Jose Antonio Primo de Rivera I Presente!

γράφει η Χρύσα Κακοφεγγίτου

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΦΥΣΙΚΟ ΑΡΧΗΓΟ ΤΟΥ ΙΣΠΑΝΙΚΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ

Ό εθνικισμός έχει βασικό «πιστεύω» του, το διαφορισμό των Εθνών. Τό νά είσαι "Ελληνας εθνικιστής δέν σημαίνει πώς δέν πρέπει νά άναννωρίζης κάθε προσπάθεια ξένου έθνικιστοϋ για τήν άνόρθωσι τοϋ Έθνους του. Ό Χοσέ Άντόνιο Πρίμο ντέ Ριβέρα υπήρξε ό φυσικός αρχηγός του Ισπανικού Εθνικισμού. ΔΙΑΝΟΗΤΗΣ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ! ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΣ! Η φυσιογνωμία τού Χοσέ αντίθετα άπ' εκείνη τοϋ Φράνκο, είναι βέβαιο ότι δέν θά είχε αφήσει νά έκτραπή ή νικηφόρα Ισπανική έπανάστασις σέ ένα προσωποπαγές έθνικοδικτατορικό καθεστώς, μέ τή σημερινή γνωστή συνέχεια. Σέ άναγνώρισι τού αγώνα τού Χοσέ γράφτηκε αυτό τό μικρό αφιέρωμα.  

Ήταν 20 Νοεμβρίου 1936 ένας πα­τριώτης, ένας επαναστάτης, ένας πρω­τοπόρος εκτελείται στίς φυλακές τοϋ 'Αλικάντε. Ό Χοσέ Άντόνιο Πρίμο ντέ Ριβέρα έπεσε κάτω άπό τά πυρά τοϋ μπολσεβικικοϋ «δημοκρατικού» κατε­στημένου της Ισπανίας. Ή φάλαγγα έχασε τόν ηγέτη της καί ή Ισπανία ένα φλογερό πατριώτη.

Είχε τό θάρρος νά άντιπαρατεθή στή «Δημοκρατία τοϋ Κομμουνισμού». Εϊχε τή δύναμη νά άντιτάξη τίς Ιδέες του στίς ιδέες τοϋ στείρου καί πουλη­μένου κατεστημένου. Αυτό δέν τό άντεξαν oι δειλοί... Καί άφοϋ δέν είχαν ούτε ιδέες ούτε πίστη σέ κάποια αξία γιά νά τόν πολεμήσουν αποφάσι­σαν νά του κλείσουν τό στόμα. Απο­φάσισαν νά σταματήσουν τήν αλήθεια, τήν ορθότητα καί τήν ακτινοβολία των «πιστεύω» καί των λόγων του. 

Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΦΑΛΑΓΓΟΣ

Ό Χοσέ Άντόνιο βλέποντας τήν πατρίδα του νά προχωρεί σταδιακά πρός τόν όλεθρο συνειδητοποίησε ότι έπρεπε νά γίνη ό μπροστάρης πού θά όδηγήση τους Ισπανούς στην εθνική όλοκλήρωσι.

Τόν Όκτώβριο τού 1933 ίδρυσε τήν «Φάλαγγα». Μ' αυτήν έπαιρνε σάρκα καί όστά ή Ιδεολογία του εθνικισμού. Μ' αυτήν ολοκληρώθηκε ένα δυναμικό καί αξιοπρεπές πολιτικό πρόγραμμα. Μ' αυτήν ή Ισπανία απέκτησε τήν ελπίδα νά σωθή. Οί διάφορες διεθνι­στικές δυνάμεις πού πίσω άπό τό προ­σωπείο της δημοκρατίας απομυζούσαν τήν αξιοπρέπεια της Ισπανίας άρχισαν νά κλονίζονται.

Στό πρόγραμμα της Φάλαγγας δια­κρίνουμε μιά υπέρτατη αγάπη γιά τήν πατρίδα του, για χάρη της οποίας θυσιάζονται όλες oι άλλες αξίες.

«Γιά τήν ενίσχυση, τήν ανύψωση καί τήν εξάπλωση της Ισπανίας πρέπει νά τεθούν σέ δεύτερη μοίρα τά ατομικά, τά ομαδικά καί τά ταξικά συμφέροντα» άρθρον 1.

Αντιτίθεται στήν άρχή τού «φασι­σμού» πού θέλει τό κράτος σάν υπέρ­τατη αξία. Τό αντιμετωπίζει άπλά σάν τό μέσον γιά τήν εξυπηρέτηση της πατρίδας του. «Τό κράτος μας θά είναι ένα ολοκληρωτικό μέσον στήν υπηρε­σία της ένότητος της πατρίδος» άρ­θρον 6.

