Ήταν κάποτε μια χώρα._

Ένα κείμενο με αφορμή την "επέτειο επανένωσης" των δύο Γερμανιών, αν και στην ουσία δεν υπήρξε καμία επανένωση, αλλά προσάρτηση, αφού οι Ανατολικο-Γερμανοί έχασαν τα πάντα.. (3/10/1990, 28 χρόνια πριν.)

_____
Ήταν κάποτε μια χώρα

Το σωτήριο έτος 1989 το τείχος που χώριζε στα δύο μια παλιά αυτοκρατορική πρωτεύουσα και μια χώρα που προκάλεσε με την πολιτική της δύο παγκόσμιους πολέμους μέσα σε μόλις 30 χρόνια κατέρρευσε από το πλήθος του κόσμου που μαζικά αγνόησε τις μέχρι εκείνη την στιγμή απειλές και απαγορεύσεις.
Είχε προηγηθεί η πιστοποίηση της ανικανότητας και της απροθυμίας της ακόμα και τότε υπερδύναμης να παρέμβει δυναμικά στην ανατολική Ευρώπη.

Η Μόσχα δια του Γκορμπατσώφ και της περίφημης «περεστρόικα» είχε αποδεχτεί και διαλαλήσει στα πέρατα της οικουμένης την αδυναμία της να ανταποκριθεί στον ρόλο του αντίπαλου δέους του καπιταλισμού και, ουσιαστικά, είχε δώσει το πράσινο φως στους Γερμανούς να προχωρήσουν σε αυτό που λίγα χρόνια νωρίτερα φαινόταν εντελώς αδιανόητο και απίθανο.

Οι Γερμανοί προχώρησαν στην επανένωση, κάνοντας απανωτά λάθη και χωρίς καμία απολύτως μεθοδικότητα, βάζοντας σε θανάσιμο κίνδυνο την οικονομία τους.

Άλλαξαν λοιπόν πάρα πολύ νωρίς, και με λάθος ισοτιμία το ανατολικογερμανικό με το δυτικογερμανικό μάρκο.
Από οικονομική άποψη, η ισοτιμία των δύο νομισμάτων θα έπρεπε να ήταν 1 προς 7, αλλά για καθαρά πολιτικούς λόγους -και εξαιτίας της δίψας του Κολ να μπει στο πάνθεο των ηρώων της Γερμανικής ιστορίας-, η ανταλλαγή έγινε με την εξωφρενική ισοτιμία ένα προς ένα, γεγονός που οδήγησε στην τρομακτική υπερτίμηση του ανατολικογερμανικού νομίσματος, με αποτέλεσμα την κατάρρευση των επιχειρήσεων στο ανατολικό τμήμα της χώρας, τα προϊόντα των οποίων δεν έβρισκαν πλέον αγορές.

Έτσι, χιλιάδες επιχειρήσεις έκλεισαν και η ανεργία στην πρώην Λ.Δ.Γ άγγιξε επίπεδα μνημονιακής Ελλάδας.
Στο πρώτο αυτό λάθος προστέθηκε κι ένα δεύτερο ακόμα μεγαλύτερο, αφού το υψηλού επιπέδου και κόστους σύστημα κοινωνικών ασφαλίσεων της Δυτικής Γερμανίας τέθηκε μέσα σε ένα βράδυ σε ισχύ και στην πρώην Ανατολική Γερμανία εκεί που οι εισφορές των πολιτών σε αυτό υπήρξαν πριν μηδενικές.
Τα δισεκατομμύρια μάρκα που διοχετεύτηκαν σε αυτήν την τρύπα λίγο έλειψε να τινάξουν το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας στον αέρα.

Στα παραπάνω προστέθηκε και η σχετικά γρήγορη εξομοίωση των μισθών στο ανατολικό με το δυτικό κομμάτι, γεγονός που υπονόμευσε ακόμα περισσότερο την βιωσιμότητα των ανατολικογερμανικών επιχειρήσεων και αύξησε την ανεργία.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ήρθαν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές των Κολ και Σόιμπλε, τότε υπεύθυνου για την «αξιοποίηση της περιουσίας της πρώην Ανατολικής Γερμανίας» για να δέσει το γλυκό.

