ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Στά βάθη τής Ελληνικής Αρχαιότητος και σέ απροσδιορίστους χρόνους, έζοΰσε στήν περιοχή τής Ηπείρου καί γύρω άπό τόν Ιερό χώρο τής Δωδώνης μία «σχολή» Ιερέων - α­σκητών πού μέ τήν έμπνευσί τους ερμήνευαν τίς επιταγές τοϋ Ανωτάτου τών Θεών. Οι Ιε­ρείς αυτοί μάς έμειναν γνωστοί μέ δύο ονο­μασίες: Γραικοί (δηλ. γέροντες) καί Σελλοί (δηλ. οΐ έχοντες φωτισμένο τό πνεύμα). "Ας μή νομισθή ότι τά δύο αυτά ονόματα άπό πλευράς ουσιαστικής σημασίας έχασαν τό θρησκευτικό - μυστηριακό τους περιεχόμενο. 

Καί σήμερα ακόμη, όπότε το Έλληνικό "Εθνος εγκατέλειψε τήν θρησκεία ενός Μύστου, τοΰ Όρφέως, γιά νά υίοθετήση αυτήν ενός άλλου Μύστου, τοϋ Χριστού ό ηγούμενος καί πνευ­ματικός οδηγός μιάς Μονής αποκαλείται «γέ­ρων» ένώ μία είδική κατηγορία εμπνευσμένων ασκητών ονομάζονται Σαλοί.

Έν τούτοις, αυτές οΐ δύο λέξεις σέ αμετά­φραστη μορφή, Γραικοί καί Σελλοί, μέ τόν και­ρό άρχισαν νά χρησιμοποιούνται γιά νά προσδιορίσουν τούς θρησκευόμενους ακο­λούθους τών Ιερέων αυτών καί τελικά απλώ­θηκαν γιά νά συμπεριλάβουν μιά ολόκληρη φυλή: Γραικοί ή "Ελληνες, (άπό τό Σελλοί) ονομάσθηκε έτσι ή φυλή μας, έλκοντας τίς δύο αυτές ονομασίες άπό τήν απαρχή τής θρη­σκευτικής της παραδόσεως.

Κύριο χαρακτηριστικό τής Αρχαίας Ελλη­νικής θρησκείας, τής θρησκείας τοϋ Όρφέ­ως, ήταν όχι τόσο κάποιο δόγμα, άλλά τά Μυστήρια, συνοδευόμενα βεβαίως καί άπό κά­ποια διδασκαλία πού υπήρξε καί ή πηγή τής μετέπειτα Ελληνικής Φιλοσοφίας.

Μεταξύ τών άλλων, ό Όρφισμός έδίδασκε ότι τό Σύμπαν έγεννήθη άπό μία πρωταρχική πνοή, ή οποία, έπιδράσασα έπί ενός πλήρως αδρανούς πεδίου (πού αλληγορικά αποδίδε­ται σάν ή πρωταρχική «θάλασσα»*) προεκάλεσε τήν αρχική «κύμανσι» τή «δόνησι». Έξ αυτής προέκυψε τό Σύμπαν σάν επαλληλία διαφόρων συχνοτήτων, μορφών κ.λπ. τής πρωταρχικής αυτής «δονήσεώς» ή «μουσικής» πού ώνομάσθη θείος Λόγος. Ή περί θείου Λόγου διδασκαλία διεσώθη συμβολικώς μέ τήν μορφή τής Λύρας πού κρατά ό Όρφεύς, καθώς καί στά ονόματα τών μαθητών του Μουσαίου καί Εύμόλπου. 

Ό Πυθαγόρας αρ­γότερα αναφερόμενος στήν ίδια διδασκαλία μάς μίλησε γιά τήν «αρμονία τών σφαιρών».

Ή μύησις στά Μυστήρια είχε ώς σκοπό τήν άπ' ευθείας μέθεξι άπό τόν νεόφυτο τοϋ θείου Λόγου, τής Παγκοσμίου Αρχεγόνου Δονήσεως, πού άν καί δονή μέσα στόν καθένα μας, στήν καθημερινή μας ζωή δέν τήν «ακούμε» καί δέν τήν «βλέπουμε», διότι  δέν είμαστε «συντονισμένοι» μέ αυτήν.

Ό Μύστης, λοιπόν, ήτο ικανός νά άκούση, κατανόηση καί ακόμη καί νά αναμετάδοση τήν «γλώσσα» αυτή τοϋ Σύμπαντος. Αντιθέτως ό «βέβηλος»** ήτο Ικανός μόνο νά έκφέρη ά­ναρθρες κραυγές, όπως θά ήτο τό άκουσμα μιάς οποιασδήποτε κοινής γλώσσης συγκρι­νόμενο μέ τήν υπέρτατη θεία Αρμονία. Ό

α­μύητος άπεκλήθη γιά τόν λόγο αυτό «βάρβαρος» (δηλ. μουγγός).

Οι μεμυημένοι λοιπόν οπαδοί τοϋ Όρφέως ήσαν οί Σελλοί · "Ελληνες οί δέ αμύητοι ήσαν οί Βάρβαροι. Μέ τόν τρόπο αυτό καί μέ κατάλ­ληλη εννοιολογική διεύρυνσι, τό Γένος μας, κατέχον μία θεϊκή γλώσσα, πήρε τό όνομα «"Ελληνες», έν άντιδαστολή πρός τούς λοι­πούς λαούς, οί όποιοι, όντες αμύητοι καί 

ταυ­τόχρονα κακόγλωσσοι, άπεκλήθησαν βάρβαροι.

