ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΘΝΟΚΡΑΤΙΑΣ

Το Κράτος τής Έθνοκρατίας είναι Επαναστατικό, Κοσμοθε­ωρητικό, Εθνικιστικό, Μοναδικό,  Ολοκληρωτικό, Βιοπολιτικώς Επιλεκτικό, Αξιοκρατικό, Οργανικώς Κοινωνικό, Πραγματιστικό, Αντικαπιταλιστικό,   Άντικομμουνιστικό,   Αντιπαρασιτικό,  

Προ­οδευτικό.

Τό Κράτος της ' Εθνοκρατίας είναι αδυσώπητα επαναστατικό, γιατί αποβλέπει καί αποσκοπεί σε μια ολοκληρωμένη και απολύ­τως ριζοσπαστική ανατροπή όλων των «άξιών» (πολιτικών, οικο­νομικών, κοινωνικών, βιοπολιτικών) τοϋ 1789 και της έξανδραποδιστικής άνωδομής τους του Μεταπολέμου. Πιστεύει ακράδαντα, ότι οί αιώνιες και φυσικές αξίες πού στήριξαν επί χιλιάδες χρόνια την ανθρώπινη έξέλιξι, ανελίσσοντας τον άνθρωπο άπό την ζω­ώδη κατάστασί του, γκρεμίσθηκαν, ποδοπατήθηκαν, λυώθηκαν, όχι γιατί είχαν πάψει ν' ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα (αυτό είναι αδύνατο, γιατί στηρίζονται στους φυσικούς νόμους) άλλα γιατί έτσι τό θέλησε μία ελαχίστη μειοψηφία ατόμων σέ συγκρότησι. Καί τό κατόρθωσε, κολακεύοντας καί καλλιεργώντας μέ­χρι παροξυσμού, όλα τά αρνητικά βιώματα πού ενυπάρχουν φυσιολογικώς στον άνθρωπο, με την δύναμι πού της έδωσε τό Χρήμα καί ή Συναλλαγή, απόρροια τού φαύλου κύκλου πού ή ίδια κατόρθωσε ν' άνοιξη τό 1789.

Τήν Έπανάστασι αύτη, πρέπει νά είναι έτοιμο νά την κάμη καταλαμβάνοντας ή μέ τήν βία, ή μέ λίγο ή πολύ ειρηνικά μέσα τήν εξουσία. Βλέπει μέ σαρκαστική συγκατάβασι καί μέ ηρεμία βεβαίου διακαιωμένου τό κύμα τής υστερικής παρακρούσεως καί τής ξέ­φρενης άποχαλινώσεως πού είναι πλέον φανερό, έχει ξεφύγει τε­λείως άπό τον έλεγχο τών «μαθητευομένων μάγων» πού τό

εξαπέ­λυσαν, πιστεύοντας ότι θά ήσαν πάντα ικανοί καί πάντα τυχεροί. Ξέρει ότι αυτό ακριβώς, αυτή ή έπιτάχυνσις, είναι ή ιστορική του δικαίωσις καί ευκαιρία γιά τήν πραγματοποίησι τής Ιεραποστο­λής τής Αναγεννήσεως τού Ανθρώπου.

Τήν Επαναστάστασι θά τήν ώθηση ώς τά άκρα τών συνεπειών  τών ευθυνών της, οργώνοντας σέ όλο τό βάθος τήν κοπριά του σήμερα καί ξεριζώνοντας αλύπητα καί με κάθε τρόπο, όλα άνεξαι­ρετως τά πλέγματα, τις ρίζες και τους σπόρους ακόμη τών Παρα­σιτισμών και τών ' Εκφυλισμών. Είναι αποφασισμένο νά την επιτύ­χη, άλλα καί νά την διατηρήση χωρ/ς προδιαγεγραμένο χρονικό όριο, εξασφαλίζοντας κατά τό δυνατόν διαδοχή, έξέλιξι, μεταρρύ­θμιση μεταμόρφωσι έστω, άλλά όχι μετουσίωσι.

 Σέ οποιαδήποτε περίπτωσι, θά σφράγιση την μνήμη γιά αιώνες, έφ' όσον την ανα­τροπή καί τήν έκθεμελίωσι τοϋ σημερινού ερειπίου, θά τήν άντικαταστήση μέτό νέο οικοδόμημα τών φυσικών άξιων, τών ιδεολογι­κών ανατάσεων, δίνοντας ένα νόημα στην ζωή τών ανθρώπων, αντιστρέφοντας τήν Αρνητική Έξέλιξι, επαναφέροντας τό πνεύμα στήν καθεδρική του θέσι. Αυτούς τούς Σκοπούς, αυτήν τήν Αποστολή ενστερνίζεται και θά πραγματοποίηση ή 'Εθνοκρατία.

Για αυτό και θά είναι Κράτος Επαναστατικό.

Πίστις του και όδηγητικό του άστρο είναι ή Κοσμοθεωρία του, πού ξεφεύγει άπ' τά στενά γεωγραφικά πλαίσια μιας μόνο χώρας και άφορά σ' ένα μεγαλύτερο σύνολο, τής Δυτικής Ευρώπης, τήν οποία τό σύστημα έχει φέρει, όχι πλέον στο χείλος τού γκρεμού, άλλά στήν πρώτη φάσι τής πτώσεως ήδη. Έχει εμπιστοσύνη στο άθικτο ακόμη τής ουσίας τών ψυχικών εκείνων ιδιοτήτων πού χαρακτηρίζουν τήν ευρωπαϊκή φυλή καί πού είναι στήν πηγή τής ακμής τού Έλληνοευρωπαϊκού Πολιτισμού και τής μεταλαμπαδεύσεως του σ' ολόκληρο σχεδόν τον Κόσμο, θεωρεϊ ότι υπάρχει ακόμη καιρός ν' αποτίναξη τά δεσμά πού τού επέβαλαν τά λημματικά του κατεστημένα και ν' άποφύγη τά έσχατα στάδια τού εκφυ­λισμού και τής ταπεινώσεως στήν καλύτερη περίπτωσι, ή στήν χειρότερη, τον εξανδραποδισμό όλων σχεδόν τών επίλεκτων του, κάτω άπό μία Εύρασιατική τυραννία χωρίς ελπίδα, χωρίς τέλος.

 Πιστεύει ότι ή Αναγεννητική του Έπανάστασις θά γίνη οπωσδή­ποτε, τουλάχιστον στήν χώρα τής Έθνοκρατίας, γιατί αποτελεί δίδαγμα καί αναγκαιότητα τής Ιστορίας, ή Άναγέννησις τής Ευ­ρώπης νά προέρχεται άπ' αυτήν τήν χώρα καί ότι θά μπόρεση τότε ν' άποτελέση τό φωτεινό παράδειγμα, τό μεγάλο σάλπισμα τού Σηκωμού, τής Επαναστάσεως τών Επίλεκτων, άλλά καί τής τεραστίας μάζας τών Απλών Ανθρώπων. Είναι βέβαιο, ότι οί άνθρωποι δεν είναι ούτε κακοί ούτε καλοί στήν φύσι τους, άλλά ότι, πάντως, μπορούν καί πρέπει νά βελτιωθούν, έφ' όσον παρα­κινούνται άπό τά σωστά κίνητρα, έχουν τούς σωστούς, φυσικούς τους σκοπούς καί καθοδηγούνται άπό τούς φυσικούς τους ηγή­τορες. Είναι πεπεισμένο, ότι ή προσπάθεια αυτή είναι δυνατή καί ή επιτυχία της σίγουρη, μέ μια μόνο προϋπόθεσι:

 τήν Δύναμι τής θελήσεως τους και τήν πίστι τους ότι « έφ' όσον θέλουν, μπο­ρούν». Μέ δυο λόγια, πιστεύει στην βελτίωσι και τήν βουλησιοκρατία.

Αυτή ακριβώς ή Κοσμοθεωρία του, είναι ή βάσις του Φυλετι­κού Ανθρωπισμού του.

Τό Κράτος τής Έθνοκρατίας είναι Εθνικιστικό, γιατί βασίζεται σέ άρχές,τών όποιων ή βάσις εκκινήσεως είναι ότι τό Κράτος είναι ή πολιτική όργάνωσις τού Έθνους σέ όλα ανεξαιρέτως τά επίπεδα του. Καί ή πολιτική αυτή όργάνωσις έχει ώς αποστολή τήν έκπλήρωσι τών Σκοπών τού "Εθνους καί τής Έθνοκρατικής Κοσμοθε­ωρίας του.

Θεωρεί ότι τό "Εθνος έχει, ανεξάρτητα άπό τις ατομι­κές επιδιώξεις καί επιθυμίες, μια Κοινή Βούλησι, τήν οποίαν ονο­μάζει Εθνική θέλησι και τό Κράτος τήν Ίσχύ, την Δυναμική Οντό­τητα πού τείνει προς τήν πραγματοποιησί της. Γιά τό Κράτος αυτό, Ηθικό είναι ότι διευκολύνει, προτρέπει, προάγει τήν έκπλήρωσι τής Εθνικής Θελήσεως και Ανήθικο ότι τήν παρεμποδίζει ή τήν υπονομεύει. Πιστεύει ότι ή προαγωγή τής γενικής αυτής ηθι­κής ιδέας τού "Εθνους ώς συνόλου, είναι συνάμα καί καθοριστική τής μερικής ατομικής ηθικής τών πολιτών, έφ' όσον συνιστά κανό­νες συμπεριφοράς, πού δεν μπορούν παρά νά άλληλοεπηρεάζωνται καί νά αποκλείουν τήν σημερινή έννοια του, ώς απλού οργανισμού εξυπηρετήσεως ατομικών καί εγωιστικών επιδιώξε­ων, στατικού καί αδρανούς. 

Όπως τό "Εθνος έχει ψυχή, έτσι καί τό κράτος, ώς συνημμένη απόρροια της, είναι ή Καθοδηγητική Δύναμίς του καί ώς τέτοια, τοποθετείται επάνω άπό όλες τις άλ­λες, μερικές επιδιώξεις καί συμφέροντα. Ή ενεργός παρουσία του σέ όλους τούς τομείς είναι ή φυσική καί άμεση συνέπεια τών άρχων αυτών, πού τό καθιστούν καθοριστικό παράγοντα τής Εθνικής θελήσεως.

Η συνέπεια αυτή συνιστά τήν Μοναδικότητα του. Μέ βάσι τήν άρχή τής πρωτοκαθεδρίας τής έννοιας τού Πνεύματος, τό Κράτος, ώς Πνευματική Όντότης καί Δύναμις, αποτελεί τήν Μοναδική Πηγή δυνάμεων και ενεργειών. Ή άρχή τής ενεργού παρουσίας του παντού, σημαίνει ότι ό έλεγχος του, ώς έκφραστού καί   καθοδηγητού τού "Εθνους στήν πορεία προς τούς σκοπούς του, περι­ορίζεται μόνον άπό τις αρχές, τις επιταγές καί τις ανάγκες τού Πραγυατισμού του, πού τού υπαγορεύει τήν άναζήτησι τής καλύτερης δυνατής ισορροπίας μεταξύ τών άρχων τής προτεραιότη-τος του Εθνικού ή Συνολικού Συμφέροντος κα) τού σεβασμού και ενισχύσεως τής Ατομικής Προσωπικότητος.

