ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΜΙΚΗΣ ΜΑΝΤΑΚΑΣ: ΠΑΡΩΝ...!!! Η Ιστορία πλήρης

Η δολοφονία του συναγωνιστή μας Μιχάλη (Μίκη) Μάντακα, είκοσι ενός ετών, Έλληνα φοιτητή της Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης και μέλους της FUAN (Φοιτητικής Νεολαίας του Εθνικού Κοινωνικού Κινήματος της Ιταλίας), είναι από τις πιο σκοτεινές και απαράδεκτες.

Στις 24 Φεβρουαρίου 1975 ξεκινούσε, στο Ποινικό Δικαστήριο της Ρώμης, η δίκη εναντίον τριών μελών του Potere Operaio (Εργατική Εξουσία), οι οποίοι είχαν κατηγορηθεί ότι απροκάλυπτα και σκόπιμα προκάλεσαν την πυρκαγιά στο σπίτι του Mario Mattei, γραμματέα της τοπικής οργάνωσης του MSI (Εθνικό Κοινωνικό Κίνημα) της περιοχής Primavalle στην Ρώμη, προκαλώντας τον θάνατο των δύο παιδιών του, Stefano και Vigillio...

Μια δίκη βρώμικη στην οποίαν ήθελαν να αρνηθούν την πασιφανή ενοχή των δολοφόνων του Potere Operaio...

Πολιτικοί, συγγραφείς, διανοούμενοι, δημοσιογράφοι, μέλη της αριστεράς και διάφοροι καλοθελητές είχαν κατέβει στους δρόμους για να υπερασπιστούν κάτι που ήταν αδύνατο να υπερασπιστεί κανείς, να συγκαλύψουν την αλήθεια, να χτυπήσουν ακόμη και την μνήμη των αθώων δολοφονημένων παιδιών από το μίσος και την ηλιθιότητα των κομμουνιστών... Η πίεση στους δικαστές ήταν μεγάλη καθώς και η κινητοποίηση μπροστά στο δικαστήριο της Ρώμης.

Την καθορισμένη ημέρα η δίκη ξεκινά. Έξω από το δικαστήριο οι δυνάμεις της τάξεως φρουρούν την πλατεία και το ίδιο γίνεται και στις πιο βασικές πλατείες των περιοχών που συνορεύουν με το δικαστήριο. Από τις πρώτες ώρες του πρωινού πυκνές ομάδες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς προσπαθούν να επιτεθούν σε νέους συναγωνιστές μας οι οποίοι παρευρίσκονται έξω από το δικαστήριο μη μπορώντας να μπουν στην αίθουσα.

Παρ’ όλη την παρουσία των δυνάμεων της τάξεως γίνονται σποραδικές συμπλοκές. Μετά από λίγο οι διάφορες ομάδες της αριστεράς, που μαζεύτηκαν, ξεκίνησαν μια πραγματική μάχη προκαλώντας αρκετούς τραυματίες ακόμη και μεταξύ των διαφόρων περαστικών.

Ίδιες σκηνές βίας και τις τρεις επόμενες μέρες, στις οποίες οι εξωκοινοβουλευτικοί, με αφίσες και διαγγέλματα στις εφημερίδες και στα ραδιόφωνα της αριστεράς, καλούσαν όλες τις «αντιφασιστικές» δυνάμεις να παρευρεθούν στην δίκη. Η πρόσκληση ελήφθη και στις 28 Φεβρουαρίου, τρίτη ημέρα της ακροαματικής διαδικασίας, ήδη από τις έξι το πρωί, μαζεύονται στην περιοχή του δικαστηρίου ομάδες ακτιβιστών εφοδιασμένοι για αντάρτικο πόλεων.

Στις 6:30 πρωινή γίνονται οι πρώτες αψιμαχίες, ένας διευθυντής του Fronte della Gioventu - FDG (Μέτωπο Νεολαίας) δέχεται επίθεση με πυροβόλο όπλο, χωρίς ευτυχώς συνέπειες.

