Η Άλωσις της Κωνσταντινουπολέως. Νέα Άλωση προ των πυλών;

Η Άλωσις της Πόλης την 29η Μαΐου 1453, σηματοδότησε το τέλος της Αυτοκρατορίας της Ρωμανίας, της Ελληνικής Αυτοκρατορίας των Μέσων Χρόνων που με την χιλιόχρονη παρουσία της κατηύγασε καθοριστικά το πολιτικό και πολιτιστικό γίγνεσθαι όχι μόνο της Ευρώπης αλλά και της Εγγύς και Μέσης Ανατολής και της Βορείου Αφρικής, καθορίζοντας σε μεγάλο βαθμό το μέλλον της ανθρωπότητος.

Η ονομασία Βυζαντινή, είναι ένας όρος που αποδόθηκε μετά την Άλωση, αφού εισήχθη για πρώτη φορά το 1557 από τον Ιερώνυμο Βόλφ και διαδόθηκε ευρέως κατά τον 17ο αιώνα με την συγκέντρωση και αξιοποίηση της Βυζαντινής Γραμματείας από τον Λουδοβίκο τον 14ο. 

Η ονομασία αυτή, έλκει την καταγωγή της από το Βυζάντιο, ελληνική Πόλη-αποικία των Μεγαρέων που βρισκόταν στην ίδια θέση με την Κωνσταντινούπολη.

Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, πολιτική συνέχεια στην αρχή της Ρωμαϊκής, αλλάαδιάσπαστη συνέχεια της πολιτιστικής πορείας του ελληνικού έθνους, αφομοίωσε γρήγορα τα γενεσιουργά της στοιχεία, δημιουργώντας ένα νέο λαμπρό πολιτισμό περνώντας όλα τα στάδια και με όλα τα στοιχεία που η φιλοσοφία της ιστορίας αναγνωρίζει στους πολιτισμούς.

Πολύ γρήγορα και όχι φυσικά χωρίς τις ωδίνες που χαρακτηρίζουν κάθε γέννηση αναδείχθηκε ο ελληνικός της χαρακτήρας με την καθιέρωση της Ελληνικής γλώσσας σαν επίσημης γλώσσας του κράτους από το Αυτοκράτορα Ηράκλειο (βασ. 610-641) ενώ πολύ νωρίτερα (534 Ιουστινιανός: Νεαραί) η ελληνική γλώσσα είχε καθιερωθεί πρακτικά στον κρατικό μηχανισμό και στους λαούς της αυτοκρατορίας.

Η ελληνική υπόσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας είναι ευρέως αποδεκτή από κορυφαίους, ειδικούς και απόλυτα καθιερωμένους επιστήμονες κάθε εθνικότητος (Παπαρρηγόπουλος, Βασίλιεφ, Ράνσιμαν, Ντήλ κλπ) οπότε δεν υπάρχει κανείς λόγος να ασχοληθούμε εδώ με τις ύποπτες θεωρίες που προσπαθούν να την αποσυνδέσουν από τις ελληνικές της ρίζες, στερώντας έτσι από το ελληνικό έθνος ένα λαμπρό και μεγάλο κομμάτι της ιστορίας του και αμφισβητώντας και υπονομεύοντας την οργανική μας διασύνδεση με το ένδοξο παρελθόν μας που προοιωνίζεται την λαμπρή συνέχεια της πορείας μας στο μέλλον.

Πολυφυλετική αλλά ΟΧΙ ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ, η Ελληνική Αυτοκρατορία του Βυζαντίου,δημιούργησε ένα καθαρά Ελληνικού χαρακτήρα πολιτισμό που απετέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί τη στέρεα βάση του παρακμάζοντος πια Δυτικού, λεγομένου, πολιτισμού. 

Α. Το γενικό υπόβαθρο και τα αίτια της Αλώσεως

Η Άλωση δεν υπήρξε τυχαίο γεγονός ούτε κάποιου είδους θεία τιμωρία ("Ήταν θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει").

