Η ενθοκτονία μας δια του εκφοβισμού του «–ΙΣΜΟΣ»

Πάνε τρεις δεκαετίες από τότε που κι εμείς προμηθευτήκαμε το
άνευ επιστροφής εισιτήριο για την ομογενοποίηση με έναν κόσμο παραγωγής και
κατανάλωσης χωρίς εθνικά σύνορα, όπου προωθείται ένας και μοναδικός τρόπος ζωής
που απαντά στην κατανάλωση.

Κι επειδή μία «διεθνώς ομογενοποιημένη νοοτροπία» σημαίνει
«ομογενοποιημένες υλικές ορέξεις», έχουν επενδυθεί αστρονομικά ποσά που
καθορίζουν τις πολιτικές

στις παιδείες για την περικοπή εθνικού υλικού, στον
κινηματογράφο για την προώθηση ανατρεπτικών πλοκών (όπου το ανώμαλο δείχνει
ομαλό, ο ήρωας αντιήρωας, η ιστορία ανιστόρητη) και στα ΜΜΕ για να αποτελέσουν
το κόσκινο της «πολιτικής ορθότητος». Έτσι επιβάλλεται η «διεθνιστική
συνείδηση», αντιτιθέμενη στο ένα και μοναδικό εμπόδιο για την νέα τάξη: το
έθνος, ή αλλιώς, την διαφορετικότητα.

Η μνημοκτονία των εθνικών συνειδήσεων και η αναθεώρηση των
πάντων είναι πλέον παγκόσμιο φαινόμενο, με γελοία αντίκτυπα, όπως αυτό των
Νοτίων Σλάβων που θεωρούν εαυτούς απόγονους των αρχαίων Μακεδόνων και Αλβανούς
που έχουν θείο το Αχιλλέα...

Και αν οι γείτονες θέλουν να γεμίσουν το κενό των ταυτοτήτων
τους με αρχαιοελληνικό γόητρο, η αλήθεια είναι ότι όλο και λιγότερη Ελλάδα μας
περιβάλλει τελευταία, είτε πρόκειται για την αλλόκοτη δημογραφική μας μετάλλαξη
είτε για τα τραγούδια που στέλνουμε στην... «Γιούροβιζιον». Όμως, όσοι δεν
έχουμε αποσαρθρωθεί εθνικά, οφείλουμε να αντισταθούμε σε μία μοναδική για τα
Ευρωπαϊκά δεδομένα ενορχηστρωμένη επίθεση κατά του έθνους, παρασάγγας χειρότερη
από ό, τι έχει δει αυτός ο τόπος στην μακραίωνη ιστορία του. Μια επίθεση από
καιροσκόπους, που, όπως επισημαίνει ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Αιγαίου
Κωνσταντίνος Ρωμανός, κυμαίνεται τόσο σε θεωρητικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο.

«Από τους τηλεκατευθυνόμενους αναρχικούς, μέλη δήθεν
οικολογικών ομάδων, το κόμμα του Συνασπισμού, την αντιπολίτευση και στελέχη του
κυβερνώντος κόμματος, αλλά και από πολλούς της πανεπιστημιακής κοινότητος,
ακούμε ξενόφερτα επιχειρήματα για να πλήξουν την ιδέα του έθνους. Αυτό
επιτυγχάνεται μεθοδικότατα με την απόλυτη συνεργία των κεντρικών ΜΜΕ, την δράση
μη κυβερνητικών οργανώσεων και άφθονες επιδοτήσεις...»

Δηλαδή, αν κάποτε πριν την εισβολή του ο επιτηθέμενος έπληττε
πόλεις με βόμβες, σήμερα, έχοντας διεισδύσει στην πολιτική ζωή του τόπου, στην
παιδεία και στην ενημέρωση, πλήττει την συλλογική φαντασία των πολιορκημένων.
Το πιο ισχυρό του όπλο, η γλώσσα. Οι λεκτικές έννοιες που εκτοξεύονται μέσα από
τα εξαγορασμένα μέσα ενημέρωσης όχι μόνο παίζουν πρωτεύοντα ρόλο στην
διαμόρφωση 'αντιεθνικών' συμπεριφορών, αλλά λειτουργούν και ως φόβητρα
στιγματισμού. Αιχμή του δόρατος, το λεξιλόγιο σε «-ισμός» - παγκοσμίως
στρατολογημένη Ελληνική κατάληξη προσδίδουσα «επιστημονοφανές» κύρος σε λεκτικά
«λάβαρα» που καθορίζουν τι είναι αποδεκτό ή μη στη νέα τάξη.

