Από το Καστελόριζο έως τις Πρέσπες: Τα μνημόνια, η «πρώτη φορά αριστερά» και τα «βαπτίσια» της Βαρδαρίας (Β΄μέρος)

Ο «Ιανός» τής διεθνούς κυριαρχίας επεδίωκε πάντοτε μια διέξοδο στο Αιγαίο. Αυτή τη φορά, όπως φαίνεται, όχι μόνο για να περνούν ανεμπόδιστα τα εμπορεύματα από τα λιμάνια της Μακεδονίας στην Κεντρική Ευρώπη, αλλά και επειδή, πλέον, χρειάζεται να κυκλοφορούν ανεμπόδιστα τα κοιτάσματα αερίου και άλλων τιμαλφών του υπεδάφους, απαραίτητων για να συνεχίζουμε να καλπάζουμε στο άρμα της τεχνολογίας πάνω από το πτώμα της γης. Η δημιουργία Ειδικής Οικονομικής Ζώνης (ΕΟΖ), με επίκεντρο τη Θεσσαλονίκη, στα πλαίσια της «Ευρώπης των Περιφερειών» αποτελεί διακαή πόθο των αυτοκρατόρων της Δύσης στα Βαλκάνια και η «λύση» του μακεδονικού με τους επιθυμητούς για αυτούς όρους, θα διευκολύνει την πραγματοποίησή της.

Η Διεθνής κυριαρχία είναι μία κι αδιαίρετη, αριστερή και δεξιά, παραδοσιακή και μεταμοντέρνα και έργο της είναι να προδίδει πάντα κάθε ειλικρινή πρόθεση και ειλικρινή αγώνα. Δουλειά της είναι να στρέφει κάθε άνθρωπο που κοιτάζει ακόμη ψηλά εναντίον των υπολοίπων. Και όπου χρειάζεται δημιουργεί εμφύλιες διαμάχες, για να συνεχίζει ανενόχλητη το έργο της. Αλλού θα υποδαυλίσει τους ακραίους εθνικισμούς, αλλού αιώνιες θρησκευτικές αντιπαλότητες, αλλού και τα δύο. Τα παραδείγματα πολλά. Στον ίδιο άξονα, θα ενισχύσει παντοιοτρόπως διάφορα «ελευθεριακά» κινήματα, που, χρησιμοποιώντας την προκρούστεια κλίνη της λεγόμενης «πολιτικής ορθότητας», περιορίζουν ασφυκτικά την πραγματική ελευθερία των πολλών. Εν ολίγοις, μπορεί να χρησιμοποιήσει είτε τον εθνικισμό είτε τον διεθνισμό προς όφελός της. Ασφαλώς, στα χρόνια που διανύουμε το κυριότερο και χρησιμότερο εργαλείο της Διεθνούς κυριαρχίας είναι ο διεθνισμός. Εργαλείο ύπουλο και αποτελεσματικό.

Ας γίνουμε τώρα περισσότερο συγκεκριμένοι για ό,τι έγινε στις Πρέσπες, με την λεγόμενη συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ. Δηλαδή –για να μην κοροϊδευόμαστε– την συμφωνία που υπέγραψαν οι εν λόγω πολιτικές μαριονέττες, για λογαριασμό των πραγματικών αφεντικών τους. Ουσιαστικά, πρόκειται για κανονική ανταλλαγή σκλάβων, μια συμφωνία που, αν πράγματι υλοποιηθεί, στοχεύει σε αναδιάταξη των υπηκόων στη Μακεδονία, την οποία οι διεθνείς εξουσιαστές αντιμετωπίζουν ήδη ως κατακτημένο χώρο. Κάθε κοινωνικός χώρος, λοιπόν, που υφίσταται κατάκτηση θα πρέπει να διαλυθεί και να συναρμολογηθεί εκ νέου ώστε να ταιριάζει στην κατάσταση που τα διεθνή εξουσιαστικά μπλοκ επιθυμούν. Οι Γερμανοί, όταν κατέκτησαν τον Ελλαδικό χώρο, έδωσαν την Ανατολική Μακεδονία και Θράκη στους Βούλγαρους συμμάχους τους. Δική τους ήταν όπου ήθελαν την έδιναν. Και τώρα έτσι είναι, αν και τα μέσα που χρησιμοποιούνται είναι διαφορετικά. Το Ελληνικό κράτος είναι, προς το παρόν, τουλάχιστον ο ηττημένος ενός οικονομικού πολέμου και ο ηττημένος δεν πληρώνει μόνο φόρους υποτέλειας· χάνει και εδάφη.

