Κύμβαλα αλαλάζοvτα (του Ευθύμιου Πέτρου)

Το θέμα που έχει εγερθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες με τα αγάλματα στρατηγών του εμφυλίου πολέμου, δεικνύει την χρεωκοπία της «πολιτικής ορθότητος» αλλά και το πώς μπορεί τα μέσα μαζικής ενημερώσεως ανά τον κόσμο, να λειτουργούν σε λογική «σπασμένου τηλεφώνου» διαστρέφοντας πλήρως τα αίτια των γεγονότων, αλλά κυρίως παραβλέποντας ιστορικές αλήθειες. Επιπροσθέτως ανιστόρητοι σύγχρονοι αναλυτές ερμηνεύουν γεγονότα παρελθόντων αιώνων, απομονώνοντάς τα από τις κοινωνικές και άλλες συνθήκες που επικρατούσαν τότε. Έτσι, ως κύμβαλα αλαλάζοντα, αισθάνονται ότι έχουν την άνεση να εκτοξεύουν διάφορα δήθεν συμπεράσματα, που στην πραγματικότητα είναι φθηνή συνθηματολογία.

Αυτή ακριβώς είναι η περίπτωσις του αγάλματος του στρατηγού Ρόμπερτ Λη, το οποίοι κάποιοι -εξ ίσου ανιστόρητοι- δημοτικοί σύμβουλοι της Σάρλοτσβιλ, θέλησαν να απομακρύνουν από το πάρκο, το οποίο φέρει το όνομά του. Σημειωτέον ότι το άγαλμα ανηγέρθη δύο δεκαετίες μετά τον εμφύλιο και ήταν ένα από τις δεκάδες μνημεία προς τιμήν των Νοτίων με τα οποία εσφραγίσθη η συμφιλίωσις των αμερικανικών Πολιτειών.

Ο στρατηγός Λη, κατά τους συγχρόνους ανιστορήτους ήταν ένας στρατηγός «που υποστήριζε την δουλεία». Και δικαιολογούνται βεβαίως να μην γνωρίζουν ότι ο Ρόμπερτ Λη εθαυμάσθη και από τους αντιπάλους του ως στρατηγικό μυαλό. Δικαιολογούνται να μην γνωρίζουν ότι ο Ρόμπερτ Λη μετά τον πόλεμο ενετάχθη στο νέο γενικό επιτελείο του ενιαίου αμερικανικού στρατού και κατά τούτο ενεσάρκωσε την εθνική συμφιλίωση στις ΗΠΑ. Αν όμως θέλουν να ομιλούν για ζητήματα δουλείας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι ο Λη απελευθέρωσε τους δούλους που περιήλθαν στην κατοχή του εκ προικός και, μάλιστα φροντίζοντας για την αξιοπρεπή διαβίωσή τους ως ελευθέρων πολιτών. Και τούτο σε αντίθεση προς την πρακτική διαφόρων πολεμίων της δουλείας εκείνης της εποχής, οι οποίοι ηρκούντο να «πετάνε στον δρόμο» τους απελεύθερους μαύρους για να πανηγυρίσουν την δυστυχία τους.

Οι ευθύνες

Φυσικά το ζήτημα της δουλείας ήταν ένας μόνον από τους λόγους του εμφυλίου, για να μην πούμε ότι ήταν απλώς προσχηματικός, για να καλύψει την σύγκρουση δύο κόσμων που ανεπτύσσοντο παραλλήλως αλλά ως συστήματα δύο ταχυτήτων. Δεν είναι της παρούσης να μπούμε σε αυτές τις λεπτομέρειες οπότε θα επανέλθουμε στα γεγονότα.
Για λόγους που μπορεί να αναζητηθούν μόνον στις ρίζες διχαστικών πολιτικών, κάποιοι απεφάσισαν ότι μετά 150 χρόνια ενιαίας πορείας τα πάθη έπρεπε και πάλι να οξυνθούν. Η δράσις γεννά αντίδραση. Οι εκδηλώσεις μίσους προς τους εκπροσώπους και τα ιδανικά της Συνομοσπονδίας του αμερικανικού Νότου, μοιραίως προεκάλεσαν την αντίδραση πολλών κοινωνικών στρωμάτων, αλλά και έδωσαν την ευκαιρία σε ακραίες οργανώσεις όπως η Κου Κλουξ Κλαν να βγουν από την αφάνεια. Είχε λοιπόν απόλυτο δίκιο ο Ντόναλντ Τραμπ όταν κατελόγισε ευθύνες προς όλες τις πλευρές. Η δε αντίδρασις των μέσων ενημερώσεως που τον εχλεύασαν για αυτό, δεικνύει μάλλον ύποπτα ελατήρια. Εχλευάσθη ακόμη και ο στενός συνεργάτης του Τραμπ Στήβεν Μπάνον, ο οποίος κατεδίκασε τις ακροδέξιες πρακτικές. Αιτία της χλεύης, ότι τα ΜΜΕ τον εχαρακτήριζαν ακροδεξιό και απορούσαν πώς επικρίνει τις ακροδεξιές πρακτικές. Τελικώς μάλλον θα έπρεπε να χλευάζονται τα συγκεκριμένα ΜΜΕ για αυτήν την προσέγγισή τους.

Ο Ρόμπερτ Λη και ο Στόνγουωλ Τζάκσον, στον ανδριάντα του οποίου επιφυλάσσεται ανάλογος τύχη ήσαν προσωπικότητες που έλαμψαν στην εποχή τους. Και σωστά ο Τραμπ τους παρομοίασε προς τους Πατέρες του Αμερικανικού Έθνους Τζωρτζ Ουάσιγκτων και Τόμας Τζέφερσον. Επεκρίθη και για αυτό. Από ανθρώπους που αδυνατούν να αντιληφθούν έννοιες όπως «ιδανικά» και «αξίες». Από ανθρώπους που τα πτυχία τα οποία ενδεχομένως έχουν ουδόλως εβελτίωσαν τον χαρακτήρα και τον ανθρωπισμό τους. Απεναντίας, ο τρόπος με τον οποίο δήθεν υποστηρίζουν δικαιώματα αποτελεί προσβολή και προς την έννοια του ανθρωπισμού.

Ευθύμιος Πέτρου

το άρθρο του δημοσιογράφου Ευθύμιου Πέτρου δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΕΣΤΙΑ του Σαββάτου