Την ιστορία την γράφουν οι νικητές

γράφει ο Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου

Στον Γράμμο και στο Βίτσι κάποιοι νίκησαν και κάποιοι ηττήθηκαν. Με μόνη την διαφορά ότι «κάποιοι, σκεπτόμενοι υστερόβουλα, φρόντισαν να μην βρεθούν στην πρώτη γραμμή του πολέμου». Εκεί δηλαδή όπου σημειώνονται οι απώλειες. Έτσι, και από τους μεν και από τους δε, σκοτώθηκαν, σακατεύθηκαν ή περιθωριοποιήθηκαν αυτοί που είχαν Πίστη (σε ιδανικά) και Γενναιότητα (ψυχής). 

Απορφανίσθηκαν οι ηγετικές πυραμίδες των αντιμαχόμενων πλευρών. Και ανέβηκαν στις κορυφές οι δεύτεροι. Αυτοί που έμειναν πίσω, «τα βρήκαν μεταξύ τους». Νεκροί και τραυματίες της μιας παράταξης έδωσαν συντάξεις στους συγγενείς τους, σχεδόν αμέσως, ενώ της άλλης παράταξης, μερικές δεκαετίες αργότερα.

Τη ιστορία την γράφουν οι νικητές. Όχι όμως αυτοί, των πεδίων των μαχών, αλλά εκείνοι που κερδίζουν τον πολιτικό πόλεμο. Και ακόμη πιο σωστά, αυτοί που εδραιώνουν την πολιτιστική τους κυριαρχία. Αυτό ζούμε σήμερα. Την πολιτιστική ήττα των αξιών του Ελληνισμού. Γι’ αυτό οι αιώνιοι αντίπαλοι, εφαρμόζοντας το δόγμα «ο εχθρός υποχωρεί, εμείς επιτιθέμεθα», εντείνουν τις επιθέσεις σε όλα τα μέτωπα.

Η Εθνική ομοιογένεια των Ελλήνων χάθηκε. Γίναμε χώρα «πολυπολιτισμική» με 25% των κατοίκων, αλλόφυλους και αλλόθρησκους. Η οικονομική αυτοδυναμία μας σε τεχνογνωσία, κεφάλαια, αγορές και πρώτες ύλες, ανήκει στο παρελθόν. Όπως στο παρελθόν ανήκει και η αυτοδυναμία μας σε εργασιακό δυναμικό. Το, «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», δεν το λέει πιά κανένας. Ούτε οι ίδιοι οι Πασοκτσήδες που το εξέπεμψαν πρώτοι. Τώρα πια θεωρείται σύνθημα ρατσιστικό.

Έμενε μόνο η ιστορική μνήμη. Αυτή που για να σβήσει απαιτείται λοβοτομή ή επέμβαση στο DNA. Και αυτό που ζούμε σήμερα, συμβιβασμένοι με όσα συμβαίνουν, είναι η λοβοτομή του λαού μας στο κεφάλαιο της ιστορικής μνήμης. 

Όταν η κάθε κυρία Ρεπούση, οχυρωμένη και ασφαλής πίσω από την προστασία που της παρείχε το «συνένοχο» συγκρότημα και η «φίλη» υπουργός παιδείας έχει την δύναμη να γράφει τα περί συνωστισμού ή να μετατρέπει (διορθωτικά) το «συνωστίζονταν στο λιμάνι», σε «εγκατέλειψαν την πόλη υπό δραματικές συνθήκες», τότε δεν πάμε καλά.

Όταν η ίδια ομάδα αρνείται να δώσει έμφαση, όπως υπέδειξε η Ακαδημία, στον Μακεδονικό Αγώνα, τότε, κύριοι, δεν σας πιστεύουμε ότι ασχολείστε να αποτρέψετε τον σφετερισμό του ονόματος (της του Αλεξάνδρου χώρας) από τους Σκοπιανούς.

Όταν τέλος, μια υπουργός χαρακτηρίζει το θέμα ως «επιστημονικό (αλλά δεν ακούει τους επιστήμονες) και όχι πολιτικό ζήτημα με το οποίο, ορισμένοι παίζουν», δείχνει άγνοια της αποστολής της, περιφρόνηση προς την συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων της, διάσταση από την παμψηφία των Ελλήνων και υποταγή «στα κελεύσματα εκείνων που…»

«Ιστορία δεν σημαίνει νεκροφιλία» δηλώνει ο πολύς Αντώνης Λιάκος. Για «επιθέσεις μίσους από τους νέας εσοδείας αριστεροδεξιούς εθνικόφρονες» κάνει λόγο ο προκλητικός, Γιάννης Γιανουλόπουλος. Και εμείς αντί να αντιδράσουμε διορίζουμε ως Υπουργό την Άννα Διαμαντοπούλου (που διακηρύσσει την σκοπιμότητα καθιέρωσης της Αγγλικής γλώσσας ως επίσημης γλώσσας των Ελλήνων) και ως γραμματέα του ιδίου υπουργείου την Θάλεια Δράγωνα, που προπαγανδίζει την τεχνητή δημιουργία του Ελληνικού Εθνους (κάτι ανάλογο δηλαδή με αυτό που κάνουν τώρα οι Σκοπιανοί).

Υ.Γ. Όπως θα καταλάβατε, το άρθρο είναι παλαιό. Δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 2013. Έκτοτε υπήρξαν πολλές αλλαγές. Και όλες προς το χειρότερο. Βλέπετε, δεν είχα σκεφτεί ότι μπορεί ποτέ ο Φίλης να γίνει υπουργός και μάλιστα με την ψήφο των απογόνων εκείνων που θυσιάσθηκαν …άσκοπα άραγε; 

ενημέρωση Πελοποννήσου