Πατριωτική Ενότητα των Ελλήνων: Να μην χαθεί αυτή η ευκαιρία

Γράφει ο Επαμεινώνδας Ε. Πανάς

σ. Καθηγητής Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών

«Να, σκοπός ζωής· να δουλέψει κανείς για την ένωση των Ελλήνων»Ι. Δραγούμης (Ο Ελληνισμός μου και οι Έλληνες). 

Τα τελευταία χρόνια τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά δεδομένα της χώρας δυστυχώς είναι:

·       η ανεργία,

·       η φτωχοποίηση,

·       τα λουκέτα,

·       η περιορισμένη Εθνική κυριαρχία,

·       η λαθρομετανάστευση,

·       το δημόσιο και το ιδιωτικό χρέος,

·       η μετατροπή της κοινωνίας των 4/5 στην κοινωνία του 1/5.

Δηλαδή, η Ελλάδα είναι σε κατάσταση παρακμής.

Αναμφίβολα για όλα αυτά υπεύθυνο είναι το πολιτικό σύστημα και τα πολιτικά κόμματα που το εκπροσωπούν, ιδιαίτερα εκείνα που έχουν ασκήσει εξουσία. 

 Ο ποσοστιαίος καταμερισμός ευθυνών για τα κόμματα που οδήγησαν τη χώρα δέσμια στα μνημόνια δεν έχει γίνει ακόμη. Τα «μνημονιακά κόμματα» «εγγυήθηκαν» για τη διαχείριση των μνημονίων, ενώ τα«αντιμνημονιακά κόμματα» ακολούθησαν το «μνημονιακό χορό» συνυπογράφοντας και υπερθεματίζοντας.

Η αλυσίδα των μνημονίων, αρχικών και όσων πρόκειται να ακολουθήσουν, απλά θα πιστοποιήσει το θάνατο, τουλάχιστον οικονομικά, της Ελλάδας. Μετά από τόσα χρόνια - τουλάχιστον οκτώ - αιματηρών θυσιών των Ελλήνων πολιτών, έγινε κατανοητό ότι η μέθοδος διάσωσης της χώρας από την οικονομική ύφεση δεν είχε σωστούς μαθηματικούς υπολογισμούς και αποδείχθηκε στην πράξη λανθασμένη.

Μερικοί από τους συντάκτες των μνημονίων μάλιστα έχουν δηλώσει δημοσίως ότι η μέθοδος διάσωσης δεν λειτούργησε. 

Και ενώ όλοι παραδέχονται ότι η χρονική διάρκεια της οικονομικής ύφεσης στην Ελλάδα αποτελεί πρωτοφανές φαινόμενο, δεν υπάρχει κάποια διαφορετική πρόταση, εκτός από τη δοκιμασμένη συνταγή παράτασης ή τροποποίησης των μνημονίων, που θα μπορούσε να φέρει αισιοδοξία για οικονομική ανάκαμψη.

Αλλά εκτός των δεινών που επέφερε η οικονομική κρίση στη χώρα, ένας άλλος κίνδυνος ελλοχεύει: ο εθνομηδενισμός.

Το πολιτικό σύστημα υποεκτίμησε όλα αυτά τα χρόνια σοβαρά λανθάνοντα θέματα εξωτερικής πολιτικής, τα οποία «δήθεν ξαφνικά» εμφανίστηκαν όλα μαζί στην εξουθενωμένη χώρα, τη στιγμή που η έννοια του πατριωτισμού βρίσκεται στα χαμηλότερα επίπεδα.

Θέματα όπως οι διεκδικήσεις της Τουρκίας, της Αλβανίας και των Σκοπίων, προβλήματα των «θεσμών» ή των «τροϊκανών» το θέμα της διχοτομημένης Κύπρου και άλλα, ξαφνικά ζητούν λύση «εδώ και τώρα».