Θέσεις και απόψεις που προασπίζουν εθνική ταυτότητα
εξουδετερώνονται με το «εθνικισμός» (nationalism) και το «σοβινισμός»
(chauvinism). Κυβερνήσεις που τις εφαρμόζουν πλήττονται από το «φασισμός»
(fascism). Κοινωνίες που διαφυλάσσουν την παράδοση κατηγορούνται με το
«συντηρητισμός» (conservatism).

Η ρότες της διεθνούς μαζικής ενημέρωσης ορίζουν το εάν
πράξεις αυτοθυσίας χαιρετιόνται ως «ηρωικές» (heroism) ή καταδικάζονται ως
«τρομοκρατικές» (terrorism) - ανάλογα με τα οικονομικά ή τα πολιτικά οφέλη.

Οι απαίδευτες μάζες εκδηλώνουν την εγκεφαλική τους πλύση με
τον προβλέψιμο τρόπο που αντιμετωπίζουν τους πολέμιους της νέας τάξης. Με το
δεδομένο ερέθισμα, η τηλεκατευθυνόμενη φαντασία είναι προγραμματισμένη να
αντιδρά με το γεννητούρι του «-ισμός»: το «-ιστής» (όπως εθνικιστής,
εξτρεμιστής, ελλιτιστής, ρατσιστής και πάει λέγοντας...) Εξ άλλου, τι πιο
εύκολο από το να φιμωθεί κάποια δυνατή, δυσνόητη για τους πολλούς άποψη από το
να προσαχθεί στον εκφέροντα μία ετικέτα τύπου «-ιστής»; «Μη τον παίρνεις στα
σοβαρά. Είναι εξτρεμιστής στις απόψεις του».

Και ενώ στη χώρα μας το φαινόμενο τις «ετικετοποίησης»
παίρνει πανδημικές διαστάσεις, στην αγγλική, η κατάληξη -ιστής δρα ανεξέλεγκτα
πλέον: Όποιος τολμάει να συγκρίνει πολιτισμούς ως προς το μεγαλείο τους ή την
υπεροχή τους κατηγορείται ως «biggerist» (μεγαλυτεριστής) ή «betterist»
(καλυτεριστής), αντίστοιχα. Σ' έναν κόσμο που όλοι και όλα πρέπει να
ισοπεδωθούν, αλλοίμονο σε όσους τολμούν να συγκρίνουν. Εδώ, ακόμη και ένα αθώο
φιλοφρόνημα στο αντίθετο φύλο μπορεί να εισπράξει το καταδικαστέο «sexist» (σεξιστής)
και να οδηγηθεί ο ερωτοτροπεύς στο δικαστήριο για... σεξουαλική παρενόχληση!

Το επικίνδυνο σε μία διεθνώς ομογενοποιημένη νοοτροπία
ελεγχόμενη από «ισμολάβαρα» είναι το ότι καθιστά τους πνευματικά ανοχύρωτους
ανίκανους να διακρίνουν οποιαδήποτε αλήθεια σε τοποθετήσεις για τις οποίες
έχουν προγραμματιστεί να θεωρούν ακραίες - κάτι που παραπέμπει στον
Μεγαλοαδελφικό, ισοπεδωτικό κόσμο του Όργουελ.

Η εξισωτική «ισμολαγνεία» έχει τόσο διαυρώσει το
εκπαιδευτικό μας σύστημα, που όσοι εκπαιδευτικοί στερούνται κριτικής σκέψης,
στερούν κι από τα παιδιά μας το φυσικό δικαίωμα της επιλογής. Κι ενώ η
ικανότητα της διάκρισης αποτελεί το κατ' εξοχήν όργανο αποκλεισμού ανεπιθύμητων
στοιχείων για την υγιή συγκρότηση και εξέλιξη κάθε οργανισμού, είτε οργανικού,
είτε εθνικού, είτε θεσμικού, τα «ισμοφόβητρα» καταλύουν κάθε έκφραση, και
συνεπώς τον ίδιο τον επιλεκτικό μηχανισμό για μία υγιή κοινωνική ανάπτυξη.Και
τώρα, φίλοι μου, ας απαντήσουμε στο ερώτημα, «Πως φτάσαμε εδώ;»

