ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΑΝΑ 1955: ΕΝΑ ΕΓΚΛΗΜΑ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΤΟΥΡΚΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Πριν 64 χρόνια, στις 6 και 7 Σεπτεμβρίου 1955, έλαβε χώρα ένα φοβερό έγκλημα γενοκτονίας που έμεινε λησμονημένο και ατιμώρητο. Πρόκειται για το απίστευτης αγριότητας βάρβαρο πογκρόμ εκ μέρους των Τούρκων εναντίον των Ελλήνων της Πόλης, που έμεινε στην ιστορία σαν «Σεπτεμβριανά», χωρίς αμφιβολία σχολαστικά προσχεδιασμένο και οργανωμένο από το τουρκικό κράτος (με βάσιμες ενδείξεις συμμετοχής ΗΠΑ και Μ. Βρετανίας) και τις μυστικές του υπηρεσίες.

Όλα άρχισαν με μία προβοκατόρικη βομβιστική «επίθεση» από ένα τούρκο πράκτορα εναντίον του Τουρκικού Προξενείου τη Θεσσαλονίκης, η οποία προξένησε μόνο μικρής έκτασης υλικές ζημίες. Την επόμενη κυκλοφόρησαν στην Τουρκία οι εφημερίδες με εμπρηστικούς πρωτοσέλιδους τίτλους και (προετοιμασμένες από πριν) παραποιημένες φωτογραφίες καταστροφής, προτρέποντας στα γεγονότα που έμελλε να ακολουθήσουν σε λίγες ώρες.

50000 καθοδηγούμενου από παρακρατικούς τουρκικού όχλου, μεταφερμένοι από κάθε γωνιά της Τουρκίας με κάθε μέσο και με παροχή ή υπόσχεση αμοιβής, με εξασφαλισμένα τροφή και κατάλυμα 2 ημερών, εφόρμησαν με χαρακτηριστική αγριότητα εναντίον των Ελλήνων και  προσημειωμένων ελληνικών στόχων, καταστημάτων, σπιτιών, εκκλησιών, νεκροταφείων, λεηλατώντας, γκρεμίζοντας, καίγοντας, σκοτώνοντας, κακοποιώντας και βιάζοντας.

Φορτηγά του Δήμου της Κωνσταντινούπολης, φορτωμένα με λοστούς, ρόπαλα, μαχαίρια και μπιτόνια βενζίνης, ήσαν παρκαρισμένα σε επίκαιρα σημεία για εφοδιασμό των ορδών των αποκτηνωμένων υπανθρώπων.

Ο απολογισμός ήταν φοβερός:

20 Έλληνες νεκροί, 300 τραυματίες και περισσότεροι από 200 βιασμοί (γυναικών ανδρών και παιδιών).

Καταστράφηκαν 4400 καταστήματα, 26 σχολεία, 110 ξενοδοχεία, 73 εκκλησίες, 21 εργοστάσια, 3 εφημερίδες και περισσότερα από 2600 σπίτια.

Άμεσο αποτέλεσμα αυτών των εγκλημάτων αλλά και των ρατσιστικών οικονομικών μέτρων που πήρε η Τουρκία σε βάρος των Ελλήνων υπηκόων της, ήταν η συρρίκνωση δια της φυγής του πληθυσμού 100.000 ατόμων ευημερούντος και κυριάρχου ελληνικού στοιχείου της Πόλης, το βίαιο δηλαδή ξερίζωμα του πανάρχαια γηγενούς πληθυσμού από την πατρογονική του εστία. Αν αυτό δεν είναι γενοκτονία τότε τι είναι;

Παράλληλα όμως, η επιλογή της χρονικής στιγμής έγινε στοχευμένα τις ημέρες που βρισκόταν σε εξέλιξη η τριμερής διάσκεψη του Λονδίνου για το Κυπριακό, με φόντο το αδιέξοδο στο οποίο είχαν οδηγηθεί οι Άγγλοι από τον ηρωικό και επιτυχημένο αγώνα της ΕΟΚΑ. Η ένταση που ακολούθησε τα γεγονότα δυναμίτισε τις εργασίες της διασκέψεως και την μετέπειτα 2^η προσπάθεια διεθνοποιήσεώς του Κυπριακού στον ΟΗΕ από τον Παπάγο, ο «συμπτωματικός» θάνατος του οποίου λίγο μετά, έφερε δοτό πρωθυπουργό στην εξουσία τον δήθεν εθνάρχη Κ. Καραμανλή, που τηρώντας την γραπτή του υπόσχεση στους Αγγλοαμερικανούς, δυναμίτισε την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, ρίχνοντας το έθνος σε μία καταστροφική περιπέτεια που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, με την φροντίδα βέβαια των κάθε αποχρώσεως πολιτικών του επιγόνων.

Σήμερα, μετά τις προκλήσεις του Ερντογάν κατά την επίσκεψή του στα κατεχόμενα, υπήρξε άξια λόγου απάντηση της ελληνικής Κυβερνήσεως; Τιμήθηκαν από το επίσημο κράτος τα θύματα της ρατσιστικής και οργανωμένης τουρκικής βίας; Έγινε κάποια διαπραγματευτική αξιοποίηση της άδικης θυσίας τους υπέρ των ελληνικών δικαίων;

Τις απαντήσεις τις γνωρίζουμε όλοι καλά:

Το πολιτικό κατεστημένο έχοντας την διπλή αποστολή 1) της τυφλής εφαρμογής των μνημονιακών όρων και  2) της υπηρετήσεως των συμφερόντων της παρασιτικής και αντιπαραγωγικής οικονομικής ελίτ της χώρας, έχει αφοσιωθεί στην υλοποίηση ατελέσφορων στην πραγματική οικονομία πολιτικών που εξαθλιώνουν τον ελληνικό λαό και απεμπολούν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές και μεγάλα τμήματα της εθνικής μας κυριαρχίας, δεν έπραξε ούτε θα πράξει κάτι παρόμοιο.

Αν το προϊόν των πολιτικών μας επιλογών, αποδεικνύεται επιζήμιο για τα εθνικά συμφέροντα, αναλαμβάνοντας μάλιστα ανενδοίαστα τον ρόλο του συνεχιστή αυτών που μας οδήγησαν στην παγίδα του χρέους, είναι φανερό ότι πολλοί ή έκαναν συνειδητά αντεθνική επιλογή ( πράγμα που δεν συμβαίνει), είτε απλά έκαναν λάθος.

Η παραδοχή του λάθους απαιτεί εντιμότητα, ωριμότητα και ηρωισμό αλλά και δημιουργεί την πρακτικά υποχρέωση επανορθώσεως.

Επανορθώσεως που στην καταστροφική λαίλαπα της οικονομικής εξαθλιώσεως, της κοινωνικής αποσαθρώσεως, της αξιακής καταρρεύσεως, της πολιτισμικής αποδομήσεως και νοθείας του εθνομηδενισμού και της εθνικής μειοδοσίας, πρέπει να αντιτάξει το αξιακό οικοδόμημα της εθνικιστικής ιδεολογίας και της κοινωνικής της φιλοσοφίας, αγνοώντας τα διχαστικά ψευτοδιλήμματα του παρελθόντος, με στόχο την οικοδόμηση ενός συμπαγούς Μετώπου που θα αντιμετωπίσει την επέλαση του νεοφιλελευθερισμού και της συστημικής αριστεράς και των κάθε προελεύσεως και καταγωγής πρακτόρων και παραφυάδων τους.

Κώστας Καρδαράς