ΠΕΡΙ «ΑΡΕΙΑΣ» ΦΥΛΗΣ... (και όχι «Αρίας»)

Καμιά φορά αισθάνεσαι  ότι είσαι μόνος, ότι αυτά που πιστεύεις  και αγωνίζεσαι  μπορεί και να μην ενδιαφέρουν τους νεοέλληνες  και ξαφνικά κάποιος  γεννημένος σε αυτόν τον άγιο τόπο, σου δίνει κουράγιο και δύναμη να συνεχίσεις με ακόμα μεγαλύτερο πίστα  Ένας από αυτούς είναι και ο Παναγιώτης Τέρπανδρου Ζαχαρίου  

Όποιος νομίζει πως πρόκειται περί ψηλών, ξανθών, Γερμανών με
γαλάζια μάτια γελιέται. Ευσεβείς πόθοι μερικών επαρμένων του περασμένου αιώνος.
Ούτε γίνεται λόγος για κάποια γενετική υπεροχή μίας φυλής ή ενός λαού έναντι
άλλων... υποδεέστερων. Πρόκειται, όμως, για το μόνο ανθρωπολογικό είδος που θα
μπορούσε να σώσει την οικονομική κατάσταση όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και

σε
κάθε χώρα του πλανήτη, γενικότερα.

Αν και τα λεξικά κάνουν λόγο για 'Ινδοευρωπαϊκές' αοριστίες
ως προς την προέλευση και ετυμολογία του λήμματος "Άρειος/Άριος," η
Ελληνική γλώσσα είναι η μόνη που ξεκαθαρίζει ότι «Άρειος» είναι αυτός που
ασχολείται με την γη του και αντλείει δύναμη από τον τόπο του. Το πρόθεμα αρ-
είναι διάσπαρτο σε πολλές λέξεις που σχετίζονται με την μητέρα «Γη», όπως
δηλώνει και η πρώτο-ελληνική λέξη «άρουρα» - «καλλιεργήσιμη γη», από το αρ 'γη'
και το 'ουρ' (πρόθεμα του ουρανού, του οποίου νερό την καθιστά γόνιμη). Διόλου
τυχαίως, λοιπόν, αρουραίος ονομάζεται ο μυς που τρυπώνει στην «άρουρα» σε
αντίθεση με τον «ποντικό» (τον «θαλασσινό», δηλαδή) που τρύπωνε στα καράβια και
ταξίδευε στον 'πόντο' (θάλασσα). Με άροτρο οργώνει την γη ο γεωργός, και μετά
τον κάματο αράζει (κάθεται επί της γης). Όποιος έχει γη είναι 'άρχων' (ο 'αρ'
έχων), καθώς μόνο όσοι είχαν γη θεωρούντο 'άρχοντες'. «Άριστος» μπορεί να είναι
μόνο αυτός που ορθώς 'ίσταται' επί της γης και «άρση» μπορεί να επιτευχθεί
μόνον όταν κάποιος πατάει γερά επάνω της. Ωστόσο, ό, τι 'μονιάζει' με την γη
επιφέρει αρμονία, ενώ "πάτημα γερό" στα επιχειρήματά του πρέπει να
έχει κάποιος ώστε με «άρα» να συμπεράνει.

Το χρυσό πρόθεμα 'αρ' ενυπάρχει στο αρχαίο ρήμα αραρίσκω
(συνδέω, συναρμολογώ, κατασκευάζω, εξοπλίζω) εκ του οποίου παράγεται σωρεία
λέξεων, όπως αριθμός, άρμα, αρετή κλπ, επειδή η όποια σύνθεση, είτε αρμολόγημα,
προκύπτει από την ύλη (ύλη=δάσος, εξ ύλης = ξύλο) της άρουρας, και ενάρετοι
είναι όσοι εναρμονίζονται με την γήινή τους υπόσταση. Και επειδή μόνο η
τελεσφόρος Γαία παρέχει συνθήκες για ζωή, δυνατά, αρτιμελή παιδιά γεννάει - και
μόνο ό, τι είναι άρτιο καλά κρατάει...