Αντίθετα, υπήρξε η κατάληξη μιας σειράς αρνητικών και εξαιρετικά επώδυνων εξελίξεων που σαν τραγικό επιστέγασμα είχαν την κατάληψη της Βασιλίδας των πόλεων από τις τουρκικές ορδές:

1.Η γεωγραφική συρρίκνωση είχε οδηγήσει την Αυτοκρατορία να είναι η σκιά του εαυτού της των παλαιών ενδόξων ημερών. Δεν κατάφερε να συνέλθει ποτέ από την κατάληψη από τους Φράγκους της 4ης Σταυροφορίας (1204) και την Λατινοκρατία (1204 -1261). Την περίοδο της πολιορκίας της από τον Μωάμεθ η Βυζαντινή Αυτοκρατορία είχε περιοριστεί στην Κωνσταντινούπολη και την γύρω περιοχή, το Δεσποτάτο του Μυστρά και την αδελφή αλλά πολιτικά απόμακρη Αυτοκρατορία της Τραπεζούντος των Μεγάλων Κομνηνών. Ο πληθυσμός της Πόλης, άλλοτε μισό εκατομμύριο, είχε φτάσει την εποχή της αλώσεως στις 50.000 ψυχές.

2.Η στρατιωτική αποδυνάμωση που οφειλόταν στην γεωγραφική και οικονομική συρρίκνωση. Η Μικρά Ασία, με τα 38.000 τιμάρια που αποτελούσε την κυριότερη πηγή τόσο χρημάτων όσο και στρατιωτών, βρισκόταν υπό την τουρκική κατοχή. Ακόμη, οι θρησκευτικές διαμάχες που σπάραζαν την αυτοκρατορία (διαίρεση οπαδών της ενώσεως των εκκλησιών και αμιγών φανατικών ορθοδόξων) οδήγησε πολλούς νέους να γίνουν μοναχοί για να μην έλθουν σε σύγκρουση με τις (κατάλληλα υποδαυλιζόμενες) θρησκευτικές τους πεποιθήσεις. Την πόλη κατά την διάρκεια της πολιορκίας, υπερασπίστηκαν 5000 Έλληνες στρατιώτες και 1300 Γενουάτες και Δυτικοί υπό τον Ιωάννη Ιουστινιάνη.

3.Η οικονομική αποδυνάμωση. Τον καιρό της αλώσεως τα ταμεία της αυτοκρατορίας ήσαν άδεια. Σαν αποτέλεσμα της γενικότερης παρακμής αλλά κυρίως της γεωγραφικής συρρικνώσεως η  αυτοκρατορία στραγγαλίστηκε οικονομικά από όλες τις πλευρές. Η Μικρά Ασία μετά την ήττα του Ρωμανού Δ΄ του Διογένη από τον Αρπ Ασλάν στο Μάτζικερτ και του Μανουήλ Α΄ του Κομνηνού στο Μυριοκέφαλο το 1176, είχε περιέλθει οριστικά στην τουρκική κυριαρχία και έτσι η Αυτοκρατορία απώλεσε τα κυριότερα έσοδά της που ήταν από την τεράστια σε μέγεθος οικονομική συνεισφορά των 38000 τιμαρίων της. Η κυριαρχία των Βενετών στις εμπορικές οδούς της Ανατολικής Μεσογείου με τα προνόμια που τους είχαν παραχωρηθεί και έχοντας στα χέρια τους τα κυριότερα κομβικά τους σημεία - λιμάνια, απέκοψε και τις εμπορικές σχέσεις με την Δύση και την απ' αυτές κερδοφορία. Παρομοίως, ο αποκλεισμός της Πόλης από τον Μαύρη Θάλασσα με τα φρούρια πρώτα του Ανατολού Χισάρ της Ασιατικής και του Ρούμελη Χισάρ (από το 1452) της Ευρωπαϊκής ακτής του Βοσπόρου, την στραγγάλισε κυριολεκτικά ναυτικά και οικονομικά καθιστώντας προβληματική και την στοιχειώδη διατροφική αυτάρκεια του συρρικνωμένου πληθυσμού της.Για ν' ανταπεξέλθει στα έξοδα της πολιορκίας, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος αναγκάστηκε να εκποιήσει μέρος της εκκλησιαστικής περιουσίας. Παρ' όλ' αυτά όμως ο στρατός του υστερούσε δραματικά τόσο σε αριθμό (1:10) όσο και οπλισμό.

