Οι γεωπολιτικές παράμετροι του Ελληνικού Εθνικισμού

Γράφει ο Πάνος Λουκάς

Ζώντας σε μια εποχή συνεχών αλλαγών, βιώνοντας καταστάσεις ασύγκριτες στην μέχρι τώρα ελληνική κοινωνία (τουλάχιστον κατά την πρόσφατη ιστορία της) ο ελληνικός εθνικισμός γνωρίζει στις μέρες μας μια πρωτοφανή δυναμική, κατά τα φαινόμενα. Ταυτόχρονα όμως, καθίσταται εμφανής και μια αδυναμία προβολής ρεαλιστικών προτάσεων σχετικά με την στόχευση που πρέπει να λάβει η χώρα μας στο μέλλον.

Ακραιφνείς ευρωπαΐζουσες φωνές επικαλούνται την σημερινή πραγματικότητα της υποβάθμισης των κρατών - εθνών, προάγοντας την λύση της Ενωμένης Ευρώ­πης, που σίγουρα η εθνικιστική εκδοχή
δεν συνδέει με το σημερινό παρηκμασμένο μόρφωμα της EE και την οικονομιστική μονοδιάστασή του. Η επίκληση των πραγματικοί ευρωπαϊκών Αξιών και Ιδανικών, που στην πραγματικότητα αποτε­λούν και απαύγασμα της ελληνικής φιλοσοφίας και κοσμοθέασης, πράγματι είναι το βασικό σημείο επαφής, καθώς τα θεμέλια της ιστορικής Ευρώπης βασίζο­νται κατά κύριο λόγο στον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό.. Εκτός δε της γεωγραφικής ιδιαιτερότητας της ηπείρου, το βιολογικό στοιχείο της κοινής- στο απώτατο παρελθόν- καταγωγής και των κοινών πολιτισμικών καταβολών, σε επίπεδο παραδόσεων και θρησκείας, βελτιώνει κατά πολύ τις πιθανότητες επιτυχίας ενός ανά­λογου εγχειρήματος, καθώς η Ενωμένη Ευρώπη στον μελλοντικό κόσμο, θα στηρι­ζόταν σε δυνατά θεμέλια, δύσκολα να διαβρωθούν από τις κοσμογονικές αλλα­γές που συμβαίνουν στον πλανήτη.

Η άλλη άποψη, αντιμετωπίζει την σύγχρονη EE ως ένα ακόμα παρακλάδι του διεθνούς επικυρίαρχου, του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος και των τοκογλύφων εκφραστών του καπιταλι­σμού, εστιαζόμενη κατά κύριο λόγο στο συναισθηματικό κομμάτι του εθνικιστι­κού θυμικού. Ο Εθνικισμός, όντας μία ολοκληρωμένη κοσμοθέαση, δεν περιορί­ζεται μόνο στην βιολογική πραγματικό­τητα, αλλά επιδιώκει και την αγαστή συ­νεργασία των μελών του Έθνους, προς όφελος της κοινότητας, κάτι που όπως εί­ναι φυσικό περιλαμβάνει και το οικονομι­κό κομμάτι της καθημερινότητας μας, με σκοπό την ευημερία όλου του Έθνους.

Αναγνωρίζοντας πώς το σύγχρονο καπι­ταλιστικό κατεστημένο αντιμάχεται την συνειδητοποιημένη εθνική αντίσταση, επιδιώκοντας να πολτοποιήσει διαφορε­τικούς λαούς στον βωμό του οικονομικού κέρδους για να εξαϋλώσει την φυσική τους αντίδραση, η αντίσταση με κάθε μέ­σο στην επελαύνουσα νέα τάξη πραγμά­των, είναι μονόδρομος. Η σύγχρονη γενιά των νεοφιλελεύθερων που κυριαρχούν στην επικαιρότητα συνεχίζοντας επάξια την παράδοση των Ρηγκανόμικς και της Θάτσερ, έχει την βάση της στον αγγλοσαξωνικό κόσμο, κατά κύριο λόγο με δι­αφορετικές εκφράσεις και εκφάνσεις στην ηπειρωτική Ευρώπη από την μία και από την άλλη στις ΗΠΑ και στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Αντίθετα, απέναντι σε αυτό το κατεστη­μένο που βασίζεται κατά κύριο λόγο στην ελεύθερη ασυδοσία της αγοράς, συντάσ­σονται χώρες που επιλέγουν ν' αποτελέ­σουν τον άλλο πόλο οικονομικής κυριαρχίας, αναπτύσσοντας μια εναλλακτική επιλογή δύναμης, αντίθετες με τα οικονομικά συμ­φέροντα των wasp χρηματιστών και των συ­νοδοιπόρων τους. Η Ρωσία, η Βενεζουέλα, η Κίνα, το Ιράν, λόγω των γεωπολιτικών ισορ­ροπιών στον σύγχρονο κόσμο έχουν επιλέξει έναν διαφορετικό δρόμο, στηριζόμενες κα­τά κύριο λόγο είτε στον ορυκτό πλούτο τους ή στην μεγάλη παραγωγική τους βιομηχα­νία, αποτελώντας έναν εναλλακτικό πόλο ισχύος, στον οποίο πόλο θα έπρεπε να στραφεί η Ελλάδα για υποστήριξη, απεμπολώ­ντας την παραδοσιακή πολιτική συμμαχιών της με την θαλάσσια Δύναμη.