Προάγει τήν Ιδέα των ίσων ευκαι­ριών σέ αντιπαράθεση της ισότητας που προβάλει ό Μαρξισμός. «Κανένα άτομο μέ αξιοσημείωτες ικανότητες δεν πρόκειται να αποκλεισθεί επειδή μας νά τή ζήσει μέ πνεύμα διαποτισμέ­νο άπό τή θέληση νά υπηρετήση και νά θυσιασθεϊ. Επειδή στην πορεία  έχουν εκτροχιασθεί άπό τόν Μαρξι­σμό, καί θά άπαιτήσωμε τήν ενεργητι­κή συμμετοχή τους στό Μεγάλο έργο τής αναδημιουργίας τού εθνικού κρά­τους» άρθρον 10.

Καί τελειώνει τό πρόγραμμα του προβάλλοντας τή βιοθεωρία του Ηρωικού τρόπου ζωής «ή ζωή μας είναι στράτευσις καί πρέπει ό καθένας μας νά τή ζήσει μέ πνεύμα διαποτισμέ­νο άπό τή θέληση νά υπηρέτηση και νά θυσιασθεϊ.

Καί ή ζωή του ήταν στράτευσις. Γι' αυτό όταν όλοι οί άλλοι έτρεχαν νά κρυφτούν εγκαταλείποντας αγώνα καί λαό στή μοίρα του, ό Χοσέ Άντόνιο στάθηκε κι αγωνίστηκε γνωρίζοντας πού θά τόν οδηγούσε ή παραμονή του έκεΐ. Έτσι στίς 14 Μαρτίου 1936 όταν συνελήφθη δέν εξεπλάγη άφοΰ ένα μήνα πρίν διετάχθη τό κλείσιμο τών γραφείων της Φάλαγγας. Κι' ακόμα όταν στίς 18 Νοεμβρίου κατεδικάσθη σέ θάνατο τό περίμενε, άφοϋ 5 μέρες πρίν έκατηγορήθη ώς Ιδεολογικός αρ­χηγός της στρατιωτικής επαναστά­σεως.

Ή ζωή του ήταν διαποτισμένη άπό τή θέληση νά υπηρέτηση τήν πατρίδα του. Καί ό θάνατος του άπό τή θέληση νά θυσιαστή γιά τήν πατρίδα. Τήν 1η Φεβρουαρίου 1934 έλεγε «ο θάνατος είναι μιά πράξη χρέους. Οΰτε περισσό­τερο οΰτε λιγότερο. Συνεπώς δέν πρέ­πει νά υιοθετούνται ξεχωριστές φρο­ντίδες γιά όποιον πέφτει. Εκείνο πού χρειάζεται είναι νά συνεχίσωμε ό κα­θένας στή θέση του όπως ακριβώς στεκόταν στή θέση του ό συναγωνι­στής πού έπεσε».

Ετσι έδειξε τό δρόμο στους φαλαγ­γίτες του. Άλλα οί Ισπανοί έχασαν τή μοναδική ευκαιρία γιά νά σωθούν. Τά έθνη τά μικραίνουν ή τά αποθανατί­ζουν οί πολίτες τους. Κάθε πατρίδα χαίρεται τόση ευτυχία, όση αναλογεί στή σωφροσύνη τών πολιτών της. Οι Ισπανοί είναι άξιοι της τύχης .τους λοιπόν άφοϋ αγνόησαν αυτό πού τούς πρόσφερε ό Χοσέ Άντόνιο μέ τόν θάνατο του.

«Είναι φυσικό νά πεθάνω. Είναι τό­σα τά παιδιά της Φάλαγγας πού έχουν σκοτωθή, ώστε έγώ πού είμαι αρχηγός τους πρέπει νά πέσω επίσης». Είναι τά αποχαιρετιστήρια λόγια πού απηύ­θυνε στήν αδελφή του ό Χοσέ Άντόνιο Πρίμο ντέ Ριβέρα λίγο πρίν τόν σκοτώ­σουν οί μπολσεβίκοι στίς φυλακές τοϋ 'Αλικάντε. 

Ήταν 20 Νοεμβρίου τοϋ 1936 καί ό Χοσέ Άντόνιο πότιζε μέ τό άλικο αίμα του τό χώμα τής τραγικής Ισπανίας συμμορφούμενος πρός τήν ένολή τής Φάλαγγος πού αυτός ό ίδιος είχε θεσπίσει: «Ό φαλαγγίτης πρέπει νάχη πάντα στό νού του πώς ή φυλακή, οί πληγές κι ό θάνατος αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της υπηρεσίας του».