Αδυνατώντας να πληρώσει τους Ούγγρους ειδικούς στα κανόνια, αυτοί προσέφεραν την υπηρεσία τους στους Οθωμανούς (των οποίων τα ταμεία ήταν φυσικά, γεμάτα), με αποτέλεσμα τόσο την κατασκευή της μεγάλης μπομπάρδας που έριχνε βλήματα μισού τόνου από τον Ουρβανό όσο και τις τεχνικές υποδείξεις τους στους άπειρους τούρκους πυροβολητές, που οδήγησαν στο γκρέμισμα των απόρθητων έως τότε τειχών και την εισβολή μέσω αυτών των τουρκικών στιφών και ιδιαίτερα των αξιόμαχων και επικίνδυνων γενιτσάρων. 

4.Η πολιτική και πολιτιστική παρακμή, αυτή που οδήγησε αριθμό νέων Ελλήνων στα μοναστήρια για να μην στρατευθούν (αν και με την παραίνεση του Ιωάννη Ιουστινιάνη που ο Αυτοκράτορας είχε ορίσει Πρωτοστράτορα, αρχηγό δηλαδή του στρατού, ένας αριθμός τους επιστρατεύτηκε), η πολιτική και θρησκευτική ηγεσία ήταν διχασμένη σε ενωτικούς και ανθενωτικούς, με τον Γεώργιο Γεννάδιο Σχολάριο (τον μετά την Άλωση ορισθέντα Πατριάρχη) να αναθεματίζει δημοσίως τον Αυτοκράτορα και τον Μέγα Δούκα Λουκά Νοταρά ταγμένο φανερά εναντίον της ενώσεως των εκκλησιών με το κυρίαρχο σύνθημα:

"Κρειττότερόν εστιν ειδέναι εν μέση τη πόλει φακιόλιον βασιλεύον Τούρκων ή καλύπτραν λατινική".

Την δύσκολη αυτή στιγμή η Αυτοκρατορία είχε την τύχη να έχει στην κεφαλή της τον Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Δραγάση Παλαιολόγο, πραγματικό συνεχιστή των μεγάλων Αυτοκρατόρων της Ρωμανίας. Στέφθηκε Αυτοκράτορας στον Μυστρά όπου ήταν Δεσπότης το 1449 και η ηρωική του στάση κατά την περίοδο της πολιορκίας και την Άλωση, τον μετέτρεψε σε αείζωο θρύλο του Ελληνισμού που περικλείει μέσα του την Μεγάλη Ιδέα του και τον πόθο της αναγεννήσεως.

Οι απεγνωσμένες του προσπάθειες που συμπεριέλαβαν τις επαφές του με τον Πάπα για μία κατ' "οικονομίαν ένωσιν" (ιδέα και επιδίωξη κυρίως του Γεωργίου Φραντζή), μια ένωση δηλαδή με τρόπο που θα επέτρεπε σε ηρεμότερους καιρούς την εκ νέου επαναφορά της Ορθοδόξου Εκκλησίας στην προηγούμενη θέση της. Την 12η Δεκεμβρίου του 1452 ο Πατριάρχης Γρηγόριος και ο εκπρόσωπος του Πάπα Καρδινάλιος Ισίδωρος, συλλειτούργησαν στην Αγία Σοφία, κηρύσσοντας πανηγυρικά την ένωση των εκκλησιών.

Βέβαια, η πολυπόθητη και σχεδόν μέχρι τέλους αναμενόμενη από τον Αυτοκράτορα, βοήθεια από την Δύση δεν ήλθε ποτέ, αφού η καταστροφή της Αυτοκρατορίας ευνοούσε τα σχέδια του Παπισμού και των Φραγκολατίνων. Ο μόνος που προσήλθε είναι ο προρρηθείς Ιωάννης Ιουστινιάνης (αυθορμήτως μεν, έλαβε όμως και την υπόσχεση παραχωρήσεως της Λήμνου μετά την ευτυχή λήξη της πολιορκίας).

 Οι προσπάθειές του για ανεύρεση χρημάτων αλλά και οι συμμαχία του με τον Μουράτ τον προκάτοχο του Μωάμεθ δεν ευοδώθηκαν αφού και τα ταμεία παρέμειναν απελπιστικά άδεια αλλά και ο Μωάμεθ μετά την στέψη του με την πρώτη αφορμή έσπασε την συμμαχία που προηγουμένως είχε και ο ίδιος επικυρώσει.

Β. Η πολιορκία και η Άλωση της Πόλης

Η Κωνσταντινούπολη παρά την παρακμή της, παρέμενε μία πανίσχυρα οχυρωμένη πόλη περιβαλλόμενη από τις τρείς πλευρές της από την θάλασσα και τον Κεράτιο κόλπο αποκλεισμένο με την περίφημη άθραυστη αλυσίδα και από την πλευρά της ξηράς προστατευμένη από τα μεγαλειώδη Θεοδοσιανά τείχη.