Αδυσώπητο αναδύεται το ερώτημα: υπάρχει κάποιος πολιτικός ή πατριώτης που θα μπορούσε να έχει αποτρέψει την καταστροφή της χώρας; 

Η απάντηση στο κρίσιμο αυτό ερώτημα για τη σωτηρία της Ελλάδας θα πρέπει να συναρτηθεί με τη συγκυρία των έντονων πολιτικών μεταβολών που παρατηρούνται στην Ευρώπη. Ένας πατριωτικός άνεμος πνέει ήδη σε πολλές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ παράλληλα παρατηρείται άνοδος των ποσοστών λαϊκίστικων ή εθνικιστικών ήπατριωτικών κομμάτων. Την έκπληξη του Brexit της Μεγάλης Βρετανίας ακολούθησε η έκπληξη του δημοψηφίσματος της Ιταλίας, ενώ αναμένεται να ακολουθήσουν εκλογικές αναμετρήσεις στη Γαλλία και στη Γερμανία ίσως με απρόβλεπτες εξελίξεις.

Υπάρχει και άλλο ένα χαρακτηριστικό στις χώρες της Ευρώπης, το φαινόμενο της δημογραφικής ύφεσης. Ο γηγενής πληθυσμός των περισσότερων ευρωπαϊκών χωρών οδηγείται σε αργό θάνατο. Το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας μας γίνεται περισσότερο επικίνδυνο τα τελευταία χρόνια, αν συνεκτιμηθεί με τις ακατάσχετες ροές οικονομικών μεταναστών και προσφύγων, που επιβαρύνουν ακόμα περισσότερο τις άσχημες οικονομικές συνθήκες της κοινωνίας και αλλοιώνουν την πολιτιστική ταυτότητα των λιγοστών Ελλήνων, οι περισσότεροι των οποίων θα είναι μεσήλικες ή ηλικιωμένοι, αφού το ενεργό δυναμικό των νέων εγκαταλείπει την Ελλάδα. Σε λίγα χρόνια, αν δεν συμβεί κάποιο ανατρεπτικό γεγονός, μόνο τα μνημεία θα υπενθυμίζουν ότι κάποτε στη χώρα αυτή διαβίωναν Έλληνες…

Και όμως, το πολιτικό σύστημα της χώρας, αγνοώντας την κρισιμότητα της κατάστασης της χώρας, φαίνεται να ακολουθεί ακόμη την ίδια πορεία, χρησιμοποιώντας τις ίδιες πολιτικές τεχνικές για την προσέλκυση ψηφοφόρων.

Το τελευταίο διάστημα ένας σημαντικός αριθμός νεοϊδρυθέντων κομμάτων προστέθηκε στα ήδη υπάρχοντα. Εύλογα μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί: ποιο σκοπό μπορεί να εξυπηρετεί αυτός ο κατακερματισμός των πολιτικών δυνάμεων;

Τονίζεται ότι ο κατακερματισμός κομμάτων ιδιαίτερα του πατριωτικού χώρου αποδυναμώνει ακόμη περισσότερο τη δυναμική τους και τις δυνατότητες παρέμβασής τους.

Στα δεινά της Ελληνικής κοινωνίας έχει παρεισφρήσει και το συναίσθημα του φόβου. Τα κατεστημένα πολιτικά κόμματα ενισχύουν το συναίσθημα του φόβου στους πολίτες αποπροσανατολίζοντάς τους, έτσι ώστε να μπορούν να εφαρμόζουν τις όποιες πολιτικές τους χωρίς αντιδράσεις. Σήμερα οι περισσότεροι Έλληνες αισθάνονται φόβο μήπως χαθεί ή μειωθεί η σύνταξή τους, μήπως χαθεί το εφάπαξ, μήπως χαθούν οι κόποι μιας ζωής, μήπως χαθούν οι καταθέσεις ή το ιδιόκτητο σπίτι τους. Τα συστημικά μέσα μαζικής ενημέρωσης συμβάλλουν επίσης στην καλλιέργεια αυτού του φόβου.