"Αν όμως αποκαλούμε τόν εαυτό μας μέ τό όνομα "Ελληνες καί οί Δυτικοί μάς έγνώρισαν μέ τό όνομα Γραικοί, οί Ανατολικοί λαοί μάς άπεκάλεσαν μέ δύο άλλα γνωστά μας άπό τήν Ιστορία ονόματα: Είναι τά ονόματα Γιουνάν καί Γκιαούρ. Καί όσο καί άν ήχοΰν «ξενικά» ή «βάρβαρα», στήν πραγματικότητα είναι Ελληνικώτατα, όπως θά δοϋμε.

Πρίν τό όνομα "Ελληνες γενικευθή καί άγκαλιάση ολόκληρη τήν αίγαιοπελασγική φυ­λή πού κατοικοϋσε τίς χώρες καί τών δύο ακτών τοϋ Αιγαίου πελάγους, διάφορες όμαδώσεις ή πάτριες τής φυλής αυτής πού προ­έκυψαν μετά τήν παρακμή τής Μινωικής αυτοκρατορίας υιοθέτησαν διάφορα ονόμα­τα. "Ενα τέτοιο φύλο έλάτρευε μεταξύ τών γνωστών μας θεών Ιδιαίτερα τόν θεό τής Ίατρικής καί τής Μουσικής τόν Απόλλωνα. Ίά - ίά ή ίή - ίή ήταν όπως είδαμε σέ άλλο μας ση­μείωμα, ένα έπηφώνημα - προσφώνησις πρός τόν Απόλλωνα, τό όποιο έχρησιμοποιοϋσαν οί "Ελληνες αυτοί κατά τήν δημόσια λατρεία τους. Άπό αυτό τό επιφώνημα έπλάσθη τό ό­νομα Ίά-ονες ή Ίωνες.

Μέ τό όνομα αυτό, όπως τό απέδωσαν στήν γλώσσα τους, διάφοροι λαοί τής Ανατολής ώνόμασαν ολόκληρο τό γένος τών Ελλήνων. "Ετσι τό όνομα Γιαβάνες ή Γιαβάνας απαντά­ται άπό τούς Χετταίους μέχρι τούς Μεσοποταμίους καί τούς Ινδούς, σάν όνομα τών Ελλήνων. Ίωβάν είναι τό όνομα τοϋ γεννάρχου τών Ιώνων (= Ελλήνων) στήν Βίβλο, ένώ τοπωνύμια όπως ή «Υεμένη (μέ πρωτεύουσα τό "Αντεν = Αθήνα) έλκουν τό όνομα τους άπό τούς Ίωνες καί μαρτυρούν πανάρχαια προ - Άλεξανδρική καί προ-Όμηρική Ελλη­νική παρουσία. 

'Από τόν "Ιων παρήχθη καί τό σημερινό τουρκικό Γιουνάν, δηλ."Ελλην. "Οσο γιά τό έτερο τουρκικό προσωνύμιο γιά τούς "Ελληνες, Γκιαούρ, παρά τήν σημερινή του αρνητική έννοια (γκιαούρ = άπιστος), ή πραγ­ματική του σημασία είναι ιερή: προέρχεται άπό τό Αραβικό Γκαβίρ μέ τό όποιο οί Άραγες ώνόμαζαν τούς μετα-'Αλεξανδρινούς "Ελ­ληνες, ώς μύστες τών Καβείρων.

Γραικοί, "Ελληνες, "Ιωνες, Κάβειροι. Τέσ­σερα ονόματα γιά τήν φυλή μας, τό αίγαιο-πελασγικό αυτό θεϊκό γένος. Καί τά τέσσερα ονόματα έχουν θρησκευτικό περιεχόμενο καί προέλευση. Δέν νομίζουμε ότι αυτό μπορεί νά είναι τυχαίο. Αντίθετα αποδεικνύει, παραγνω­ρισμένης τής σημερινής καταπτώσεώς της, ότι ή Ελληνική φυλή μεταφέρει σάν έμφυτο πνευματικό στοιχείο μέσα της τήν φιλοσοφι­κή διάθεσι, τήν ένατένησι καί τήν άναζήτησι τοϋ Ύψηλοϋ. Είναι αυτή πού γεννά τόν άν­θρωπο (άνθρωπος άνω θρώσκων, ό πρός τά άνω τείνων) που θέτει σαν σκοπό του την κατάκτησι της θεϊκότητος (την θέωσι) Αξίζει λοιπόν να αναφέρουμε για την φυλή μας τον χρησμό της Κυμαίας  Σιβύλλης όταν ερωτήθη για αυτήν από ταξιδεύοντες ναυτικούς : 

«Ασκός φουσκωμένος στην θάλασσα εν βυθίζεται ποτέ» 

* Στήν διδασκαλία αυτή οφείλεται καί τό γεγονός ότι στήν Ελληνική γλώσσα ή αρχέγονη λέξις *μάρις» πού σημαίνει Θάλασσα έχει τήν ίδια ρίζα μέ τίς λέξεις καί τά ονόματα «μήτηρ», «Μαρία» καί «Μαία».

** "Κατά τήν άποψί μου ή λέξις «Βαβέλ» τής Εβραϊ­κής πού δέν σημαίνει, παρά την σύγχισι τών γλωσ­σών, προέρχεται άπό τήν Ελληνική λέξι «Βέβηλος» πού υπονοεί τόν άγλωσσο, τόν άμύμητο στήν γλώσ­σα του Θείου Λόγου.

Πρόδρομος Κούρτογλου