σήμερα και το αύριο εμβολιάζοντας με το αρχέγονο ανάδελφον πνεύμα της ανθρωπολογικής μας συνέχειας για να προωθήσει την νίκη του Έθνους που επιπλέον θα σημάνει και νίκη του ανθρώπου και της οικουμένης, διαδραματίζοντας για άλλη μια φορά τον ιστορικό του ρόλο (ταυτισμένο με τον ιστορικό ρόλο του ελληνισμού). Το βάθος κάθε λαού προοιωνίζει το ύψος και η Ελλάδα έχει κάθε λόγο να νιώθει σιγουριά και αυτοπεποίθηση χάρη σε αυτό. Ο ελληνοκεντρισμός λειτουργεί ως χορδή εκτόξευσης.

Παρά την δυσκολία ενός γενικότερα αποδεκτού ορισμού της έννοιας «Τέχνη», με όρους και κανόνες της εποχής μας και με «σταθερές» που φαίνεται ότι δεν κλονίζονται στον χρόνο, η Τέχνη – μεταξύ άλλων - προκαλεί έλξη στις αισθήσεις και διεγείρει το νου, την καρδιά και το συναίσθημα. Όμως, βάσει των ανωτέρω, εγείρονται ερωτήματα. Για παράδειγμα: είναι τέχνη η δημιουργία ψευδαισθήσεων; Είναι τέχνη η παραμόρφωση αναλογιών; Ο καλλιτέχνης στον Εθνομελλοντισμό συνεγείρεται από τις αισθήσεις και συγχρόνως συνεγείρει τις αισθήσεις. Προσπαθεί να "μιλήσει" για το όραμα υπερβαίνοντας μεν την επιφάνεια των πραγμάτων (προσεγγίζοντας δηλαδή έτι περαιτέρω την αλήθεια η οποία συχνά διαφέρει ή επεκτείνεται πέραν του φαίνεσθαι), χωρίς όμως να δημιουργήσει ψευδαισθήσεις. Το φανταστικό ορίζει το όραμα και όχι την ψευδαίσθηση. Η δημιουργία ψευδαισθήσεων (και) μέσω τής Τέχνης, λειτουργεί αποπροσανατολιστικά και μπορεί να εκληφθεί ακόμη και ως απόπειρα συνειδητής ποδηγέτησης διά τής Τέχνης. Είναι άλλο πράγμα η στρατευμένη Τέχνη που προτείνει μια νέα κοινωνία, έναν άλλο τρόπο βίωσης και ενέργειας υπέρ τού έθνους και καλεί τον θεατή ή αναγνώστη σε προσωπική απόφαση και συνειδητή αυτόβουλη αποδοχή και ενέργεια και άλλο η παραπλάνηση μέσω τής δημιουργίας ψευδαισθήσεων διά τής Τέχνης που κατ' ουσία είναι ετεροκαθορισμό συναισθήματος και λογικής, έμμεσος προσηλυτισμός. 

