Η Αφροδίτη τής Μήλου

 Ώ εσύ ανυπέρβλητη ομορφιά, 

ώ εσύ τού πλανήτη κάλλος! 

(Γ. Σαγιάς)

Η Αφροδίτη τής Μήλου, εκτίθεται στο Μουσείο τού Λούβρου στο Παρίσι. Πρεσβευτής τού μεγαλείου τού ελληνισμού, της αρμονίας, της θηλυκότητας, της γυναικείας ομορφιάς. Εκπάγλου ομορφιάς, σαγηνευτική, διεγείρει την φαντασία και εξάπτει το όνειρο.

Δημιουργημένη περίπου το 150 π.Χ. - 100 π. Χ. από παριανό μάρμαρο, με ύψος 2,02 και βάρος σχεδόν έναν τόνο (900 κιλά χωρίς τα μέλη και στοιχεία που λείπουν), μαγνητίζει το βλέμμα τού επισκέπτη, οδηγεί τις αισθήσεις και -ενίοτε- οδηγεί καλλιτέχνες και αλαφροΐσκιωτους σε

παραισθήσεις. Μεταξύ άλλων, ο  Νταλί εμπνέεται στο έργο του "Παραισθήσεις Ταυρομάχου", ο Πικάσο την ψηλαφεί στο έργο του "Δεσποινίδες της Αβινιόν", ο Δροσίνης τής αφιερώνει το ποίημα "Πύρινη Ρομφαία". 

Ο δημιουργός της (Αλέξανδρος ο Αντιοχεύς, υιός Μανίδου εκ Μαιάνδρου, ή, κατ' άλλους ερευνητές, ο Αγήσανδρος ή ακόμη και ο μαθητής τού Πραξιτέλους Σκόπας), καταφέρνει να αναδείξει την ομορφιά και να αναβιβάσει το έργο τέχνης σε δυσθεώρητα ύψη. Οι αναλογίες τού έργου, εμφανίζουν την Αφροδίτη -αν και σφύζουσα θηλυκότητας- ανάερη, με πλαστικότητα στην κίνηση και -θα μπορούσε να ειπωθεί- ότι ο καλλιτέχνης μετουσιώνει το πνεύμα σε ύλη και την σκέψη σε πλαστικότητα μορφής.

Στο Μουσείο τού Λούβρου έφτασε με περιπετειώδη τρόπο (βρέθηκε το 1820 σε χωράφι στην περιοχή Κλήμα Μήλου από κάποιον κάτοικο με επώνυμο Κεντρωτάς και κατόπιν, εν μέσω ερίδων, δοσοληψιών αλλά και πιθανώς ακόμη και ενεργειών απαγωγής (!), με εμπλοκή και Γάλλων και Τούρκων κατακτητών καθώς και άλλων, έφτασε στο Παρίσι).

Σημειώνεται πως εκείνη την εποχή η Ελλάδα ευρίσκετο υπό τουρκική κατοχή, οπότε ουδεμία δοσοληψία έχει γίνει με το ελληνικό κράτος. Συνεπώς, το γαλλικό κράτος έχει στην κατοχή του αυτό το υπέρλαμπρο έργο τέχνης χωρίς εμπλοκή τής Ελλάδας. Θα μπορούσε δέ να το επιστρέψει στην γενέτειρά του, ως ένδειξη σεβασμού τού ελληνισμού και της τεράστιας παγκόσμιας προσφοράς του.

Στίχοι τού Δροσίνη ας χαϊδέψουν το νου, κι ο επίλογος, πρόλογος τού μέλλοντος:

"Ώ θεά ξενιτεμένη .... 

Μέσ' στ' άσκημα 

τού Ωραίου η διαλαλήτρα".