Μά ή όμοβροντία τών πυροβο­λισμών πού έκοβε τό νήμα της ζωής του στά 33 του χρόνια δέν είχε τή δύναμι νά σκεπάση μέ τόν άχό της τή φοβερή ίαχή «Άρρίμπα Έσπάνια» πού δονούσε άπ' άκρου σ' άκρο τήν Επα­ναστατημένη Ισπανία. Τήν Ισπανία, πού μέ πρωτοπόρο τήν Φάλαγγα πολε­μούσε νά άποδιώξη άπ' τά έδαφος της τήν μαρξιστική λέπρα. Καί καθώς οί Ισπανοί Εθνικιστές έπεφταν στή φω­τιά της μάχης γιά τήν Πατρίδα καί τήν Τιμή είχαν βαθειά στό μυαλό τους χαραγμένα τά λόγια τοϋ Χοσέ Άντό­νιο, πού ήσαν τό έναυσμα της Εθνικής Επαναστάσεως της 18ης Ιουλίου 1936:

«Εργάτες, αγρότες, διανοούμενοι, στρατιώτες καί ναύτες, φρουροί τής Πατρίδας μας, πετάξτε τήν αδιαφορία μπροστά στήν είκόνα τής καταστρο­φής της κι ελάτε μαζί μας γιά μιά Ισπανία Μεγάλη, Ενωμένη κι Ελεύ­θερη»

Καί ήταν μιά Έπανάστασι διπλή, γιατί ή Φάλαγγα πού θριάμβευσε σ'
όλα τά πεδία των μαχών, πέρα άπό τό σύνθημα «θάνατος στό μαρξισμό» διακήρυττε:

Θέλουμε νά φέρουμε νέα κοινωνι­κή δικαιοσύνη. Μιάν οίκονομικήν όργάνωσι απάνω άπό τά ταξικά συμφέρο­ντα. Θέλουμε νά καταργήσουμε τά πολιτικά κόμματα, τήν καθολική ψηφο­φορία, τίς εκλογές, τίς κοινοβουλευτι­κές συμμορίες. Θέλουμε ένα κράτος δυνατό, πού νά μην είναι ούτε Καπιτα­λιστικό, μήτε μαρξιστικό" όλοι oι παρα­γωγοί θ' αποτελούν μέσα στά πλαίσια τού κράτους μιάν οργανωμένη ολότη­τα.

Ό Χοσέ Άντόνιο έπεφτε νεκρός μά δέν χανόταν. Ή στροφή στό τραγούδι τής φάλαγγος έλεγε: «Δίπλα στους συντρόφους μου θά βρίσκωμαι

πού φυλάνε σκοποί κάτω άπ' τ' αστέρια ατάραχοι καί παρόντες στήν (κοινή) προσπάθεια».

Σκληρός ό Αγώνας" oι Φαλαγγίτες έδωσαν τά πάντα γιά τήν Πατρίδα πιστοί στίς Ιδέες τους καί στήν Ιερή Μνήμη τού Αρχηγού τους. Όμως, άν καί oι Εθνικιστές ήταν αυτοί πού βγή­καν νικητές στήν κατά μέτωπο Μάχη κατά τού μαρξισμού, oι αντιδραστικοί κύκλοι της Ισπανίας άφοϋ κατάφεραν νά διατηρήσουν τά προνόμια τους εκ­μεταλλευόμενοι τόν άγνό νεανικό τους Αγώνα, προσπάθησαν νά τούς θέσουν στό περιθώριο γιά νά καθήσουν οριστικά καί ανενόχλητοι πλέον στό σβέρκο τού Ισπανικού Λαού, χρη­σιμοποιώντας τήν Νίκη τού Εθνικι­σμού γιά νά γεμίσουν τίς τσέπες τους καί νά ικανοποιήσουν τόν αρρωστημέ­νο εγωισμό τους.

Καί ή Φάλαγγα πώς αντέδρασε;

«Άπό τά τρία αίτήματα Θεός - Πα­τρίδα - Βασιλιάς, εμείς μονάχα γιά τό ένα είμαστε έτοιμοι νά πολεμήσουμε μέχρι θανάτου: γιά τήν Πατρίδα. Μιά Πατρίδα όμως όχι σάν τήν περασμένη, πού άφηνε τό λαό νά σαπίζη στη φτώχεια καί νά στραβώνεται στήν άμάθεια. Μά μιάν Πατρίδα δίκαιη, πού προστατεύη όλους, πλούσιους φτωχούς, ευγενείς καί λαό, χωρίς καμιά προνομιούχα τάξι! "Οχι! Δέν κάναμε έμεϊς τόν πόλεμο καί δέν στείλαμε εκατό χιλιάδες φαλαγγίτες νά πεθάνουν, γιά νά χοντρύνουν οί κοιλιές των πλουσίων καί νά πέση πάλι ό λαός στήν αθλιότητα. Ή νίκη μας δίνει δικαιώματα, καί δέν θά επιτρέψουμε κανένα νά μας τ' αφαίρεση. Θά κατεβοϋμε, άν τύχη ανάγκη, πάλι στους δρόμους καί θά πολεμήσουμε».

