Η Κοινωνία έχει τους πολιτικούς που της αξίζουν.

Γράφει ο Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου

Κάθε οργανωμένη κοινωνία, ανθρώπων, δομείται με βάση ένα Κώδικα Αξιών. Αξιών που είναι υπαρκτές στο DNA των μελών της και που -αενάως- ιεραρχούνται και κατατάσσονται, με βάση μια σειρά παραμετρικών μεταβολών.

Κάθε Αξία καταλαμβάνει μια θέση στην πυραμίδα δόμησης της κοινωνίας ανάλογα με την Τιμή που της αποδίδεται (στην συγκεκριμένη περίοδο και από τον συγκεκριμένο άνθρωπο). Όσο περισσότεροι, και όσο περισσότερο, τιμούν την συγκεκριμένη Αξία τόσο πιο ψηλά ανέρχεται στην κλίμακα, καταλαμβάνοντας μια ανώτερη θέση επιρροής. Μια θέση που, όμως, δεν παραμένει σταθερή αλλά που ανεβαίνει ή κατεβαίνει ανάλογα με την παραμετρική οπτική που την βλέπουμε. (Χρόνος, ηλικία, φύλλο, επάγγελμα, μόρφωση κλπ).

Ποια, όμως, είναι η παράμετρος που μας κάνει να αλλάζουμε άποψη και η αλλαγή αυτή να έχει τόσο μεγάλη επίδραση στην κλίμακα των αξιών μας και κατ’ επέκταση στην μεταβολή των προτύπων της κοινωνία μας;

Είναι το ένστικτο που, στην στιγμιαία του επίδραση, το αντιλαμβανόμαστε σαν ΕΠΙΘΥΜΙΑ.

Η κυριαρχία της επιθυμίας επί του ανθρώπου είναι σχεδόν απόλυτη, αν αυτός δεν έχει την κατάλληλη παιδεία χειραγώγησης των ενστίκτων επ’ ωφελεία ενός ανώτερου σκοπού. Αν, πάλι, η χειραγώγηση αποσκοπεί στην επιβολή ωφελιμιστικών στόχων μεμονωμένων ατόμων ή συμφερόντων, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις και οι συνθήκες παρακμής ενός συστήματος. Τότε, η ηγούμενη μειοψηφία, -φύλακες- του κρατούντος αξιακού συστήματος, χάνει τον έλεγχο του πλήθους και μια νέα ηγούμενη μειοψηφία προβάλλει εκπροσωπώντας το νέο διαμορφούμενο σύστημα αξιών. Για την ακρίβεια, τη νέα ιεράρχηση των αξιών που ανακατατάσσονται -με βάση την απόδοση Τιμής- δηλαδή της επιθυμίας που επικράτησε.

Σύμφωνα με τον Λε Μπον, όταν οι επιθυμούντες να κατέχουν θέσεις ισχύος και να ασκούν εξουσία είναι περισσότεροι από όσους μπορεί να ικανοποιήσει το δομημένο σύστημα εξουσίας, ένα τμήμα από αυτούς ξεκινούν και προτείνουν μια άλλη δομή με διαφορετική διαβάθμιση της Τιμής των αξιών, αναζητώντας οπαδούς. Η έμφυτη επιθυμία αλλαγών και η παρακμή των μηχανισμών του κρατούντος συστήματος, νομοτελειακά  επιφέρει την σταδιακή ενδυνάμωση του ανταγωνιστικού συστήματος αξιών και δημιουργεί «ένα πλειοψηφικό ρεύμα στην κοινωνία».  Παρασύρει και κατακρημνίζει την υπάρχουσα πυραμίδα αξιών την οποία και αντικαθιστά με μία άλλη όπου, λόγω διαφορετικής απόδοσης Τιμών, αλλάζει και η ιεράρχηση. Έτσι, δημιουργείται ένα νέο μοντέλο κοινωνίας και πολιτείας, μια νέα πραγματικότητα.

Αυτό εξηγεί πως, οι απατεώνες μετατρέπονται σε «έξυπνους» και οι τίμιοι σε «μα@άκες». Οι δουλευτάδες σε «κορόϊδα» και οι λουφατζήδες σε «μάγκες». Οι ανήθικοι σε «επιτυχημένους» και οι ηθικοί σε «περιθωριακούς». Εξηγεί ακόμη το πώς, τα ξεπουλητάρια των εθνικών συμφερόντων μετατρέπονται σε πολιτικούς μεταρρυθμιστές και οι υπερασπιστές των γεωπολιτικών και γεωστρατηγικών μας συμφερόντων σε «γραφικούς ξεπερασμένους». Και για να μην μακρηγορώ,  εξηγεί το πώς οι εθνοαποδομητές αναγορεύονται σε «προοδευτικούς» και όσοι τιμούν την ιστορία …γίνονται «πολιτικά απόβλητοι».

Ο Λαός μας, όλη αυτή την διαδικασία την καταγράφει σε μία φράση: «Η Κοινωνία έχει τους πολιτικούς που της αξίζουν». Και το καταγράφει σωστά. Γιατί δεν μιλά για Ηγέτες, μιλά για πολιτικούς που σταδιοδρομούν μέσα από τα κόμματα, ανέρχονται μέσα από τις κοινοβουλευτικές διαδικασίας και καθιερώνονται από τα μεγαλοσυμφέροντα που τους στηρίζουν.