Ο τέως καθηγητής Παντείου Χρήστος Γιανναράς παρατηρεί ότι
«Κάθε κοινωνία περιέχει μια μερίδα καλλιεργημένων, ασκημένων στην κριτική σκέψη
ατόμων, και ταυτόχρονα τη μερίδα των μειονεκτικών σε καλλιέργεια, μιαν
υπανάπτυκτη μερίδα... Η ομαλή λειτουργία του συλλογικού βίου εξαρτάται από τη
δυναμική των θεσμών που αποβλέπουν στη συνεχή μείωση της υπανάπτυκτης μερίδας
του πληθυσμού και στον περιορισμό των επιρροών της στη δημόσια ζωή... όπου
προβάδισμα έχει ο ευφυής και όχι ο βραδύνους, ο εργατικός και όχι ο ράθυμος, ο
ανιδιοτελής και όχι ο παραδόπιστος. Καίρια σημασία έχει η δυναμική του
εκπαιδευτικού συστήματος, του θεσμοποιημένου κοινωνικού ελέγχου των ΜΜΕ και η
αξιοκρατία στη διοίκηση.»

Όλοι γνωρίζουμε ότι η μερίδα των καλλιεργημένων, ασκημένων
στην κριτική σκέψη πολιτών, πάντοτε αποτελούσε μειοψηφία. Ωστόσο, κάποτε υπήρχε
κοινή συνείδηση ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει ομαλά μία κοινωνία δίχως
προβάδισμα ευθύνης αυτών. «Όμως», συνεχίζει ο κύριος Γιανναράς, «πριν από
μερικές δεκαετίες αυτές οι προϋποθέσεις ανατράπηκαν. Και μάλιστα, δια της
πλύσης εγκεφάλου των μαζών, οι κάπηλοι του σοσιαλισμού κολάκεψαν την
υπανάπτυκτη σε ποιότητα κοινωνική μερίδα και της παραχώρησαν εξωφρενικά
προνόμια που ευτέλισαν τους θεσμούς ανάσχεσης της υπανάπτυξης: το σχολείο, το
πανεπιστήμιο, την πληροφόρηση και ψυχαγωγία, κάθε λειτουργία πειθαρχικού
ελέγχου και αξιολόγησης ποιοτήτων σε οποιαδήποτε πτυχή του δημόσιου βίου.»
Έκτοτε, καθώς το κάθε αντίπαλο «κόμμα εξουσίας» αποβλέπει πλέον στην ίδια
συνταγή σίγουρη εκλογική επιτυχία, ο φαύλος κύκλος διαιωνίζεται...

Αναλογιζόμενος τις δραματικές επιπτώσεις της
κοινωνιο-πολιτικής μας εξαχρείωσης, είναι το εξής: Σε τι μπορεί να ελπίζει ο
Έλληνας όταν την διαχείρηση της ευθύνης για τα κοινά και για το μέλλον του την
έχει πια η μειονεκτική μερίδα που στερείται επίγνωσης ανεπάρκειας και κάθε
συνείδηση ότι χρειάζεται τους ικανούς και υπέρμετρους σε καλλιέργεια; Με
«σπιθαμιαία αναστήματα» εξ αριστερών κι εκ δεξιών, είναι δυνατόν να
αναχαιτισθούν τα δεινά που στις μέρες μας απειλούν τον Ελληνισμό με εξαθλίωση;
Είναι δυνατόν να μη βρίσκουν πρόσφορο έδαφος οι «-ισμολαβαροφόροι» εθνοκτόνοι
που, αποβλέποντας σε μελλοντικές ψήφους αδιάκριτα Ελληνοποιημένων μεταναστών,
στρατολογούν τους αφελείς και φιμώνουν κάθε αντίσταση στην μεγαλύτερη εισβολή
που δέχτηκε ποτέ ο τόπος;

«Είμαστε το μοναδικό εθνικό κράτος στον κόσμο που έχει μόνο
λευκούς πολίτες! Το μόνο καθεστώς που δεν αγκαλιάζει την διαφορετικότητα»,
διαμαρτυρήθηκε τις προάλλες στο ραδιόφωνο ένας εξοργισμένος αριστερός.
Βλέποντας να ταρακουνάει το ήδη ταλαιπωρημένο ισμολάβαρο του «αντιρατσισμού», ουδείς
τόλμησε να του πει ότι το να είμαστε οι «μοναδικοί» είναι κι αυτό μία
διαφορετικότητα! Όπως και το ότι να κοιμόμαστε με τα παράθυρα ανοικτά τα βράδια
και τα παιδιά μας να παίζουν ανέμελα σε γειτονιές και πάρκα κάποτε επίσης
αποτελούσε μια διαφορετικότητα που η αθρόα εισβολή λαθρομεταναστών ανεξαρτήτου
ράτσας ουδέποτε σεβάστηκε.