Υπάρχουν πολλά ακόμη παράγωγα που αντλούν την αρχική τους
σημασιολογία από το αρ, αλλά στις μέρες μας πρέπει να επικεντρωθούμε στο σοφό
δίδαγμα που μας κομίζει η λέξη "Άρειος": δηλαδή, ότι δεν γίνεσαι
δυνατός (Άρειος) ως άνθρωπος ή ως λαός εάν δεν ασχολείσαι ενεργά με την δική
σου γη - τον δικό σου τόπο. Αυτό ακριβώς απηχεί και το αρχαίο ρήμα «αρείω» που
σημαίνει «δυναμώνω» και απαντάται στον όρκο του Αθηναίου οπλίτη σε μία εποχή
που έλαμψε ακριβώς επειδή οι λέξεις τότε κόμιζαν την αλήθεια:

«Την πατρίδα ουκ ελάσσω παραδώσω. Πλείω δε και αρείω όσης αν
παραδέξομαι». Δηλαδή: «Την πατρίδα φτωχότερη δεν θα την παραδώσω. Θα την
μεγαλώνω και θα την δυναμώνω (αρείω) περισσότερο από ό,τι την παρέλαβα.»

Άρα, λοιπόν, όταν καλλιεργείς τον τόπο σου, αντλείς δύναμη
και έμπνευση από την δική σου γη - τον δικό σου οίκο. Αυτό σε καθιστά
Άρειο/δυνατό και ευδοκιμούν τα πάντα του «οίκου» σου επειδή τον
εν-οικο-κυρεύεις και δια της νομής τον «νέμεσαι» με τους δικούς σου ανθρώπους
με το νόμισμα και τους νόμους του τόπου σου. Εξ ου και ο όρος
"οικο-νομία". Εν αντιθέσει, όσοι έπαψαν να πατούν στην γη τους βρήκαν
την καταστροφή διά της «έπαρσης». Η λέξη "έπαρση" (επί + άρση)
δηλώνει την κατάσταση αιώρησης τινός πάνω από ή μακριά από την γη του. Όπως ό,
τι αιωρείται , είναι καταδικασμένο κάποια στιγμή να πέσει, έτσι και όλες οι
επίδοξες αυτοκρατορίες πάντοτε κατέρρεαν συνεπεία της έπαρσης των υπερφύαλων
που τις δημιουργούσαν, επειδή ακριβώς ενήργησαν σε ξένα εδάφη.

Όμως, αν και εμείς οι Έλληνες δεν είχαμε επεκτατικές
βλέψεις, η δική μας ξενομανιακή «έπαρση» αποδείχτηκε από τις καταστροφικότερες:
Όπως το παιδάκι που δεν έχει εισιτήριο να μπει σε έναν θερινό κινηματογράφο
σκαρφαλώνει τον φράχτη για να δει την ταινία, αλλά αντί τούτου πέφτει και σπάει
το πόδι του, έτσι κι εμείς αδέξια σκαρφαλώσαμε για να μακαρίσουμε ξένους
τρόπους ζωής που καμία σχέση είχαν με την δική μας πραγματικότητα. Έχοντας
ξεριζωθεί από τα χωριά μας, αποποιούμενοι την ταυτότητά μας, πιθηκίζαμε ό, τι βλέπαμε
στην οθόνη. Για τέσσερις δεκαετίες αιωρούμασταν στον φράκτη επαρμένοι,
ταλαντεύοντας τα πόδια χωρίς να πατάμε στην γη μας και ατροφήσαμε, πάθαμε
οστεοπόρωση. Όταν τελικά πέσαμε πάνω της, τσακιστήκαμε!