Μετά από λίγο ένα γκρουπ από εκατό περίπου εξωκοινοβουλευτικούς της αριστεράς κάνει μια μαζική επίθεση στους νέους συναγωνιστές μας που έμπαιναν στο δικαστήριο, μια βροχή από πέτρες και ξύλα πέφτει επάνω στους νέους μας οι οποίοι μη μπορώντας να κάνουν πίσω πίεζαν την πόρτα του δικαστηρίου. Έπεσαν και κάποιοι πυροβολισμοί που χτύπησαν ένα νεαρό συναγωνιστή μας στην γάμπα. Κυκλωμένοι από τους επιτιθέμενους οι νέοι της δεξιάς καταφέρνουν να μπουν στο δικαστήριο αφού κάποιος άνοιξε την πόρτα. Η επίθεση διήρκεσε μερικά λεπτά και οι διάφοροι νέοι συναγωνιστές μας που είχαν τραυματιστεί αναγκάστηκαν να καταφύγουν σε ιατρική βοήθεια.

Εν τω μεταξύ στην αίθουσα άρχισε η ακρόαση. Η ένταση παραμένει μεγάλη... Στην απέναντι αίθουσα της δίκης υπήρχε έντονος διαπληκτισμός μεταξύ ενός νεαρού της δεξιάς και ενός εξωκοινοβουλευτικού της αριστεράς, οι οποίοι συνελήφθησαν και αναγνωρίσθηκαν από την αστυνομία ...ο δεύτερος ήταν ο Αλβάρο Λογιάκονο, ο οποίος αφέθηκε ελεύθερος, λίγο μετά τις 11:00, μετά την παρέμβαση ενός γερουσιαστή του Κομμουνιστικού Κόμματος. Ο Λογιάκονο επιστρέφοντας ελεύθερος απομακρύνεται ακολουθούμενος από μια ομάδα εξωκοινοβουλευτικών.

Μισή ώρα μετά, σαν να ήταν σχέδιο προκαθορισμένο, άναψαν μερικές εστίες αναταραχής στα γύρω μέρη της μικρής πλατείας Clodio. Στις 11:30 σχηματίζεται μια πορεία η οποία κινείται για είκοσι λεπτά, μέχρι να διαλυθεί ξαφνικά ...η βασική ομάδα, περίπου πεντακόσια άτομα, εμπλέκεται σε μια σκληρότατη μάχη με την αστυνομία, έτσι σαν να θέλει να καλύψει την απόσπαση μιας ομάδας από ογδόντα άτομα τα οποία απομακρύνονται απαρατήρητα σε μικρότερες ομάδες...

Το μεγάλο γκρουπ προσπαθεί μια καταρχήν έφοδο στα κεντρικά γραφεία της RAI (Ιταλική Ράδιο-Τηλεόραση) στην οδό Teulada, αποκρουσμένο από τις δυνάμεις της τάξεως, κατόπιν καίει μερικά κασόνια και ξαναρχίζει τις οδομαχίες με την αστυνομία.

Στο μεταξύ η ομάδα, που είχε αποκοπεί από την πορεία, στις 12:45 περικυκλώνει ένα αυτοκίνητο της αστυνομίας και επιτίθεται άγρια στους αστυνομικούς, απειλώντας με διάφορα πιστόλια ένα συνάδελφό τους που προσέτρεξε για βοήθεια. Η ομάδα διασκορπιζόμενη γρήγορα κατευθύνεται προς την οδό Ottaviano, προφανώς γνωρίζοντας ότι οι νέοι του MSI, μετά τα άγρια επεισόδια του πρωινού, είχαν μαζευτεί στα γραφεία της τοπικής τους οργάνωσης που βρίσκεται στον ίδιο δρόμο. Στις 13:15 περίπου αρχίζει η δράση των εξωκοινοβουλευτικών της αριστεράς που θα κορυφωθεί με την δολοφονία του Μίκη.