Η Τέχνη έχει δύναμη, η Τέχνη ασκεί γοητεία αλλά και εξουσία, η Τέχνη υπερβαίνει τη λογική επηρεάζοντας τα αισθήματα τα οποία με τη σειρά τους επιδρούν στον χαρακτήρα, συνεπώς μπορεί να θεωρηθεί – με ένταση της ερμηνείας - έως και απόπειρα διαφθοράς! Θέλει όμως προσοχή η υπέρβαση της λογικής με την απεικόνιση κάποιες φορές του «απίθανου», διότι για κάποιους είναι πιθανό, δηλαδή, μπορεί να παρασύρει και να συναρπάσει αλλά και να καταστρέψει. Ακόμη, οι αναλογίες στα έργα τού καλλιτέχνη είναι βατήρας, μέσον για το μήνυμά του αλλά και μήνυμα καθ' αυτό. Θα μπορούσαν να θεωρηθούν αποτρεπτικές τού άκρατου υποκειμενισμού, τής εγωιστικής ατομιστικής αλήθειας, τής υλιστικής ιδιοτέλειας και του εξαμβλωματικού αποτελέσματος. Δεν απορρίπτονται οι νεωτερισμοί και η ποικιλία στην Τέχνη αλλά εντάσσονται στη συνέχειά της χωρίς να λειτουργούν στρεβλωτικά για να μην υπονομεύεται η βάση τού κάλλους, τού ωραίου, τής αρμονίας, τού μηνύματος, τής ωφελιμότητας, τής αρετής, τού αγαθού και τής προοπτικής. Δεν είναι αντιγραφή τής παράδοσης αλλά συνάδουν με την παράδοση. Ο σεβασμός στους ηθικούς και καλλιτεχνικούς νόμους είναι υπαρκτός. Κοινότητα, φύση, πατρίδα, αξίες, ενδυνάμωση ανθρώπινου χαρακτήρα, επιδίωξη ατομικών και συλλογικών βελτιώσεων υποδεικνύονται και αναδεικνύονται καλύτερα μέσα από φανερές ή κρυφές αναλογίες που οδηγούν τον θεατή ή αναγνώστη σε σημαντικές ενασχολήσεις. Το έργο που οδηγεί σε θαυμασμό μπορεί να οδηγήσει και σε εσωτερικές μεταμορφώσεις. Σημειώνεται πως υπάρχει συνάφεια και σύνδεση τής Τέχνης με το πολιτικό, κοινωνικό, πνευματικό και επιστημονικό γίγνεσθαι και επιδράσεις και συνέπειες σε αυτό (και από αυτό). Η πολιτική (με την ευρεία έννοια) επηρεάζει την Τέχνη αλλά και η Τέχνη επηρεάζει την πολιτική. Στον Εθνομελλοντισμό, ο Ελληνισμός νοείται με εθνολογικό και πολιτιστικό περιεχόμενο ως διαχρονική και αδιάσπαστη συνέχεια καταγωγής, ταυτότητας, πολιτισμού, ιστορίας, γεωγραφικού χώρου, γλώσσας, αξιών, παραδόσεων -και όχι μόνο- μαρτυρημένη από την ιστορική πραγματικότητα (όπου εντός της συγκλίνουν στο ανωτέρω συμπέρασμα τα πορίσματα των επιστημών). Εκεί θα έπρεπε να κατευθύνει η πολιτική, προς τα εκεί θα έπρεπε να ωθεί η Τέχνη. Η εθνική συνείδηση είναι το κλειδί τού Εθνομελλοντισμού!

Η Τέχνη στον Εθνομελλοντισμό δεν αντιγράφει το παρελθόν αλλά στηρίζεται σε αυτό - το οποίο λειτουργεί ως εφαλτήριο - επιθυμώντας και προσπαθώντας το καινούργιο. Το απροσδιόριστο και το απρόοπτο θα παίζουν το ρόλο τους προς αυτή την κατεύθυνση καθώς επίσης και το ανθρώπινο ανομολόγητο θα προσπαθήσει να συνταιριάζει με το εθνικό ομολογημένο: ο άνθρωπος με εθνική σκέψη και συνείδηση, ως δημιουργός του νέου, με προοπτικές αντοχής στο βάθος των αιώνων, ήτοι: μία άξια συνέχεια! 0 δημιουργός, αποτυπώνει τον εσωτερικό του κόσμο, την ψυχική του κατάσταση, τα βιώματα και τις εμπειρίες τους, τις σκέψεις και τα συναισθήματά του, τις ιδέες και τα όνειρά του καθώς επίσης και την εποχή του, τον περίγυρό του, τις επιρροές του, τις προσωπικές του αναζητήσεις. Είναι κατανοητό ότι σε εποχές σήψης και παρακμής, εποχές επίθεσης του παγκόσμιου αντανθρώπου, το διαμορφωθέν περιβάλλον και οι επιρροές βάλλουν ευθέως και σκληρά κατά της εθνικής συνειδήσεως, συνεπώς ο καλλιτέχνης - δημιουργός βρίσκεται σε ένα αφιλόξενο έως εχθρικό περιβάλλον. Ακριβώς στο σημείο αυτό είναι που πρέπει να λειτουργήσει ως πρωτοπόρος και να προσπαθήσει (και) διά της Τέχνης να αντιστρέψει το αντεθνικό παγκόσμιο κατεστημένο με τα πλοκάμια του που θέλει να οδηγήσει σε απεθνοποίηση μέσω του μαζανθρώπου ως εργαλείου και σε αντιστροφή της Τέχνης μέσω της υποτίμησης του πνεύματος και του κάλλους και του εν γένει χαρακτήρα της καθώς και της προώθησης «συφιλιδικών» μορφών «Τέχνης». Με άλλες λέξεις, να επιχειρήσει αποκάθαρση και επαναδιαμόρφωση των χαρακτηριστικών της εθνικής Τέχνης. 