Πως αλλιώς; Όταν δεν νέμεις τον τόπο σου, τον πολιτισμό σου,
την γλώσσα σου, χάνεις το κύρος σου. Παύεις να είσαι ο κύριος του οίκου σου.
Πλέον δεν είσαι εν-οικο-κύρης. Και ως ά-κυρος δεν έχεις τιμή. Την χαμένη σου
τιμή ωρά η τιμωρός θεά Νέμεσις και σε τιμωρά απο-νέμοντας το αντί-τιμον της
τιμωρίας. Μην απορούμε λοιπόν γιατί χάνουμε την γη μας στις ξένες τράπεζες,
γιατί χάνουμε την διαφορετικότητά μας καθοδηγούμενοι να αγκαλιάσουμε την
επιβεβλημένη διαφορετικότητα εισβολέων. Μην αναρωτιόμαστε γιατί χάνουμε το
δικαίωμα στο γένος μας, επιτρέποντας την απόδοση ιθαγένειας (αντί υπηκοότητος)
σε μη ιθαγενείς (ιθύς [απευθείας] + γένος [καταγωγή εξ αίματος]), εκτοξεύοντας
μίσος σε όποιον επικαλλείται την πατρογονική του Ελληνικότητα. Μην απορούμε
γιατί νέμονται μη συμβατικοί με τον Ελληνικό τρόπο ζωής πληθυσμοί κατόπιν
προσκλήσεως και "αντιρατσιστικών νόμων" στις πόλεις μας, στα σχολεία
των παιδιών μας, όπου το κύριο μάθημα που εντεταλμένως διδάσκεται είναι ο
"αντιρατσισμός" και η αγάπη για το διαφορετικό αντί για την αγάπη για
την δική μας διαφορετικότητα. Και όλα αυτά, επειδή πλέον ξένοι γεωργοί σπέρνουν
σε σχολεία και γειτονιές τους "σπόρους/ψηφοφόρους" που θα στηρίξουν
την δική τους εξουσία στο ακαλλιέργητό μας έδαφος.

Σαν τον Οιδήποδα, που πολύ αργά έμαθε για το έγκλημα που εν
αγνοία του είχε διαπράξει και έβγαλε τα μάτια του, εμείς βγάζουμε τα δικά μας
και των παιδιών μας!

Τι μπορούμε να κάνουμε; Μαζέυουμε ό, τι κομμάτια έχουν
απομείνει και επανασυναρμολογούμε το σπίτι μας καθοδηγούμενοι από την μνήμη και
διδαχή των Ελληνικών λέξεων, όσο έχουμε ακόμη την δική μας γλώσσα - την γλώσσα
που τώρα και 40 χρόνια μεθοδικά αλλοιώνουν οι εκ των έσω αλλότριες δυνάμεις
εξουσιάζουσες τον λαόν μας αφαιρώντας τα έτυμα (τις αλήθειες) των λέξεων από
την παιδεία, υπεραπλουστεύοντας την ορθογραφία και συνάμα την κριτική σκέψη η οποία
μπορεί να προκύψει από το υπερόπλο που λέγεται Ελληνική γλώσσα.

Πρώτο μας μέλημα; Να επαναγειώσουμε τα νιάτα μας, των οποίων
την ανατροφή η «ηδονοθηρική» γενιά των τελευταίων δεκαετιών ανέθεσε στην
«οθονο-νταντά». Τι κι αν αυτή τα τάιζε με τοξικές ουσίες; Τους έδειξε και
κάποια χελωνάκια που έπεσαν στα τοξικά απόβλητα και μεταλλάχθηκαν σε
χελωνονιντζάκια. Παραδειγματιζόμενα από τέτοιες εικόνες και αλλότριους ήχους
μεταλλάχθηκαν και τα δικά μας παιδιά σε τερατολάγνους, ή, στην ηπιότερη
περίπτωση, παντελώς αδιάφορα για το ό, τι συνέβαινε στην χώρα τους. Φυσικό
επακόλουθο οι τάσεις τους για αυτοκαταστροφή και αναρχία. Πού η επαφή με την
αρχή - την γη τους; Χωρίς αρχή, πού κάποιο όραμα; Φυσικό να λερώνουν τοίχους με
ακαταλαβίστικα συνθήματα που μοιάζουν με οξύδωση χημικών αποβλήτων. Φυσικότατο,
αντί να πιάνουν χέρια σε χορούς, να πηθικίζουν «ροκάροντας» μοναχικά ή να
φορούν στραβά το καπελάκι και να «ραπάρουν» με αυτιστικά κουνήματα με το ένα
χέρι στα γεννητικά τους όργανα και το άλλο αμερικανεγρορυθμικά να
δακτυλοδείχνει. Κι ενώ τέτοιες τυφλές απομιμήσεις άλλωτε θα θεωρούντο αστείες,
στις μέρες μας φοβίζουν... Προμηνύουν την πολιτισμική σήψη γοργώς κατακυλούσα
όλον τον πλανήτη, όπως το θέλει η «εθνοφάγος» νέα τάξη.