Μονάχα να σκεφτεί κανείς τον τρόπο με τον οποίο ο Σόιμπλε αντιμετώπισε τους ομοεθνείς του και μπορεί σχεδόν να συγκινηθεί με τον ουμανισμό και την αβρότητα με την οποία αντιμετώπισε τους γκιαούρηδες του Ευρωπαϊκού νότου.
Κι έτσι περίπου την εποχή που έπεφταν οι τίτλοι του τέλους για την Σοβιετική Ένωση, η οικονομία της Γερμανίας έμοιαζε με μια μπουκωμένη ατμομηχανή έτοιμη να εκραγεί και να παρασύρει στην καταστροφή και την δυτική Ευρώπη μαζί με την ΕΕ.

Το κόστος της επανένωσης άλλωστε έφτανε τα 3 τρισεκατομμύρια και η Γερμανία δεν έδειχνε ικανή να τα πληρώσει.

Τότε εμφανίστηκε ξανά ως από μηχανής θεός στο πολιτικό προσκήνιο η σοσιαλδημοκρατία, το SPD και ο τότε αρχηγός του ο Σρέντερ.
Πέρα από την μυθολογία των φοβερών οικονομικών μεταρρυθμίσεων του τύπου, οι οποίες τάχα μου έσωσαν την Γερμανία μειώνοντας φυσικά τις αποδοχές και τα δικαιώματα των Γερμανών εργαζομένων, το αληθινό επίτευγμα του «ηγέτη» δεν ήταν άλλο από την δημιουργία της ζώνης του Ευρώ και μάλιστα μιας διευρυμένης ζώνης του Ευρώ που περιλάμβανε και τα γνωστά «τεμπέλικα γουρούνια» του Νότου.

Ο Σρέντερ –που έβλεπε μερικά μίλια πιο μπροστά από τους σύγχρονους τους– είχε συνειδητοποιήσει ότι οι εργασιακές μεταρρυθμίσεις δεν αρκούν για να ανεβάσει στροφές η γερμανική οικονομία.
Χρειάζονταν ζεστό χρήμα, επενδύσεις από το εξωτερικό και αύξηση των γερμανικών εξαγωγών.
Ο Σρέντερ κατάλαβε ότι η οικονομία της Γερμανίας χρειάζονταν ένα νέο υποτιμημένο μάρκο και έναν μηχανισμό, μέσω του οποίου η ισχυρότερη οικονομία της Ευρώπης θα μπορούσε να επιβάλει στους υπόλοιπους εταίρους τον δικό της ρυθμό.

Και βρήκε την λύση στο Ευρώ και στην ΕΚΤ.

Τα υπόλοιπα είναι μονάχα ιστορία, η ιστορία των αριθμών.
Τα πλεονάσματα και η αύξηση του ΑΕΠ της Γερμανίας και τα ελλείματα μαζί με την ύφεση των χωρών του νότου τα χρόνια κυκλοφορίας του Ευρώ.
Και φυσικά δεν αναφέρομαι στην Ελλάδα με τις γνωστές της παθογένειες.
Καλύτερο παράδειγμα από την επίσης –έστω κι ανεπίσημα– χρεοκοπημένης Ιταλίας για το πώς λειτουργεί ο μηχανισμός της Ευρωζώνης δεν νομίζω ότι υπάρχει.

Χρόνια ολόκληρα από την εισαγωγή του Ευρώ μέχρι σήμερα και η ομερτά των μαφιόζων κρατούσε τα στόματα όλων κλειστά.

Στις αρχές, όμως, του 2017 ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ κατηγόρησε ανοιχτά την Γερμανία ότι θησαυρίζει κρατώντας σκόπιμα υποτιμημένο το Ευρώ και αιφνιδίασε τους πάντες.