Δεν είναι το κράτος ή η αναδιάταξη της κυριαρχίας που μας απασχολεί. Για τη Μακεδονία, εάν ένα τέτοιο σενάριο ισχύσει, σημαίνει πως συν τω χρόνω θα αλλάξει εντελώς η σύσταση του πληθυσμού. Το ζητούμενο δεν είναι τόσο το λεγόμενο «Μακεδονικό» κράτος, αλλά να γίνει αποδεκτή από το Ελλαδικό κράτος και, κυρίως, από τους εδώ εξουσιαζόμενους, η ύπαρξη «μακεδονικού» έθνους. Και ας μη γελιόμαστε, δεν έχει καμία σημασία από τί πραγματικές εθνότητες αποτελείται σήμερα ή θα αποτελείται στο μέλλον αυτή η κατασκευασμένη εθνότητα. Όλες οι αυτοκρατορίες του παρελθόντος, όταν δεν μπορούσαν να ελέγξουν αποτελεσματικά έναν γεωγραφικό χώρο, φρόντιζαν να τον γεμίσουν με ετερόκλητους πληθυσμούς οι οποίοι, όσον αυτό ήταν δυνατόν, δεν έπρεπε να έχουν συναισθηματική επαφή μεταξύ τους. Έναν τέτοιον κοινωνικό χώρο μπορείς να τον κάνεις ό,τι θέλεις. Ανά πάσα στιγμή στρέφεις τον έναν εναντίον του άλλου και εμφανίζεσαι εσύ ως ο «υπεράνω ελεγκτής». Ως ο δήθεν αντιρατσιστής που φροντίζεις για την «αδελφωσύνη των λαών», ενώ στην πραγματικότητα τους υποσκάπτεις όλους μαζί.

Οπότε, δεν μας εντυπωσιάζει όλη αυτή η πολεμική, όλη αυτή η προσπάθεια να περιθωριοποιηθούν όσοι αντιδρούν, με το στίγμα του «εθνικιστή» ή και «φασίστα» και μάλιστα προκαλώντας τους συνεχώς με το μέγεθος της αθλιότητάς που έπραξαν και τη μετονομασία της σε «νίκη».

Η αδελφωσύνη των λαών δεν επιβάλλεται από τα πάνω. Ή υφίσταται ως βιωμένη κατάσταση μεταξύ των ανθρώπων, λόγω της συνειδητοποίησης των κοινών χαρακτηριστικών της ανθρώπινης μοίρας, ή αλλοιώς δεν μπορεί να υπάρξει με τεχνητό τρόπο. Η συναδέλφωση είναι μεγάλη υπόθεση αλλά προϋποθέτει υψηλά επίπεδα ειλικρίνειας, προϋποθέτει πως ως προς την αλήθεια χρειάζεται να είσαι ανελέητος προς τον ίδιο σου τον εαυτό. Όταν αυτά δεν υπάρχουν, τότε η απόσταση αποδεικνύει την πραγματική αδελφοσύνη περισσότερο από την δήθεν εγγύτητα. Έχουμε ξαναπεί πως αδέλφια «με το ζόρι» δεν υπάρχουν. Μόνο ένας κοινός χώρος εξουσιαζόμενων μπορεί να υπάρξει με το ζόρι και αυτή η κατάσταση είναι που ονομάζουν οι εξουσιαστές «αδελφοσύνη των λαών». Ας μην παραμυθιαζόμαστε λοιπόν. Η τεχνητή και βιαίως επιβεβλημένη «συναδέλφωση» είναι που οδηγεί σε υποβόσκοντα μίση, ειδικά όταν κάποιες εθνότητες πριμοδοτούνται περισσότερο από κάποιες άλλες, λόγω των πιο βολικών χαρακτηριστικών τους. Και τα μίση αυτά θα εκδηλωθούν κάποια στιγμή στο μέλλον. Και συνήθως εκδηλώνονται όταν η αυτοκρατορία βρεθεί σε κατάσταση αποσύνθεσης. Ας θυμηθεί κάποιος τί έγινε όταν διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση με το πλήθος των πολέμων που ξέσπασαν. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι σήμερα κάτι αντίστοιχο της Σοβιετικής Ένωσης. Ελάχιστοι θα την κλάψουν όταν διαλυθεί, όπως ελάχιστοι έκλαψαν για την Σοβιετική Ένωση. Οι πόλεμοι, όμως, στα Βαλκάνια είναι σχεδόν από τώρα εξασφαλισμένοι.