Μέ βάσι τήν πίστι του ότι είναι ή Μοναδική Πηγή δυνάμεων και ενεργειών, θεωρεί ύποχρέωσι και καθήκον, τήν καθοριστική καί καθοδηγητική αρμοδιότητα του σέ όλες τις υλικές καί ηθικές δρα­στηριότητες τού Έθνους καί τής Φυλής, μέ γνώμονα τήν ιδέα τής Κοσμοθεωρητικής ' Αποστολής του καί τήν απόλυτη άρνησί του νά έμπιστευθή τούς βασικούς τομείς τής Εθνικής, τής Φυλετικής και τής Κρατικής υποστάσεως στήν ανευθυνότητα καί τήν καταστρο­φική επιρροή τών πολιτικών, κοινωνικών καί οικονομικών συγ­κροτημάτων τού σήμερα, πού εργάζονται για δικό τους αποκλει­στικό όφελος, άπεργάζομενα τήν εκφυλιστική παρακμή τών πάν­των.

Οι βασικοί τομείς αυτοί, χωρίς νά είναι ποιοτικώς ή ποσοτικώς περιοριστικοί, είναι

α) Τά Μέσα Ενημερώσεως β) Ή Παιδεία γ) Ή Νεολαία δ) Ό Στρατός.

Τά Μέσα ενημερώσεως, στήν σημερινή τεχνολογική εποχή, έχουν πάρει μια άνάπτυξι, μια ευρύτητα καί ένα βάθος, πού μόνο ώς ιλιγγιώδη θά μπορούσε νά χαρακτηρισθούν.Δεν περιορίζονται πλέον μόνο στο Ραδιόφωνο, τον Τύπο καί τήν Τηλεόρασι, άλλά οί δυνατότητες τους καί κατά συνέπεια τό αντικείμενο τους, έχουν έπεκταθή καί διαφοροποιηθή σέ όλες σχεδόν τις μορφές τής

εκ­φράσεως τής σκέψεως, τής γνώμης, τής πληροφορήσεως, πού όλες έχουν σήμερα πάρει τήν μορφή τής «ενημερώσεως» τών αδαών και αφελών ή απληροφόρητων, άπησχολημένων τόσο πολύ με τον αγώνα και τον ρυθμό ζωής πού τούς έχει έπιβληθή, ώστε νά μην μπορούν πλέον νά βρουν χρόνο νά διακρίνουν και νά κρίνουν. Κινηματογράφος, θέατρο, εκδόσεις, κάθε τύπου και εί­δους, «Επιμορφωτικά Ινστιτούτα» και «Κέντρα» κάθε λογής, συναγωνίζονται σέ «παραμόρφωσι ενημερώσεως» καί διαστροφή γενική τών πνευμάτων, τών αντιλήψεων, τών δοξασιών, τον περίφημο «ελεύθερο τύπο», τού οποίου ή ελευθερία είναι τόσο ανύπαρκτη όσο καί διαστρεβλωτική.

"Ολες ανεξαιρέτως τις μορφές αυτές τής «ενημερώσεως» (καί όσες άλλες χρειασθούν) τό Κράτος τής ' Εθνοκρατίας τις θέτει ύπό τον άμεσο έλεγχο του.

Είτε ιδιωτικής μορφής, εϊτε κρατικής, είτε κοινωφελούς μικτής, όλες αυτές οι εκδηλώσεις θά αποβλέπουν απαραιτήτως στήν θετική έξυπηρετησι καί προαγωγή τών σκο­πώντής ' Εθνικής Θελήσεως, τής Κοσμοθεωρίας τής Έθνοκρατίας και στήν άπαρέκλιτη διατήρησι του αδιάσπαστου τής ' Εθνικής και Φυλετικής Αλυσίδας τού Παρελθόντος Παρόντος Μέλλοντος της. ' Η λεγομένη «ελεύθερη διανόηση», δηλαδή ή παρανόησις, δέν νοεί­ται νά εξακολούθηση τό εκφυλιστικό καί παρακμαστικό της «έρ­γο», ελευθερώνοντας, στο όνομα τής «ελευθερίας», όλα τά ζωώδη ένστικτα καί απωθημένα τού ανθρωπίνου κτήνους, πού επί τό­σους αιώνες, δισεκατομμύρια άνθρωποι καί χιλιάδες γενεές εργά­σθηκαν γιά νά αντιμετωπίσουν.

Δέν νοείται ή εξουσία και ή δύναμις διαμορφώσεως τής Κοινής Γνώμης, δηλαδή ό Τύπος, νά βρίσκεται σέ χέρια ιδιωτών.

Επιπλέον, τό Κράτος τής Έθνοκρατίας δέν θεωρεί ότι είναι μόνο Ανορθωτής καί Άναγεννητής. Πιστεύει ότι πρέπει νά είναι καί αδυσώπητος τιμωρός τών εγκλημάτων τής διανοήσεως παρα­νοήσεως και τού Τύπου κατά τά τελευταία 40 χρόνια, ώς εκφρα­στής τής εννοίας τής Ανθρώπινης, άλλά καί τής φυλετικής δικαι­οσύνης. Καί στους ορυμαγδούς τών βατράχων τού έλους καί τών αρουραίων τών βόθρων γιά τό δήθεν «δικαίωμα» μιάς τέτοιας δικαιοσύνης, ή άπάντησις έχει ήδη δοθή.

"Ενας άπό τούς σπουδαιότερους τομείς όπου εξαντλείται τό δηλητήριο καί τό ναρκωτικό τών σημερινών πλεγμάτων καί τής καταστροφικής μανίας τους, είναι ή Παιδεία. Σ' αυτόν ακριβώς τον τόσο ζωτικό τομέα, τό Κράτος τής ' Εθνοκρατίας θά εξάντληση όλα τά μέσα τής σημερινής τεχνολογίας, άλλά καί όλα τά μέσα πού τού απονέμει ό απολύτως καθοριστικός ρόλος του στά βασικά σημεία τής Εθνικής καί κοινωνικοπολιτικής υποδομής.

Η παιδεία

Τό Κράτος θεωρεί τήν Παιδεία ώς φυτώριο τού άνθρωπου. Απ' αυτήν εξαρτάται όχι μόνον τί είδους άνθρωποι θά βγουν σέ μιά δεδομένη γενεά, άλλά καί τό άν θά βγουν κάν άνθρωποι. Ύπό τό φώς τής κρίσεως κοινωνίας, πού μαστίζει τήν σημερινή Αν­θρωπότητα, είναι σαφές ότι ή Παιδεία βρίσκεται ύπό τήν πίεσι αναλόγων δεδομένων, μέ κριτήρια όχι τον άνθρωπο καί τήν καλλι­έργεια του, άλλά τήν εξειδικευμένη «χρήσι» του - πού δέν έχει σχέσι μέ τήν χρησιμότητα

του - άπό τούς παντοδύναμους καθο­ριστικούς συντελεστάς και παράγοντας τής σημερινής πολιτικής, οικονομικής καί κοινωνικής «υποστάσεως». Η περιφρόνησις - θεληματική - τής πλατειάς ανθρωπιστικής (ουμανιστικής) καλλιέργειας, προς όφελος τής «εξειδικεύσεως» καί τής διατυμπα­νισμένης έτσι «πολλαπλής άποδοτικότητος», ένα  μέρος σχεδίου, μέ σκοπό τήν δημιουργία ατόμων προσηλωμένων σέ μία ειδικό­τητα τομευτική καί σχετικώς ή απολύτως άγνοούντων όλους τούς άλλους τομείς. Τό αποτέλεσμα είναι ή δημιουργία πειθήνιων αν­θρωπίνων κυττάρων, πού εύκολα καθοδηγούνται καί χαλιναγω­γούνται στίς γενικές κατευθύνσεις, εκείνες πού ενδιαφέρουν ακρι­βώς τούς καθοριστικούς παράγοντας.

Η αρχική άγνοια ή ημιμά­θεια, μεταβάλλεται, άπό τήν βηματική εμπειρία τους σέ αδιαφορία καί τελικώς σέ άγελαία ύποκοή, χωρίς σκοπό, χωρίς ιδεώδες, χωρίς γνώσι, χωρίς συνείδησι. Καλλιεργείται μέ μανία ή πνευμα­τική οκνηρία, προς κάθε τομέα πού δέν είναι καθοριστικός προσω­πικού οφέλους ή κέρδους. Καλλιεργείται ό κλαδικός κατά τομείς εγωισμός καί ή θεοποίησις τού προσωπικού ή κλαδικού «εξειδι­κευμένου» οφέλους, μέ παράλληλη άγνοια και αδιαφορία τού πλησίον. ' Η γνώσις και έπίγνωσις τής ουσίας τού Παρελθόντος καί τού Παρόντος, ώς εμπειρίας καί μαθητεύσεως, αντικαθίσταται άπό σχηματική, ανούσια καί περιληπτική «ύπνοπαιδεία», σκοπί­μως καί έξακολουθητικώς, ώστε κάθε γενεά, μή αντλώντας μαθή­ματα καί εμπειρίες ουσιαστικές άπό τήν Γνώσι, νά είναι ώριμη καί επιρρεπής στήν συνέχισι τών προγενεστέρων σφαλμάτων καί κα­τευθύνσεων. 

Έτσι διαιωνίζεται ό έλεγχος της άπό τό πολιτικό, οικονομικό καί κοινωνικό σύστημα, πού δίδαξαν οί «πεφωτισμένοι»Τέκτονες τού 1750 - 1790 καί πού βρήκε τήν άποθέωσι - καί τήν παρακμή του - μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Τά μαζικά μέσα «ενημερώσεως», ή λαθρεμπορία τού πνεύματος μέ τις παν­τοειδείς «εγκυκλοπαίδειες» καί τις φυλλάδες τών πνευματικών περιττωμάτων, ή παραποίησις τής Ιστορίας, συστηματική καί καθοδηγούμενη, ή ακόμη απλούστερα, ή άγνοια της καί ή αποθε­ωτική τής πνευματικής οκνηρίας διάδοσις τών «Σχεδίων σέ σειρές» («κόμικς»), αποτελούν τά βασικά όπλα άποκτηνώσεως καί ουσι­αστικής καταργήσεως τής Παιδείας. (Αξίζει νά σημειωθή, ότι τά «Κόμικς» προβλέπονται άπό τά «Πρωτόκολλα τήςΣιών», ώς μέσον άποκτηνώσεως... 30-40 χρόνια προ τής εμφανίσεως τους, στις ΗΠΑ βέβαια). 

Η κάλυψις τοΰ κενοΰ τής Ανθρωπιστικής και πλα­τειάς καλλιέργειας, γίνεται μέ τό προσωπείο τού Διεθνισμού και τής διαδόσεως ψευδοαρχών και ψευδοστόχων, πού καμμία βο­ήθεια δέν προσφέρουν, απογυμνώνοντας αντιθέτως, τον άν­θρωπο άπό τις ουσιαστικές του ρίζες: τό Έθνος και τήν Φυλή του. Γιά τήν Έθνοκρατία, ή Παιδεία έχει ώς σκοπό τήν Δημιουργία Άν­θρωπου. Στην σημερινή κοινωνία, όπως έχει καταστροφικά διαμορφωθή, ό σκοπός γίνεται πολύ σύνθετος. Χρειάζεται ή Άναδιάρθρωσις τού Άνθρωπου καί ή Δημιουργία του Νέου Άνθρωπου, άπηλλαγμένου άπό τά μιάσματα τού σημερινού καρκινώματος. Τέρμα μέ τις «θεωρίες τής σύγχρονης παιδαγωγικής».