Η καγκελάριος της Γερμανίας παραδέχτηκε ότι το Ευρώ είναι πράγματι υποτιμημένο –και σίγουρα περισσότερο υποτιμημένο από ένα υποθετικό μάρκο–, προσθέτοντας όμως πως αυτό είναι το αποτέλεσμα της οικονομικής πολιτικής της ΕΚΤ υπέρ των φτωχότερων χωρών του Ευρωπαϊκού νότου!
Μιλάμε για τον απόλυτο ηθικό αμοραλισμό του οικονομικού δολοφόνου των λαών της Ευρώπης που φτάνει στο σημείο να κατηγορεί τα θύματα του, προκειμένου να δικαιολογήσει τα τεράστια εμπορικά πλεονάσματα που επιτυγχάνει απέναντι στους εμπορικούς του εταίρους.

Αν μία χώρα δεν αντέχει χωρίς την ευρωζώνη –την διευρυμένη ευρωζώνη των «οκνηρών και ανεύθυνων» Νοτίων και όχι την περιορισμένη ευρωζώνη των «ενάρετων και υπεύθυνων» Βορείων – αυτή είναι η Γερμανία.

Μια χώρα που -εκμεταλλευόμενη της αντιθέσεις την εποχή του Ψυχρού πολέμου- πέτυχε το 1953 την διαγραφή των χρεών της.

Μια χώρα στην οποία χαρίστηκαν όλες οι πολεμικές αποζημιώσεις που σύμφωνα με τις συνθήκες έπρεπε να πληρωθούν με την επανένωση της.

Μια χώρα που επανενώθηκε χρηματοδοτούμενη από το σύστημα της ΕΚΤ και του Ευρώ στο οποίο συμμετείχε μια παρέα πρόθυμων ηλιθίων.

Μια χώρα που υψώνει το δάκτυλο και απειλεί εκεί που νομίζει ότι την παίρνει να το κάνει.

Μια χώρα που, με δύο ανοιχτούς άσσους στο τραπέζι και κανένα άλλο φύλλο στα χέρια της, χρόνια τώρα μπλοφάρει περιμένοντας να πηγαίνουν διαρκώς οι αντίπαλοι της πάσο.

Μια χώρα που πολύ σύντομα θα βρεθεί απέναντι στον τύπο που έχει flush royal και δεν καταλαβαίνει εκ των πραγμάτων από μπλόφες. Και θα χάσει.

Ο Γκάρι Λίνεκερ έλεγε ότι το ποδόσφαιρο είναι το άθλημα όπου δύο ομάδες με έντεκα παίχτες η καθεμιά παίζουν στο γήπεδο και στο τέλος κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί.
Μπορεί ίσως κάποιος ποδοσφαιρόφιλος να χαμογελάσει και να συμφωνήσει μαζί του.
Η Ιστορία, όμως, της ανθρωπότητας διδάσκει ότι στο παιγνίδι της γεωπολιτικής κυριαρχίας στην Ευρώπη και στον κόσμο ο ηττημένος είναι πάντα στο τέλος η Γερμανία.

Σήμερα για μια ακόμα φορά επιδιώκει την κυριαρχία που υπερβαίνει τις δυνάμεις της χωρίς να συνειδητοποιεί το τίμημα που στο τέλος θα κληθεί να πληρώσει.

Σε αυτήν την τρίτη της προσπάθεια για κυριαρχία ..μπορεί να αποδειχθεί το σημείο καμπής της δύναμής της και η αρχή του τέλους της πρόσκαιρης παντοδυναμίας της.

Θα λένε κάποτε οι άνθρωποι διαβάζοντας την ιστορία των περασμένων γενιών πως ήταν κάποτε μια χώρα που δεν μάθαινε ποτέ και τίποτα από τα τεράστια λάθη της.

Φιλιά από την Εσπερία
Ηλίας