Όταν διασπείρεις το κατάφωρο ψέμα, προκαλείς το μίσος. Όταν διαστρέφεις την ιστορία και την υποβιβάζεις στο επίπεδο της ιδιοκτησίας που μπορεί και πρέπει να αλλάξει ιδιοκτήτη, προκαλείς με μαθηματική ακρίβεια το μίσος. Το να απορείς γι’ αυτό σημαίνει πως δεν καταλαβαίνεις τους ανθρώπους. Δεν καταλαβαίνεις πως οι άνθρωποι δεν είναι στην ουσία τους «πολιτικά» ή «οικονομικά» όντα που ενδιαφέρονται αποκλειστικά και μόνο για την επιβίωσή τους, άρα μπορείς διαρκώς να τους σφυρηλατείς στη βάση μιας κοινωνικής μηχανικής, για να χωράνε σε αλλότρια των εαυτών τους συμφέροντα.

Η νομιμοφροσύνη άλλαξε στρατόπεδο

Μετά την υπογραφή για την ονομασία των Σκοπίων, αλλά και μετά όλα όσα εκτυλίχθηκαν στο Πισοδέρι, στις Πρέσπες, μια λέξη ακούγεται συνεχώς. Πλέον στους δρόμους διαδηλώνουν οι Εθνικιστές κάθε απόχρωσης και οι πατριώτες. Στα γραφεία παίρνουν αποφάσεις οι αριστεριστές. Κι οι διαδηλωτές φωνάζουν ό,τι φώναζαν κι οι προκάτοχοί τους, την ίδια αυτή λέξη: προδότης.

Πράγματι, τη στιγμή που ανοίγει πάλι μια νέα σελίδα, που θα ορίζει αλλιώς τα σύνορα, η λέξη αυτή ηχεί παράξενα τώρα. Όχι, επειδή δεν θεωρούσαμε ικανή μια τόσο ευτελή ομάδα ανθρώπων να διαπράξει μια τέτοια συμφωνία. Η πολιτική, όπως έχουμε πει πολλάκις, είναι η τέχνη της εξαπάτησης και της προδοσίας κάθε ακηδεμόνευτου αγώνα. Το ιδιαίτερο που χρειάζεται να δούμε εγκαίρως είναι ότι η νομιμοφροσύνη άλλαξε τώρα στρατόπεδο και πήγε στο πλευρό αυτών που, μέχρι να ανέβουν στην εξουσία, ωρύονταν για την αδικία που σήμερα διασπείρουν παντού και με μεγάλο πάθος.