Οι πολίτες φοβούνται ακόμη να ακολουθηθούν πατριωτικά κινήματα από φόβο μήπως αυτά θεωρηθούν ναζιστικά ή φασιστικά λόγω ανάλογης προπαγάνδας. Όμως, η ιστορική διαδρομή της Ελλάδας δείχνει ότι οι Έλληνες στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο πολέμησαν το ναζισμό και το φασισμό αποκρούοντας ηρωικά τους Ιταλούς και τους Γερμανούς.

Σε συνθήκες κρίσης και κάτω από την απειλή της παγκοσμιοποίησης συνήθως προβάλλει η έννοια του έθνους - κράτους. Άλλωστε, όπως θα έλεγε και ο Περικλής Γιαννόπουλος (1869 - 1910) πώς θα αντιμετωπιστούν οι σημερινοί «θηριόφραγκοι»; 

Έχει φτάσει πια η στιγμή που θα πρέπει όλες οι δυνάμεις του πατριωτικού χώρου να ενωθούν έχοντας ως ενιαίο - μοναδικό στόχο τη διάσωση της χώρας και την πορεία της προς την ομαλή κανονικότητα. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από την επανάσταση του 1821 και ο πολίτης κινδυνεύει να χάσει τον εθνικό του προσανατολισμό, την πολιτιστική του ταυτότητα και τελικά την ανεξαρτησία του.

Ο πολιτικός κόσμος και τα κόμματα είναι υπεύθυνα για τη διαφύλαξη όλων αυτών. Τα πολιτικά κόμματα δεν αποτελούνται μόνο από τους αρχηγούς και τους ψηφοφόρους και πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι δεν είναι απλοί οργανισμοί για τη διεκπεραίωση οικονομικών θεμάτων και συγκυριακών γεγονότων, αλλά κυρίως είναι οι θεματοφύλακες της εθνικής ταυτότητας και της ανεξαρτησίας της χώρας.

Όλα αυτά θα πρέπει να προβληματίσουν τα πολιτικά κόμματα και ιδιαίτερα τα νέα κόμματα. Άραγε, οι ιδρυτές αυτών των νέων κομμάτωνέχουν σκεφθεί κάποια καινούρια πρόταση, ένα καινοτόμο σχέδιο για την επαναφορά της ζωής των πολιτών στην ομαλότητα και την κανονικότητα; 

Έχουν άραγε σκεφτεί την άμεση εφαρμογή κάποιου προγράμματος που θα διασώσει το φτωχοποιημένο και απογοητευμένο πολίτη από τη φτώχεια και την αβεβαιότητα και συγχρόνως θα σταματήσει το διασυρμό της χώρας;

Ήδη οι ιδεολογικές διαφορές των περισσότερων συστημικών κομμάτων της χώρας στην πράξη αποδείχτηκαν αμελητέες. Μνημονιακά και αντιμνημονιακά κόμματα με «αγαστή σύμπνοια» εφαρμόζουν μνημόνια. Γίνεται φανερό ότι τουλάχιστον τα πατριωτικά κόμματα με δεδομένο ότι η βασική ιδεολογική τους αρχή θα πρέπει να είναι η επιβίωση του κράτους – έθνους, μικρές ιδεολογικές διαφορές πρέπει να έχουν, οι οποίες θα μπορούσαν να επιλυθούν με γνώμονα το καλό της χώρας. Η πολυδιάσπαση ίσως να ευνοεί πολιτικές φιλοδοξίες επίδοξων αρχηγών όχι όμως τη χώρα.