Κάτω από το πέπλο της λησμονιάς που έχει σκεπάσει την
παιδεία μας, βρίσκουν πρόσφορο έδαφος τεχνίτες της παραπλάνησης - καιροσκόποι
που ευδοκιμούν από την διάλυση των κοινωνικών ιστών δια μίας επιβαλλόμενης
πολυπολιτισμικότητας. Και ω τι ειρωνία! Χρησιμοποιούν Ελληνικότατο «ισμολόγιο»
όπως τους όρους «Κοσμοπολιτισμός» και «Συνασπισμός» για να διαλύσουν τον ίδιο
τον τόπο της προέλευσης αυτών των λημμάτων.

Για το πρώτο: Ο όρος «κοσμοπολιτισμός» εισείχθη από Έλληνες
στωϊκούς, πρεσβεύοντες ότι η αγάπη του τόπου όπου γεννιέται και ανδρώνεται ο
άνθρωπος είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να φτάσει κανείς στην αγάπη της
ανθρωπότητας. Δηλαδή, η αγάπη που συνέχει την κοινότητα ανθρώπων με κοινή
καταγωγή («το ομογενές προς το ομογενές» των Στωικών), όχι μόνον δεν αποτελεί
«ρατσισμό» και «ξενοφοβία», αλλά, αντιθέτως, την αφετηρία μίας όλο και
επεκτεινόμενης κίνησης συμπάθειας από το κέντρο προς την περιφέρεια - αναγκαία
προϋπόθεση για την αγάπη ολάκαιρης της ανθρωπότητος».

Για το δεύτερο: Ο όρος «συνασπισμός» μας παραπέμπει στην
αρχαία Ελληνική φάλαγγα, όταν ελεύθεροι πολίτες κατεύαζαν τις ασπίδες από τις
εστίες τους και «συνασπιζόντουσαν» με συμπολίτες να αμυνθούν κατά του εισβολέα
που απειλούσε την γη τους και τις οικογένειές τους. Με αντιστροφή του 'π' και
του 'όμικρον', ο Έλληνας πολίτης γινότανε «οπλίτης». Ωστόσο, τιμή και δικαίωμα
να ενταχθούν στην συνασπισμένη φάλαγγα είχαν μόνον οι πολίτες με οικογένεια και
ιδιοκτησία, εφόσον μόνον αυτοί είχαν λόγο να μην εγκαταλείψουν τον σχηματισμό.
Ακτήμονες και άτεκνοι συγκροτούσαν τους τοξότες πίσω από την φάλαγγα.

Με άλλα λόγια, οι γνήσιοι «κοσμοπολίτες» και «συνασπιστές»
ουδεμία σχέση έχουν με αυτό το καινούργιο ανθρωπολογικό είδος «διεθνιστών»,
που, αντί να «συνασπίζονται» κατά των μεγάλων απειλών, εκτοξεύουν αδησώπητο
μίσος εναντίον κάθε εθνικής εκδήλωσης στην ίδια την γεννέτειρά τους. Ή αλλιώς,
ως τοξότες, βάλλουν πισώπλατα στην όποια προπορευόμενη εθνική φάλαγγα!

Λείαν ανησυχητικό είναι το ότι αν και οι αυτοί αριθμητικά
αποτελούν ασήμαντη μειοψηφία, εν τούτοις, βάλλουν ελεύθερα και συχνά βίαια σε
έναν κόσμο όπου η «βολεμένη» πλειοψηφία σιωπά υπό τον εκφοβισμό του
εκτοξευόμενου ισμολογίου.

Με συνθήματα όπως «Κάτω ο ρατσισμός, είμαστε όλοι μετανάστες,
γκρεμίστε τα σύνορα, νομιμοποίηση σε όλους» ενώνονται με τους παράνομους
εισβολείς και με κάθε αφορμή τρομοκρατούν τον τόπο με την ανοχή, εάν όχι
παρότρυνση, των αμφίβολων παρατάξεών τους. Επιστρατεύονται για να «αλλάξουν»
μία χώρα ήδη κορεσμένη από τις αλλαγές πολιτικάντιδων που αφαίμαξαν την ύπαιθρο
από Έλληνες και τους οδήγησαν στο κεκορεσμένο δημόσιο, στην ξενομανία, στην
υπογεννητικότητα και στην ισοπέδωση.