Η πειθαρ­χία, τό καθήκον και ή ύποχρέωσις τών παιδιών, συμβαδίζουν παράλληλα μέ τήν ψυχαγωγία και τήν συντροφικότητα, δημιουρ­γώντας έτσι τούς Ανθρώπους - Πολίτες. Τέρμα στην αχαλίνωτη αύτοδιάπλασι και αύτοπολλαπλασιασμό τού «Έγώ». Τέρμα στήν πνευματική οκνηρία - τήν πολιομυελίτιδα τού εγκεφάλου - τής απολύτου εξειδικεύσεως καί στήν κατευθυνόμενη έλάττωσι τών διανοητικών προσπαθειών καί δυνατοτήτων, μέ διάφορα γνωστά προσχήματα, πού καλύπτουν τον ουσιαστικό σκοπό, τής δημι­ουργίας Ύπανθρώπων και καλολαδωμένων τροχίσκων τής Μη­χανής τοΰ Κατεστημένου. Τέρμα στήν ανεξέλεγκτη παράδοσι τρυ­φερών ψυχών στήν επιθετική μανία τών συγχρόνων μιασμά­των - θεών του Εγωισμού, τής ' Αδιαφορίας, του Υλισμού, του Ευδαιμονισμού, τής ασυδοσίας, τής Αβάσιμης Παντογνωσίας, τής Αρνήσεως, μέ τήν όποια σφυροκοπούνται σέ όλες τις ώρες τής πρώιμης ζωής τους. Τέρμα στήν ανόσια λατρεία ψεύτικων καί βιομηχανικούς κατασκευασμένων «Ειδώλων», προς κατανάλωσι και γιά κατανάλωσι.

Η Έθνοκρατική Παιδεία θά είναι Εθνική, μέ βάσεις :

α) τήν ιστορική, φυλετική ιδιομορφία τού Λαού μας, ταγμένου στήν ορι­ακή καί συνάμα κεντρική αυτή γωνία τού Κόσμου, νά φυλάη Θερ­μοπύλες, δικές του καί άλλων

β) τήν κατανόησι τών λόγων καί τών συνθηκών τής επιβιώσεως τού Λαού μας, μέσα άπό κινδύνους 3000 χρόνων, πέρα άπό κάθε λογική, μέ τά μεγάλα προτερήματα καί ελαττώματα του, ώς οδηγούς γιά τό παρόν καί τό μέλλον

γ) τον ενστερνισμό τών στοιχείων εκείνων πού απετέλεσαν τήν δύναμι καί τήν αδυναμία του καί τήν αδυσώπητη συνέπεια καί τό τίμημα κάθε του πράξεως, μέσα στήν ιστορική έπιγνωσι τής Αποστόλης του, σέ κάθε δεδομένη στιγμή του κρίκου τής Αλυσίδας του. ' Η εισβολή τών ξένων πολιτιστικών στοιχείων, μέ τίς διάφορες «Σχολές» τους (Αμερικανικά Κολλέγια Βρετανικά «Συμβούλια», Ινστιτούτα διάφορα , Υπηρεσίες Προπαγανδιστικών Πληροφοριών κ.λ.π.) δέν έχουν θέσι στο  Εθνοκρατικό Κράτος, θά σταματήση αμέσως και θά παταχθή αμείλικτα. Μία «Διεθνής Σχολή» γιά όλα τά παιδιά τών έδώ ξένων και αποκλειστικώς γι' αυτά, είναι αρκετή.

Θά είναι Καθοριστική τού είδους του Ανθρώπου που θέλει νά δημιουργήση. Πού δέν μπορεί νά είναι συνονθήλευμα ατομικών εγωισμών καί ανταγωνιστικών προσπαθειών, άλλά συντονισμέ­νων, μέσα στο πλαίσιο τού Εθνικού Συνόλου, μέ τίς δυνατότητες, τίς υποχρεώσεις καί τά δικαιώματα πού απορρέουν καί τείνουν συνάμα προς τήν Κοινή Προσπάθεια καί μέσα στά αναγκαία όρια τής διαφυλάξεως καί τής αναδείξεως τής προσωπικότητας του. Πρέπει νά τείνη στήν δημιουργία συνειδητών ' Εθνοκρατών, μέ όλη τήν πνευματική καί ιδεολογική σημασία τής λέξεως, σέ έναν ολοένα αυξανόμενο ρυθμό, άπό τά απλούστερα στά πολυσύνθετα καί μέ έπικορωνίδα τήν Στρατιωτική Δοκιμασία, μέσα στήν όποια θά διαμορφώνεται ή τελική φάσις τους, πρίν άπό τήν Ανωτάτη 'Εκπαίδευσι καί τήν Σταδιοδρομία.

Θά είναι Γενική, δηλαδή γενικευμένη γιά όλους και όλες, ανε­ξάρτητα άπό γεωγραφικά, οικονομικά ή κοινωνικά δεδομένα καί θά άποτελή συνάμα αποκλειστικό δικαίωμα καί καθήκον τού Κρά­τους, πού μόνον αυτό, είναι ό εκφραστής τού Έθνους.

Θά είναι Συνεχές, ανεξάρτητα άπό τήν ηλικία, εξασφαλίζον­τας εκπαιδευτική άπασχόλησι, πνευματική καί σωματική, σέ πνεύμα ισομερούς καί άμφοτερόφυλης συντροφικότητος, μέ σκοπό τήν διάπλασι χαρακτήρων, βιωμάτων καί αντιδράσεων πνεύματος καί σώματος, καταλλήλων γιά τήν απαραίτητη δημι­ουργία Ανθρώπων ολοκληρωμένων κατά τό δυνατόν καί έτοιμων γιά τήν αποστολή τής Φυλετικής καί Ελληνικής Ζωής τους. Ή συντροφική καί συλλογική ζωή στήν Φύσι, ως Σωματικό αντίρροπο τής εκπαιδεύσεως τού Πνεύματος είναι απαραίτητη.

Θά είναι Σύγχρονη, θά ανταποκρίνεται δηλαδή στις σημερινές συνθήκες καί ανάγκες, άλλά καί μέ ολοκληρωμένη έπίγνωσι τών άξιων και τών διδαγμάτων τής Ελληνικής Σκέψεως, καί τής δι-καιώσεώς τους ώς Πηγής τής Γνώσεως.

Θά είναι Ελληνική, γιά νά γίνη επιτέλους γνωστή στους Έλλη­νες, ανεξάρτητα άπό ηλικία, ή βασική έμπέδωσις όλης τής Αν­θρωπινής Γνώσεως καί Σκέψεως άπό τήν Ελληνική Σκέψι. Όλοι οί Έλληνες μπορεί νά έχουν ακούσει γιά τούς Αρχαίους καί τήν Σκέψι τους, άλλά πόσοι ξέρουν τί είπαν;

Θά είναι τέλος Καθαρή, θά είναι δηλαδή Έκπαίδευσις καί Παίδευσις και όχι προθάλαμος εκμαθήσεως κλαδικού και συγκροτηματικού  Εγωισμού καί δημιουργίας ομάδων πιέσεως επάνω στήν Κοινωνική Όργάνική Συγκρότησι. Γιάτήν Εθνοκρατία δέν χωράει «Συνδικαλισμός» στήν Παιδεία. Δέν έχει μόνο Αρνητική Έπίπτωσι. Δέν έχει καν σκοπό, δεδομένου ότι ή Παιδεία καί ή ' Εκπαίδευσις δέν αποτελούν κάν επάγγελμα, άλλά Καθήκον καί ύποχρέωσι Κράτους καί Πολιτών. Είναι έπένδυσις τής Πολιτείας γιά τό Μέλλον της καί τό Μέλλον τού Έθνους καί τής Φυλής. Ό «συνδικαλισμός» τείνει θεληματικώς νά μεταβάλη τούς αυριανούς πολίτες σέ αλληλοσυγ­κρουόμενες ομάδες αντιθέτων «συμφερόντων » και σέ «έξ απαλών ονύχων» Εθισμό τού Διχασμού, πού διευκολύνει τό «έργο» τού Πολυκομματισμού καί τών πατρώνων του..

Η Νεολαία

Αντικείμενο τής Παιδείας είναι, φυσικά, ή Νεολαία τό νευραλ­γικό αυτό σημείο όλων των κοινωνιών και συνάμα τό πλέον ευαί­σθητο. Είναι τό Σημερινό Αύριο καί τό Αυριανό Σήμερα. Άπό τον τρόπο μέ τον όποϊο οι Κοινωνίες απαντούν στά προβλήματα καί στις ανησυχίες της, εξαρτάται καί τό δικό τους Μέλλον. ' Η Νεολαία δέν μπορεί καί δέν επιτρέπεται νά έχη τον ψεύτικο ή πραγματικό πραγματισμό τής ώριμότητος, ούτε τον κυνισμό.καί τήν πείρα τού «εφικτού» καί τού ανέφικτου πού προσπαθούν νά τής επιβάλλουν. Έχει Ιδεαλισμό, αναζητεί Ιδεολογίες άναπλαστικές και Ιδεώδη γιά αγκυροβόλια. Ή Νεολαία έχει οξεία άντίληψι τής έννοιας τού Φυσι­κού Δικαίου και ή ϊδια ή φύσις της γαλουχεί τις αυταπάτες. Λέξεις καί τυπολογίες τήν μεθούν καί τήν γαλβανίζουν. Τής είναι απαραί­τητα τά στοιχεία αυτά, όπως το χώμα στο φυτό καί ή τροφή στο όν. Είναι πρόθυμη νά θυσιασθή γι' αύτά,έφ' όσον τά πιστεύει, ή έφ' όσον τήν κάνουν νά τά πιστέψη. Ή έλλειψίς τους, ή - χειρότε­ρα - ή άπογοήτευσις, είναι ψυχικώς καταστροφικές για αυτήν και τήν οδηγούν μαθηματικώς προς μία μορφή αυτοκτονίας. "Οσο περισσότερο απορρίπτει τον Κυνισμό καί τον Πραγματισμό, τόσο περισσότερο είναι πρόθυμη νά άγωνισθή καί νά θυσιασθή, τόσο υγιέστερη είναι. Καί τόσο περισσότερο πρέπει νά διαφυλαχθή άπό οποιεσδήποτε καταστροφικές επιρροές.

Ή σημερινή εποχή είναι ή χαρακτηριστικότερη ιστορικούς άπόδειξις τού τί μπορεί νά συμβή στήν Νεολαία, όταν οι Κοινωνίες δέν έχουν και δέν μπορούν νά προσφέρουν καμμιά πνευματική οδό, καμμία άπάντησι, καμμία τροφή στήν Νεολαία τους. Η συ­στηματική μηδενιστική κατεδάφισις όλων τών Ιδεωδών καί ή άντικατάστασίς τους άπό τό Τίποτα ή τήν Υποκρισία, έχουν αφή­σει τήν Νεολαία σέ κατάστασι χέρσου χωραφιού, ή πλοίου χωρίς πηδάλιο. Εκείνοι πού πρωτοστάτησαν στήν κατεδάφισι αρνητι­κώς μέν οι ταγοί τού δυτικού συστήματος, μέ τήν ασυδοσία πού ανέλιξαν σέ δόγμα, θετικώς δέ οί ταγοί τού ανατολικού συστήμα­τος, μέ τούς υποκριτικούς άντικατοπτρισμούς τού δικού τους δόγματος - βρίσκονται τώρα μέ τήν σειρά τους μπροστά στο Κενό πού οί ϊδιοι έδημιούργησαν. Στήν Δύσι, οι Νέοι μήν ξέροντας πού νά στραφούν, βυθίζονται στήν στείρα άρνησι, τήν νεφελώδη άναζήτησι, τήν φοβία τού περιβάλλοντος τους, μέ συνέπεια τήν γενίκευσι τών τεχνητών παραδείσων, τών τρομοκρατιών, τής βίας γιά τήν βία, τού υλισμού μέ κάθε μέσο καί τρόπο, έρμαιοι στά χέρια επιτηδείων μέ σκοπούς ιδιοτελείς κάθε είδους.

