Μετά τα Πάθη, η Ανάσταση;

Βιώνοντας τις ημέρες αυτές την κλιμάκωση του Θείου Δράματος, την δραματική κορύφωση της Εβδομάδος των Παθών, τη Σταύρωση και το τελικό θρίαμβο της Αναστάσεως εκ νεκρών στρέφουμε αναπόδραστα το νου στα πάθη της Πατρίδος και του Λαού μας και μάλιστα στα όσα υφίστανται τα τελευταία χρόνια καθώς και την αναλογία τους με το Θείο Δράμα.

Υπάρχουν όμως κάποιες ιδιαιτερότητες στην αναλογία αυτή που απαιτούν την προσοχή μας.

Από την μία πλευρά, ο Θεός περιεβλήθη την ανθρώπινη υπόσταση για να βιώσει με ανθρώπινα μέτρα τα Πάθη και την Σταύρωση, αίροντας το δυσβάστακτο άγος της πανανθρώπινης αμαρτίας και εξαγνίζοντας το ανθρώπινο γένος με την Θυσία Του, χαρίζοντάς μας δια παντός με το Αναστάσιμο Θαύμα την Ελπίδα της Σωτηρίας μας.
Πρόκειται δηλαδή για μία εμπλοκή του Θείου στην πορεία της ανθρωπότητος με συγκεκριμένα χρονικά και τοπικά όρια, μια αλληλουχία γεγονότων που η Ορθόδοξη Διδασκαλία και Λατρεία αναπλάθουν  εις το διηνεκές.

Φυλετισμός, Οικολογία, Δημογραφία.

απόσπασμα του Νίκου Καζαντζάκη από την "Ασκητική"
που αναφέρεται στην ράτσα.

Μία παρεξηγημένη σήμερα έννοια είναι ή έννοια τοϋ φυλετισμού. Τό επικρατούν πολι­τικό σύστημα έχει φορτίσει αρνητικά τίς έν­νοιες «φυλετισμός» καί «φυλή» γιά νά μπόρεση νά παραγάγη τόν ανθρώπινο τύπο πού τού χρειάζεται, τόν άνθρωπο - ρομπότ.

Ή φύσις παρήγαγε τό ανθρώπινο είδος σέ διαφόρους τύπους πού ονομάζουμε φυλές. Κάθε φυλή έχει όχι  μόνον τά δικά της εξωτε­ρικά γνωρίσματα αλλά καί κυρίως, τό δικό της εξελικτικό επίπεδο καί τίς δικές της έμφυτες κλίσεις καί ψυχοπνευματικές ικανότητες. Ι­στορικά ό άνθρωπος δέν έχει έμφανισθή σάν άτομο, άλλά σάν ομάδα, τήν ομάδα αυτή πού ονομάζουμε κοινότητα. Ή φυσική βάσις μιας κοινότητας υπήρξε πάντοτε ή φυλή, διότι αυ­τή είναι ό μόνος κοινός παρανομαστής τών άτόμων τής κοινότητος ό όποιος μένει αναλλοίωτος κατά τήν διαδοχή τών γενεών καί επομένως μπορεί νά εξασφάλιση τήν απα­ραίτητη σταθερότητα γιά τήν διαμόρφωσι τής «προσωπικότητος» τής ομάδος, τής κοινότη­τος ή τοϋ "Εθνους. 