Ακριβώς στο σημείο αυτό είναι που ο καλλιτέχνης - δημιουργός πρέπει να παλέψει με τον εαυτό του και το αιώνιο για να δημιουργήσει Κίνημα εθνικό με οικουμενική προοπτική για την Τέχνη, το Πνεύμα και τον Πολιτισμό και ως ηγούμενη μειοψηφία (ή/και δυνητική πλειοψηφία) να δώσει όραμα και προοπτική στους άλλους καλλιτέχνες – δημιουργούς, οι οποίοι - συνειδητά ή ασυνείδητα - παραπαίουν στο εφήμερο της παρακμής. Θα μπορούσε να λεχθεί - και να δεχθεί ερμηνείες - πως η Τέχνη στον Εθνομελλοντισμό, εδραζόμενη στα αρχέτυπα, προτείνει τον ερχόμενο μύθο. Τα είδη των καλών Τεχνών (τόσα όσα έχουν επίσημα αναγνωρισθεί και κάποια από αυτά που αναμένουν επίσημα αναγνωρίσεις) πρέπει να εμπεριέχουν - πέραν των άλλων στοιχείων - όραμα, πίστη, όνειρο, ευγένεια, ενθουσιασμό, αγώνα, δυναμισμό, προοπτική, ψυχαγωγία, αυτή καθαυτή τη δικαίωση της ύπαρξης και της ζωής.
Αρχιτεκτονική, Γλυπτική, Εικαστικά (Ζωγραφική, Σχέδιο), Λογοτεχνία, Ποίηση, Μουσική Θέατρο, (θέατρο, χορός κ.ά.), Κινηματογράφος, Φωτογραφία, Κόμικς (γραφεικονήματα, γελοιογραφίες) καθώς και άλλες «υβριδικές» μορφές που διεκδικούν τη θέση τους στον ορισμό της Τέχνης, είναι εφικτό, πρέπον και ζητούμενο να αναβιβασθούν στο ύψιστο σημείο τους και με ευθείες αναφορές ή/και υπαινισσόμενα το αρχέγονο να προτείνουν το μέλλον. Ένα μέλλον φυσικό, εθνικό και ανθρώπινο. Η εθνική συλλογική οπτική προτάσσεται της ατομικής εγωκεντρικής οπτικής. Το έργο Τέχνης, ακόμη και με διαφορετική ερμηνευτική ως αυτόνομο αισθητικό αντικείμενο, αναβιβάζεται στο ανώτερο σημείο. Θεωρείται ότι μπορεί να κατέχει το ηθικό πλεονέκτημα γιατί δεν έχει να απολογηθεί σε κανέναν και για τίποτα το αν το ηθικό πλεονέκτημα οδηγεί σε συγκινησιακές επιπτώσεις έχει πολυπαραγοντική ερμηνεία.