Οι Κομμουνιστές φθάνουν στην οδό Ottaviano, λίγοι - λίγοι... είναι πάνω από εκατό, ενώ στα τοπικά γραφεία του MSI βρίσκονται όχι πάνω από είκοσι πέντε άτομα. Έξω από την μεγάλη πόρτα του κτιρίου δεν βρίσκεται κανείς που να αντιληφθεί τις κινήσεις της προσέγγισής τους... Δεν υπάρχουν ούτε δυνάμεις της τάξεως...

Από το γκρουπ των επιτιθεμένων φεύγουν οι πρώτες μποτίλιες Μολότοφ που βρίσκουν την μεγάλη πόρτα εισόδου του κτιρίου, κάτω από την σκάλα του οποίου βρίσκονται τα γραφεία της τοπικής οργάνωσης του MSI.

Οι νέοι του MSI βγαίνουν άμεσα αλλά δεν μπορούν να φθάσουν στον δρόμο γιατί όλος ο διάδρομος που οδηγεί στην έξοδο είναι γεμάτος από φωτιά και καπνό. Εκείνη την στιγμή κάποιος από τους επιτιθεμένους άνοιξε πυρ προς την είσοδο του κτιρίου αλλά οι νεαροί πολιορκημένοι, μέσα στην φασαρία, δεν το καταλαβαίνουν. Μεταξύ των νεαρών MSIτών υπάρχει κάποιος που πέρασε τον τοίχο των φλογών και μπόρεσε να φθάσει στην εξώπορτα πριν οι κομμουνιστές να μπορέσουν να μπουν...

Οι νέοι πολιορκημένοι κατευθύνονται εκείνη την στιγμή προς την άλλη έξοδο του κτιρίου, στην οποία φθάνουν διὰ μέσου μιας εσωτερικής αυλής, που βγάζει στην Piazza Risorgimento. Από την εξώπορτα στην πλατεία οι νέοι του MSI καταφέρνουν να βγουν κατευθυνόμενοι προς την γωνία μεταξύ της Πλατείας Risorgimento και της οδού Ottaviano. Δεν είναι πιο πολλοί από δέκα και μεταξύ τους είναι ο Μάντακας, ένας νέος φοιτητής στρατευμένος στο FUAN (Fronte Universitario α Azione Nazionale = Φοιτητικό Μέτωπο Εθνικής Δράσης). Οι κομμουνιστές καταλαβαίνουν την μανούβρα και προσποιούνται ότι υποχωρούν στην οδό Ottaviano. Μερικοί όμως από αυτούς περνούν στην άλλη πλευρά του δρόμου, ενώ το μεγάλο γκρουπ απομακρύνεται.

Μόλις οι νέοι συναγωνιστές μας φθάνουν στην γωνία οι κομμουνιστές, σε ακτινωτή διάταξη μπροστά στην ίδια γωνία, ανοίγουν πυρ. Μπροστά απ’ όλους είναι ο Αλβάρο Λογιάκονο, οπλισμένος με ένα περίστροφο μεγάλου διαμετρήματος (38αρι).

Είναι στιγμές τρομερές...

Ευρισκόμενοι κάτω από διασταυρούμενα πυρά πέντε, το λιγότερο, πιστολιών, οι νεαροί MSIτες προσπαθούν να καλυφθούν πίσω από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Υπάρχουν πολλοί πυροβολισμοί και η ταχύτητα του πυρός των κομμουνιστών, όπως επιβεβαιώνεται από μερικούς μάρτυρες, είναι εντυπωσιακή.

Κάτω από τα πυρά πέφτει ο ΜΙΚΗΣ ΜΑΝΤΑΚΑΣ, χτυπημένος στο κεφάλι από ένα βλήμα που του διαπερνά όλο τον εγκέφαλο.