Αποτελούσε όμως σκιά του θρυλικού παρελθόντος της:

με μόλις 50.000 κατοίκους (ενώ στο παρελθόν έφθανε τις 500.000) με τις άδειες κατοικίες να δημιουργούν ένα αίσθημα εγκατάλειψης σύμφωνα με μαρτυρίες περιηγητών της εποχής, προστατευμένη από  5.000 Έλληνες και 1.300 περίπου λατίνους στρατιώτες που μετά βίας επαρκούσαν για την επάνδρωση των τειχών

με την πολιτική της και θρησκευτική ηγεσία σε υποβόσκουσα διαμάχη

αποκλεισμένη και στραγγαλισμένη στην κυριολεξία από τα δύο φρούρια των Οθωμανών, το Ρούμελη και το Ανατολού Χισάρ που απέκλειαν την διέλευση στον Βόσπορο με αποτέλεσμα σοβαρά προβλήματα τροφοδοσίας και επισιτισμού των αμάχων και του στρατού, την γενικότερη πολιτική και πολιτιστική παρακμή που σηματοδοτούσε το τέλος της Αυτοκρατορίας

Από τα τέλη Μαρτίου του 1453 ο Μωάμεθ άρχισε να μεταφέρει τον στρατό του συνολικής δυνάμεως 50.000 ανδρών μπροστά στα τείχη της Βασιλεύουσας και την 7η Απριλίου άρχισε η πολιορκία.

Την 20η Απριλίου, στολίσκος 4 πλοίων φορτωμένος σιτηρά από την Σικελία υπό την διεύθυνση του πλοιάρχου Φλαντανελά, ερχόμενος από την ευρωπαϊκή πλευρά του Βοσπόρου, κατορθώνει μετά ολοήμερη ναυμαχία να διασπάσει τον τουρκικό κλοιό και να μπεί στον Κεράτιο. Το ψυχολογικό αντίκτυπο τόσο στους πολιορκητές όσο και στους πολιορκημένους ήταν τεράστιο.

Την Κυριακή 22 Απριλίου όμως, ο Μωάμεθ με ένα τολμηρό εγχείρημα μετέφερε δια ξηράς τα πλοία του στον Κεράτιο κόλπο, καταργώντας ουσιαστικά την προστασία της Αλύσου και αποκλείοντας την Πόλη από παντού.

Η πολιορκία πλέον κλιμακώνεται εφιαλτικά:

με συνεχείς βομβαρδισμούς τόσο από την τεράστια μπομπάρδα του Ουρβανού όσο και από τα υπόλοιπα κανόνια που γκρέμιζαν τα τείχη απ' όπου εισορμούσαν τα στίφη των πολιορκητών. Οι άμαχοι γυναίκες, γέροι και παιδιά γέμιζαν συνεχώς τις ρωγμές με μπάζα, στρώματα κλπ, για να επαναληφθούν οι ίδιες σκηνές σε καθημερινή βάση.

 με καθημερινές επιθέσεις και αντεπιθέσεις καθώς και με σκηνές απαράμιλλου ηρωισμού και αυτοθυσίας πάνω στα τείχη της Πόλης.

Οι μη αναπληρούμενες απώλειες, η έλλειψη εφοδίων,  ο καθημερινός χωρίς ανάπαυλα αγώνας υπονόμευαν τη δύναμη αντιστάσεως αλλά δεν επηρέαζαν καθόλου το ηθικό των πολιορκημένων.

Στις 23 Μαΐου, ο Μωάμεθ στέλνει τελεσίγραφο στον Αυτοκράτορα, προτείνοντάς του να παραδώσει την Πόλη και να φύγει με τους άρχοντες και τα υπάρχοντά τους, υποσχόμενος ότι ο λαός της πόλης δεν θα θιγεί με κανένα τρόπο.

Η απάντηση του Παλαιολόγου είναι εκείνη που τον τοποθέτησε αιώνια στο πάνθεον των ξεχωριστών ηρώων του Ελληνικού έθνους και παντοτινό σύμβολο της μελλοντικής του αναγεννήσεως:

"Το δε την πόλιν σοι δούναι ούτ' εμόν εστίν ούτε άλλου των κατοικούντων εν ταύτηι. Κοινήι γαρ γνώμηι πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών."