Σημειώνεται ότι η Τέχνη στον Εθνομελλοντισμό δεν αναζητά παρηγοριά στο παρελθόν ούτε προκρίνει τη γαλήνη στο παρόν αλλά διεκδικεί το μέλλον. Ο άνθρωπος δεν ορίζεται από τον καθημερινό αυτοματισμό, αντιθέτως τον υπερβαίνει υπέρ μιας νέας αντίληψης όπου η ελευθερία επιλογής δεν οδηγεί σε παραίτηση από στόχους αλλά σε συνειδητή επιδίωξή τους. Προτείνεται ως πρότυπο του μελλοντικού ανθρώπου ο ενάρετος και γενναίος άνθρωπος. Δηλαδή, οι ωραίες αναμνήσεις γίνονται επιλεγμένη προοπτική. Ο καλλιτέχνης - δημιουργός, εφαρμόζοντας στην πράξη την επιλεκτική βουλησιοκρατία, μπορεί να αρνείται στοιχεία της πραγματικότητας ενώ συγχρόνως μπορεί να προτείνει «νέες πραγματικότητες» ή νέες ιδέες (βάσει όσων προαναφέρθηκαν) και να προσπαθήσει να τις υλοποιήσει. Ο καλλιτέχνης μπορεί να γίνει πολιτικός και ο πολιτικός μπορεί να γίνει καλλιτέχνης, με όρους και προϋποθέσεις. 

Εστιάζοντας, θα μπορούσε ο καλλιτέχνης να γίνει καλύτερος πολιτικός επειδή μπορεί να υπερβεί τα όρια που ο πολιτικός καθορίζει; Η φανταστική δημιουργία του συντίθεται από πραγματικότητες ή η πραγματικότητά του πλάθεται από φανταστικές δημιουργίες; Να προτείνουν λοιπόν οι δημιουργοί το μέλλον αλλά και να αυτοστρατεύονται να το προωθούν, σεβόμενοι τη δύναμη της Τέχνης και την ευφυΐα τους. Συνειδητή στράτευση στο όραμα της συνειδητής δημιουργίας: έτσι αποφεύγεται και η κριτική για χειραγώγηση του κοινού. Οι καλλιτέχνες στον Εθνομελλοντισμό θέλουν τον κόσμο ιδανικό αλλά γνωρίζουν ότι δεν μπορεί να είναι. Θέλουν το μέλλον ονειρικό αλλά γνωρίζουν ότι δεν μπορεί να είναι. Όμως αυτό δεν τους απογοητεύει ούτε τους αποθαρρύνει διότι λειτουργούν με πνεύμα βελτιοδοξίας (κι αυτό ήδη βελτιώνει την κατάσταση}.

Είναι στρατευμένη η Τέχνη στον Εθνομελλοντισμό; 

Αντί απάντησης τίθεται ένα άλλο ερώτημα: υπάρχει Τέχνη που δεν είναι (άμεσα ή έμμεσα, ηθελημένα ή αθέλητα) στρατευμένη; 0 καλλιτέχνης, ο κάθε δημιουργός, συμπυκνώνει στην κοσμοαντίληψή του, την ιδεολογία του, τις πολιτικές και θρησκευτικές του πεποιθήσεις αλλά και τις αντίστοιχες της εποχής του, του τόπου του και όλα αυτά εκφράζονται στο έργο του. Ακόμη και αν προσπαθήσει να αποστασιοποιηθεί εντελώς, τα υλικά με τα οποία θα δημιουργήσει θα είναι υπαρκτά και δεδομένα. Αυτό οδηγεί σε μια επιλεγμένη ή προκύπτουσα, ομολογημένη ή ανομολόγητη στράτευση. Ο καλλιτέχνης στην περίπτωσή μας δεν αρνείται μια υπαρκτή κατάσταση αλλά και δεν υποτάσσεται σε αυτή. Εξεγείρεται, επαναστατεί, συγκρούεται. Άλλοτε ανατρέπει, άλλοτε μεταπλάθει, άλλοτε προτείνει το νέο, το άγνωστο, το ανομολόγητο. Σχοινοβατεί μεταξύ εφικτής ανελευθερίας και ανέφικτης τέλειας ελευθερίας επιλέγοντας με επίγνωση της πραγματικότητας να γείρει συνειδητά στην πλευρά της δεύτερης έτσι ή αλλιώς τσακισμένος, αποφασίζει ιδία βουλήσει να γίνει σύμβολο ελευθερίας διαμορφώνοντας έτσι τον ηρωϊκό άνθρωπο του μέλλοντος, ανυπότακτο διεκδικητή, δηλαδή τον μελλοντικό και αιώνιο νικητή. Με άλλες λέξεις, η σημερινή - φαινομενικά - ήττα είναι η βάση της μελλοντικής νίκης του ηρωικού ανθρώπου, είναι στην πραγματικότητα νίκη! Οφείλει όμως να ορθώσει το ανάστημά του ενάντια στο παρόν κατεστημένο, να μείνει σταθερός και επίμονος και να μην υποστείλει την σημαία της πνευματικής αναγέννησης, την ίδια στιγμή που γνωρίζει ότι θα διέλθει μέσα από φτώχεια, στημένη κατακραυγή από τους μαζανθρώπους, κοινωνικά συμφέροντα και - μάλλον - λιθοβολισμούς και αίμα. Όμως, παρά το αναμενόμενο σκληρό - μάλλον προσωρινό - τίμημα, η δημιουργία σε πνεύμα ελευθερίας θα οδηγήσει σε ελευθερία σε πνεύμα δημιουργίας. Κι αυτό είναι μια πρώτη νίκη έως την τελική νίκη η οποία θα αναγνωρίσει και θα καταξιώσει τους καλλιτέχνες. 

