Όλοι οι Άντρες πεθαίνουν. Δεν ζουν όμως πραγματικά όλοι..(του Γιώργου Τσιτώνα)

Ο αθλητισμός δεν ήταν τρόπος ζωής στην Αρχαία Ελλάδα, ήταν όλη τους η ζωή.

 Ο Πλάτων έλεγε ότι η σωματική αδυναμία και καχεξία συμβαδίζουν με την δειλία, ενώ το γερό σώμα προσφέρει υγειά, αυτοπεποίθηση και θάρρος στα προβλήματα της ζωής ενώ ο Αριστοτέλης έθεσε τον ορισμό της επιστήμης της φυσικής αγωγής, λέγοντας ότι εξετάζει το είδος της εκγύμνασης που ταιριάζει σε όλους, αφού αποσκοπεί στην γυμναστική εκπαίδευση όλων και όχι μόνον αυτών με φυσικά σωματικά χαρίσματα. Κατά τον Αριστοτέλη ο σκοπός της γυμναστικής είναι παιδαγωγικός και αισθητικός. Μην ξεχνάμε ότι στην αρχαία Αθήνα, υπήρχε η λειτουργία της “γυμνασιαρχίας”. Σε αυτήν οι εύποροι βοηθούσαν οικονομικά το κράτος να συγκεντρώσει χρήματα για την εξάσκηση των αθλητών και την διακόσμηση των αγωνιστικών χώρων.

Σήμερα αν δεν έχει πολυπολιτισμό, θολοκουλτούρα και προοδευτικότητα κάποια κίνηση, δλδ καμία σχέση με Ελλάδα, μόνο εξ ιδίων πόρων μπορεί να χρηματοδοτηθεί…

 Γυμνάζονταν λοιπόν καθημερινά εξασκώντας τέχνες πολέμου, καμιά σχέση με τις σημερινές μας πολεμικές τέχνες βέβαια, σήμερα έχουμε στόχο την νίκη ενώ τότε επεδίωκαν την εξόντωση του αντιπάλου.

   Στο απόλυτο Παγκράτιο ας πούμε επιτρέπονταν τα πάντα εκτός από το να βγάλεις τα μάτια του αντιπάλου διότι έτσι θα στερούσες την πόλη του από έναν πολύτιμο στρατιώτη. Άλλο στη μάχη!!

   Τον Αλκιβιάδη κάποτε πάνω στην προπόνηση, τον καθήλωσε ο αντίπαλος του με μια πολύ επίπονη λαβή, και για να μπορέσει να ξεφύγει τον δάγκωσε!

"Δαγκώνεις σα γυναίκα" του φώναξε ο αντίπαλος του, για να πάρει αμέσως την πληρωμένη απάντηση του Αλκιβιάδη "Δαγκώνω σαν λιοντάρι!"

  

Αγώνες, πέραν των καθιερωμένων όπως οι Ολυμπιακοί, διοργανώνονταν προς τιμήν κάθε σημαντικού γεγονότος, από τον θάνατο ενός ήρωα μέχρι την λήξη μιας εκστρατείας, είναι γλαφυρότατη η περιγραφή των αγώνων που ακολούθησαν τον θάνατο του Πατρόκλου από τον Όμηρο στην Ιλιάδα, ενώ και με την λήξη της πασίγνωστης Καθόδου των Μυρίων του Ξενοφώντος, όταν οι Έλληνες έφτασαν στη Μαύρη Θάλασσα, το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να στήσουν ιερό στους Θεούς με τα λάφυρα και να διοργανώσουν αθλητικούς αγώνες προς τιμήν τους.

   Ο ίδιος ο Ιάσωνας μάλιστα πριν ξεκινήσει την Αργοναυτική Εκστρατεία διοργάνωσε αγώνες ώστε να επιλέξει πλήρωμα τους καλύτερους αθλητές!