Στήν Ανατολή, ή συνειδητοποίησις τής άλλης υποκρισίας καί τού ανώφελου τής θυσίας τούς βυθίζει σέ αδιαφορία προς τούς «λαμπρούς σκο­πούς» τού αιωνίου «αύριο». Ό άλληλομιμητισμός τους - οί νέοι τής Δύσεως ονειρεύονται μεγάλους«ήθικούς στόχους», σοσιαλισμούς δικαιοσύνες, ίσότητες κ.ο.κ., οι νέοι τής ανατολής διασκε­δάσεις, δυνατότητες, υλικές απολαβές - δείχνει πόσο ψεύτικα καί επίπλαστα είναι τά «Ιδεώδη» πού τούς παρουσιάζουν καί μέ τά όποια τούς σφυροκοπούν. Άλλά και πόσο τό νοιώθει αυτό ή Νεολαία.

Ή Νεολαία ζητεί τό Απόλυτο. Αδιάφορο αν δέν τό βρίσκη. Μή βρίσκοντας το, κλείνεται όλο καί περισσότερο μέσα σέ κύκλους, περισσότερο ή λιγότερο φαύλους.  Αναδιπλώνεται συνεχώς και άγγιστρώνεται σέ ουτοπικές άλληλοσυγκρούσεις: Εθνική Ανε­ξαρτησία σέ διεθνιστικό κλίμα, εθνικό - σοσιαλισμό χωρίς τήν λέξι, εθνικό κομμουνισμό χωρίς τήν πατρίδα. Όλες, έννοιες αλληλο­συγκρουόμενες, χωρίς λογικό είρμό, χωρίς αποδοχή τών πραγμα­τικών δεδομένων τους, χωρίς συναίσθησι τών αλυσιδωτών επι­πτώσεων καί πεπρωμένων τους. Μόνος κοινός παρονομαστής τους «τό Εθνικό», ό ομόφυλος πυρήνας και τελικώς, συνειδητά ή ασυνείδητα, ή Επιστροφή στις Πηγές.

Χρέος τής Έθνοκρατίας καί του έκφραστοϋ της "Εθνους - Κρά­τους, είναι νά άσχοληθή ολοκληρωτικά μέ τήν Νεολαία της. Άπό τήν πιό τρυφερή ηλικία, ώς τά πρόθυρα του αγώνα τής ζωής. Γιατί αν δέν άσχοληθή και τήν άφήση χέρσα, άλλοι θα άσχοληθοϋν και άλλοι θά δρέψουν τους καρπούς. 'Οποιοδήποτε δόγμα, πού, ατό όνομα μιας δήθεν «ελευθερίας», αφήνει τό σημερινό του Μέλλον έρμαιο τών ενστίκτων, τών ακαθόριστων παρορμήσεων, τών ανα­πάντητων ερωτηματικών, είναι δόγμα παρακμής, δόγμα κατα­στροφής , δόγμα ζωώδες και ανάξιο τής Άνθρωπότητος. Οποι­οδήποτε δόγμα, πού, στο όνομα «μεγάλων άρχων» και υλιστικών παραδείσων, τού μέλλοντος πάντα, χρησιμοποιεί τούς Νέους γιά σταθεροποίησι μιας τυφλής γραφειοκρατικής τυραννίας μόνο και τούς μεταβάλλει σέ άπλα όργανα ενός αλλότριου Εθνικού επεκτα­τισμού, είναι δόγμα ψεύδους, δόγμα υποκρισίας, δόγμα τυραννίας και σκοταδισμού πρωτογόνου, δόγμα ζωώδες ανάξιο τής Άν­θρωπότητος. Και ή Εθνοκρατία θά τά πατάξη δημιουργώντας μιά Πλαισίωσι τής Νεολαίας, άπό τήν τρυφερότερη ηλικία ώς τήν στι­γμή τού τερματισμού τής Ανωτάτης Εκπαιδεύσεως, μέ τήν ένταξι της σέ μία και μοναδική όργάνωσι, όπου οι Νέοι και οί Νέες θά εμποτίζονται μέ τήν 'Εθνοκρατική κοσμοθεωρία, παράλληλα μέ τήν καθαυτό έκπαιδευσί τους. 

'Η οργανωτική αυτή έκπαίδευσις, έκτος άπό τις Ιδεολογικές αρχές, θά περιλαμβάνη τήν έκμάθησι τής Φυσικής Συντρόφικότητος, τής διαπλάσεως υγιών χαρακτή­ρων καί σωμάτων, τής άγωνιστικότητος, τής προσφοράς καί θά τείνη στήν καλλιέργεια τών φυσικών καί πνευματικών ικανοτήτων της, ώστε άπό τήν Νεολαία νά έκπηδήση, πραγματικώς καί ούσιαστικώς ό Νέος Άνθρωπος ό Εθνοκράτης, που θά άγωνισθη «μόνος ή μετά πολλών» γιά τήν δημιουργία καί τήν πραγματοποίησι τής Εθνικής καί Φυλετικής Αναγεννήσεως.

Ή Νεολαία είναι ή Συνέχεια τής Άλυσίδος τού Έθνους. Είναι ό προσωρινός   σημερινός   κρίκος   του   Παρελθόντος - Παρόν­τος -Μέλλοντος του. Τό Κράτος οφείλει νά τήν πλαισίωση μόνο αυτό και νά τής δώση τά εφόδια, μόνο αυτό, πού θά εγγυηθούν τήν αδιάσπαστη συνέχεια του, τήν αδιάκοπη άνέλιξί του προς τά πεπρωμένα του.

Ή Νεολαία δέν είναι δημοκρατική στήν ψυχή. Καμμία Νεολαία δέν είναι, δέν μπορεί νά είναι δημοκρατική. Ή «δημοκρατία» είναι έφεύρεσις γερόντων, πού δέν έχουν Μέλλον, μόνο Παρελθόν καί όχι καθαρό. Είναι θέσις φόβου τής ζωής, φόβου τού θανάτου, φόβου τού ηρωισμού. Ή Νεολαία ονειρεύεται ακριβώς αυτά πού οι Γέροι φοβούνται. 'Ονειρεύεται γραμμές μάχης, ομάδες κρούσεως, λά­βαρα και σημαίες, μύθους και ανατάσεις, τραγούδια και πυρσούς, φλόγες καί κραυγές, οχυρά καί οδοφράγματα, αγώνες καί προ­κλήσεις, λόγους καί πυρετούς. Το όνειρο τού Απολύτου, πού τήν καίει, είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένο μέ τήν Νοοτροπία και τήν Ιδεολογία, πού τής έμαθαν - προσπάθησαν νά τής μάθουν - νά μισή, τής οποίας όμως κάθε ώρα, ξαναβρίσκει τούς Μύθους, τον Λόγο, τήν Πράξι «Της».

"Ονειρεύεται νά γίνη Μαχητής μιας ιδέας. Ασυντόνιστα καί αναρχικά, μέτήν ενστικτώδη βεβαιότητα ότι άπ' αυτό θά βρή τον δρόμο της. Τον δρόμο τής θυσίας καί τής Ανα­γεννήσεως πού τήν καλεϊ, μέ όλη τήν εκρηκτική δύναμι πού Κλείνει στήν Ψυχή της. Άρκεϊ νά τής δείξουν τον δρόμο.... Νά τής δώσουν τό Ιερό και νά τής υποδείξουν τον Διάβολο, πού τον βλέπει, άλλά δέν τολμάει νά τον όνομάση. Καί τό Κράτος τής Έθνοκρατίας θα τής δώση όλα όσα ονειρεύεται, θά τήν όδηγήση, χέρι μέ χέρι, σέ διαρκή κοινωνία καί Μετάληψι στον δρόμο τών Αγώνων, τών Προκλή­σεων τών θριάμβων, στον δρόμο τών Ηρώων...

Τό επόμενο στάδιο τής δημιουργίας τού Νέου Άνθρωπου, τού  Εθνοκράτου είναι ή Στρατιωτική Δοκιμασία. Άλλά όχι ή άπλή «στρατιωτική θητεία», όπως τήν εννοούν καί τήν έχουν καταντή­σει τά σημερινά πλέγματα τού εκφυλισμού καί τής παρακμής.  

' Ο Στρατός 

Γιά τήν Έθνοκρατία , ό Στρατός είναι ή πεμπτουσία τού 'Ορ­γανικού δεσμού τής Φυλής και τού "Εθνους. Μέσα σ' ένα κόσμο,

όπου ή Φύσις έχει τάξει τήν επιλεκτική της στήν έπιβίωσι καί στον αγώνα της, όπου οι νόμοι της είναι αδυσώπητα Αξιόματα, ή έπιβίωσις τής Φυλής καί τού Έθνους εξαρτώνται άπό τήν θέλησι καί τήν ικανότητα τους ν' αγωνισθούν γι' αυτήν. Τό όργανο τής επιβιώσεως τους είναι ό Στρατός, πού είναι τό Ένοπλο Έθνος, τό όποιο πρέπει νά είναι ουσιαστικώς καί πραγματικούς, στήν ψυχή καί στο σώμα έτσι. Στήν σημερινή παρηκμασμένη, ευνουχισμένη καί υλιστική κοινωνία, εμφανίζονται τάσεις μισθοφορικών επαγ­γελματικών στρατών. Είναι ή τελευταία φάσις τής υπάρξεως τους. Όταν τά Έθνη έπαφεθούν σέ μισθοδιαίτους δημοσίους υπαλλή­λους γιά τήν πραγμάτωσι τής υπερασπίσεως τής υπάρξεως τους, είναι ήδη ξαπλωμένα στον τάφο καί δέν μένει παρά ή ταφόπλακα καί τό χώμα. Ή καταστροφική γιά τήν Φυλή καί τό Έθνος τάσις αυτή, έχει τούς λόγους καί τις αίτιες της. Προέρχεται αρχικώς άπό τήν φυσική γιά εκφυλισμό και παρακμή απουσία όλο και περισσο­τέρων υπόχρεων άπό τήν έκπλήρωσι και αυτής τής υποχρεώσεως τους. Καί άπό τήν άλλο τόσο φυσική τάσι τών κατεστημένων νά θεωρούν τό Στρατό ώς υπηρέτη τους, υπηρέτη τών συμφερόντων τους και τών ορέξεων τους, εγγυητή πληρωμένο τής διαιωνίσεως τής εκφυλιστικής, «βασιλείας» τους.

 Η άναισχυντιά τους συναγω­νίζεται τον κυνισμό τους, άλλά καί τήν έθελοτύφλωσί τους, έφ' όσον πιστεύουν ότι είναι ακόμη δυνατόν ό Στρατός νά είναι όργανο τής θεσμοποιημένης παρακρούσεώς τους.

 Η ενστικτώδης περισ­σότερο παρά αναλυτική διαίσθησις καί άρχή συνειδητοποιήσεως τής μεταβολής αυτής, είναι καί ή βασική α'ιτία τού φαινομένου, πού, όπως όλα τά άλλα, δέν τείνουν προς τήν έπίλυσι τού προβλή­ματος, άλλά αντιθέτως προς τήν έπιτάχυνσι τής παρακμής καί τής καταστροφής τους. Αυτές, όπως καί οι άλλες ανάλογες τάσεις, δέν έχουν θέσι στο Νέο Κράτος. Στο Κράτος τής Έθνοκρατίας ό Στρα­τός είναι τό καζάνι, όπου καλουπώνωνται όλοι ανεξαιρέτως αγό­ρια καί κορίτσια (τά οποία, στο πλαίσιο τών ίσων καθηκόντων και δικαιωμάτων, θά υπόκειται στήν Στρατιωτική Δοκιμασία) σέ μα­χητός καί ύπερασπιστάς τού Παρελθόντος, τού Παρόντος καί τού Μέλλοντος τού Έθνους.