Απέναντι σε αυτές τις σκέψεις και προτάσεις, οφείλουμε ως Έλληνες Εθνικιστές να σκεφτούμε καταρχάς προς τα πού είναι το συμφέρον μας και ποια είναι κυρίως η θέση μας ως Ελληνικό Κράτος. Η άποψη πως Κίνα, Ρωσία, Βενεζουέλα, Ζι­μπάμπουε και Σομαλία θα δανείσουν με­τά χαράς το Ελληνικό Κράτος αφού αποφασίσουμε να αποδεσμευτούμε από το μνημόνιο και την EE, είναι στοιχείο άκρα­του λαϊκισμού και χάιδεμα στ' αυτιά της πλέμπας, χρήσιμο ως βραχυπρόθεσμη προπαγάνδα σε περιόδους έντασης. Πρώ­τον, τα κράτη δεν είναι φιλανθρωπικοί οργανισμοί για να δανείσουν έναν αφε­ρέγγυο μπαταχτσή, όπως έχει εξελιχθεί το failed state Ελλάδα, χωρίς παραγωγική βάση, και χωρίς προοπτικές ανάπτυξης. Δεύτερον, εδώ μπαίνει το μεγάλο ερώτη­μα τι μπορεί να προσφέρει η Ελλάδα ως αντάλλαγμα σε πιθανό δανεισμό και ποι­ος είναι πρόθυμος να δεχθεί όσα έχουμε να προσφέρουμε.

Και επειδή πολύς λόγος γίνεται τον τελευταίο καιρό, με απευθείας αναφο­ρές στον ορυκτό πλούτο και στα κοιτά­σματα πετρελαίου και φυσικού αερίου που πιθανόν υπάρχουν εντός της ελληνι­κής υφαλοκρηπίδας, η σύγχρονη εκδοχή του «Λεφτά Υπάρχουν!» είναι πλέον το «Ανακήρυξη της ΑΟΖ».

Στην σύγχρονη γεωπολιτική σκακιέ­ρα όμως, η εκμετάλλευση των τυχόν πετρελαϊκών κοιτασμάτων στην ελληνική επικράτεια είναι ευθέως αντίθετη προς τα ρωσικά συμφέροντα και σύμφωνη με τις αμερικανικές επιδιώξεις. Στον σύγ­χρονο κόσμο, που οι ΗΠΑ τείνουν να επι­τρέψουν την άνοδο μικρότερων, περιφερειακών δυνάμεων, ένας από τους βασικούς στόχους τους για να διατηρή­σουν την πρωτοκαθεδρία τους, είναι η αδυναμία ενδυνάμωσης της Ευρώπης. Η μέχρι στιγμής ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης από τα ρωσικά κοιτάσματα φυ­σικού αερίου και πετρελαίου, έχει οδη­γήσει και σε σύσφιξη των σχέσεων τους, ειδικότερα μετά την απόφαση της Γερ­μανίας να κλείσει τα πυρηνικά της εργο­στάσια. Αντίθετα, και με την πολιτική των αγωγών, που ένεκα South Stream μάθαμε και στην Ελλάδα, οι ΗΠΑ προσπαθού­σαν να εξασφαλίσουν προμήθεια ενέρ­γειας στην EE και από άλλες πηγές, κάτι που φαίνεται να πετυχαίνουν τώρα, με τα ενεργειακά κοιτάσματα της Κύπρου και ίσως της Ελλάδος. Η Ρωσία λοιπόν, δεν έχει κάποιον λόγο να σταθεί αλληλέγγυα στην προσπάθεια εκμετάλλευσης της ελ­ληνικής ΑΟΖ, πολύ απλά ως πιθανός εμπορικός ανταγωνιστής, ειδικότερα από την στιγμή που, έχοντας ως παράδειγμα το κυπριακό αντίστοιχο, οι εταιρίες που θα εκμεταλλευτούν τυχόν κοιτάσματα, θα προέρχονται από το αμερικανοισραηλινό λόμπι και όχι από το ρωσικό.

