Ευγενής άμιλλα και δολάριο (του Γιώργου Τσιτώνα)

  Ωραίο πράγμα να είσαι επαγγελματίας αθλητής σήμερα, λεφτά, αναγνωρισιμότητα, λεφτά, δόξα, λεφτά, επαγγελματική αποκατάσταση, λεφτά, χορηγοί, λεφτά. Υποθέτω το πιάσαμε το υπονοούμενο..

   Θα μου πεις που είναι το κακό στο να αμείβεσαι για τους κόπους σου, για τους απανωτούς τραυματισμούς, τις καθημερινές και πολύχρονες στερήσεις, την τρομερή σωματική μα κυρίως ψυχολογική σου καταπόνηση πολλές φορές από τα πρώιμα παιδικά σου χρόνια; Πουθενά! Για να βιώσει κάποιος την μαγευτική πραγματικά στιγμή της πολυπόθητης νίκης έχει επενδύσει πολύ κόπο, χρόνο, ιδρώτα και δάκρυ! Αλλά πλέον δεν είναι αθλητής, είναι επαγγελματίας! Γιαυτό λέμε επαγγελματίας ποδοσφαιριστής κτλ.

 Ως εκ τούτου λοιπόν είναι καθόλα σεβαστός για τους κόπους του μα ΔΕΝ μπορεί να είναι παιδικό πρότυπο! Μέσα στα αναβολικά και τις λοιπές ουσίες!

  Δόξα τω Θεώ έχουμε άπειρα αθλητικά πρότυπα να του δώσουμε από την Ελληνική Ιστορία του αθλητισμού και των αγώνων, όπου αγωνίζονταν για τον τόπο τους πάνω από όλα, για την τιμή και την δόξα, για να δείξουν βεβαίως τις ικανότητές τους για όποιον μελλοντικά βρεθεί απέναντί τους στο πεδίο της μάχης, για την υστεροφημία τους! Μια λέξη χαμένη στο παρελθόν, στις αξίες που χάθηκαν.. κάντε ένα “πείραμα”, ρωτήστε ένα παιδί σήμερα τι σημαίνει η λέξη υστεροφημία..

  

Δεν ευλογώ τα γένια μου ισχυριζόμενος ότι όλα ήταν σωστά και τίμια και ιδανικά, ασφαλώς και γνωρίζω τα “μελανά” περιστατικά που αμαύρωσαν ορισμένους αγώνες της αρχαιότητας, Ολυμπιακούς και μη, όπως δωροδοκίες, εξαγορές, πολιτογραφήσεις αθλητών από άλλες πόλεις κτλ. Όμως αυτά αποτελούσαν την εξαίρεση που επιβεβαίωνε τον κανόνα, και όχι το αντίθετο! Άλλωστε ποτέ δεν ήμασταν τέλειοι, υπήρξαμε όμως οι καλύτεροι, σε όλα, με έργα!! Το γιατί σήμερα τρώμε σφαλιάρες αποτελεί αντικείμενο ετέρου άρθρου, ίσως και Πολιτεύματος..

  Ας δούμε συνοπτικά μερικούς αγώνες –πλην των κλασικών πια της Αρχαίας Ολυμπίας- με τα βραβεία που έδιναν στους νικητές και προς τιμήν ποιών Θεών τελούνταν.

1) Τα Πύθια:

  Ήταν εορταστικά αγωνίσματα που γίνονταν στους Δελφούς προς τιμή του θεού Απόλλωνα, με πανελλήνια εμβέλεια και αποτελούσαν την πιο σημαντική εκδήλωση μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Περιελάμβαναν μουσικούς και αθλητικούς αγώνες. Σύμφωνα με την μυθολογία, ο θεσμός των Πυθίων ιδρύθηκε από τον ίδιο τον Απόλλωνα, όταν αυτός νίκησε τον δράκο Πύθωνα! Για βραβείο είχαν ένα στεφάνι φτιαγμένο από δάφνη ή φοίνικα.

  2) Τα Ίσθμια:

 Αγώνες προς τιμήν του Ποσειδώνα, που διεξάγονταν στο ιερό του στα Ίσθμια κάθε δύο χρόνια, την άνοιξη, για τρεις μέρες. Στο πλαίσιο της άποψης ότι η ίδρυση των πανελλήνιων αγώνων ανάγεται σε ταφικούς αγώνες, τα Ίσθμια έχουν συνδεθεί με το θάνατο του Μελικέρτη, που πνίγηκε στη θάλασσα μαζί με τη μητέρα του Ινώ. Στους νικητές δινόταν αρχικά ένα στεφάνι από πεύκο και από τις αρχές του 5ου αι. π.χ. από αγριοσέλινο (γρίηλον), ενώ στους Ρωμαϊκούς χρόνους και από τα δύο.