Είναι ή ευκαιρία, όπου όλοι οί κοινωνικοί κρίκοι, όλα τά κοινωνικά στρώματα, μπορούν νά γνωρισθούν, νά αναμιχθούν, νά εκτιμηθούν, νά κατανοηθούν και σφυρηλατήσουν μια φυλετική καί εθνική ψυχή. Είναι δηλαδή ό οργανικός δεσμός του Έθνους, όπου μπορεί νά συνειδητοποιηθούν πραγματικούς οί σωστές έννοιες τής Έλευθερίας,τού Έθνους, τής Ίσότητος τών κοινωνικών στρωμάτων και τής 'Αδελφότητος τών ατόμων.

Θά είναι ακόμη τό όργανο, τό μπράτσο και τό χέρι τής

πραγματώσεως τών Πεπρωμένων τής Φυλής, τών Ενοράσεων καί τών Ενδόμυχων καί Ενστικτωδών 'Οραματισμών της. θά είναι τέλος τό αποκορύφωμα τής ενσωματώσεως του Νέου Ανθρώ­που στήν ' Εθνική Κοινωνία, αμέσως μετά τήν περίοδο τής Παιδείας του καί πριν άπό τήν Ανώτερη Εκπαιδευτική καί Σταδιοδρομική Είδίκευσί του.  

Ο   Ολοκληρωτισμός

Η δομή τού Νέου Κράτους δέν μπορεί παρά νά είναι ό Εθνικός καί Φυλετικός 'Ολοκληρωτισμός, μόνη μέθοδος επιτυχίας τών πραγματικών καί ουσιαστικών Επαναστάσεων.

Ό 'Ολοκληρωτισμός, είναι μιά τελείως διαφορετική μορφή διακυβερνήσεως μιάς κοινωνίας. Αποβλέπει στη γενική και ολο­κληρωμένη κινητοποίησι καί χρησιμοποίησι όλων ανεξαιρέτως τών βιολογικών, ατομικών, εγκεφαλικών, διανοητικών, σωματι­κών Ικανοτήτων μιάς κοινωνίας, σέ συνδυασμό μέ τό ολικό

πλου­τοπαραγωγικό δυναμικό και τό ανθρώπινο βίωμα τής επιβολής, μέ σκοπό τήν έπιδίωξι άνέλιξι καί έκπλήρωσι μιάς Μεσσιανικής Αποστολής, έπι Φιλοσοφικής και Κοσμοθεωρητικής βάσεως. Ή βάσις αυτή, διαγράφει τά πλαίσια, τά κίνητρα, τήν κατεύθυνσι. Αποτελεί τήν κινητήριο δύναμί του και τήν πεμπτουσία τής υπάρ­ξεως του. Η Μεσσιανική Αποστολή και ή Κοσμοθεωρητική Φιλο­σοφία του, δημιουργούν κατ ανάγκην ενθουσιασμό καί άφοσίωσι, πίστι καί αύταπάρνησι, καθώς καί ένα συναίσθημα ατομικής συμμετοχής σέ μιά συνολική προσπάθεια, σχεδόν μεταφυσικής φύσεως.

Ό 'Ολοκληρωτισμός, είναι, στήν ουσία, ή μέθοδος μέτήν οποία επικρατεί, ή τείνει νά επικράτηση μιά Μεσσιανική Κοσμοθε­ωρία. "Οπως καί οί Θρησκείες-ουσιαστικά είναι θρησκεία και ώς φιλοσοφία και ώς μέθοδος- απαιτεί καί βρίσκει τήν απόλυτη άφοσίωσι στο δόγμα καί τήν «αυτοθυσία τού ήρωα», χωρίς τήν οποία δέν είναι δυνατή ή Μυθοποίησις, τό Μαρτύριο, απαραίτητες προϋποθέσεις δημιουργίας του Κύματος τής Έπικρατήσεως. Όπως καί στις θρησκείες, οι στόχοι του αναφέρονται σέ ' Ιδεώδη, αρκετά μάκρυνα, ώστε νά συντηρήται μακροχρόνια ή τάσις πρός τήν έπίτευξι, αρκετά πραγματιστικά, ώστε καί νά είναι καί νά φαίνωνται δυνατά.

Ό Ολοκληρωτισμός δέν είναι προσωρινός, ούτε λύσις ανάγ­κης, ούτε ή διάρκεια του συνδέεται μέ πρόσωπα. Είναι μέθοδος διακυβερνήσεως, Καθεστώς. Εξασφαλίζει τήν αλληλοδιαδοχή του, μέ τήν μέθοδο τής ετοιμασίας τών εκλεκτών, μέσα άπό τήν πυραμιδοειδή ιεραρχική δομή του, σκελετό τού μοναδικού σώμα­τος πού δημιουργεί, μέτήν συλλογική ολοκληρωτική προσπάθεια. Τά κριτήρια είναι ή Πίστις στήν Κοσμοθεωρία, ή ' Αγωνιστικότης, ή Ύπευθυνότης, ή Προσφορά, ή Πειθαρχία. Οι αρχές του είναι οί άρχέςτής «Κυβερνητικής», άπό τις οποίες βγαίνουν καθαρά ή δομή καί ή υποδομή τής Επιλεκτικής του καί τού Κινήματος του καί άρχή τού Όργανικού Συγκεντρωτισμού, πού διαπνέει ολόκληρη τήν υποδομή και τήν δομή τού Κινήματος.

Σύμφωνα μέ τήν άρχή αυτή, οί αποφάσεις δέν λαμβάνονται μέ τήν αφύσικη, έννοια τής «πλειοψηφίας», άλλά μέ τήν άρχή τής υπευθύνου συζητήσεως, τών επί μέρους προβλημάτων καί μετά τήν υποβολή τών γνωμών στον υπεύθυνο, ή άπόφασις λαμβάνεται άπό αυτόν, ό οποίος έχει καί τήν πλήρη ευθύνη της σέ όλη τήν πυραμίδα. Κατ' αυτόν τόν τρόπο, τό Κράτος τής ' Εθνοκρατίας αποτελείται άπό υπευθύνους, πού αποφασίζουν μέ πλήρη έπίγνωσι καί τών οποίων αυτή ακρι­βώς ή ικανότης τής αναλήψεως ευθυνών, αποτελεί ένα άπό τά βασικά κριτήρια τής εξελίξεως τους στήν Όργανική δομή τού Κράτους.

Μόνο μέ τήν ισχύ καί τόν δυναμισμό τού συστήματος αυτού είναι δυνατόν νά δημιουργηθή ό Νέος Τύπος Άνθρωπου καί νά τεθή στο περιθώριο, μέχρι τής φυσικής εξαφανίσεως του, ό σημε­ρινός εκφυλιστικός προαγωγός τής παρακμής, υπηρέτης ή μέλος τών Κατεστημένων τού παρασιτισμού.

Όποιαδήποτε «Ροπή τής Ιστορίας», οποιαδήποτε 'Αναγέννησις κοινωνίας, "Εθνους, Φυλής, μετά ή μέσα άπό μιά περίοδο Παρακμής και Βασικής Κρίσεως, δέν μπορεί νά προέλθη παρά άπό οργανικά σχήματα καί δομές Όλοκληρωτισμοϋ στήν υπηρεσία Κοσμοθεωρίας

Η  Β ι ο π ο λ ι τ ι κ ή

Τό Έθνοκρατικό Κράτος έχει σαν καθήκον βασικό τήν εφαρ­μογή μιάς αυστηρής κατά τό δυνατόν και οπωσδήποτε ολοκλη­ρωμένης Βιοπολιτικής. Σκοπός της είναι ή καταπολέμησις του βι­ολογικού εκφυλισμού και τής βιολογικής παρακμής τής Φυλής και τού Έθνους. Μέσον της ό Εύγονισμός, ή καταπολέμησιςτής Ύπο-γεννητικότητος (καταστροφικού όπλου αρνητικής επιλογής τής Φύσεως) και ή έπιδίωξις άπομακρύνσεως τών Αλλοφύλων.

'Ο βιολογικός εκφυλισμός τών Φυλών καί τών ' Εθνών προέρ­χεται, όπως είναι γνωστό, άπό τήν μέσω τού σημερινού πολιτικο­κοινωνικού συστήματος τάσι νά γίνεται αποδεκτή ή γονιμοποίησις καί ή γέννησιςτταιδιών άπό φυσικώς ή ψυχικώς άρρωστα άτομα, ή άτομα μέ νοσηρούς άτταβισμούς, στο όνομα μιάς αφύσικης καί καταστροφικής διαστροφής τών εννοιών τού «ανθρωπισμού» καί τής «ατομικής ελευθερίας». Τό βιολογικό αυτό έγκλημα κατά τής Φύσεως, καταλήγει στήν αυξησι τών εκφυλιστικών παραγόντων τής Φυλής, στήν αυξησι τών ψυχικών ασθενειών καί στήν μείωσι τών φυσικών καί διανοητικών δυνατοτήτων τών ατόμων, μέ τάσι γενικεύσεως καί καταστροφής, έφ' όσον τού δοθή ό χρόνος. 

Είναι ακόμη ή σήμερα θεληματικώς καλλιεργούμενη άπό τά Λήμματα τάσις νά γίνεται αποδεκτή (καί νά επιδιώκεται κιόλας) ή άνάμιξις τών φυλών, όχι στον ευρύτερο ομόφυλο κύκλο τους (πού εξασφα­λίζει φυλετική ευρωστία) άλλά μέ αλλόφυλα στοιχεία, μέ τά γνωστά τραγικά ανθρώπινα καί φυσικά αποτελέσματα, στο όνομα τής εκφυλιστικής προπαγάνδας περί δήθεν «ίσότητος τών φυλών». Τέλος, ή καταστροφική μορφή πού έχει πάρει ή Ύπογεννητικότης, σε όλακληρη τήν Δ. Ευρώπη καί στήν 1 Ελλάδα, δέν αφήνει περιθώ­ρια πολλά γιά νά προληφθή ό βιολογικός πλέον θάνατος τής Φυ­λής.

Έκτος άπό τήν φυσική τάσι μιάς εκφυλισμένης καί παρηκμάσμένης Φυλής νά μήν ανανεώνεται, εμφανίσθηκε καί ή καλλιέργεια τής τάσεως αυτής, άπό «περιέργους» παράγοντες, δημαγωγούς και ψευδοφιλοσόφους ενός εκφυλισμένου Ευδαιμονισμού, οί όποϊο,ι μέ τά προσχήματα τής «συνειδήσεως ευθύνης» τών ζευγα­ριών, τού «υπερπληθυσμού» (άλλά όχι τού υπερπληθυσμού τών Αλλοφύλων), τής «έξοικονομήσεωςεισοδημάτων», του «κάκου περιβάλλοντος» και τής «αστυφιλίας», προτρέπουν καί κατορθώ­νουν νά θεσμοποιήσουν τήν βιολογική καταδίκη τής Φυλής μας γενικώς, νομιμοποιώντας τις αμβλώσεις κυρίως, άλλά καί τις στει­ρώσεις, τά αντισυλληπτικά, παραβλέποντας και τις άγνωστες πα­ρενέργειες τους ακόμη γιά τό μέλλον και τήν ϊδια τήν υπαρξι μελ­λοντικών γενεών. Όλα αυτά τά «έργα» τών λημματικών αυτών «κατεστημένων» τής οικονομικής, κοινωνικής καί βιολογικής ακόμη «διανοήσεως - παρανοήσεως», αποβλέπουν σέ ένα και μόνο σκοπό: Μέ πρόσχημα τόν Ευδαιμονισμό «τους», νά ευνουχί­σουν τήν Φυλή, ώστε οι ίδιοι νά μήν διατρέξουν κινδύνους άπό οποιαδήποτε εξυγιαντική άντίδρασι τών Λαών.