Την 28η Μαΐου, η ογκώδης συγκέντρωση του συνόλου των τουρκικών στρατευμάτων μπροστά στα τείχη και γενικά οι κινήσεις και εκδηλώσεις τους έκαναν φανερό πως η επομένη θα ήταν η ημέρα μιας αποφασιστικής σημασίας γενικευμένης εφόδου.

Σε μια κατανυκτική ατμόσφαιρα, έγινε η τελευταία πάνδημη λειτουργία στην Αγία Σοφία.

Σε αυτό το φορτισμένο κλίμα εξεφώνησε ο αυτοκράτορας την τελευταία του ομιλία που μας άφησε ιερή παρακαταθήκη ο Γεώργιος Φραντζής.

Μεταξύ άλλων ο αυτοκράτορας είπε:

"Καλώς ούν οίδατε, αδελφοί, ότι διά τέσσερά τινα οφείλεται κοινώς ἐσμεν πάντες ίνα προτιμήσωμεν αποθανείν μάλλον ή ζην, πρώτον μεν υπέρ της πίστεως ημών καὶ ευσεβείας, δεύτερον δε υπέρ πατρίδος, τρίτον υπέρ τού βασιλέως ως Χριστού Κυρίου, καὶ τέταρτον υπέρ συγγενών καὶ φίλων. Λοιπόν, αδελφοί, εὰν χρεώσταί εσμεν υπὲρ ενὸς εκ των τεσσάρων αγωνίζεσθαι έως θανάτου πολλά μάλλον υπέρ πάντων ημείς, ως βλέπετε προφανώς καὶ εκ πάντων μέλλομεν ζημιωθήναι."

που σημαίνει:

"Γνωρίζετε καλά αδελφοί ότι δια τέσσερα πράγματα οφείλομεν να προτιμήσουμε όλοι από κοινού να αποθάνουμε παρά να ζήσουμε,

πρώτον, υπέρ της πίστεως και ευσεβείας μας

δεύτερον, υπέρ πατρίδος

τρίτον, υπέρ του βασιλέως μας και

τέταρτον, υπέρ των συγγενών και των φίλων μας.

Λοιπόν αδελφοί αν οφείλουμε να πολεμήσουμε μέχρι θανάτου για το να εκ των τεσσάρων, πολύ περισσότερο οφείλουμε για όλα αυτά."

Μέσα σ' αυτό το κατανυκτικό κλίμα, ο Αυτοκράτορας αφού κοινώνησε των αχράντων μυστηρίων, ασπάστηκε όλους τους παρισταμένους, ζητώντας τους συγχώρηση για τυχόν αδικίες που τους είχε κάνει.

Την επομένη, 29η Μαΐου, από νωρίς το πρωί οι ορδές των τούρκων, με πρωτοπόρους τους πολύ αξιόμαχους γενιτσάρους σε αδιάκοπα απανωτά κύματα εφόρμησαν εναντίον των τειχών διεισδύοντας από τα ρήγματα του πυροβολικού και ανεβαίνοντας με σκάλες για να απωθηθούν με αλλεπάλληλες αντεπιθέσεις των αμυνομένων.

Σκηνές καταπληκτικού ηρωισμού καταγράφηκαν για πάντα στην συλλογική εθνική μνήμη, ενώ ο αυτοκράτορας πολεμούσε στο πλέον δύσκολο σημείο των τειχών, στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού απέναντι από την σκηνή του σουλτάνου.

Όταν με κάποιο τρόπο (η παράδοση θέλει από την ξεχασμένη; ανοικτή Κερκόπορτα) οι Τούρκοι πέρασαν μέσα στην πόλη  ο αυτοκράτορας έπεσε πολεμώντας γενναία μπροστά στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού περνώντας για πάντα στην Αθανασία και τον Θρύλο.

Δεκάδες παραδόσεις γνωστές σε όλους, συνοδεύουν μέχρι σήμερα τον θρυλικό Αυτοκράτορα ενώ είναι γνωστές οι τεράστιες επιπτώσεις της Αλώσεως τόσο στην εξέλιξη του ευρωπαϊκού Πολιτισμού όσο και την ιστορική εξέλιξη της Ευρώπης και των κρατών της.