Καιρός, λοιπόν, να ακούσουμε τον ψίθυρο του αρουραίου μυός
κάτω από τα πόδια μας - τον «μυ» που «τηρεί» (βλέπει) το μυς-τήριο που θα μας
κάνει Άρειους: την δύναμη της άρουρας/γης. Καιρός να καταλάβουν οι νέοι που
έχουν εμποτισθεί με ξένες ιδεολογίες ότι χωρίς βαθειές ρίζες στην Ελληνική
«αρούρα» θα είναι πεσμένοι δρύες που κάθε καιροσκόπος θα ξυλεύεται. Αντί να
σπάνε βιτρίνες, να γράφουν μισελληνικά συνθήματα και να κάνουν ξένων οράματα
δικά τους, ας χτυπήσουν το σύστημα εκεί που πονάει διεκδικώντας ό, τι αυτό τους
έχει στερήσει: δηλαδή την γλώσσα τους, την ιστορία τους, την ταυτότητά τους,
την τίμια εργασία στη γη τους.

Ας γυρίσουν την πλάτη στις πόλεις και το εκπαιδευτικό, αντί
"παιδευτικό" σύστημα, που τους καταστρέφουν, αλλά όχι στην πατρίδα.
Να ξεχυθούν στην ύπαιθρο και να χτυπήσουν την ανεργία διεκδικώντας τις δουλειές
από τους αλλοδαπούς και τα αλλοδαπά συμφέροντα που νέμονται τον δικό μας οίκο
στις χώρες τους. Όσο ουτοπικό κι αν ακούγεται, σε λίγο μόνο οι κοινότητες στα
χωριά θα αποτελούν την πρωτογενή ανάπτυξη και θα είναι η μόνη σωτηρία καθώς η
παγκόσμια οικονομία θα καταρρέει.

Όσον αφορά τους μεγαλύτερους και «βολεμένους», καιρός να
προχωρήσουμε από τα σχέδια επί χάρτου στις επιχειρήσεις. Και μάλιστα μας
δίνεται μία μεγάλη ευκαιρία: Τώρα που όλα τα διεθνή μέσα επικεντρώνονται σε μας
και μας χλευάζουν, επιτέλους να πρωτοπορήσουμε και να δείξουμε τον δρόμο και σε
άλλα έθνη που έχουν μπει στο στόχαστρο του πραγματικού φασισμού - αυτόν της
«εθνοκτόνου» παγκοσμιοποίησης.

Να αποτρέψουμε την μετανάστευση των νέων μας και συνάμα την
λαθρομετανάστευση προτιμώντας ελληνόπουλα σε όλες τις θέσεις εργασίας,
προτιμώντας δικά μας προιόντα, Ελληνικούς ήχους και Ελληνικούς τρόπους ζωής.
Εάν ξαναποτισθεί αυτή η γη με Ελληνικό, Άρειο ιδρώτα, πολλάκις θα μας αμοίψει.
Εξ άλλου, είχαμε έναν πολιτισμό για τον οποίον αξίζει να ζει κανείς. Καιρός να
τον επαναφέρουμε.

Παναγιώτης Τερπάνδρου Ζαχαρίου