Τό Κράτος θά διαδήλωση ότι τό Παιδί είναι τό πολυτιμότερο στοιχείο τού εθνικού πλούτου και ότι μόνον υγιή άτομα έχουν τό δικαίωμα νά γονιμοποιούν και νά γονιμοποιούνται, άλλά και τήν ύποχρέωσι, μέ παράλληλη ύποχρέωσι τού Κράτους νά έξασφαλίζη απολύτως τό βιοτικό επίπεδο τής οικογενείας, ιδίως πολυτε-κνικής, μέ μέτρα ουσιαστικά και αποδοτικά κοινωνικής και οικονο­μικής φύσεως, καί όχι μέ άπλες κοροϊδευτικές ελεημοσύνες.

' Η βαρύτατη ειδική φορολογία στους άγαμους μετά άπό ώρισμένη ηλικία, καθώς καί στά θεληματικώς άτεκνα ή μέ λιγότερα άπό 2 παιδιά ζευγάρια, σέ συνδυασμό μέ τήν γενίκευσι φορολογι­κών ατελειών καί μειώσεων στά πέραν τών 3 παιδιών ζευγάρια καί στις πολύτεκνες οικογένειες, είναι ή βάσις τών απαραιτήτων μέ­τρων γιά τήν έξυγίανσι τής θανατηφόρου αυτής πηγής.. Επιπλέ­ον, ή τοποθέτησις τής Γυναίκας σέ αρμονική συνάρτησι τού κο­σμογονικού της ρόλου τής Ζωοδότριας καί τών υποχρεώσεων άλλά και δικαιωμάτων πού τής απονείμει, μέ τήν δυνατότητα συμμετοχής της στήν αγωνιστική προσφορά τής ' Εθνικής καί Κοι­νωνικής Προσπάθειας μέ ανάλογους και κατά τό δυνατόν ίσους όρους, θά τής έπιτρέψη νά βρή καί νά άξιοποίηση τόν ουσιαστικό ρυθμιστικό της ρόλο, τόσο στήν Οικογένεια, όσο καί στήν Υλική καί Πνευματική άπόδοσι τών ικανοτήτων της. ιΗ προστασία τής μητέρας, οποιασδήποτε φύσεως, μέτολμηρά κοινωνικά μέτρα, θά συμπληρώνη τήν άποκαταστάσι τών ορθών κοινωνιστικών καί προοδευτικών κατευθύνσεων τού Κράτους.

Τό Κράτος θ' απαγόρευση επίσης κάθε επιμιξία μέ αλλόφυλα στοιχεία (δηλαδή άλλων φυσικών καί βιολογικών φυλών), στά όποϊα θά δοθή ή θέσις τών «Φιλοξενουμένων Λαών». Οί «φιλοξε­νούμενοι» αυτοί, θά έχουν τό δικαίωμα παραμονής, εργασίας, ώρισμένα πολιτικά δικαιώματα (μηνύσεως, υπερασπίσεως τής τιμής, τής ζωής, κ.λ.ττ.) άλλά όχι τής συμμετοχής στους 'Οργανι­κούς Δασμούς τού Έθνους καί τής Φυλής, ένώ τό δικαίωμα τής ιδιοκτησίας θά είναι αυστηρά κανονισμένο και περιορισμένο στήν προσωπική κατοικία και τά στοιχεία προσωπικής διαβιώσεως τους.

Τό Κράτος θά φροντίζη γιά τήν άναζήτησι, καί τήν συστημα­τική προώθησι τών ικανωτέρων, μέ αυστηρότατα και απολύτως καθορισμένα κριτήρια, ώστε νά έξασφαλίζη τήν ομαλή άνάδειξί τους καί τήν δική του διαδοχή.

Τό σύνολο τών μέτρων αυτών, καθώς και άλλων δευτερευόν­των, συνθέτουν τον Εύγονισμό και τήν Βιοπολιτική του.

Η Επιλεκτική

Στά πλαίσια τής πίστεως του στήν δυνατότητα βελτιώσεως του άνθρωπου, τό Κράτος θεωρεί ότι βασική αρετή του είναι ή - Ηρωική Ηθική.  Η πίστις στις έννοιες τού "Εθνους καί τής Φυλής, ό Εθνικισμός δηλαδή, είναι φυσικό συναίσθημα καί υπάρχει ουσι­αστικώς σέ όλα τά άτομα, έκτος τών ψυχοπαθών, αδιάφορα άπό στιγμιαίες ή περιστασιακές πολιτικοκοινωνικές δοξασίες ή 

διαστροφές, τών οποίων πέφτει θύμα ένα ποσοστό. Αργά ή γρήγο­ρα, τό φυσικό αυτό συναίσθημα θά έμφανισθή, μόλις του δοθή ή ευκαιρία ή ό ερεθισμός... Για αυτό καί ή μάζα πού υπακούει στο συναίσθημα αυτό μέ τήν άπλή, ακόμη ακαλλιέργητη μορφή του, είναι οι λεγόμενοι «Εθνικόφρονες», πού κατά τά άλλα, μπορεί νά είναι τυπικά υποδείγματα τού σημερινού κοινού άνθρωπου, πού αποδέχεται παθητικώς τον τραγέλαφο τής παρακμής καί τού εκ­φυλισμού πού τού επιβάλουν, άν μή καί νά συμμετέχη ενεργώς.

Έδώ ακριβώς επεμβαίνει ή Επιλεκτική. Μέ τίς κατάλληλες διεργασίες, δημιουργεί τον Συνειδητό Εθνικόφρονα, τον ανεβάζει δηλαδή σέ ένα άλλο, ανώτερο επίπεδο. Γίνεται Εθνικιστής όποιος τό θέλει πραγματικά, καί μπορεί ν' άγωνισθή γι' αυτό, αγωνιζόμε­νος γιά νά έπιβάλη τήν ιδέα τοΰ Έθνους, τής Φυλής, τής Αναγεν­νήσεως και των Πεπρωμένων τους. Άπό αυτούς, τούς Έθνικιστάς, έκπηδουν τελικώς ο! Ικανότεροι, εκείνοι τών οποίων ή Ηθική του Αγώνος, συμβαδίζει μέ τήν Ηθική τής Προσφοράς καί τής θυσίας. Οί Επίλεκτοι. Οί Ήρωες. Βασικά κριτήρια: ή φυσική τους Προσωπικότης ή καλλιέργεια της ανάλογα μέ τούς τομείς τής φυσικής τους τάσεως, ή Πίστις στόν αγώνα καί -ιδίως- ή Άνιδιοτέλεια. Μέ αυτούς, θαυματουργούν τό Έθνος καί ή Φυλή. Καί ό Εύγονισμός, κινητήριος δυναμις τής υγείας τής Φυλής, είναι ό βα­σικός γεννεσιουργός παράγων τους, σέ απόλυτη αναλογική έξάρτησι. "Ετσι είναι δεδομένη ή Αξιοκρατία τον Κράτους αυτού και δέ χρειάζεται μεγαλύτερη έξήγησι, όπως επίσης καί ό ειδικώς ανα­πτυχθείς 'Οργανικός Κοινωνισμός του.

Ή Κοσμοθεωρητική υφή καί τά Ιδεολογικά δόγματα τού ' Εθνοκρατικού Κράτους, αφορούν στις βασικές υποδομές του καί δέν τό εμποδίζουν, αντιθέτως, τού δημιουργούν άναγκαστικώς τό στοιχείο τού Πραγματισμού, στήν άντιμετώπισι τών πολυσυνθέ­των προβλημάτων πού δημιουργεί ή καθημερινή του Πράξις.

Στόν Πολιτικό τομέα, θεωρεί ότι δέν υπάρχουν «εθνικά δίκαια», υπάρχουν μόνον «Εθνικά Συμφέροντα», δεδομένου ότι ή έννοια τής «αδικίας» πού υφίσταται σέ δεδομένη στιγμή ένα "Εθνος, δέν είναι παρά μια προσβολή τοΰ Εθνικού Συμφέροντος καί ότι «εθνικό δίκαιο» είναι ότι εξυπηρετεί καί προάγει τό ' Εθνικό Συμφέ­ρον. Μέ τήν βεβαιότητα ότι οί διακρατικές σχέσεις υπόκεινται στόν «νόμο τού Ισχυρότερου και ίκανωτέρου», θεωρεί ότι οί συνεχείς επικλήσεις γιά «τήν αδικία» πού υφίσταται ένα Έθνος, δέν είναι παρά ή άπόκρυψις τής σκληρής πραγματικότητος τής παρακμής, τής ανικανότητας του νά πάρη στά χέρια του τό πεπρωμένο του καί τήν «ροπή τής Ιστορίας» του. Πιστεύει ότι μέ τήν ευελιξία καί τήν προσαρμογή του στά αντικειμενικά δεδομένα τών «δυνάμεων σχέσεως», εναπόκειται σ’ αυτό τό ϊδιο νά δημιουργήση τις προϋ­ποθέσεις και τά δεδομένα τής ταυτίσεως τών ' Εθνικών του Συμφε­ρόντων, μέ τις περιστασιακούς κατάλληλες καί αντικειμενικώς κα­θοριστικές δυνάμεις, πού θά τού επιτρέψουν τήν προώθησι καί τόν θρίαμβο τους.

Στόν Κοινωνικό τομέα, θεωρεί ότι τό Εθνικό Συμφέρον δέν ταυτίζεται απαραιτήτως μέ τό ατομικό ή και τό συλλογικό συμφέ­ρον μιάς παρούσης γενεάς, πού δέν είναι τίποτ' άλλο άπό ένας κρίκος τής τεραστίας άλυσίδος τού Έθνους και τής Φυλής. Τα γενικώτερα συμφέροντα τους υπερτερούν πάντοτε τών ιδιαιτέρων συμφερόντων, δεδομένου ότι ό ανταγωνισμός τών ' Εθνών καί τών Φυλών είναι ό βασικός παράγων επιβιώσεως, ένώ ό Κοινωνικός ανταγωνισμός είναι ό τάφος τους. Κανένα Κράτος, κανένα Έθνος δέν μπορεί νά περιμένη νά τού λύσουν οι άλλοι τά προβλήματα, ούτε νά τού συμπαρασταθούν ουσιαστικώς σέ κρίσιμη κατα­στροφική στιγμή, πού θά τού δημιουργούσε ή εσωτερική παρα­κμή καί σήψις του. 

Καί ό Πραγματισμός διδάσκει, ότι πολλά έθνη έσβυσαν οριστικώς άπό τήν στιγμή πού υπέκυψαν σ' αυτές καί έχασαν τίς χαρακτηριστικές ιδιότητες τού δυναμισμού καί τής αγωνιστικότητας τους. Γιά νά μήν υπάρξουν οι καταστροφικές αυτές δυνάμεις, πρέπει νά ύπάρχη ή έπίγνωσις τών ορίων καί τής κατά τό δυνατόν ορθολογιστικής ισορροπίας μεταξύ τών κοινωνι­κών καί τών προσωπικών δραστηριοτήτων. Δηλαδή ή συμφωνία καί ή αρμονία μετά βασικά ανθρώπινα βιώματα, πού επιτρέπουν τήν ανεμπόδιστη προαγωγή τών θετικών χαρακτηριστικών Ιδι­οτήτων τού άνθρωπου καί εξαφανίζουν τά άκρα τής ασυδοσίας τού άτομου καί τού συνόλου, γεννεσιουργά τής παρακμής καί τού εκφυλισμού τους.