 3) Τα Νέμεα:

  Σύμφωνα με την παράδοση, τα Νέμεα ξεκίνησαν το 573 π.χ. και διεξάγονταν κάθε δύο χρόνια, τη δεύτερη πανσέληνο μετά το θερινό ηλιοστάσιο, προς τιμήν του Οφέλτη, γιου του βασιλιά Λυκούργου, που βρήκε φρικτό θάνατο από δάγκωμα φιδιού. Το έπαθλο για τους νικητές και εδώ ήταν ένα στεφάνι από αγριοσέλινο.

 4) Τα Ηραία:

 Αγώνες προς τιμήν της θεάς Ήρας που διεξάγονταν στο ιερό της στην ευρύτερη περιοχή των Μυκηνών, στην Προσύμνα, οκτώ χιλιόμετρα βορειοανατολικά του Άργους. Οι αγώνες ήταν γυμνικοί (δρόμος, στάδιο, οπλίτης, δόλιχος, πένταθλο), ιππικοί και αρματοδρομίες, καθώς και μουσικοί και δραματικοί. Στους νικητές δινόταν βραβείο ένα στεφάνι μυρτιάς και χάλκινα έπαθλα, όπως ασπίδες, τρίποδες, λέβητες και υδρίες. Εξαιτίας των χάλκινων επάθλων, τα Ηραία ονομάζονταν και "χάλκεος αγών".

 5) Τα Ασκληπιεία:

 Αγώνες προς τιμήν του Ασκληπιού, γιου του Απόλλωνα και ήρωα-γιατρού, που διεξάγονταν στην Επίδαυρο, στο ιερό όπου λατρευόταν μαζί με τον πατέρα του. Στη διάρκειά τους διεξάγονταν γυμνικοί αγώνες δρόμου (στάδιο, δίαυλος, ίππιος ή δρόμος τεσσάρων σταδίων, οπλίτης δρόμος), άλματος, δισκοβολίας, ακοντισμού, πυγμαχίας και παγκρατίου, καθώς και ιππικοί αγώνες, αρματοδρομίες και, τέλος, μουσικοί, ωδικοί και δραματικοί αγώνες.

  Τέλος, τα ξακουστά Παναθήναια!

Η μεγαλύτερη γιορτή της Αθήνας τελούνταν κάθε τέσσερα χρόνια προς τιμήν της πολιούχου Αθηνάς και, σύμφωνα με την αθηναϊκή παράδοση, η ίδρυσή της αποδίδεται στον Εριχθόνιο ή πιθανότατα στο Θησέα. Η μεγάλη αυτή εορτή περιελάμβανε αγώνες μουσικών και ραψωδών, αθλητικούς και ιππικούς, καθώς και άλλες εκδηλώσεις. Στα Παναθήναια, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους πανελλήνιους αγώνες, οι νικητές ήταν χρηματίτες και όχι στεφανίτες, ελάμβαναν δλδ ακριβά έπαθλα (π.χ. ελαιόλαδο σε αμφορείς) και όχι απλά στεφάνια.

   Σκεφτείτε απλά μια αναβίωση όλων αυτών των αγώνων σήμερα, και γιατί όχι κατ’επέκταση μια ανάδειξη-αναβίωση-αναστήλωση όλων των αρχαιολογικών μας χώρων, σκεφτείτε πλήρη επανακατασκευή του Παρθενώνα και ολοκλήρου του Ιερού Βράχου της Ακροπόλεως επί παραδείγματι, με νέους σπουδαστές Φιλοσοφικών σχολών πάνω στο βήμα του Άρειου Πάγου να ρητορεύουν και να φωνάζουν “Τις αγορεύειν βούλεται;” Πόσα εκατομμύρια τουριστών θα συνέρρεαν! Αναλογιστείτε μόνο το πλήθος των αρχαιολογικών μας χώρων! Να άνοιγε το Δημόσιο Σήμα! Να ξεκινούσαν ξανά μαθήματα Φιλοσοφίας στην Μίεζα, στην άγνωστη αυτή πόλη της Νάουσας όπου ο Αριστοτέλης δίδασκε στον νεαρό τότε  Αλέξανδρο και τους συμμαθητές του να σκέφτονται, σύμφωνα με την μοναδική του απάντηση στον Φίλιππο! Όπως ανέφερα όμως νωρίτερα, όλα αυτά αποτελούν αντικείμενου έτερου άρθρου, ίσως και πολιτεύματος..!!  

Γιώργος Τσιτώνας