Ο Εθνομελλοντισμός λοιπόν αγκαλιάζει τους καλλιτέχνες - δημιουργούς αλλά όχι τους καλλιτέχνες σκλάβους! Αγκαλιάζει, προτρέπει, αναγεννά, εμψυχώνει και στηρίζει όλους όσοι έχουν όραμα για ένα καλύτερο παρόν και μέλλον και θέλουν να πορεύονται απροσκύνητα και αταλάντευτα προς τη νίκη. Η πίστη στο όνειρο γίνεται όπλο στη φαρέτρα του μαχόμενου καλλιτέχνη ο οποίος προσπαθεί να εμψυχώσει με τη σειρά του - και, γιατί όχι, να οδηγήσει - τον άνθρωπο στους δρόμους της περηφάνιας, της αξιοπρέπειας, της φιλοπατρίας, της υψηλοφροσύνης, της εθνικής συνέχειας και να το μεταλαμπαδεύσει σε όσους τελούν εν υπνώσει ή κινούνται σε λάθος κατευθύνσεις (ήτοι στους αντεθνικούς, στους φιλοτομαριστές, στους δουλοπρεπείς στους ωχαδερφιστές, στους καταναλωλάγνους, στους ξενομανείς). Τα έργα λοιπόν, μπορούν να λειτουργούν μυητικά και μιμητικά. Το ένα μπορεί να λειτουργεί ως αφετηρία του άλλου, όμως, όταν η μύηση προκαλεί τη μίμηση, ο αγώνας έπεται της συνειδητοποίησης – κι αυτό είναι ασφαλέστερο κριτήριο.

Όταν μάλιστα ο καλλιτέχνης - δημιουργός αποδεδειγμένα κατέχει επαρκώς τους κανόνες και τις φόρμες δημιουργίας τής κάθε μορφής Τέχνης, τότε μπορεί να τους/τις υπερβεί εφόσον το επιλέξει. Διότι το διακύβευμα είναι το περιεχόμενο. Η βουλησιοκρατία, ο ηρωικός τρόπος ζωής, το μέλλον που γεννιέται από το παρελθόν, κυοφορώντας συγχρόνως και πάντα το παρελθόν, η παράδοση, οι αξίες και η ταυτότητα που γίνονται δημιουργικές δυνάμεις του καινούργιου και το οποίο εκφράζει την συνέχεια, ο άνθρωπος του έθνους που πολεμά τον μετάνθρωπο, η κοινότητα στην πολιτεία που ζει και δημιουργεί διαφορετικά από τον παγκόσμιο αντάνθρωπο, όλα αυτά και άλλα πολλά είναι στοιχεία των περιεχομένων. Πίσω από την οποιαδήποτε διαμαρτυρία υπάρχει - ή φαίνεται να υπάρχει - πρόταση. Η απελπισία, η παραίτηση, η εγκατάλειψη, η απαισιοδοξία, η κατάθλιψη είναι στοιχεία που καταπολεμά η Τέχνη του Εθνομελλοντισμού, η οποία επιχειρεί να θέσει το δικό της όριο αλλά φιλοδοξεί και να καταρρίπτεται συνεχώς αυτό το όριο στο πλαίσιο της μόνιμης προσπάθειας τής των πάντων βελτίωσης. Επιπλέον, η Τέχνη στον Εθνομελλοντισμό δεν είναι νοσταλγία του παρελθόντος (η οποία καλό θα ήταν να υπερβαίνεται δημιουργικά) αλλά εμβολιασμός του μέλλοντος με τα φυσικά συστατικά τα οποία είναι απαραίτητα για τη συνέχεια και τη διάρκεια των δημιουργημάτων χωρίς αλλοιώσεις. Είναι βαθιά αλληγορική και συμβολική: υπαινίσσεται το αρχέγονο και προτείνει το μέλλον.