Η νομιμοφροσύνη είναι μια έννοια μεταβαλλόμενη από την εξουσία, ανάλογα με τις εκάστοτε επιδιώξεις της. Είναι σαφές ότι στην επικράτεια της σημερινής Δυτικής αυτοκρατορίας το έθνος, η θρησκεία, η οικογένεια πρέπει να διαλυθούν. Ο,τιδήποτε διαφοροποιεί τους υπηκόους εντός των κοινωνικών τειχών πρέπει να εκλείψει πάση θυσία. Εκτός βέβαια από τις διαφορετικότητες των μειονοτήτων, που χρησιμοποιούνται συχνότατα για να διαλύσουν ο,τιδήποτε συνέχει, για αιώνες και χιλιετηρίδες, τις πλειοψηφίες των κοινωνιών. Η σύνδεση με το παρελθόν, οι πνευματικές και πολιτιστικές ρίζες των ανθρώπων πρέπει να διαρραγούν. Το βλέπουμε καθημερινά. Έχουμε φτάσει στο σημείο να αμφισβητείται ακόμη και το να δηλώνεις άνδρας ή γυναίκα, λες και πρόκειται απλώς για δικαίωμα…

Ασφαλώς, η ολομέτωπη επίθεση στα άνωθι, με επίκεντρο τις Μητροπόλεις της Δύσης, ενορχηστρώνεται και συμβαίνει από τα εναλλακτικά κινήματα, τους απανταχού αριστεριστές, τους «αντιεξουσιαστές» –που δεν είναι βεβαίως αντιεξουσιαστές, αλλά ουσιαστικά αντιδεξιοί– και τις οργανωμένες πολιτικά μειονότητες. Οι τελευταίες δεν προτάσσουν, όπως παλιότερα, τον σεβασμό απλά στη διαφορετικότητά τους, αλλά μια εξ ολοκλήρου επιβολή της δικής τους πραγματικότητας στη συντριπτική πλειοψηφία των εξουσιαζομένων. Μιας πραγματικότητας, ωστόσο, που «τυχαία» συμπίπτει με τις επιδιώξεις και τους στόχους των πραγματικών αφεντικών της Δύσης.

Με απλά λόγια, το παραπάνω σχήμα είναι μια εφαρμογή βασικών απόψεων της σχολής της Φρανκφούρτης, με σύγχρονους εξουσιαστικούς όρους. Στη θέση του μαρξιστικού προλεταριάτου τοποθετούνται οι μειονότητες. Τα αποτελέσματα είναι εμφανή. Δε θα μακρηγορήσουμε επί πλέον για το εν λόγω ζήτημα, επιφυλασσόμαστε για το μέλλον.

Βέβαια, η αναφορά στο εν λόγω ύπουλο εξουσιαστικό εργαλείο μόνον τυχαία δεν είναι, όσον αφορά την περίπτωση του μακεδονικού ζητήματος. Ήδη το μισθοδοτούμενο από το κράτος της Βαρδαρίας, αλλά και από μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και της Γερμανίας, «μακεδονικό» κόμμα «Ουράνιο Τόξο», που βρίσκεται εντός της Ελλαδικής επικράτειας, κάνει –για άλλη μια φορά– λόγο για «μακεδονική» μειονότητα. Όπως ανεφέρθη, δεν ενδιαφέρει τα πραγματικά αφεντικά της Δύσης από τί ανθρώπους θα αποτελείται αυτή η εθνότητα. Αυτό που έχει σημασία για αυτούς είναι να είναι απόλυτα υποτελείς· να ενεργούν όπως θα τους ζητήσουν, αποσταθεροποιώντας ή και διαλύοντας πλήρως κοινωνικούς ιστούς. Άλλωστε, η διάλυση και επανασύνθεση του κοινωνικού χώρου, με όρους που επιθυμεί η κυριαρχία, είναι εξουσιαστικό εργαλείο παλιό όσο και ο ίδιος ο πολιτισμός.