Ό Πραγματισμός υπαγορεύει συνεπώς, ότι άν τό Σύνολο προέχει τού Άτομου, τό Άτομο πρέπει νά έχη τήν ελευθερία τής αναπτύξεως τής προσωπικότητας του καί τών δραστηριοτήτων του, μέσα στά παλαίσια τής ωφελείας τού Συν­όλου.

'Η Οικονομία

Μέσα σ' αυτά τά πλαίσια τού Πραγματισμού του, τό Κράτος τής Έθνοκρατίας βλέπει και τον άλλο βασικό τομέα τής Εθνικής Ζωής: τήν Οικονομία.

Ή Οικονομία έχει νόμους πού είναι απόλυτοι, σάν τούς φυσι­κούς. Μέσα στά όριά τους, κάθε άναγκαιότης, κάθε αιτία, έχει ώς επακόλουθο πράξεις καί μέτρα πού, οπωσδήποτε, θά φέρουν ,ττροδιαγεγραμμένες συνέπειες, είτε θετικές, είτε αρνητικές καί μά­λιστα αλυσιδωτές, χωρίς έξαίρεσι.

Είναι λειτούργημα και λειτουργία ανθρώπινη. Αποσκοπεί στο Έθνος, τό Κράτος, τήν Κοινωνία, τόν Άνθρωπο πού είναι ό φο-ρεύς της. Δέν είναι ό άνθρωπος πού εξαρτάται άπό τήν Οικονομία. Είναι ή Οικονομία ττού εξαρτάται άπό τόν άνθρωπο και είναι ή δική του έξέλιξις, εκείνη πού έδωσε στήν Οικονομία τήν έξέλιξί της. ' Εφ' όσον είναι ανθρώπινο λειτούργημα, πρέπει νά ύπακούη στά βα­σικά στοιχεία και βιώματα τής ανθρώπινης ψυχής. Ένα άπ' αυτά, είναι ή συνεχής προσπάθεια του νά καλυτερεύη τις συνθήκες και τούς όρους διαβιώσεως του, πέρα άπό δόγματα καί υπερβολές. Καί ή Οικονομία είναι τό μέσον πού διαθέτει. Συνεπώς, ή Οικονο­μία είναι μέσον προς ένα σκοπό και όχι αυτοσκοπός. Καί ότι ισχύει γιά τόν άνθρωπο, σάν άτομο, ισχύει και γιά τις ομάδες ανθρώπων σέ συμβίωσι, δηλαδή τήν κοινωνία, τό Έθνος, τήν Φυλή καθώς καί γιά τήν έκφρασί τους, τό Κράτος.

Ένα άλλο βίωμα ανθρώπινο είναι τό ένστικτο τής ιδιοκτησίας. Δέν είναι επίκτητο, είναι φυσικό ένστικτο καί αποδεικνύεται καθη­μερινώς, στο βρέφος πού αρνείται νά τού άφαιρεθή οτιδήποτε έχει στο χέρι του. Άλλά καί όλες οι Κοινωνίες, άπό τις αύγές τής  Ιστο­ρίας τό είχαν, τό έχουν καί θά τό έχουν. Κάθε προσπάθεια προς έκρίζωσί του είναι καταδικασμένη καί αυτό αποδεικνύεται άπό τις αποτυχημένες σημερινές προσπάθειες τού Μαρξισμού. Άλλο βί­ωμα τού άνθρωπου, είναι ή πρωτοβουλία του, χωρίς τήν οποία, ποτέ δέν θά είχε εξελίχθη άπό τήν πρωτόγονη ζωώδη ύπόστασί του.

Τέλος, βίωμα του είναι και τό ένστικτο τής βίας κα) τής επιβολής του, σέ οτιδήποτε τόν περιτριγυρίζει, πού είναι στήν πηγή τών περισσοτέρων δεινών όταν άφορα στο Άτομο. Άλλά ή Οικονομία είναι και μέσον επιβολής συλλογικών σκοπών, στά πλαίσια επιτεύ­ξεων τών Εθνικών Πεπρωμένων. Άπό τά βιώματα αυτά, βγαί­νουν φυσικές αλήθειες καί καθαρά συμπεράσματα:

α) ' Η Οικονομία, ώς μέσο προς τόν σκοπό τής συνεχούς βελ­τιώσεως τών συνθηκών ζωής τών κοινωνιών καί τών ατόμων πού τις απαρτίζουν, δημιουργίας δυνάμεωντής Εθνικής καί φυλετικής εξελίξεως, πρέπει οπωσδήποτε νά είναι άπηλλαγμένη άπό από­λυτα δόγματα. Τόσο τό δόγμα τού απολύτου φιλελευθερισμού, πού γεννάει καί καλλιεργεί τόν νόμο τής ζούγκλας στις σχέσεις μεταξύ ατόμων και κοινωνιών, όσο και τό δόγμα τού μαρξισμού, πού απογυμνώνει τον άνθρωπο άπό τις κινητήριες δυνάμεις του; τήν πρωτοβουλία καί τήν προσωπική ίκανοποίησι τής υποστά­σεως του, είναι αφύσικα καί συνεπώς απολύτως καταδικασμένο. Άλλωστε και τά δύο είναι οί δύο όψεις τού ιδίου νομίσματος: 

Τό ένα είναι ή συγκέντρωσις τών κεφαλαίων στά άτομα, ή συγκροτή­ματα ατόμων, τό άλλο είναι συγκέντρωσις σέ άτομα πού εκπρο­σωπούν συγκροτήματα ατόμων. Και τά δύο είναι άκρατοι καπιτα­λισμοί. Και τά δύο δημιουργούν σχέσεις σκλάβου προς κύριο. Καί τά δύο αυτοκαταδικάζονται σέ μαρασμό, γιατί παραβαίνουν τούς φυσικούς νόμους τής Οικονομίας καί τού φορέως της, τού άν­θρωπου. Καί στά δύο, παραβιάζεται ή άρχή τής Οικονομίας ώς μέσου, μέ τήν μεταβολή της σέ αυτοσκοπό ικανοποιήσεως και συνάμα καλλιεργείται, αντί νά τιθασσεύεται, τό ένστικτο τής βιαίας επιβολής κυριαρχίας, τού ισχυρού προς τον αδύνατο, μέσα στους κόλπους τής ιδίας Κοινωνίας.

β) Οι καταστάσεις μονοπωλείων ή όλιγοπωλείων ιδιωτών ή κράτους; πού δημιουργούνται έτσι, γίνονται πηγή δεινών καί καταστροφής τής αναγκαίας ισορροπίας καί Αρμονίας καί πρέ­πει νά πατάσσωνται. Τίς εσωτερικές αυτές αντιθέσεις πού δημι­ουργούνται, τά μέν κατεστημένα τού φιλελευθερισμού προσπα­θούν νά τιθασσεύσουν μέτόν μύθο τού απλού κρατικού παρεμβα­τισμού, μέ μικρά ρυθμιστικά δικαιώματα, εξαπατώντας τίς κοινω­νικές δυνάμεις καί νομίζοντας ότι εξορκίζουν τούς κινδύνους υπάρξεως τους. Τά μαρξιστικά κατεστημένα δέ, μέ τήν κατά και­ρούς καί προσωρινή άπεμπόλισι βασικών άρθρων πίστεως τού δόγματος, ώς προς τήν ατομική ιδιοκτησία καί τό δέλεαρ τού κέρδους καί τής πρωτοβουλίας, ίδίως στον αγροτικό και στον επιχειρησιακό τομέα. Καί τά δυο μάταια, όπως αποδεικνύουν κα­θημερινώς οι Κρίσεις τών δύο δογμάτων.

γ) Ή Οικονομία είναι σύνθετη επιστήμη. Είναι μέσον προς ένα σκοπό. Ό σκοπός είναι και αυτός σύνθετος. Άφορα, άφ' ενός μέν στά άτομα, άφ' έτερου δέ στις κοινωνίες τών ατόμων και στήν έκφρασί τους, τό Κράτος. Ώς προς τά άτομα, ό σκοπός είναι ή καλυτέρευσις τών συνθηκών διαβιώσεως, ύλικώς καί πνευματι-κώς καί ή παροχή όσο τό δυνατόν περισσοτέρων, ϊσων κατά τό δυνατόν, ευκαιριών αξιοποιήσεως τής προσωπικότητος, τής Ικα­νότητος καί εξελίξεως τών δυνατοτήτων τους. Ως προς τις κοι­νωνίες, ό σκοπός είναι ό συντονισμός τών προσπαθειών τους στο σύνολο, πέρα άπό ατομισμούς, προς τήν άξιοποίησι τού δυναμι­κού και τού δυναμισμού τους, σέ μία διαδοχή αλμάτων προς τά Πεπρωμένα τους, ώς Εθνών ώς Φυλών ώς Κρατών. Συνεπώς, ή Οικονομία, ώς μέσον ενός σκοπού πού άφορα στήν κοινωνία τών ατόμων, είναι απολύτως δεμένη μέ τήν Εθνική Πολιτική και τό Εθνικό Συμφέρον. Προσαρμόζεται καί αναπροσαρμόζεται, ανά­λογα προς τούς σκοπούς πού αποφασίζουν οι κοινωνίες, μέσω τών εκφράσεων τους, τού Έθνους, τής Φυλής και τού Κράτους.

δ) Μέσον και αντικείμενο τής Οικονομίας είναι ή παραγωγή αγαθών - προϊόντων και υπηρεσιών-. Καί ό πλούτος μετράται σέ είδος, ποσότητα και ποιότητα. Πρώτο αντικείμενο, ή Ικανοποίησις τών ποικίλων αναγκών, δεύτερο τό επιπλέον περίσσευμα, προς συναλλαγή ή ανταλλαγή μέ τυχόν ελλείψεις. Προϋπόθεσις, ή άξιοποίησις καί ή κατανομή, πλήρεις καί ορθολογιστικές τών πλουτοπαραγωγικών πηγών.

ε) Τό Εθνικό Συμφέρον επιτάσσει τήν κατά τό δυνατόν μεγαλύ­τερη αύτοϊκανοποίησι τών αναγκών, γνωστή σάν Αυτάρκεια. Απόλυτη αυτάρκεια είναι αδύνατη πρακτικά, ακόμη καί στις σπάνιες θεωρητικά δυνατές περιπτώσεις, γιατί αποβαίνει εις βά­ρος άλλων αναγκαίων οικονομικών κλάδων, όπως εμπόριο, μεταφορές. Άλλά ή Αυτάρκεια είναι ό κυριώτερος παράγων Ανε­ξαρτησίας και σάν τέτοιος πρέπει νά επιδιώκεται κατά τό δυνατόν θεωρητικά, ώστε νά είναι δυνατόν νά έφαρμοσθή στήν Εθνική Ανάγκη.

στ) Τό Εθνικό Συμφέρον απορρίπτει τήν τελευταία έφεύρεσι τών πολυεθνικών οικονομικών δυνάμεων: τήν Άλληλοεξάρτησι, όργανο και προσωπείο οικονομικής και πολιτικής ύποδουλώσεως στους Έπεκτατισμούς. Ή αποδοχή της, σημαίνει καταστροφή οι­ουδήποτε εθνικού αισθήματος καί φορείς της είναι τά σημερινά διεθνιστικά πολιτικά καί οικονομικά κατεστημένα καί οί ποικίλες εκφράσεις τους, φιλοσοφικές ή πραγματικές.