Εξ αυτών αναδύθηκαν οι στρατιές των σημερινών καιροσκόπων
του πολυπολιτισμού: Περιθωριακοί, επαγγελματίες φοιτητές, τσακισμένοι
γεροαναρχικοί, κομπλεξικά πλουσιόπαιδα - ανέραστα (με την ευρεία σημασία) άτομα
που ουδέποτε αγαπήθηκαν για να αγαπήσουν και να μετέχουν σε υγιείς κοινωνικούς
ιστούς, ουδέποτε ανέπτυξαν ιστορική μνήμη πέραν μερικών ιδεολογικών
συγγραμμάτων, ουδέποτε μόχθησαν να δημιουργήσουν, να γεννήσουν...

Όλα αυτά είναι δύσκολα. Ευκολότερο είναι να γκρεμίζει
κανείς, να ισοπεδώνει... κι ας μην έχει κατά νου τι να στήσει πάνω στα ερείπια.
Και το χειρότερο: ουδέποτε έζησαν την προλαθρομεταναστευτική Ελλάδα για να
έχουν το μέτρο σύγκρισης ενός καλύτερου κόσμου.

Το ένα είναι σίγουρο: Οι εξ ανατολών γείτονες, τρίβουν τα
χέρια τους, καθώς γνωρίζουν ότι κάποια στιγμή δεν θα χρειάζονται μαχητικά για
να μας πλήξουν. Εξάγοντας Ισλάμ από τα παράλια τους σε μορφή λαθρομεταναστών,
έχουν ήδη τοποθετήσει ωρολογιακές βόμβες παντού στη χώρα μας.

Καιρός είναι να δράσουμε ομόψυχα εάν είναι να περισώσουμε ό,
τι έχει απομείνει από έναν πολιτισμό για τον οποίον αξίζει να ζει κανείς. Το
υπερόπλο με το οποίο πρέπει να αντιμετωπίσουμε κάθε κατάσταση είναι η επαναφορά
της γλωσσικής και ιστορικής μας μνήμης ώστε με νηφαλιότητα να αντιμετωπίσουμε
τον εχθρό που σκοτώνει αυτή την μνήμη για να αφανιστούμε ως έθνος.

Συγχρόνως, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η μία και
μοναδική ελπίδα για την σωτηρία του έθνους εναπόκειται στα αρχικά του δομικά
υλικά, με πρώτη ύλη την οικογένεια με τα πολλά παιδιά. Παιδιά που θα
διδάσκονται την αγάπη για το παρελθόν τους, την γλώσσα τους, τον πολιτισμό
τους. Παιδιά που ανδρώνονται με τον αθλητισμό και την εργασία, και όχι πίσω από
τα αιώνια θρανία που καταστέλλουν τις φυσικές ορμές της νιότης τους. Όσο για το
ερώτημα: «μα πως να κάνει κανείς πολλά παιδιά όταν οι οικονομικές απαιτήσεις
είναι τόσες;» θα πρέπει να σκεφτούμε ότι οι ουσιαστικές αξίες είναι δωρεάν.

Αψηφώντας το ύπουλο ισμολόγιο που φιμώνει κάθε αντίσταση
στην εξαφάνισή μας με ισμολάβαρα τύπου «φασισμός» και «ρατσισμός», τα πράγματα
γίνονται πιο ξεκάθαρα ως προς το πως πρέπει να αντιμετωπισθούν τα εθνικά
προβλήματα (όπως το μείζον θέμα των λαθρομεταναστών) όταν γνώμονας είναι το
Ελληνικό σπίτι: Όταν αγαπάς το σπίτι σου, έχεις αρκετή αγάπη και για τον
συνάνθρωπό σου ώστε να του δώσεις να φάει όταν σου κτυπήσει την πόρτα σου.
Ωστόσο, για να προστατεύσεις αυτούς που αγαπάς εάν σου ζητήσει να κοιμηθεί με
την γυναίκα και τα παιδιά σου..., δεν νομίζω οτι υπάρχει άνθρωπος που θα
επιτρέψει κάτι τέτοιο...

Κρατώντας το τελευταίον, εάν η Ελλάδα είναι το σπίτι μας, οι
κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών υπήρξαν κάκιστοι πατεράδες και
σπιτονοικοκυραίοι!

-Παναγιώτης Τερπάνδρου Ζαχαρίου- 5/05/2018