Σ’ αυτό το σημείο οι κομμουνιστές αποχωρούν, αφού ρίξουν μερικές ακόμη μολότωφ. Μόνο εκείνη την στιγμή οι MSIτες καταλαβαίνουν ότι ένας από αυτούς είναι σοβαρά τραυματισμένος... ο Μίκης είναι στο έδαφος σε μια λίμνη αίματος, χωρίς τις αισθήσεις του... Οι συναγωνιστές σηκώνουν το σώμα του και το μεταφέρουν με τα χέρια στο εσωτερικό της εξώπορτας της πλατείας Risorgimento, από την οποία είχαν βγει πριν λίγα λεπτά. Οι κομμουνιστές προσπαθούν άμεσα μια νέα επίθεση με ένταση, κατευθυνόμενοι γρήγορα προς την είσοδο που οι MSIτες προσπαθούσαν να κερδίσουν. Γίνεται έτσι το δεύτερο μέρος της επίθεσης ...οι επιτιθέμενοι συνωστίζονται στην είσοδο και ρίχνουν μερικές βόμβες μολότωφ μία εκ των οποίων χτυπά το σώμα του Μίκη. Γίνεται μια σκληρότατη μάχη στην οποία είχαν προσωρινά το πάνω χέρι οι MSIτες οι οποίοι καταφέρνουν να κλείσουν την μεγάλη εξώπορτα.

Απέξω οι επιτιθέμενοι όρμησαν στην εξώπορτα η οποία άρχισε να πέφτει κάτω από τα χτυπήματά τους. Στο εσωτερικό οι πολιορκημένοι προβλέπουν να απομακρύνουν το σώμα του Μίκη πίσω από την εξώπορτα και απομακρύνονται από τον διάδρομο, υποχωρώντας στην εσωτερική αυλή και κλείνοντας μια γυάλινη πόρτα και μια καγκελόπορτα που χωρίζουν την είσοδο από την αυλή.

Προβλέποντας ότι από την μια στιγμή στην άλλη η εξώπορτα θα έπεφτε κάτω από τα χτυπήματα των επιτιθεμένων, οι νέοι του MSI, αφού μετέφεραν στην αυλή το αναίσθητο σώμα του Μίκη, το κλείνουν σε ένα ιδιωτικό γκαράζ. Ακριβώς την στιγμή που οι κομμουνιστές σπάζουν την πόρτα οι νεαροί της δεξιάς κλείνουν την γκαραζόπορτα. Ένας από αυτούς μένει κοντά στον Μίκη, ο οποίος από την στιγμή που χτυπήθηκε είναι αναίσθητος. Άλλοι προσπαθούν να βρουν κρησφύγετο στα γραφεία ακούγοντας ότι μόλις μπήκαν οι κομμουνιστές πυροβολούσαν. Μερικά παιδιά κατάφεραν να μπουν, αλλά άλλοι έμειναν έξω...

Μη γνωρίζοντας ότι υπάρχει μια στιγμιαία διακοπή του ρεύματος ένας από τους MSI τες, με μια κίνηση απότομη και χωρίς να το θέλει, κλείνει την θωρακισμένη πόρτα ασφαλείας των γραφείων της οργάνωσης, η οποία λειτουργεί με ηλεκτρικό μηχανισμό. Όποιος είναι λοιπόν μέσα στα γραφεία δεν μπορεί πια να βγει και να βοηθήσει τους άλλους που έχουν μείνει έξω. Ενώ μέσα στα γραφεία της οργάνωσης γίνεται τεράστια προσπάθεια να αποκατασταθεί η λειτουργία του ρεύματος, οι κομμουνιστές περνούν εύκολα την γυάλινη πόρτα και την καγκελόπορτα, μη σταματώντας να πυροβολούν. Οι νέοι του MSI, που εν τω μεταξύ έμειναν έξω από τα γραφεία, για να μη παγιδευτούν, επιστρέφουν στην αυλή. Πριν από αυτούς όμως φθάνουν οι επιτιθέμενοι, οι οποίοι έχοντας ακούσει το θόρυβο μιας γκαραζόπορτας που έκλεινε και πιστεύοντας ότι στο εσωτερικό βρίσκονται μερικοί από τους αντιπάλους τους ρίχνουν αρκετούς πυροβολισμούς προς το κεντρικό γκαράζ, που βρήκαν μπροστά τους μόλις μπήκαν και όπου νομίζουν ότι έχουν κρυφτεί οι MSIτες. Το σφάλμα αυτό γλυτώνει χωρίς αμφιβολία την ζωή του νέου που είχε μείνει να φυλάει το σώμα του Μίκη.