Ο δυναμισμός ψυχής και σκέψης οδηγεί σε ατραπούς εξύψωσης της γενναιότητας, της αυτοθυσίας, του αλτρουισμού, της μαχητικότητας, της ανδραγαθίας και (πρέπει να] συμπυκνώνει την αδιάσπαστη πορεία και την προοπτική συνέχειας. Ηττοπάθεια, δειλία και απογοήτευση, φόβος, ωχαδερφισμός, εγωπάθεια και ατομισμός είναι βαρίδια για τον Εθνομελλοντισμό και δεν έχουν θέση. Αντιθέτως, δυναμισμός, επίμονος καθημερινός αγώνας, αξιοπρέπεια, αγωνιστικότητα, αυταπάρνηση και όραμα είναι βασικά συστατικά του. Τον εθνομελλοντιστή δεν τον συγκινεί η Τέχνη των μαλθακών λογισμών και της τρυφηλής ζωής, την οποία ναι μεν δεν την απορρίπτει εντελώς αλλά σαφώς δεν την ασπάζεται και την εντάσσει στον κύκλο των κουρασμένων, των φοβισμένων που δεν θέλουν να οδηγήσουν στο μέλλον γιατί φοβούνται - μεταξύ άλλων - το νέο, το πρωτοπόρο, το καινοτόμο. Ξεπερνά μάλιστα την (απαραίτητη και αναγκαία σε άλλα θέματα) τεκμηρίωση για να μην έχει φραγμό στο πως οραματίζεται ένα καλύτερο αύριο ως η νέα πρωτοπορία που θα προεικονίσει ένα φωτεινό, εθνικό και ανθρώπινο μέλλον. Δεν υιοθετείται δηλαδή το συναίσθημα του φόβου που αντί να ελευθερώνει εγκλωβίζει, της λύπης για τη λύπη, της απογοήτευσης που οδηγεί στην υποταγή. Χρησιμοποιεί το συναίσθημα για να τονώσει το ηθικό, να υπερβεί τη λογική και να οδηγήσει σε δρόμους αγώνα, σε δυναμική αντίσταση και σε νέα πρόταση. Το συναίσθημα επικουρεί την Τέχνη και ωθεί περαιτέρω την έμπνευση.