ζ) Προς έκπλήρωσι, κατά τό δυνατόν, τών νόμων, άρχων, σκοπών, καί προϋποθέσεων αυτών, ή Οικονομία πρέπει νά διαιρήται σέ δύο τομείς, ευέλικτους και προσαρμόσιμους και όχι αλύγι­στους και δογματικούς: Τόν Κοινωνικό και τόν Ιδιωτικό.

Μέ γνώμονα τά συμπεράσματα αυτά ή άντιμετώπισις τών προβλημάτων απλουστεύεται. Στόν Κοινωνικό τομέα τής Οίκονο­μίας, οι Πραγματιστικές συνθήκες καί ανάγκες λειτουργικότητος τών κλάδιυν της, θά αποφασίζουν γιά τήν αναγκαία μορφή τους, ή τήν Εθνικοποίηση δηλαδή τον πλήρη οικονομικό καί διοικητικό έλεγχο του Κράτους, ώς νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου, ή

τήν Κοινωνικοποίησι, δηλαδή τήν συμμετοχική ιδιοκτησία τών ερ­γαζομένων, υπό τον έλεγχο καί τήν έπίβλεψι του Κράτους, ώς νομικού προσώπου ιδιωτικού δικαίου.  

Στον ' Ιδιωτικό τομέα τής Οικονομίας, τό κριτήριο είναι ό δια­χωρισμός του Κεφαλαίου σέ Παραγωγικό καί Παρασιτικό: Τό Παραγωγικό Κεφάλαιο είναι έκεϊνο πού έχει τήν έπίγνωσι τού κοι­νωνικού λειτουργήματος του. Μέ τίς επενδύσεις του, προσφέρει στο σύνολο τήν θετική πλευρά τών ανθρωπίνων βιωμάτων τής πρωτοβουλίας, τής ανόδου, τής βελτιώσεως, τής οικονομικής αποδόσεως και τού ορθολογισμού. Προσφέρει εργασία, παρα­γωγή αγαθών, χρηματοδότησι τών κοινωνικών αναγκών, φό­ρους, επενδύσεις τών αποσβέσεων. Μετά κριτήρια αυτά, αποτελεί βασικό κλάδο τής Εθνικής Προσπάθειας καί αντιμετωπίσεως τών αναγκών της. Τό Παρασιτικό Κεφάλαιο είναι έκεϊνο, πού απορρέει άπό τήν διαφορά τής άξιας προϊόντων άπό τήν παραγωγή στήν κατανάλωσι, άπό τήν συσσώρευσί του μέ τελικό προορισμό τήν κάθε είδους κερδοσκοπία, ή οποία αποβαίνει βασικός παράγων ανισορροπίας και κρίσεως, τόσο οικονομικής καί νομισματικής, όσο και κοινωνικής. Μέ τά κριτήρια αυτά, άποτελεϊ βδέλλα τής Εθνικής Προσπάθειας καί πατάσσεται αμείλικτα.

Ό τομεύς τών Γενικών Προσανατολισμών τής Οικονομίας υπόκειται περισσότερο οποιουδήποτε άλλου στον Πραγματισμό τού 'Εθνοκρατικού Κράτους, πού αρνείται τελείως τήν σημερινή τάσι τής Μερκαντιλιστικής Άλληλοεξαρτήσεως. ' Εκ πρώτης όψεως οξύμωρο, τό σχήμα αυτό είναι τραγικά αληθινό. 'Η παλαιότερη Μερκαντιλιστική άποψις «νά πουλάμε όσο περισσότερο γίνεται και ν' άγοράζωμε όσο λιγότερο», έφθασε στο μοιραϊο αδιέξοδο της, μεταξύ τών βιομηχανικών χωρών τουλάχιστον. Συμπληρώ­θηκε συνεπώς άπό τήν «'Αλληλοεξάρτησι», πού κάτω άπό έναν επιφανειακό καταμερισμό τής παραγωγής, έκρυψε τον ϊδιο άγριο ανταγωνισμό και αντικατέστησε τήν «πολιτική τής κανονιέρας» μέ τήν πολιτική τών «Πολυεθνικών Εταιριών», μέ αποτέλεσμα τήν χαριστική βολή σέ κάθε προσπάθεια εθνικού καί κοινωνικού έλεγ­χου τής οικονομίας και δημιουργία δυνατότητος στραγγαλισμού Κρατών, Λαών και Εθνών άπό τά «Κατεστημένα» τού Παρασιτι­σμού. 

Η ελευθερία μετακινήσεως κεφαλαίων και κερδών, μετέ­τρεψε τά μέν Κεφάλαια σέ ποταμούς αναζητήσεως μεγαλύτερης και εύκολώτερης αποδόσεως, τά δέ Κέρδη σέ χείμαρρους κερδο­σκοπίας, ανάλογους τής τεραστίας ποσότητος τους, πού δέν αν­ταποκρίνεται σέ καμμία πραγματική παραγωγή αγαθών, άλλά αντιθέτως, «παράγουν» νομισματική κερδοσκοπία και μόνιμη οι­κονομική ανισορροπία, κρίσεις υποδομής καί δομής, είς βάρος τών Κοινωνιών τις οποίες λυμαίνονται. Αλλά καί ό σκοπός τής συνεχούς αυξήσεως τής παραγωγής, μέ τούς βιομηχανικούς γί­γαντες χωρίς έλεγχο, φθάνει στόν κόρο τής άλληλοεξουδετερώ-σεως τής τάσεως αυτής, άλλά όχι καί τού κερδοσκοπικού πλούτου πού γεννά συνεχώς, ένώ πνίγει τελείως τόν βιοτέχνη καί μικρομε­σαίο επιχειρηματία παραγωγό, σπονδυλική στήλη τού Έθνους.

Τό «επιχείρημα» τού ανταγωνισμού προς όφελος τού κατανα­λωτού, έξουδετερώνέτα· άπό τήν ανισορροπία τής οικονομίας καί τού νομίσματος, πού επιβάλλει τήν άνάσχεσι τής ζητήσεως προς ζημία πλέον τών καταναλωτών. Οι αντιθέσεις αυτές, είναι φυσικές συνέπειες τού φαύλου κύκλου τής αχαλίνωτης πλέον μορφής εκ­μεταλλεύσεως τών κοινωνιών άπό τούς «προνομιούχους τής μά­ζας» καί ή δήθεν «Κοινωνία τής Αφθονίας» διαστρέφεται σέ Κοι­νωνία τής Αλόγιστης Σπατάλης καί σέ προαγωγό έκπορνεύσεως καί εκφυλισμού τών μελών της.

Τό Κράτος τής Έθνοκρατίας τήν αρνείται καί θά σπάση τόν φαύλο κύκλο, επιβάλλοντας μέ κάθε τρόπο τήν άρχή «Υπολόγισε στις δικές σου δυνάμεις», όπου και όπως μπορεί. 'Η άντικατάστασις τής εισαγωγής ξένων προϊόντων καί τεχνολογίας, μέ ύποδο-μική άναδιάρθρωσι καί πνευματική έπιστράτευσι των έθνικών δυ­νατοτήτων, είναι τά μέσα πού μπορούν νά επιτύχουν τούς σκο­πούς αυτούς, τουλάχιστον στήν πρώτη φάσι, τήν «εθνική φάσι».

Η βεβαιότης υπάρξεως καί δυνατότητος εθνικής εκμεταλλεύσεως τού γνωστού πλέον μεγάλου πλούτου τού υπεδάφους καί ή φυ­σική πνευματική ικανότης καί έφευρετικότης τών Ελλήνων, θά πραγματοποιήσουν θαύματα, μόλις ή επαναστατική μεταβολή τών δουλεμπορικών δομών τής χώρας γίνει πραγματικότης.

Η  Θρησκεία

Γιά τό Έθνοκρατικό Κράτος, ή Πίστις στον Θεό αποτελεί βάσι τής Ιδεαλιστικής και Πνευματικής ουσίας του. θεωρεί ότι ό αθεϊ­σμός είναι άπλή συμπεριφορά καί όχι πραγματική ψυχική παρόρ-μησις, ή οποία δέν μπορεί - έστω καί μέ τή Λογική - παρά νά αύτουποβάλλεται σέ ερωτήματα αιώνια, όπως τής ζωής, τού θανά­του, τής δημιουργίας καί τού υπερπέραν. Ό Πραγματισμός του όμως, τό υποχρεώνει στήν παρατήρησι ότι, σήμερα, ή θρησκεία δέν επηρεάζει πλέον, τήν Ιστορία, άλλά φαίνεται νά τήν ακόλουθη στίς ανεξέλεγκτες «ροπές» της. Οί «χριστιανοδημοκρατικές», απο­τελούν διαστροφές οπωσδήποτε τόσο απευκταίες, όσο και οί «πα­λαιοχριστιανικές», πού φαίνονται νά μήν λαμβάνουν ύπ όψιν τις εξελισσόμενες πραγματικότητες.

Γιά τό Κράτος, η άνάμιξις τής θρησκείας καί τής Πολιτικής είναι απαράδεκτη. Ή θέσις τής Εκ­κλησίας, έφ' όσον βρίσκεται σέ αρμονική συνάρτησι μέ τις Πνευμα­τικές της Υποθήκες, είναι εξασφαλισμένη καί σεβαστή.

Τό αβίαστο συμπέρασμα όλων αυτών τών δεδομένων είναι, ότι τό Κράτος τής Έθνοκρατίας είναι τό μόνο πραγματικούς και ουσι­αστικώς Προοδευτικό. Γιατί «Πρόοδος» σημαίνει -έξέλιξι, πορεία προς σκοπούς» καί οποιαδήποτε έξέλιξις, άξια του ονόματος και τής εννοίας της, πρέπει νά είναι απόρροια τών ' Επιταγών τής Φύ­σεως. Κάθε «έξέλιξις» αντίθετη προς τήν Φύσι καί τούς Νόμους της, είναι άντιεξέλιξις, αρνητική έξέλιξις, άντιεπιλογή καί ώς αφύ­σικη είναι μοιραίο νά τιμωρείται άπό τήν Φύσι μέ τήν παρακμή καί τήν καταστροφή της. Οι Νόμοι τής Φύσεως έχουν Οικουμενική ' Εφαρμογή καί κανένας τομεύς τής Ζωής, τών φαινομένων της καί τών εφαρμογών της δέν εξαιρείται.

Τό Έθνοκρατικό Κράτος, ώς βάσις, ώς ουσία, ώς Κοσμοθε­ωρία, ώς εφαρμογή, έναρμονίζεται-τελείως μέ τούς Φυσικούς Νό­μους τής εξελίξεως. Συνεπώς είναι Προοδευτικό. Κάθε άλλη έννοια, υποδύεται απλώς τήν Πρόοδο καί δέν άργεϊ ν' αποκάλυψη τά τρα­γικά συμπτώματα τής άντιφυσικής της ουσίας. Είναι Άντιπρό-οδος, αρνητική έξέλιξις καί δυναμική καί συνεπώς καταδικασμένη.

Τό Κράτος τής Έθνοκρατίας έχει καί ένα άλλο στοιχείο προοδευτικότητος. Σκοπεύει στήν πραγματοποίησι τών Μύθων τού Ελληνισμού καί τού Ευρωπαϊσμού. Σκοπεύει στήν Νέα Μεγάλη Ιδέα...