Είναι η στιγμή στην οποία εμφανίζονται στην αυλή και οι συναγωνιστές που είχαν μείνει έξω από τα γραφεία. Μεταξύ των επιτιθεμένων υπάρχει μια στιγμιαία αμηχανία... .προφανώς δεν καταλαβαίνουν τον μικρό αριθμό και νομίζουν ότι είναι έτοιμη να βγει η κύρια δύναμη από τους αντιπάλους τους.

Ενώ το μεγαλύτερο μέρος των κομμουνιστών φεύγει προς την εξώπορτα, που μόλις είχαν σπάσει, ένα μέρος αυτών παραμένει στην αυλή, όπου πρώτα πετά μερικές μολότωφ και μετά ανοίγει πυρ, χτυπώντας στα πλευρά ένα νεαρό του FDG, τον Φάμπιο Ρόλλι 18 ετών... Σ’ αυτό το σημείο, ενώ οι νέοι της δεξιάς, προσπαθούν να μεταφέρουν σε ασφαλές μέρος τον τραυματία, οι κομμουνιστές τρέπονται σε φυγή.

Εν τω μεταξύ οι συναγωνιστές που είχαν μείνει μέσα στα γραφεία καταφέρνουν να σπάσουν την πόρτα και κατευθύνονται προς την εξώπορτα που βλέπει την οδό Ottaviano, με πρόθεση να ακολουθήσουν τους επιτιθέμενους, αυτοί όμως είχαν καταφέρει να εξαφανίσουν τα ίχνη τους, αναμεμιγμένοι με το γενικό «όπου φύγει-φύγει» που ακολούθησε τους πυροβολισμούς, κατά την διάρκεια των οποίων, εκτός των άλλων, τραυματίστηκε και ένας περαστικός.

Τα θύματα λοιπόν της δολοφονικής μανίας των κόκκινων είναι τρία. Το πιο σοβαρό είναι χωρίς αμφιβολία ο Μίκης, ο οποίος χάνει αίμα από το κεφάλι και επίσης έχει απώλεια εγκεφαλικής ουσίας. Έχουν περάσει 15 λεπτά από την επίθεση και ακόμη οι δυνάμεις της τάξεως δεν έχουν επέμβει.

Μερικές στιγμές μετά την επίθεση διασχίζει την πλατεία Risorgimento ένας αξιωματικός της τροχαίας ο οποίος βλέποντας να διασχίζουν τον δρόμο δύο άτομα οπλισμένα, αρχίζει να τους καταδιώκει, οι οποίοι τον πυροβολούν. Αυτοί χωρίζουν και ο αστυνομικός ακολουθεί τον ένα, ο οποίος μπαίνει ξαφνικά σε μια εξώπορτα. Ο αστυνομικός, φοβούμενος την ενέδρα, τον περιμένει έξω. Μετά αποφασίζει να μπει στο κτίριο... εκείνη την στιγμή βγαίνει ένα αγόρι, που δεν φορά το πανωφόρι που φορούσε το άτομο που ακολούθησε. Ο αξιωματικός όμως τον αναγνωρίζει και τον συλλαμβάνει. Εκείνη την στιγμή ο άλλος φυγάς επιστρέφει και πυροβολεί προς την κατεύθυνση του αστυνομικού και εξαφανίζεται μετά από λίγο. Ο αστυνομικός καταφέρνει να ζητήσει ενισχύσεις που παραλαμβάνουν τον συλληφθέντα ο οποίος λέγεται Fabrizio Panzieri. Σε μια από τις τσέπες του αδιάβροχου που φορούσε, που ευρέθη στο εσωτερικό της αυλής που είχε μπει, βρέθηκε ένα πιστόλι ακόμη ζεστό...