Αρκεί να αναλογιστεί κάποιος εδώ και την πρόσθετη παράμετρο της κατάργησης του ποσοστού 3% που αποτελεί το κατώφλι εισόδου κάποιου κόμματος στη Βουλή. Στην περίπτωση αυτή θα επικρατούσε η μεγιστοποίηση του κατακερματισμού του χώρου. Παράλληλα, αρχίζει και γίνεται κατανοητό ότι η οικονομική κρίση ευνοεί τα ριζοσπαστικά κόμματα της Άκρας Δεξιάς. Η Μαρίν Λε Πεν υπήρξε πρωτοπόρος αυτής της τάσης στη Γαλλία, αλλά και στη Γερμανία που θεωρείται το τελευταίο «ισχυρό κάστρο» της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπάρχει η Φράουκε Πέτρι που ηγείται του κόμματος «Εναλλακτική για τη Γερμανία» (AfD), η οποία αναφέρεται στη φτωχοποιημένη μεσαία τάξη και στο μεταναστευτικό πρόβλημα, αναδεικνύοντας με τη στρατηγική της το κόμμα της ως την τρίτη πολιτική δύναμη της χώρας, με εκπροσώπηση σε 10 από τα 16 τακτικά κοινοβούλια.

Έχει η Ακροδεξιά στην Ελλάδα τα χαρακτηριστικά του κόμματος του Φάρατζ ή της Λε Πεν ή της Πέτρι;

Όσον αφορά στην Ελλάδα, η οικονομική κρίση ήδη έχει διαβρώσει τις στρατηγικές των συστημικών κομμάτων. Δεν αποτελεί τυχαίο γεγονός ότι τα άλλοτε κυρίαρχα κόμματα εξουσίας, Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, που συγκέντρωναν στην εποχή του δικομματισμού ποσοστό 80% σήμερα δεν φτάνουν το 40%.

Έκπληξη άλλωστε προκάλεσε και ο ΣΥΡΙΖΑ που έγινε Κυβέρνηση ακριβώς λόγω των προβλημάτων της οικονομικής κρίσης εμφανιζόμενος ως «από μηχανής Θεός» που θα καταργούσε τα μνημόνια, ενώ λίγο πιο πριν αγωνίζονταν να περάσει το κρίσιμο κατώφλι του 3%. Το σενάριο της οκτακομματικής Βουλής αποτελούσε το πιο ευφάνταστο σενάριο.

Αυτή τη χρονική στιγμή όπως φαίνεται ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε η Νέα Δημοκρατία, ούτε η Κεντροαριστερά συγκινούν τον Έλληνα πολίτη. Όμως, ούτε και στο βάθος του τούνελ υπάρχει φως με αυτά τα κόμματα. Η χώρα έχει υποθηκευθεί για 99 χρόνια από τα κόμματα. Δυστυχώς, όμως, ούτε και σε αυτή τη συγκυρία για την πατρίδα ο πατριωτικός χώρος λόγω του κατακερματισμού του δεν μπορεί να κάνει το μεγάλο άλμα και να γίνει μια ισχυρή δύναμη πλειοψηφίας.

Συμπερασματικά, τα κόμματα του πατριωτικού χώρου έχουν σε αυτή τη δύσκολη για τη χώρα συγκυρία, την ευκαιρία να συνεργαστούν, εξομαλύνοντας τις όποιες ιδεολογικές ή άλλες διαφορές τους, συνειδητοποιώντας ότι ο ισχυρότερος κοινός στόχος τους είναι να εξυπηρετήσουν τα κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά και εθνικά συμφέροντα της χώρας.

Η στρατηγική των κομμάτων αυτών θα στοχεύει:

·       στην ανεξαρτησία και ευημερία της χώρας

·       στην οικονομική ανασυγκρότηση της χώρας

·       στη διατήρηση των αρχών της Ελληνικής φιλοσοφίας

·       στην ισχυροποίηση της Ελληνικής οικογένειας

·       στη στήριξη της Ορθοδοξίας      

Ένα ακροτελεύτιο ερώτημα:

Υπάρχει κάτι που μπορεί να ορθώσει πολιτικά και πατριωτικά το ανάστημά του ώστε να αποτρέψει την καταστροφή της χώρας;

Θα τολμήσουν άραγε μια τόσο γενναία απόφαση – πρόθεση τα κατακερματισμένα κόμματα του πατριωτικού χώρου;  

ενημέρωση Πελοποννήσου