Ο Ελληνισμός εισήλθε σε μία βαριά δουλεία 400 χρόνων απ' όπου εξήλθε με μία Επανάσταση, το αποκορύφωμα των αναριθμήτων του εξεγέρσεων από την Άλωση και μετά, συνεχίζοντας την τελευταία μάχη του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, πιστός στην απάντηση του Αυτοκράτορά του προς το τελεσίγραφο του Μωάμεθ.

Είναι γνωστή η απάντηση του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη στον Χάμιλτον:

"Εμείς, καπετάν Άμιλτων, ποτέ συμβιβασμόν δεν εκάμαμεν με τον Τούρκο.
Άλλους έκοψε, άλλους εσκλάβωσε με το σπαθί και άλλοι, καθώς εμείς, εζούσαμεν ελεύθεροι από γενεά εις γενεά. Ο βασιλεύς μας εσκοτώθη, καμμία συνθήκη δεν έκαμε. Η φρουρά του είχε παντοτινόν πόλεμον με τους Τούρκους και δύο φρούρια ήταν πάντοτε ανυπότακτα”. Με είπε: “Ποία είναι η βασιλική φρουρά του, ποία είναι τα φρούρια;”. “Η φρουρά του βασιλέως μας είναι οι λεγόμενοι κλέφτες, τα φρούρια η Μάνη και το Σούλι και τα βουνά”.

Η απελευθέρωση του Ελληνισμού, χάρις στον διχασμό, την προδοσία και την επέμβαση των ξένων, έμεινε ανολοκλήρωτη και ο Ελληνισμός, ακρωτηριασμένος γεωγραφικά και ανολοκλήρωτος, παραπαίει έκτοτε σε ένα εναλλασσόμενο λυκόφως παρακμής που οι ηρωικές του αναλαμπές αντιμετώπισαν την αντίθεση των ισχυρών κάθε εποχής και των εγχωρίων πρακτόρων τους με αρνητικά έως και καταστροφικά αποτελέσματα.

Η εντολή του τελευταίου μας Αυτοκράτορα δεν αναιρέθηκε ποτέ. Αντίθετα περιμένει να εκτελεστεί. Και αυτοί που επωμίζονται το χρέος αυτό, είμαστε εμείς και οι γενιές που εμείς θα διαμορφώσουμε.

Γ. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα Άλωση;                   

Το ελλαδικό κράτος, η σύγχρονη εστία και κέντρο του παγκόσμιου ελληνισμού βρίσκεται στην κρισιμότερη καμπή της νεώτερης ιστορίας του, κυριολεκτικά μπροστά σε μια νέα Άλωση περισσότερο ίσως καταστροφική από την προηγούμενη. Οι αιτίες είναι πολλές διαυλωμένες και καθοδηγούμενες από τους παγκόσμιους εξουσιαστές και τους ελληνόφωνους εξωνημένους πράκτορές τους:

η στοχευμένη υπερχρέωση που οδήγησε σε μόνιμη εξάρτηση από τους διεθνείς τοκογλύφους και σε ξεπούλημα των πλουτοπαραγωγικών πηγών, του εθνικού πλούτου και του οικονομικού μέλλοντος της χώρας            

σε φτωχοποίηση και εξαθλίωση των Ελλήνων, θέτοντας σε αμφισβήτηση το οικονομικό τους μέλλον και την ίδια τους την επιβίωση.

σε αποσάθρωση των κρατικών δομών εθνικής σημασίας, δηλαδή του Στρατού, της Παιδείας και των Σωμάτων Ασφαλείας

σε αποσάθρωση του κοινωνικού κράτους, με την διάλυση της Υγείας, την κατάργηση των εργασιακών σχέσεων, την κομματικοποίηση και ευτελισμό του συνδικαλισμού, την αναξιοκρατία και την εξαχρείωση και διαφθορά της κοινωνίας.

η πολιτιστική παρακμή με:

την καταστροφή της γλώσσας μας ("Η ελληνική γλώσσα δυστυχώς πεθαίνει στο στόμα των Ελλήνων" είπε ο Σαράντος Καργάκος χαρακτηριστικά), με την κατάργηση των αρχαίων και της ιστορικής ορθογραφίας, την μάστιγα των greeklish, την εισβολή ξένων λέξεων, τους κακόηχους πρόχειρα ξενόφερτα νεολογισμούς κλπ.

