Ο εποικισμός της Ελλάδος στο τελικό στάδιο από τους Ιμπραήμ-ηδες της μεταπολίτευσης

                                        χρονογράφημα
Κι έτσι αγαπητά μου πρόβατα, στο μικρό μας κατεστραμμένο προτεκτοράτο, στο οποίο όπου κι αν πετούσες μια πέτρα χτυπούσες μια γριά που έκλαιγε τα παιδιά της που είχαν φύγει στο εξωτερικό, άρχισαν να έρχονται μουσουλμάνοι απ' όλη την Ασία και την Αφρική. Μουσουλμάνοι που για κάποιον περίεργο, δικό τους, λόγο δεν πήγαιναν σε κάποια πιο κοντινή σε αυτούς πλούσια ισλαμική χώρα - Αραβικά Εμιράτα, Κουβέιτ, Μπαχρέιν, Κατάρ κλπ - αλλά προτιμούσαν το πτωχευμένο κι έρημο από πληθυσμό προτεκτοράτο μας. Μόλις πήγαινες να πεις το αυτονόητο, ότι δεν μπορούν να έρθουν όλοι εδώ γιατί θα βουλιάξει το καράβι, σε φώναζαν "φασίστα χουντικό" και απειλούσαν ακόμα και τη φυσική σου ύπαρξη. "Χωράμε!" σου φώναζαν. "Απλώς λιάζονται οι άνθρωποι και μετά τσοοοοουυυπ! εξαφανίζονται!" "Τους παίρνει η Ευρώπη!" Αλλά η Ευρώπη έκλεισε τα σύνορα της κι έτσι μείναμε όλοι μαζί εδώ. Πρόσφυγες, μετανάστατες, ισλαμιστές, τρομοκράτες κι όσοι από τους ντόπιους δεν μπορούσαν να φύγουν.

Τα πράγματα χειροτέρεψαν όταν όσους παράτυπους μετανάστες είχαν τυχόν φύγει, άρχισαν από την Ευρώπη να τους στέλνουν πίσω. Όχι στις χώρες τους. Στην Ελλάδα! Και μόλις πήγαινες να πεις: τι θα φαν ρε παιδιά όλοι αυτοί οι άνθρωποι εδώ; σε φώναζαν ναζί και ρατσίστα και αιμοβόρο που θες να βλέπεις νεκρά παιδάκια στη θάλασσα! Κι έτσι δεν μιλούσες. Αλλά η πείνα είναι κακός σύμβουλος. Και τρομερό πράγμα. Και κάποιοι από τους μουσουλμάνους, αγριεμένοι από όσα είχαν δει στους τόπους τους και μαθημένοι αλλιώς, άρχισαν να κλέβουν για να φαν. Και να σκοτώνουν. Και τότε τι να έλεγες; Τι να πεις στον πεινασμένο που θέλει φαγητό; Και δεν μιλούσες. Έλεγες, τους εγκληματίες θα τους βάλουν φυλακή. 

Και τότε ένας υπουργός με όνομα ημέρας, - τρίτοπουλος, τεταρτόπουλος ή κάπως έτσι - άνοιξε τις φυλακές κι έβγαλε όλους τους εγκληματίες έξω. Και το έγκλημα πήρε πλέον ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Σιδέρωναν γριές, μαχαίρωναν γέρους. Άλλους τους δέναν σφιχτά και τους παρατούσαν δεμένους μέχρι να πεθάνουν. Κι όταν έλεγες: Μας σφάζουν! σου λέγανε "Σκάσε Φασίστα!" Κι αν τολμούσες να αμυνθείς μέσα στο σπίτι σου, ενώ σε λήστευαν, σε έπιανε η αστυνομία και σε έριχνε στο μπουντρούμι δεμένο! Εσένα έπιαναν, που αμυνόσουν, όχι τον κλέφτη, ούτε το ληστή, ούτε τον δολοφόνο. Εσένα, το θύμα! Κι ας ήσουν γέροντας 88 ετών. 

Σε έσερναν οι αστυνομικοί δεμένο σφιχτά κι ας μην μπορούσες ούτε να περπατήσεις! Εν τω μεταξύ, όλο και πιο πολλοί "δημοκράτες" βολεύονταν στην ασφάλεια του δημοσίου, ενώ οι υπόλοιποι κλεινόμαστε στα σπίτια μας όλο και πιο τρομαγμένοι. Κι όσοι μπορούσαν έφευγαν. Συνεχώς. Φεύγαν οι καλύτεροι και μέναν οι δημόσιοι υπάλληλοι, αυτή η κόπρος του Αυγείου. Κι ο τόπος ρήμαξε. Και τότε η δικαιοσύνη είπε ότι οι μουσουλμάνοι μπορούν να διακινούνται ελεύθερα στη χώρα. Κι έτσι το μικρό μας προτεκτοράτο γέμισε κόσμο από Αφρική κι από Ασία και τζαμιά και φερετζέδες. Ξανακατοικήθηκε. Από άλλον πληθυσμό. Κι ακουγόταν σαν ειρωνικός απόηχος μέσα από την Ιστορία η κραυγή του Ιμπραήμ πασσά, το 1827, που έλεγε: "Θα περάσω σαν τον λίβα! Θα κάψω τα πάντα και μετά θα φέρω μουσουλμάνους μαμελούκους από την Αίγυπτο να κατοικήσουν τον Μωριά!" Ο Ιμπραήμ είχε βάλει στο μάτι μόνο τον Μωριά τουλάχιστον......

Tsopanis Constantinos από το χρονολόγιο του Γιάννη Πανταζή

Δεν είναι Λίβανος ή Συρία....η Ελλάδα είναι 

Μυτιλήνη λιμάνι...