Στον Εθνομελλοντισμό, το «εγώ» εργάζεται για το «εμείς». Όμως δεν είναι επιθυμητό να χάνεται, δεν είναι ζητούμενο να πολτοποιείται και να εξαφανίζεται. Αντιθέτως, είναι ζητούμενο να δίνει όλο το εύρος και το φάσμα των δυνατοτήτων του και εκείνες τις ξεχωριστές αποχρώσεις που φέρει το άτομο εκ γενετής εντός του αλλά και που έχει πλάσσει και προσθέσει στην πορεία της ζωής του. Ανοίγοντας και ξεδιπλώνοντας το ιδιαίτερο εγώ του, σε συνδυασμό με το απαραίτητο ταλέντο του, θα μπορέσει να δώσει στο σύνολο, στην ολότητα, την «μεγάλη εικόνα» της πατρίδας, του ανθρώπου, του κόσμου και θα της δώσει το ερέθισμα και την ευκαιρία να εισαχθεί στα όντως σημαντικά στοιχεία τής ζωής. Η Τέχνη εμπεριέχει αλλά και εγκολπώνει το δυναμισμό να οδηγεί τον άνθρωπο σε υπερβατικές αναζητήσεις, αναβιβάζοντας την ανθρώπινη ύπαρξη σε ανώτερες θέσεις πέρα από τις τρέχουσες και αναγκαίες ζωώδεις, συνεπώς η πραγματική Τέχνη είναι αμεσότερα συνδεδεμένη με τη ζωή σε όλα τα επίπεδά της. Όταν μάλιστα η «ζωή» μένει στάσιμη και φοβική μπαίνοντας εμπόδιο στην επέλαση του Εθνομελλοντισμού, τότε η Τέχνη επιτίθεται ξεκάθαρα σημαδεύοντας αλύπητα πνεύμα και ψυχή. Ο συμβιβασμένος άνθρωπος είναι το βαρίδι του ερχόμενου ανθρώπου, ο οποίος πρέπει να αποκοπεί «για να πετάξει το αερόστατο στους αιθέρες»! Ο καλλιτέχνης - δημιουργός, δεν αποποιείται το γεγονός της προσωπικής του συμβολής και ευθύνης, ούτε και ο απλός θεατής και αναγνώστης ή ο - με οποιονδήποτε τρόπο - κοινωνός κάθε μορφής τέχνης. Ούτε απέχει από τον κόσμο λόγω απογοήτευσης βρίσκοντας αποκούμπι σε έναν γήινο μελλοντικό απατηλό κόσμο, αντιθέτως αγωνίζεται αόκνως να τον διαμορφώσει επιλέγοντας έναν δυναμικό τρόπο ζωής μέσα από μια ζητούμενη ισχυρή θέληση ως προσωπική του επιλογή σε πνεύμα βελτιοδοξίας.

Η Τέχνη για τον εθνομελλοντιστή ενδέχεται να λειτουργεί παρηγορητικά για την ψυχή – παρ’ ότι δεν το επιδιώκει - αλλά συγχρόνως πρέπει να λειτουργεί εμψυχωτικά ώστε να εκφράζει το όραμα για έναν άριστο πολίτη σε μια νέα πολιτεία ενός υγιούς έθνους. Διεκδικεί το μέλλον. Πρέπει λοιπόν να δοθούν στην πράξη πλέον απαντήσεις σε ερωτήματα όπως: «Είναι η Τέχνη απόδραση μιας τεμπέλικης στάσης ζωής;», «Είναι η Τέχνη περιτύλιγμα φόβου;», «Είναι η Τέχνη κοπάνα από την επανάσταση;» Η Τέχνη, δεν πρέπει να λειτουργεί ως υπεκφυγή της επανάστασης ή της μεγάλης ιδέας αλλά ως ένα επιπλέον όπλο της. Δεν πρέπει να είναι «ιστορία» αλλά μπορεί να την χρησιμοποιεί για να οδηγεί σε νέες ενέργειες στο εκάστοτε παρόν για το μέλλον και να προοιωνίζει και να κατευθύνει ζητούμενα του μέλλοντος στη δράση του παρόντος. 

