Τίτλοι τέλους για το παλιό, τίτλοι αρχής για το καινούργιο

γράφει ο Δημήτρης Γκίκας*
Είναι εξοργιστικό να βλέπεις ανθρώπους που αυτοπροσδιορίζονται "δημοκράτες" - και μάλιστα με περισσή έπαρση - να "ενοχλούνται" από το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης. Η ανίκητη ιδεοληψία ξεπερνά ακόμα και τα πιο ευαίσθητα "δημοκρατικά" τους αισθήματα.
Είναι επίσης τραγικό να ακούγονται απαξιωτικές εκφράσεις όχι μόνο για το συλλαλητήριο αλλά και για τους συμμετέχοντες σ' αυτό: γραφικοί, τρελοί, αλλοπαρμένοι, αισθητικά περιθωριακοί κλπ. Δεν ξέρω αν η συμμετοχή σ' ένα συλλαλητήριο τέτοιου τύπου συνοδεύεται από συγκεκριμένες ενδυματολογικές ή άλλες αισθητικές επιλογές.

Προσωπικά, όμως προτιμώ τη γιαγιούλα που φοράει ένα απλό σκούρο φόρεμα και τον τύπο που έχει ζωγραφίσει μια ελληνική σημαία στο πρόσωπο, παρά τους "ευϋπόληπτους" με γραβάτα ή χωρίς και με "political correct" ¨ή λαϊκίζουσα ενδυμασία. Η απύθμενη μωρία ανθρώπων που στερούνται ουσίας και παραμένουν μόνο στον κενό τύπο.

Είναι λυπηρό να βλέπεις "ηγέτες" της εγχώριας πολιτικής σκηνής να εγκαλούν τέτοιες λαϊκές, γνήσια πατριωτικές, γνήσια δημοκρατικές, συγκεντρώσεις, ενώ οι ίδιοι απουσίαζαν, δήθεν, για να μην καπελώσουν ή γιατί δεν συμφωνούσαν. Πολιτικοί νενέκοι, άνθρωποι που κινούνται στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής (ένα περιθώριο χλιδάτης ζωής που δεν την έχει αγγίξει η κρίση), που διαθέτουν συμπεριφορά πεφωτισμένης δεσποτείας και ολιγαρχική πολιτική στάση - το λιγότερο. Δίχως πολιτικό ανάστημα, αλλά με αφ' υψηλού βλέμμα. Μου θυμίζει τους Ράλληδες και τους Γουνάρηδες της αρχής του 20ου αιώνα, όταν αποφάσισαν να αποχωρήσουν από τις εκλογές, διαμηνύοντας ότι δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική ζωή δίχως αυτούς τους... γίγαντες της πολιτικής - για να προσπεραστούν από τις εξελίξεις, όταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος, χάρη σε μία άλλη συγκέντρωση της εποχής τότε που κατέληξε να γίνει ολόκληρο κίνημα, παρέλαβε στα χέρια του την εξουσία, παραγκωνίζοντας τα μέχρι πρότινος "ιερά πολιτικά τέρατα".

Είναι απίστευτα γελοία η στάση των περισσότερων "έγκυρων" και μεγαλοσχημόνων δημοσιογράφων της χώρας και των Μέσων που εκπροσωπούν, όπου δεν έκαναν ούτε μια αναφορά στο συλλαλητήριο, όταν σε άλλες περιπτώσεις βγάζουν έκτακτα δελτία ακόμα και για το πότε... γέννησε κουταβάκια ο σκύλος του τάδε ηθοποιού και, γενικά, νοιάζονται για τα πεπραγμένα όλων των παρακατιανών, χαμηλής υποστάθμης celebrities (αλήθεια, που ήσαν κάτι τέτοιοι πολυδιαφημιζόμενοι σήμερα;). Η Δημοσιογραφία που υπηρετεί την κυβέρνηση και, γενικότερα, ένα παραπαίον πολιτικό σύστημα, δεν είναι δημοσιογραφία. Είναι πληρωμένο marketing και καταντά προπαγάνδα γκεμπελικού χαρακτήρα. 

Προφανώς κι ένα συλλαλητήριο δεν μπορεί να καθορίσει την εξωτερική πολιτική της χώρας, θα έπρεπε όμως να αποτελέσει έναυσμα για προβληματισμό ως προς τον τρόπο που χτίζεται αυτή η πολιτική. Στην πραγματική δημοκρατία, οι Αρχαίοι Αθηναίοι αποφάσιζαν ακόμα και για το πόσους τόνους σιτάρι θα αγόραζε η πόλη. Μια τέτοια παλλαϊκή συγκέντρωση δεν έχει λόγο; Τότε, δεν μπορούμε να μιλάμε για δημοκρατία σ' αυτή τη χώρα.

Προφανώς και το πολιτικό σκηνικό δεν αλλάζει από τέτοιες συγκεντρώσεις, ακριβώς επειδή η ευθιξία, η πραγματική δημοκρατική συνείδηση και το πολιτικό θάρρος ελλείπουν από τους "ταγούς" μας. Ελπίζω, μόνο να δημιουργήσει ένα ρεύμα. Μια κίνηση, από την οποία θα ξεφυτρώσουν εκείνοι οι ηγέτες που ακόμα δεν έχουν απογαλακτίσει και θα γεννηθούν εκείνοι οι γενναίοι και σοφοί για να αντικαταστήσουν εκείνους που έσβησαν από τα χρόνια...

*Ο Δημήτρης Γκίκας είναι Διδάκτωρ Πολιτικής και Αισθητικής Φιλοσοφίας