Εν τω μεταξύ στην πλατεία Risorgimento, περίπου δέκα λεπτά αφού είχε τελειώσει η επίθεση, φθάνουν οι πρώτες βοήθειες. Ενώ ο Μίκης είναι πάντα ξαπλωμένος στο εσωτερικό της αυλής, φθάνει ένα ασθενοφόρο της πυροσβεστικής και μεταφέρει τον νέο στο νοσοκομείο «Santo Spirito». Μετά από πέντε λεπτά αρχίζουν να φθάνουν και τα πρώτα περιπολικά, κάνοντας μια εντυπωσιακή αλλά άχρηστη εμφάνιση, απόλυτα ακατάλληλη για να εντοπίσουν τους υπευθύνους της ενέδρας.

Δυο νεαροί MSIτες πλησιάσθηκαν εκείνη την στιγμή από ένα άτομο που λέει ότι ήταν μάρτυρας όλης της σκηνής ...λέει ότι οι κομμουνιστές με τα όπλα στα χέρια ήταν το λιγότερο πέντε και πέρασαν από μπροστά του κατά την διάρκεια της φυγής τους. Οι νεαροί απομακρύνθηκαν για λίγο για να ειδοποιήσουν τους καραμπινιέρους και όταν γυρίζουν ο μάρτυρας είχε εξαφανισθεί μυστηριωδώς. Δεν θα μαθευτεί τίποτα πια για αυτόν.

Στο νοσοκομείο «Santo Spirito» οι γιατροί καταλαβαίνουν αμέσως την σοβαρότητα της κατάστασης του Μίκη... ο νεαρός Έλληνας είναι σε κώμα... Μετά από πολλές μεταγγίσεις αποφασίζεται η μεταφορά του στο νοσοκομείο «San Camillo» για να χειρουργηθεί άμεσα. Όταν φθάνει το ασθενοφόρο είναι 14:30. Συνεχίζονται οι μεταγγίσεις μη μπορώντας να τον χειρουργήσουν άμεσα λόγω της ακατάσχετης αιμορραγίας. Στις 15:30 οι γιατροί αποφασίζουν να τον χειρουργήσουν σε κάθε περίπτωση. Μετά τις 16:00 αρχίζει η εγχείρηση κατά την διάρκεια της οποίας αφαιρείται ένα βλήμα μεγάλου διαμετρήματος. Η επέμβαση διαρκεί λίγο παραπάνω από δυο ώρες. Στο τέλος της και ενώ οι γιατροί ήταν έτοιμοι να τον ράψουν ο ΜΙΚΗΣ ΠΕΘΑΙΝΕΙ... Ήταν 18 :45΄ ...της 28ης Φεβρουαρίου 1975.

Αργά το βραδύ της επόμενης μέρας, μετά από μια σειρά από μη επιβεβαιωμένες φήμες, μαθαίνεται, από το πρακτορείο ειδήσεων ANSA, ότι το άτομο που πυροβόλησε τον Μάντακα, φονεύοντάς τον, και που ετράπη σε φυγή, είναι ο Αλβάρο Λογιάκονο.

Στις 3 Μαρτίου το MSI ανακοινώνει για το απόγευμα την επικήδειο ακολουθία στην μνήμη του Μίκη. Η περιοχή γύρω από τη εκκλησία ήταν φρουρούμενη από μια μεγάλη δύναμη των δυνάμεων της τάξεως, οι οποίες όμως δεν μπόρεσαν να εμποδίσουν μια σειρά από σοβαρά επεισόδια. Στην εκκλησιά εν τω μεταξύ, σε ένα κλίμα μεγάλης συγκίνησης τελειώνει η κηδεία του Μίκη.

Στις 20:45 της ιδίας μέρας μια είδηση του ANSA επιβεβαιώνει ότι έχουν εκδοθεί δύο διαταγές συλλήψεως για την δολοφονία του Μιχάλη Μάντακα˙ μία εναντίον του Αλβάρο Λογιάκονο και η άλλη εναντίον του Φαμπρίτσιο Παντσιέρι.

