Απελευθερωτές και προδότες της Μακεδονίας

Η Ελλάδα για να επιβιώσει πρέπει να βαδίσει πάνω στα βήματα Δραγούμηδων, Μελάδων και Κολοκοτρωναίων

Oλόκληρον το Πανελλήνιον συνεκινήθη βαθύτατα και συνεμερίσθη το πένθος της Ελληνικότατης και πατριωτικότατης οικογενείας Δραγούμη. Ο σπαραγμός της πατρικής καρδιάς έσχε πανταχού απήχησιν. Διότι οφείλομεν πάντες να ομολογήσωμεν ότι η αρχοντική αυτή οικογένεια, η καθ’ όλα Ελληνοπρεπής, προσέφερε τόσας υπηρεσίας εις την Πατρίδα, ώστε όλοι οι Ελληνες αποκαλύπτονται μετά σεβασμού και εκτιμήσεως. Περιττόν άλλωστε να υπομνήσωμε ότι το πρώτον θύμα του Μακεδονικού Αγώνος, το οποίον έταμε την λεωφόρον της απελευθερώσεως της Μακεδονικής γης, ο θρυλικός ήρως Παύλος Μελάς, απετέλει μέλος της εν λόγω οικογενείας. Διά τούτο επαναλαμβάνομεν, ο σπαραγμός και η οδύνη της οικογένειας Δραγούμη έσχε Πανελλήνιον απήχησιν».

Εφημερίδα «Εσπερινή», 13 Αυγούστου 1920, σελ. β΄, τίτλος άρθρου «Ο σπαρασμός». Από το βιβλίο του Αθανάσιου Λ. Κόρμαλη «Η εκτέλεση του Ιωνος Δραγούμη στον Τύπο της εποχής», σελ. 45, Αθήνα 1994, εκδόσεις Πελασγός.

Τον Μάιο του 1919, ο Ελληνικός Στρατός αποβιβάσθηκε στη Σμύρνη. Οι Ελληνες, γεμάτοι αγωνία, είχαν στραμμένο το βλέμμα τους στην Ανατολή και στον αγώνα των στρατιωτών μας εναντίον των Τούρκων. Ομως, δεν είχαν λησμονήσει ούτε για λίγο την κερδισμένη υπόθεση της Μακεδονίας και εκείνους -τους λίγους αρχικά και πολλές χιλιάδες αργότερα- οι οποίοι έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας να επιβάλουν ελληνική κυριαρχία στη γη του Φιλίππου και του Αλεξάνδρου. Ο Ιων Δραγούμης δολοφονήθηκε από βενιζελικούς παρακρατικούς στις 31/07/1920 στο κέντρο των Αθηνών, στην περιοχή του ξενοδοχείου «Χίλτον». Σύσσωμος ο Ελληνισμός σπάραξε στο άκουσμα της δολοφονίας του Ιωνος Δραγούμη, του εθνικιστή στοχαστή και πολιτικού, που συμμετείχε στο οργανωτικό σκέλος του Μακεδονικού Αγώνα. Οι σκιές που κινούνταν στα δάση, στα βουνά, στα βαλτοτόπια του Βορρά και πάλευαν και μάτωναν έγιναν στρατιές που αφαίρεσαν με τη λόγχη την ημισέληνο από τη Μακεδονία μας και τη γλίτωσαν από τους Βουλγάρους. 

Οι Ελληνες, τις εποχές των θριάμβων, των θυσιών, της αισιοδοξίας και της αθωότητας, συντονίζονται με τα πνεύματα που εκπροσωπούν τα ηγετικά αρχέτυπα του έθνους. Με φλογερούς πατριώτες, όχι με ενδοτικά ψοφίμια. Ταυτίζουν τις σκέψεις, τις επιθυμίες, τις πράξεις και τους πόθους τους με όσες φαινομενικά άφθαστες κορυφές θάρρους και αρετής υποδεικνύουν οι γνήσιοι και άξιοι εμπροσθοφύλακες της φυλής των Ελλήνων. Μόνο έτσι γίνονται εφικτά θαύματα, όπως η Εθνεγερσία του 1821, οι Βαλκανικοί Πόλεμοι του 1912-1913, η συντριβή των Ιταλών στα βουνά της Βορείου Ηπείρου και τόσες άλλες στιγμές όπου τιμήθηκε το όνομα της πατρίδας μας.

Ο λαός μας, το 1920, αγωνιούσε για την έκβαση της επιχείρησης στη Μικρασία, αλλά ο χρόνος σταμάτησε, η αγωνία έπαψε, όλα πάγωσαν με την ανακοίνωση του θανάτου του Ιωνος Δραγούμη. Θεωρούσαν τον ιδεολογικό καθοδηγητή και πολιτικό οργανωτή του Μακεδονικού Αγώνα ισότιμο του Παύλου Μελά, του παλικαριού που θέρισε ο ανδροφόνος Αρης στη μάχη για την απελευθέρωση της Μακεδονίας. 

Η Μεγάλη Ιδέα ήταν εκείνη που έθρεψε το Γένος μας τα χρόνια των μεγάλων δοκιμασιών. Ο ηρωικός τρόπος ζωής των μπροστάρηδων ήταν το παράδειγμα που ακολούθησαν οι νέοι και γέμιζε η ζωή τους με τον πιο δυσεύρετο θησαυρό του κόσμου: το νόημα. Η παρακμή, το κενό, η ανία, η διάλυση των κοινωνιών, η εξάρτηση από ουσίες και πρόσωπα είναι παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα της έλλειψης πίστης και νοήματος ζωής. Οσοι βρίσκουν νόημα και έχουν πίστη στον Θεό και στην εκπλήρωση των πεπρωμένων της φυλής δεν έχουν ανάγκη από κάτι άλλο για να «γεμίζουν» ή να «σκοτώνουν» τον χρόνο τους. Οι θρησκείες (γιατί περί θρησκειών πρόκειται) του κοσμοπολιτισμού, της παγκοσμιοποίησης, του πολιτισμικού ή πολιτικού μαρξισμού είναι αγωγοί απ’ όπου περνά το δηλητήριο του μηδενισμού στις φλέβες των δυτικών κοινωνιών. 

Ανδρείκελα και αρλεκίνοι υποδύονται τους ηγέτες και βομβαρδίζουν τα ώτα των πολιτών με μεγαλαυχίες και κούφιες υποσχέσεις, ενώ το προσωπικό παράδειγμά τους, η πορεία του δικού τους βίου, τα δικά τους πεπραγμένα είναι τόσο αξιοθρήνητα όσο οι πνευματικές ψώρες που υπερασπίζονται.
Η Ελλάδα για να επιβιώσει πρέπει να βαδίσει πάνω στα βήματα Δραγούμηδων, Μελάδων και Κολοκοτρωναίων. Πρέπει να εμπιστευτεί την πολιτική εξουσία και την πνευματική καθοδήγησή της σε εκείνους που θέλουν να τη λευτερώσουν, να τη μεγαλώσουν και να τιμωρήσουν δίχως έλεος όσους την έφεραν επαιτούσα στα σκαλιά των ισχυρών.

Παναγιώτης Λιάκος