Όμως δέν πρόλαβαν νά πάρουν την κατάστασι στά χέρια τους, γιατί ξέσπασε ό Β' Παγκόσμιος Πόλεμος καί Φαλαγγίτες όντες περισσότερον Ίδεολόγοι άπό πολιτικοί, δημιουργώντας τήν «Κυανή Ταξιαρχία» έτρεξαν από αγνό ενθουσιασμό να πολεμήσουν εναντίον τοϋ μπολσεβικισμοϋ στά πιο επικίνδυνα σημεία τοϋ Άνατολικού Μετώπου, και τα  3/4 αυτού του σώματος έμειναν γιά πάντα στίς παγωμένες καί αφιλόξενες Ρωσικές γιά πάντα στίς παγωμένες καί αφιλόξενες Ρωσικές στέππες. Οι λίγοι διασωθέντες μέ διάτρητα κορμιά καί τσακισμένη υγεία επέστρεψαν πίσω καί βρήκαν τήν Ισπανία στά χέρια τών πλουσίων καί τού Βατικανού. Ή Φά­λαγγα συνέχισε νά ύπάρχη άλλά μόνο στό όνομα. Τώρα πιά «δέν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα θολό κάτοπτρο τών προθέσεων καί τών μηνυμάτων πού ό Χοσέ Άντόνιο καί οί χιλιάδες τών Φαλαγγιτών είχαν καθαγιάσει μέ τήν θυσία τους».

Μά κι' άν προσπάθησαν νά αποκοι­μίσουν οί αντιδραστικοί τόν Ισπανικό Λαό καί άν μετά τόν θάνατο τού Φράν­κο (ό όποιος είχε κάποιο έλεγχο έπί τών πολιτικών πραγμάτων, παρ' όλο πού στήν ουσία κυβερνούσαν οί πλουτοκράτορες καί οί άνθρωποι τής έκ τού Βατικανού ελεγχομένης οργανώ­σεως Opus Dei), άφοϋ τά βρήκαν σάν ξαδέλφια έξ αίματος μέ τούς μαρξι­στές (πού είχαν κάποτε «τσακωθή» στή μοιρασιά), προσπάθησαν νά διασπάσουν τήν Εθνική του Ενότητα μέ τά κόμματα καί νά διαβρώσουν τήν Εθνική του Συνείδησι μέ διεθνιστικά κηρύγματα καί χωριστικά κινήματα, ή Εθνική Ψυχή συνεχίζει νά πάλλη μέσα στά στήθη τών απλών αγνών ανθρώ­πων πού πονούν τήν Πατρίδα τους. Κι άν τούς ρωτήσης νά σού πουν γι' αυτόν τόν νέο πού χάθηκε στίς επάλ­ξεις τής Ιδέας πρίν 47 χρόνια, θά σού απαντήσουν περήφανα: Jose Antonio Primo de Rivera I Presente! (Ό Χοσέ Άντόνιο Πρίμο ντέ Ριβέρα είναι Παρών!).

Ή Ισπανική Φάλαγξ δέν έχει πη ακόμα τήν τελευταία λέξι της...

(*) Ή Ισπανική Φάλαγξ σάν κίνημα καθαρά Εθνικιστικό δέν ανακάτεψε τά θέματα Βα­σιλιάς καί Θεός στίς διακηρύξεις της  

  

Στην φωτογραφία ο Νίκος Καζαντζάκης ως ανταποκριτής της "Καθημερινής", μέσα σε ένα όρυγμα της Εθνικιστικής Ισπανικής Φάλαγγας, παρέα με νεαρούς Φαλαγγίτες Εθνικιστές, που πολεμούσαν εναντίον των κομμουνιστών. Το βιβλίο του Καζαντζάκη "Ταξιδεύοντας στην Ισπανία" είναι σήμερα δυσεύρετο, αφού Καζαντζάκης παίρνει ανοιχτά το μέρος των Εθνικιστών και υμνεί την Φάλαγγα. 

-----------------------------------------------------------------------------------------

δημοσιεύθηκε στην εθνικιστική εφημερίδα "ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ" στις 26/11/2983 

αρ. φύλλου 26 σελ. 6