Αλλά όπως ξέρουμε, για τους «βρωμοφασίστες», για τους νέους MSIτες που χάνανε την ζωή τους, δεν υπήρχε δικαιοσύνη, η «δημοκρατία» δεν το επέτρεπε... αλλά το να σκοτώνεις τους φασίστες, τότε, δεν ήταν έγκλημα...!!!

Είναι ανώφελο να διηγηθούμε τις βοήθειες, πολιτικές και οικονομικές, που είχαν και δυστυχώς όχι μόνον από τους κομματικούς τους φίλους... ακόμη και ο τότε Γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Ιταλίας, Giacomo Manzini, επισκέφθηκε τον Panzieri στην φυλακή. Ο Panzieri τελικά κατεδικάσθη σε 8 χρόνια φυλάκιση για «ηθική αυτουργία» και γι’ αυτό γνωστοί διανοούμενοι της εποχής όπως οι Vittorio Foa, Aldo Natoli και Antonio Landolfi συνέστησαν επιτροπή για την αποφυλάκισή του και μάλιστα προκλητικά αυτομηνύθηκαν για συμπαράσταση...

Ο Παντσιέρι σήμερα είναι φυγόδικος διότι, χρησιμοποιώντας μια άδεια που πήρε από την φυλακή, εξαφανίστηκε...

Από την στιγμή της δολοφονίας του Μίκη αρχίζει για τον Λογιάκονο μια περίοδος φυγοδικίας, προστατευμένος από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ιταλίας, στο οποίο ο πατέρας του ήταν σημαντικό στέλεχος... Πράγματι καταφέρνει να φύγει εκτός Ιταλίας αλλά για λίγο... Επιστρέφει και με το κωδικό όνομα «Οθέλλος» βρίσκει τον χρόνο να δολοφονήσει 3 δικαστές καθώς και να λάβει μέρος (ως μέλος των Ερυθρών Ταξιαρχιών) στην δολοφονία της συνοδείας του Aldo Moro, Προέδρου, τότε, του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος, κατά την διάρκεια της απαγωγής του από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες και να ξαναφύγει στο εξωτερικό...

Τί αηδία !!

Παρ’ όλα αυτά ο Λογιάκονο δικάσθηκε ερήμην και σε πρώτο βαθμό αθωώθηκε τον Μάρτιο του 1977...!!! Σε δεύτερο βαθμό στις 28 Απριλίου 1980 το δικαστήριο τον καταδικάζει σε 16 χρόνια φυλάκιση αλλά προσφεύγοντας στον Άρειο Πάγο παραμένει ελεύθερος και διαφεύγει πάλι χάρις στην οικογενειακή και πολιτική κάλυψη.

Φεύγει για την Αλγερία και μετά στην Ελβετία όπου και συλλαμβάνεται και μένει 11 χρόνια φυλακή για την δολοφονία του ενός εκ των τριών δικαστών (Tartaglione), αλλά για την δολοφονία του Μίκη, για την οποία καταδικάστηκε σε 16 χρονιά φυλάκισης, δεν κάνει ούτε μια μέρα φυλακή.

Η φυγοδικία αυτού του δολοφόνου τελείωσε (?), επί τέλους, στις 2 Ιουνίου 2000 σε ένα χωριό διακοπών (Isola Rossa) στην Κορσική, όταν συνελήφθη από την Γαλλική αστυνομία. Παρόλα αυτά κατάφερε πάλι να μην εκδοθεί στην Ιταλία και σήμερα ζει κανονικά στην Γαλλία, παρόλο που εκκρεμεί εις βάρος του καταδίκη σε ισόβια από συμμετοχή του σε άλλη μια δολοφονία...

Προς το τέλος της δεκαετίας 70, αρχές 80, μια τοπική οργάνωση του FDG στο Μιλάνο, στην Λεωφόρο Murillo, πηρε το όνομα του ΜΙΧΑΛΗ ΜΑΝΤΑΚΑ...