   Αρματοδρομίες, τρέξιμο, πάλη, πυγμαχία, παγκράτιο, ρίξιμο λιθαριού και ανύψωση βαρών ήταν κάποια από τα αθλήματα που διαγωνίζονταν, ενώ εδώ θα αναφέρω τον άγνωστο στους πολλούς “λίθο του Βύβωνα”! Στην Αρχαία Ολυμπία ανασκάφηκε ψαμμίτης λίθος βάρους 143,5 κιλών -που μάλιστα φέρει ένα είδος λαβής δλδ ήταν λαξευμένος για να μπορεί να ανυψωθεί- που χρονολογείται στον 6ο π.χ. αιώνα με εγχάρακτη επιγραφή γραμμένη κατά το βουστροφηδόν σύστημα που αναφέρει: “Ο αθλητής Βύβων με ανύψωσε με το ένα χέρι πάνω από το κεφάλι του”.

   Σκεφτείτε.. αν μπορούσαν να σηκώσουν μια πέτρα 140 κιλών με το ένα χέρι ψηλά, πόσο ακριβείς είναι οι περιγραφές μαχών στην Ιλιάδα όταν κάποιος σήκωνε ένα λιθάρι και σκότωνε τον αρματωμένο αντίπαλό του, λιθάρια των 50 κιλών θα τα είχαν για παιχνίδι!!

  

Ποιος όμως ήταν ο απώτερος σκοπός μιας τόσο επίπονης εκγύμνασης ολόκληρη τη ζωή τους? Σε τι αποσκοπούσε πραγματικά? Στην Δόξα και την Τιμή στο πεδίο της μάχης ασφαλώς!  Όντας πιο δυνατοί και γρήγοροι σε μια πολεμική αναμέτρηση είχαν το πλεονέκτημα σε σχέση με τον αντίπαλο, κυνηγούσαν πάντα τους καλύτερους να αναμετρηθούν και να αποκτήσουν έτσι την πολυπόθητη υστεροφημία ή έναν ένδοξο θάνατο! Όσο και να μας ξενίζει αυτό σήμερα στην εποχή της μαλθακότητας και του ωχαδερφισμού, κάποτε ο Ελληνικός τρόπος ζωής ήταν ο Ηρωικός τρόπος ζωής, στόχος ήταν πάντα η Υστεροφημία, προετοιμάζονταν από παιδιά για έναν ένδοξο θάνατο, “ζηλεύοντας” μάλιστα τα επιτεύγματα των προγόνων τους, και ανυπομονούσαν να τους ξεπεράσουν! Αυτοί και αν ήταν στόχοι ζωής!!!

   Κλείνοντας θα αναφέρω 3 ενδεικτικά παραδείγματα, μιας και το θέμα που επέλεξα σήμερα δεν καλύπτεται ούτε από ολόκληρο βιβλίο..

  Το 490 ο Θεμιστοκλής πήρε μέρος στη μάχη του Μαραθώνα και εντυπωσιάστηκε βαθιά από τη νίκη του Μιλτιάδη κατά των Περσών, τόσο ώστε έχει καταστεί παροιμιώδης η φράση του, “ουκ εά με καθεύδειν το του Μιλτιάδου τρόπαιον” δλδ “Δεν με αφήνει να ησυχάσω η δόξα του Μιλτιάδη”!!

  Ο νεαρός ακόμα Αλέξανδρος παραπονιόταν συχνά στους φίλους του ότι ο πατέρας του Φίλιππος ο Β’ δεν θα αφήσει τίποτα για να κατακτήσει ο ίδιος!!!

   Τελευταίο και καλύτερο άφησα τον αρχηγό των 700 Θεσπιέων Δημόφιλο, ο οποίος αρνήθηκε να εγκαταλείψει την θέση του λέγοντας υπερήφανα στον Βασιλιά των Σπαρτιατών: “Δεν θα σε αφήσω Λεωνίδα να πάρεις μόνος σου την Δόξα των Θερμοπυλών”!!!

Γιώργος Τσιτώνας 

για τον Κοινό Παρονομαστή