Το πρώτο βήμα προς την πολιτική μας ελευθερία είναι ο πατριωτισμός.

Γράφει ο Δημήτρης Γκίκας

Ψευδεπίγραφες ταμπέλες και διαχωρισμοί συνιστούν θεμελιώδες τέχνασμα σύγχυσης του πολίτη και σκόπιμης παραπληροφόρησής του.
Ο πρώτος διαχωρισμός είναι ο μικροπολιτικός "δεξιοί - αριστεροί". Βασισμένος, υποτίθεται, σε ιδεολογικές διαφοροποιήσεις, συνιστά πρωτεύοντα διχαστικό παράγοντα των πολιτών μιας χώρας. Έτσι, οποιαδήποτε μορφή άμυνας έναντι εξωτερικών εχθρών, είτε ατονεί στο σύνολό της, είτε δεν διαθέτει χαρακτηριστικά παλλαϊκής και συμπαγούς συμμετοχής, είτε δημιουργεί εμφύλιες συγκρούσεις μεσούσης της προσπάθειας άμυνας (το είδαμε αυτό και στην Ελληνική Επανάσταση και στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο).
Ο δεύτερος διαχωρισμός, πολυσύνθετος και πολύπλοκος, είναι αυτός μεταξύ του διεθνισμού και του τοπικισμού. Ο διεθνισμός εδράζεται στο, υποτίθεται γενικώς αποδεκτό, "αίτημα" περί παγκόσμιας κοινότητας και εκφράζεται με την οικονομική παγκοσμιοποίηση του νεοφιλελευθερισμού ή τον "αριστερού τύπου" διεθνισμό των λαών/τάξεων.

 Ο τοπικισμός συνιστά πολιτικό, εθνικό ή αμιγώς θρησκευτικό αίτημα διαφοροποίησης έναντι των άλλων. Είναι χαρακτηριστικό ότι, παρά τις υποτιθέμενες "συγκρούσεις" που διεξάγονται στα πλαίσια του μικροπολιτικού διαχωρισμού "αριστερά - δεξιά", στον δεύτερο διαχωρισμό βρίσκουν "χώρο" συνεργασίας και συμμαχιών, καθώς οι φιλελεύθεροι - δεξιοί και οι διεθνιστές - αριστεροί "μοιράζονται" κοινούς στόχους και κοινούς εχθρούς, δείχνοντας, έτσι, πόσο ψευδής είναι ο διαχωρισμός "δεξιός - αριστερός". 

Η σύγχρονη εποχή της παγκόσμιας επικοινωνίας ανέδειξε κι έναν τρίτο πόλο διαχωρισμού: αυτόν μεταξύ της πολιτικής και της οικονομικής κυριαρχίας. Η πρώτη ασκείται - εξ ορισμού - για το καλό των ίδιων των πολιτών. Η δεύτερη θεωρεί τους ανθρώπους αναλώσιμα αγαθά, οικονομικά μετρήσιμους δείκτες και αναζητά μονάχα το κέρδος - κι αυτό για μια μικρή ομάδα ανθρώπων. Οι οικονομικά κυρίαρχοι δεν θέλουν κράτη, ούτε ανθρώπους - πολίτες. Επιθυμούν πληθυσμιακά ανομοιογενείς εργάτες για τις οικονομικές τους δραστηριότητες, παγκόσμιο εργατικό δυναμικό με περιορισμένες ή καθόλου πολιτικές ανησυχίες. Σ' αυτόν τον διαχωριστικό πόλο δίνονται πλέον οι μεγαλύτερες "μάχες" και συγκρούσεις σήμερα. Είναι, δε ζήτημα αν υπάρχουν (κι αν υπάρχουν θα είναι πια ελάχιστοι) πραγματικοί και συνειδητοποιημένοι πολιτικοί στα μεγάλα - τουλάχιστον - κράτη που να μην έχουν διαφθαρεί από τους ασκούντες οικονομική εξουσία. 

Αν υπάρχει κάποια λύση, η οποία να εξυψώνει την πολιτική (αυτήν την ανώτερη πολιτισμική κατάκτηση του ανθρώπου που οι Αρχαίοι Έλληνες έκαναν έμβλημα ζωής) έναντι της οικονομικής κυριαρχίας, αυτή βασίζεται στον πραγματικό, ζωντανό και συνειδητοποιημένο πατριωτισμό των ανθρώπων που ασκούν την πολιτική εξουσία. Τον πατριωτισμό που δεν βασίζεται σε βλακώδεις και φανατικούς τοπικισμούς, αλλά στη συνειδητοποίηση της ανάγκης επανατοποθέτησης της πολιτικής στην ανώτερη σφαίρα δραστηριότητας του Ανθρώπου παγκοσμίως. Τον πατριωτισμό που θα αντισταθεί σε κάθε μορφή οικονομικής επιβουλής - με το πρόσχημα μιας οικονομικής ανάπτυξης που ποτέ δεν έρχεται - των ανθρώπων - πολιτών που συνιστούν μια συγκεκριμένη οντότητα. Αυτή η οντότητα, πείτε την "πατρίδα", είναι η πρώτη γραμμή άμυνας απέναντι στην οικονομική υποδούλωση του Ανθρώπου. Αυτή είναι που επιδιώκει την εξασφάλιση της πολιτικής ελευθερίας. 

Το πρώτο βήμα προς την ελευθερία της σκέψης μας είναι η απαλλαγή από την παραπληροφόρηση και τη σύγχυση που επιδιώκουν όλοι όσοι μας ωθούν στο διχασμό και τη διχόνοια. Το πρώτο βήμα προς την πολιτική μας ελευθερία είναι ο πατριωτισμός. Όλα τα άλλα έπονται...