Η Τέχνη πρέπει να σημαδεύει (σ)την ψυχή για να σηκώσει τη σάρκα από τη ραστώνη και δεν σκοπεύει να ρίξει τα κρεατωμένα οστά στον πρόωρο θάνατο ενός καναπέ ή ενός κρεββατιού ντυμένα με τις πυτζάμες του συμβιβασμού και της παραίτησης (σατέν ή μάλλινες ελάχιστη έχει σημασία). Καλό θα ήταν να δημιουργείται και να υλοποιείται στην ανάπαυλα της μάχης (και καλύτερα μέσα στα «χαρακώματα»), να προτείνει ως πρότυπο του ερχόμενου ανθρώπου τον ενάρετο και γενναίο άνθρωπο. Οι ιδιαίτερες αναμνήσεις να εμβολιάζουν επιλεγμένες στοχεύσεις. Η Τέχνη να μετουσιώνεται σε πράξη ζωής και να δημιουργεί ταυτίσεις για να μπορεί να διεισδύσει και στον άνθρωπο που ίσως λόγω ελλιπούς παιδείας, ανέχειας, έλλειψης ενδιαφέροντος ή ανάγκης δεν προσεγγίζει την Τέχνη. Η εξέγερση του μειοψηφικού δίκιου προς το πλειοψηφικό άδικο περνά μέσα από την (προσωρινή;) αλλοτρίωση που επιφέρει το αναγκαίο ψέμμα ή από την επαναστατική (προσωρινή;) ένταση της σύγκρουσης. Να η επικινδυνότητα για τον καλλιτέχνη «ποιητή και ποιούντα»! Αλλοτρίωση, περιθωριοποίηση, γραφικοποίηση, εξευτελισμός, φυλακή, θάνατος. Στον Εθνομελλοντισμό η δημιουργία στην προοπτική της είναι δημιουργία διά του ενδεχόμενου θανάτου! Ο καλλιτέχνης δημιουργεί για να γίνει αθάνατος μέσα από το έργο του μην έχοντας την βεβαιότητα του επέκεινα. Θα ήθελε να γνωρίσει το θάνατο αλλά γνωρίζει το θνητό τού σώματός του οπότε προσπαθεί να κάνει αθάνατο το πνεύμα του με τη δημιουργία του. Πάντα θα τον βασανίζει υπέρ το δέον η ελευθερία και η αθανασία της ψυχής!

Ο Εθνομελλοντισμός έχει τη δική του αισθητική ερμηνεία τής κάθαρσης διά τής Τέχνης: ο άνθρωπος παίρνει δύναμη και κουράγιο από την Τέχνη, αντλεί θάρρος κι ελπίδα από αυτήν για να μπορέσει να ανατρέψει καταστάσεις και δεδομένα, να ξεφύγει από το εφήμερο που δεν του καλύπτει εσωτερικές ανάγκες θέασης τού επέκεινα στο οποίο πιστεύει, να δικαιολογήσει την ύπαρξή του και το γήινο πέρασμά του, να πορευθεί και ενδεχομένως να αυτοθυσιασθεί για να προσεγγίσει τη λύτρωση που τόσο του λείπει και που τόσο επιθυμεί, με άλλα λόγια να βρει δίοδο για την αθανασία. Υπάρχει κόστος εξιλασμού για τον ζητούντα την κάθαρση. Η αισθητική ερμηνεία τής Τέχνης στον Εθνομελλοντισμό, φλερτάρει μεν με την πολιτική, την θεραπευτική, την ιατρική, την παθολογία, την ηθική, την παιδαγωγική, την φιλοσοφία και την ψυχολογία, κινητοποιεί όμως την ψυχή και το πνεύμα σαν να ζουν τα όσα γίνονται κοινωνοί. Δηλαδή δικαιώνονται στον αγώνα για ένα καλύτερο μέλλον και στην προοπτική τής ελευθερίας, τα οποία μπορούν να διορθώσουν ανθρώπινες ανισορροπίες, να αποκαθάρουν την ψυχή και το πνεύμα και να τα αναβιβάσουν σε ανώτερα ανθρώπινα επίπεδα.
Ο επίλογος του κειμένου λειτουργεί ως πρόλογος! Εκατό ώρες καλλιτεχνικής δημιουργίας για ένα πιάτο φαΐ, να η κατάντια της Τέχνης. Χιλιάδες ώρες καλλιτεχνικής δημιουργίας χωρίς κοινό, να η ήττα του καλλιτέχνη - δημιουργού. Όμως και ένα έργο ίσον με μια εξεγερμένη ευφυΐα ενός θεατή ή ακροατή, φαΐ σε χιλιάδες και κοινό χιλιάδες, κοινό χιλιάδες και φαΐ σε χιλιάδες, ευκαιρία υπέρβασης για όλους. Κυρίως όμως: η ιδέα πάνω από την ύλη, το Έθνος ως βάση, εποικοδόμημα και προοπτική, ο άνθρωπος άνω θρώσκων . Να η νίκη της Τέχνης!
Για τον Εθνομελλοντισμό οι καλλιτέχνες έχουν πατρίδα! Και πόλη! Και χωριό!