Και φτάνουμε στο σημείο να γινόμαστε όλοι μάρτυρες μιας περίεργης εικόνας∙ στο Πισοδέρι, απέναντι από τα ΜΑΤ, βρίσκονταν οι μέχρι πρότινος νομιμόφρονες, που ό,τι κι αν έκαναν φρόντιζαν να έχουν το νόμο με το μέρος τους. Αυτό συνέχιζαν να κάνουν και την Κυριακή, της 17ης Ιουνίου, επιδιώκοντας να εναντιωθούν στη μετονομασία της ΠΓΔΜ σε «Βόρεια Μακεδονία». Και ενδεχομένως να αντιλήφθηκαν με τον πιο σκληρό τρόπο –καθώς είδαμε βαριά τραυματισμένους και άγρια χτυπημένους– ότι ο νόμος που δεν έχει οριστεί από μια πραγματικά οργανική κοινότητα ανθρώπων δεν είναι μια σταθερά, βάσει της οποίας αξίζει να ζει κανείς. Ένας τέτοιος νόμος είναι το ίδιο ευμετάβλητος με όλα τα άλλα· μεταβάλλεται όσες φορές και με όποιον τρόπο χρειάζεται, προκειμένου να εξυπηρετεί τους εκάστοτε ισχυρούς.

Λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα ανωτέρω προκύπτει το εξής φαινομενικά οξύμωρο σχήμα∙ ο λεγόμενος «ιδανικός υπήκοος» του πάλαι ποτέ έθνους-κράτους μετατρέπεται, αν δεν έχει ήδη συμβεί αυτό, σε εχθρό, σε κάτι που πρέπει να κονιορτοποιηθεί, για να δημιουργηθεί από τη σκόνη του ο «ιδανικός υπήκοος» του σήμερα, ο υπήκοος του υπερκράτους της Ενοποιημένης Κυριαρχίας. Επαναλαμβάνουμε, η νομιμοφροσύνη είναι κατασκευασμένη από «λάστιχο», δεν είναι κάτι στατικό, ουδέποτε ήταν.

Ναι, το έθνος, όταν συντίθεται βιαίως από το κράτος, ώστε να εξυπηρετεί την συνοχή του, είναι εξουσιαστικό κατασκεύασμα. Το έθος όμως δεν είναι. Στην αρχαιότητα το έθος είναι που προσδιόριζε το έθνος και από εκεί προέρχεται και η ίδια η λέξη. Όλα αυτά που συνδέουν ένα σύνολο ανθρώπων –που προϋπάρχουν του κράτους ή αναπτύχθηκαν κόντρα σε αυτό–, από τη γλώσσα, τη μουσική, τον τρόπο που χαίρονται ή θρηνούν, τον τρόπο που γιορτάζουν, τις διατροφικές τους συνήθειες, τα ήθη και έθιμα τους, το πώς βλέπουν τη ζωή και τον θάνατο, το πώς εκφράζουν το θρησκευτικό τους συναίσθημα, αποτελούν το κοινό τους έθος. Και αυτό όχι μόνον δεν είναι εξουσιαστικό, αλλά αντίθετα, όταν δεν προσεγγίζεται επιφανειακά, είναι ένα μεγάλο αγκάθι για την Παγκοσμιοποιημένη Κυριαρχία.

Επιλέξαμε να βαδίζουμε στο μονοπάτι της αναζήτησης της ελευθερίας. Όποιος θέλει να λέγεται ελεύθερος άνθρωπος δεν αρκείται σε αναπαραγωγή έτοιμων κανόνων που επαναλαμβάνονται συνθηματικά, δεν φοβάται να κοιτάξει την αλήθεια, ακόμη κι αν δεν του αρέσει και να την πει, ακόμη κι αν αυτό δεν ευνοεί την θέση του. Επιδιώκοντας την ελευθερία, προσπαθούμε να καθαρίζουμε το θολό τοπίο των εξουσιαστών και να διαλύσουμε τον φόβο που θέλουν να διασπείρουν με καθαρή καρδιά και πνεύμα.

Αναρχική συλλογικότητα Πυργῖται pyrgitai.gr

υγ1 Το πρώτο μέρος του άρθρου μπορείτε να το διαβάσετε πατώντας ΕΔΩ

υγ2 η επένδυση του άρθρου με φωτογραφίες είναι επιλογή δική μας