Αυτή του Μίκη είναι η πολλοστή ατιμώρητη δολοφονία ενός νέου ιδεολόγου συναγωνιστή μας που πίστευε στην ελευθερία και στο κουράγιο και πολεμούσε καθημερινά για να δώσει ουσία στα ιδανικά του.

Η θυσία του, όπως και εκείνη όλων των παιδιών, που όπως κι αυτός έδωσαν την ζωή τους γι’ αυτό που πίστευαν, πρέπει να είναι για εμάς ένα κίνητρο δυνατό ώστε να μην χάνουμε το κουράγιο μας από τις καθημερινές μας δυσκολίες και να συνεχίζουμε την προσπάθεια που αυτοί, πριν από εμάς, ξεκίνησαν να κρατάνε πάντα ψηλά την δάδα της ιδέας, που τα χέρια τους δεν μπορούν πια να σφίξουν αλλά που τώρα καίει υπερήφανη στα δικά μας χέρια...

ΟΠΟΙΟΣ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΑ ΙΔΕΑ ΖΕΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

Ο ΜΙΚΗΣ ΖΕΙ

Σημ. : Η κοπέλα του Μίκη, η Sabrina, έγραψε ένα γράμμα, που δημοσιεύθηκε την επόμενη μέρα της δολοφονίας του, στην εφημερίδα «Secolo d’ Italia»... Από αυτό το γράμμα ενεπνεύσθησαν οι «Amici del Vento» και έγραψαν ένα τραγούδι που λέγεται «Nel suo nome» («Στο όνομά του..»)

Το τραγούδι αυτό ήταν για πολλά χρόνια στα χείλη των συναγωνιστών μας στην Ιταλία... να τα λόγια του....

«Κορίτσι τι περίμενες, μια μέρα όπως τόσες...

Ένα σινεμά, μια πίτσα, να είσαι λίγο μαζί του...

Άντε άνοιξε την πόρτα σου, να μπω να σου μιλήσω...

Ξέρεις, απόψε...στην πλατεία...ήταν πολλοί...και το αγόρι σου είναι νεκρό...

Σκοτώθηκε απόψε...

Είκοσι χρόνια είναι λίγα για να σου ανοίξουν το κεφάλι...

Από το μίσος αυτού που ζηλεύει την Νεολαία μας...

Αυτών που ένα κουρέλι κόκκινο έκαναν σημαία...

Γιατί δεν είχαν το κουράγιο να υπηρετήσουν μια αληθινή...

Η Νεολαία της Ευρώπης απόψε θα κλάψει...

Γι’ αυτόν που πέθανε την άνοιξη για την Πίστη του...

Οι ιδέες φοβίζουν αυτή την κοινωνία...

Αλλά πιο πολύ φοβίζει η Πίστη...

Η Πίστη σε μια πατρίδα, η Πίστη σε μια αγάπη...

Είναι πράγματα πολύ μεγάλα για όποιον δεν έχει πια καρδιά...

Ένα λουλούδι κερασιάς βάλε στα μαλλιά σου...

Βλέποντας σε να περνάς θα σε αναγνωρίσω και...

Ήλιε της Δύσης που δέχεσαι τον φίλο μας...

Γύρνα να φωτίσεις τον αρχαίο μας κόσμο...

Από τους Αιώνιους λόφους επιστρέφουν τ’ άλογα...

Που κουρασμένα φέρνουν τους ήρωες αυτού του κόσμου...

Κορίτσι του φίλου μου, που πέθανε απόψε...

Το λουλούδι στα μαλλιά σου όχι, δεν θα μαραθεί...

Από τον πόνο σου, εμείς θα κάνουμε σημαία...

Στο σκοτάδι της νύχτας μια Φλόγα θα λάμψει...

Θα είναι η δική μας Φλόγα... θα είναι τα δικά σου είκοσι χρόνια.

Η δική μας άνοιξη θα είναι η Ελευθερία...»