η απαξίωση των κοινωνικών αξιών και θεσμών, όπως της οικογένειας, με την ανάδειξη της ομοφυλοφιλίας σε σχεδόν "κοινωνική αρετή" (παρελάσεις, γάμοι κλπ), την προώθηση της αντιλήψεως της άφυλης αρχικής φύσεως των ανθρώπων, την ανατροπή των κοινωνικών αρετών και μετατροπή τους σε "αφελείς" συμπεριφορές κλπ.

την πολυμέτωπη επίθεση εναντίον της Ορθόδοξης Θρησκείας με κύριο μέτωπο την δήθεν προσέγγιση των "εκκλησιών" και τον θρησκευτικό συγκρητισμό που προωθείται από τις δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού και της παρακμής

την εικαστική διαστροφή, σύμφωνα με εκφυλισμένα και αηδή πρότυπα της ζωγραφικής, της γλυπτικής, του θεάτρου και του κινηματογράφου, της μουσικής και του χορού κλπ.

η εθνική παρακμή, με την Ελλάδα να έχει μετατραπεί σε παγκόσμιο καρπαζοεισπράκτορα, την εγκατάλειψη των εθνικών θεμάτων και διεκδικήσεων, την εγκατάλειψη των σκλαβωμένων πατρίδων και των δούλων αδελφών μας, την ανυπαρξία εθνικής εξωτερικής πολιτικής, την καθημερινή ντροπή των γκρίζων ζωνών και των παραβιάσεων του ζωτικού μας χώρου κλπ.

η πολιτική παρακμή, με το πολιτικό κατεστημένο να απαρτίζεται αποκλειστικά από εντολοδόχους των ξένων συμφερόντων και τυφλούς εφαρμοστές ξένων πολιτικών και να εξασφαλίζει με τις δήθεν δημοκρατικές εναλλαγές των προσώπων και των κομμάτων στην εξουσία, την απρόσκοπτη συνέχεια της δοσιλογικής πολιτικής.

η στοχευμένη, μεθοδευμένη, επιδοτούμενη και νομικά προστατευόμενη εισβολή χιλιάδων λαθρομεταναστών οι οποίοι:

αποτελούμενοι κυρίως από νεαρό ανδρικό πληθυσμό είναι εν δυνάμει πράκτορες ή φονταμενταλιστές ανατροπείς και δολοφόνοι

πλήττουν και παραλύουν τις εναπομείνασες δομές του κοινωνικού κράτους

αποτελούν βασικό εργαλείο στα σχέδια των εξουσιαστών για την κατάλυση των εργασιακών κεκτημένων

αποτελούν εν δυνάμει φορείς εκριζωμένων από τον ελληνικό πληθυσμό ασθενειών και κίνδυνο επιδημιών

καταλύουν κάθε έννοια τάξεως, κοινωνικής ειρήνης και ασφάλειας

είναι φορείς μαζικής εισαγωγής ξένων πολιτιστικών προτύπων που η μαζική ακριβώς εισβολή τους, αναιρεί την ομαλή δυνατότητα απορροφήσεως και ενσωματώσεώς τους από τον γηγενή πληθυσμό αποτελούν παράγοντα μαζικής αλλοιώσεως του γενετικού μας υποβάθρου σε δύσκολα αφομοιώσιμα επίπεδα, με καταστροφικές συνέπειες για την μελλοντική μας εξέλιξη

ΚΑΙ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΟΛΩΝ είναι ότι έχουμε αποδεχθεί τα κριτήρια που μας θέτει το κατεστημένο που έχει κλέψει την πατρίδα μας δεχθήκαμε την οικονομία σαν αυτοσκοπό, εγκαταλείποντας την εθνική πολιτική και στρατηγική στη μοίρα της μετατρέψαμε την οικονομία σε προσωπικό μας οδηγό και επιδίωξη, αναιρώντας όλες τις αξίες που κράτησαν ζωντανό τον λαό μας χιλιετίες τώρα.

μετατρέψαμε την πολιτική σε μικροκομματικό σκυλοκαυγά, ακολουθώντας το στημένο παιχνίδι των δοτών ξεπουλημένων διαχειριστών της εξουσίας.

