Λίγα λόγια για σένα..Θανάση Ακριβούλη

Tου Κώστα Τάταρη

Πέρασε ένας χρόνος φίλε και την Κυριακή ήρθαμε πάλι να σε χαιρετήσουμε, εμείς που σε αγαπήσαμε, εκείνοι που αγάπησες, μια ιδιαίτερη σύναξη αδελφών, διαφοροποιημένη από τη μάζωξη "γνωστών" και "φίλων" που "είθισται" να παρευρίσκονται σε αυτές "τις περιστάσεις".

Με αποκαλούσες τον "μεγαλύτερο αδελφό" που δεν είχες, παρ' όλο που διαφέραμε αρκετά' εγώ ένας "εστέτ", έτσι τουλάχιστον με έβλεπες, εσύ ένας αμετανόητος "λούμπεν"...Υπάρχει, αλήθεια, περίπτωση ένας "εστέτ" (λέμε τώρα...) κι ένας "λούμπεν" να γίνουν αδελφοί ; Υπάρχει ! Όταν ένα βαθύτερο γι αυτό και ουσιαστικό "υπόστρωμα" υπάρχει κάτω από τα επιφανειακά "στρώματα", όταν μια άλλου τύπου "χημεία" δένει τους ανθρώπους...

Άλλωστε είχαμε τόσα κοινά : την πίστη στην ακατάλυτη δύναμη της αντρικής φιλίας, μιας φιλίας που χαρακτηρίζεται από τη "δωρήτρια αρετή", χωρίς "δούναι" και "λαβείν", χωρίς υπολογισμούς, χωρίς υστεροβουλία, η εθελούσια απόσταση από τα "αυτονόητα" του συρμού, η αντιπάθεια τόσο απέναντι στην μικροαστική ηθικολογία, όσο και στην μεγαλοαστική ελευθεριότητα, η περιφρόνηση για το ναρκισσισμό,τις ευκολοχώνευτες "αρετές", τις εξίσου ευκολοχώνευτες "αμαρτίες" και, βέβαια, το όραμα για μια Νέα Ελλάδα, απαλλαγμένη από το νεκρό βάρος των αναποδογυρισμένων ειδώλων της "Μεταπολίτευσης"...

Πόσες παθιασμένες συζητήσεις, πόσες έντονες, αλλά και γόνιμες διαφωνίες γι αυτή τη "Νέα Ελλάδα", μου λείπουν αυτές οι συζητήσεις, μου λείπουν κι άλλα πολλά : ο Κυριακάτικος καφές, κάποια ξενύχτια μέχρι τα ξημερώματα Σαββάτου, "οι εξορμήσεις" μας, το δείπνο που μας πρόσφερες με τα πουλερικά και τα λαχανικά της αυλής σου και εκείνο το ιδιαίτερο, "σπιτικό" κρασί...

Πολλά μου άρεσαν επάνω σου : η άδολη ειλικρίνεια,η κάποτε -δικαίως ή αδίκως- "κοφτερή" κριτική σου - μου αρέσει κάθετι που "κόβει" στη Ζωή, άλλοτε σαν σπαθί κι άλλοτε σαν διαμάντι -, τα λιγοστά αλλά αξιοπρόσεκτα άρθρα σου και οι σε ελάχιστους γνωστοί στίχοι σου, η ετοιμότητα να σταθείς δίπλα στους μετρημένους στα δάκτυλα "αδελφούς", η αξιοπρεπής φτώχεια που π ο τ έ δεν έγινε μιζέρια, το παιγνιώδες χιούμορ σου, η αντίληψή σου για τη Ζωή ως "στίβου μάχης" και, κυρίως, ο τρόπος που "έκλεισες το μάτι" ειρωνικά στο Θάνατο που σε επισκέφτηκε στα 38 σου...

Ελπίζω και εύχομαι να "πέταξες" ! Να άφησες τα όποια βαρίδια και να πέταξες, διότι όπως έγραψε και ο φίλος μας ο Γιάννης Παναγιωτακόπουλος, είχες π ρ ό σ ω π ο και με το πρόσωπο αυτό εύχομαι να μας κοιτάζεις στην αιωνιότητα...

Ούτως ή άλλως περαστικοί είμαστε από την "κοιλάδα" των γελώτων και των δακρύων, το στοίχημα είναι να τη διασχίσουμε με στέρεο και όχι τρεμάμενο βήμα και με το βλέμμα στραμμένο στο "όρος", έτσι δεν είναι αδελφέ ;