Ή Ιδεολογία του Περικλή Γιαννόπουλου

Πάντα σ' εποχές εθνικών κρίσεων, τό Έθνος τρέφεται ασυναίσθητα πρός τόν εαυτό του, πρός τίς ανεξάντλητες προγονικές ρίζες κι αναζητά εκεί τή δύναμη γιά τήν παραπέρα πόρεια του. Απ’ αυτή τηv πλευρά πρέπει νά εξετασθεί καί ή προθυμία μέ τήν οποία τά λογοτεχνικά καί πνευματικά σωματεία της χώρας έπεκρότησαν τήν πρωτοβουλία τής Πανελληνίου Ενώσεως Αγωνιζομένων Νέων (Π.Ε. Α.Ν.) για  τον εορτασμό του 1964 σάν «Έτους Περικλή Γιαννόπουλου». Γιατί σήμερα, που τά διεθνιστικά κηρύγματα καί «ρεύματα» απειλούν τήν εθνική μας υπόσταση, μόνο ή επιστροφή στίς εθνικές μας πηγές καί μάλιστα μέ τρόπο έντονο, σάν αυτόν που διδάσκει ο Γιαννόπουλος, μπορεί νά σώσει τό γένος των Ελλήνων άπ' τόν καταστρο­φικό δρόμο των «υπερεθνικών ενοτήτων» και νά τό καταστήσει καί πάλι άξιο της ίερής του αποστολής.  Ό Εθνικισμός που κήρυκας του έγινε ό Περικλής Γιαννόπουλος καί πού τή φλόγα του φούντωσε στά στήθη τόσων φωτισμένων πνευμά­των πού κινήθηκαν γύρω του καί σύμφωνα μέ τά διδάγματα του (Αγγ. Σικελιανός, Αγγ. Χατζημι­χάλη, Δημ. Πικιώνης, Ι. Δραγούμης, Μυρτιώτισσα κ.ά.) ήτανε κάτι τό τέλεια διάφορο όχι μόνο από τόν μέχρι τότε μά καί άπό τόν σήμερα εννοούμενο. Ήταν ό "Ελληνικός Εθνικισμός, τά πλαίσια τοΰ οποίου αυτός ξανατοποθέτησε στή σωστή του βάση.

UPPER MACEDONIA, ΤΑΠΕΡΜΑΝ-ΚΥΔΩΝΙΑ

H κυβέρνηση της δεύτερη (και τελευταία;) φορά Αριστεράς προσπαθεί να παραχώσει τη Μακεδονία (ταμένη από το ΚΚΕ στους Σλάβους ήδη από το 1949) σε λεκτική σύνθεση. Οι προκλήσεις πολλές, οι ικανότητες λίγες και η αποφασιστικότητα ακόμα λιγότερη. Αρχικά την προδοσία της παραχώρησης τιτάνιου ονόματος (Μακεδονία) σε αστείο νανοκρατίδιο προσπάθησαν να την… περδικλώσουν στο Gornamakedonja. Βόρειος Μακεδονία, δηλαδή, με μια σλαβόγευστη σος ταρτάρ (το «γκόρνα»). 

Ούτε κι αυτό δέχονται οι Σκοπιανοί, προφανώς επειδή η διπλωματική δεινότητα των τάχα μου «δικών μας» (η οποία είναι ευθέως ανάλογη της πολιτικής τους ικανότητας και της σχέσεως που έχουν με τα ελληνικά πράγματα) είναι σαν μποζόνιο Χιγκς σε μέγεθος. Οι ιστορικοί πορτοφολάδες του κρατιδίου έχουν καταλάβει πόσο μπόσικη είναι η ελληνόφωνη πολιτική τάξη και θα ζητήσουν χίλια για να λάβουν χίλια ένα. 

Το παλαιό ψυχορραγεί και πεθαίνει. Το νέο κυοφορείται αλλά…

γράφει ο Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου

Είναι η πολιτική και ιδεολογική πραγματικότητα του σήμερα της Ελλάδος. Το παλαιό ψυχορραγεί και πεθαίνει ενώ το νέο κυοφορείται αλλά …δεν έχει δει ακόμα το φως.

Βρισκόμαστε στο ενδιάμεσο διάστημα όπου, η γηραλέα και ανίκανη για δημιουργία πολιτική και πνευματική τάξη της χώρας, προσπαθεί να πείσει το Λαό των Ελλήνων πως είναι ακμαία και ικανή να προσφέρει κάτι νέο.

Βρισκόμαστε στο ενδιάμεσο διάστημα όπου, κάτι νέο που κυοφορείται δείχνει να είναι υγιές και ικανό να εκφράσει τους πόθους μιας ικανής διαδοχής, μιας διαδοχής που θα ξαναδώσει λάμψη στον Έλληνα Άνθρωπο.