αποδεχθήκαμε ή ανεχθήκαμε άπραγοι ως επί το πλείστον, τα σιχαμερά πολιτιστικά τους πρότυπα, την ανατροπή των πατροπαραδότων αξιών μας και την αντικατάστασή τους με όλα τα παγκόσμια βοθρολύματα

αγνοήσαμε ή αρνηθήκαμε να προσέξουμε την παράδοση των εθνικών και θρησκευτικών μας ιερών και οσίων στα αδηφάγα σαγόνια της νεοφιλελεύθερης παρακμής.

Με αντάλλαγμα την ζεστή θέση του καναπέ μας, την υπόσχεση διορισμού και το χτύπημα στην πλάτη του φαύλου βουλευτή μας ή την πρόφαση της πίστης σε ένα κόμμα που μέσα από τις συμμαχίες νομής της εξουσίας και υπηρεσίας των επικυρίαρχων, με τους "ορκισμένους" "εχθρούς" του (π.χ. ΝΔ - ΠΑΣΟΚ), έχει απωλέσει (αν είχε ποτέ) την "ιδεολογική" του ταυτότητα.

Ας μην μακρηγορούμε.

Η φενάκη των διαχωρισμών σε "Δεξιά" και "Αριστερά" έχει προ πολλού καταρρεύσει.

Μόνο οι ανόητοι δεν καταλαβαίνουν πια τι προσδιορίζει η μνημονιακή στάση του "αριστερού" ΣΥΡΙΖΑ ή η μεταναστευτική πολιτική, η αποδοχή όλης της αντεθνικής μνημονιακής πολιτικής, του βαθύτατα αντεθνικού και ισοπεδωτικού νεοφιλελευθερισμού και της ροζ πολιτιστικής ατζέντας από την "δεξιά" ΝΔ.

Το πολιτικό σκηνικό έχει διαμορφωθεί έτσι:

Από την μία πλευρά οι ακόλουθοι, αφελείς ιδεολόγοι ή επαγγελματίες πράκτορες των έξωθεν χαρασσομένων πολιτικών που προωθούν τον εθνομηδενισμό και την κατάργηση της εθνικής ταυτότητος, την πολιτιστική ισοπέδωση, την στοχευμένη και επιδοτούμενη απαξίωση και των αξιών και την αλλοίωση της βιολογικής μας ταυτότητος.

Από την άλλη πλευρά πάλι, βρισκόμαστε οι υπερασπιστές της εθνικής ταυτότητος, του εθνικού πολιτισμού, γλώσσας, ιστορίας και όχι αφηγήματος, θρησκείας, αξιών, πατροπαραδότων θεσμών, τρόπων και παραδόσεων, όχι συντηρητικοί αλλά παραδοσιακοί, όχι ριζοσπάστες αλλά επαναστάτες, αποφασισμένοι να πολεμήσουμε την πολύπλευρη αυτή εισβολή με όλες μας τις δυνάμεις και μέχρις εσχάτων. 

Πιστοί στις επιταγές των προγόνων μας και στο χρέος προς τους απογόνους μας, θα υπερασπιστούμε γι άλλη μια φορά τις Θερμοπύλες, θα αγωνιστούμε ξανά στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού, θα φράξουμε με τα στήθη μας κάθε Κερκόπορτα ώστε αυτή τη φορά ο εχθρός δεν θα περάσει!

Πάντα ηχεί στο νου μας η διαχρονική προς όλους μας προτροπή του Ίωνος Δραγούμη:

"Είναι ανοιγμένος τώρα μπροστά στα θολωμένα μάτια σας και στα μυαλά σας τα σκοτισμένα, ένας δρόμος αληθινός, δρόμος ζωής και πολέμου. Αν θέλετε πάρετέ τον. Αν δεν σας αρέσει πάλι τούτος , βρίσκονται και άλλοι, αληθινοί και αυτοί, δρόμοι ζωής και πολέμου. Διαλέξετε και πάρετε. Ειδεμή, σαπίστε εκεί που είσθε"

Κώστας Καρδαράς

Ιατρός

Σημείωση: Το πιο πάνω κείμενο του συναγωνιστή Καρδαρά είναι αυτό που εκφωνήθηκε από τον ίδιο, που ήταν ο κύριος ομιλητής, την 29 Μαΐου 2016 στην επετειακή εκδήλωση τιμής και μνήμης για την Άλωση της Πόλης  που διοργάνωσε ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ στο Ξενοδοχείο LARISSA IMPERIAL

Στην φωτογραφία ο συναγωνιστής Καρδαράς κατά την διάρκεια της ομιλίας του