   H Ελλάδα σύνορο της Ευρώπης

Υπάρχει όμως μία άλλη παράμετρος προς εκμετάλλευση, για μια επίθεση φιλί­ας προς την Μόσχα. Η παροχή χώρου για βάση του Ρωσικού Ναυτικού. Το Ρωσικό Ναυτικό αυτή την στιγμή εκμεταλλεύε­ται την βάση της Αττάλειας στην Συρία, που βρίσκεται σε πολιτική αστάθεια, ίσως δε στο μέλλον υπάρξει και άμεση επέμβαση αλά Λιβύη. Λογικό είναι, σε περίπτωση ανατροπής του καθεστώτος Ασσαντ, οι νέοι κυρίαρχοι της Συρίας να θελήσουν ν' ανατρέψουν αυτή την κατά­σταση. Διαχρονικός πόθος της Ρωσίας εί­ναι η κάθοδος στις ζεστές θάλασσες, στο Αιγαίο και την Μεσόγειο, όνειρο που πια, μπορούμε να τους επιτρέψουμε να εκπληρώσουν, με τους δικούς μας όρους.

Η Ελλάδα όμως, δεν έχει την πολυτέ­λεια να απολέσει κανέναν από τους συμμάχους της. Η ίδια μας η Ιστορία οφείλει να είναι οδηγός μας, φως στην πορεία μας και στο μέλλον μας, από την αρχαία μας, ζωντανή ακόμα, παράδοση του κοινοτισμού, μέχρι και την «βυζαντινή» δι­πλωματία, που συνεχίζει να είναι παρά­δειγμα προς μίμηση. Βλέποντας τον απέλπιδο αγώνα των υπόδουλων Ελλή­νων ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατο­ρία, μόνιμη ελπίδα των επαναστατών ήταν η ομόθρησκη κι ομόδοξη Ρουσική Αυτοκρατορία, που πολλές φορές ενίσχυ­σε τον αγώνα γι' απελευθέρωση. Η βοή­θεια όμως έφτανε όταν βόλευε και τις επιδιώξεις της Ρωσίας, όταν δε πετύχαι­ναν ειρήνη με τους Οθωμανούς, οι τρε­λοί Έλληνες αφήνονταν στην τύχη τους και στην λεπίδα του Τούρκου σφαγέα και των υπηρετών τους. Γι' αυτό και σήμερα, η επίκληση της Ρωσίας οφείλει να γίνε­ται μόνο με πλήρη γνώση σχετικά με σύ­μπλευση συμφερόντων των δύο μας κρα­τών και όχι με ρομαντικές κορώνες και όνειρα θερινής νυκτός.

Η καθολική επίσης απόρριψη της ση­μερινής Ευρώπης και η επίκληση μιας δή­θεν μοναδικότητας ενός ανάδελφου έθνους, είναι εκτός πραγματικότητας. Ε­ίμαστε η βάση της Ευρώπης, είμαστε η μήτρα του ευρωπαϊκού πολιτισμού, είμα­στε Ευρωπαίοι και όχι Ανατολίτες. Τα σύνδρομα που κληρονομήσαμε από την πολύχρονη οθωμανική κατοχή γιγαντώθη­καν προς τέρψη των πολιτικών ταγών μας, που επέλεξαν να προβατοποιήσουν τον λαό, για να μπορούν να τον ελέγχουν καλύτερα, και η ελληνική κοινωνία έμαθε τον εύκολο δρόμο της εύπεπτης αλήθειας αντί για τον δύσκολο δρόμο της Αρετής, παραβλέποντας τον μύθο του Ηρακλή. Εμείς όμως, ως σύγχρονοι Εθνικιστές, οφείλουμε να αγκαλιάσουμε τον λαό μας και να ζητήσουμε πραγματικά επιστρο­φή στις ρίζες μας, επιστροφή στις Αξίες και τα Ιδανικά που μεταλαμπαδεύσαμε σε όλη την Ευρώπη.

Είμαστε τα σύνορα της Ευρώπης με την Μέση Ανατολή, είμαστε το όριο μεταξύ Δύσης και Ανατολής, και οφείλουμε να πάρουμε παράδειγμα από την δική μας ιστορία. Η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρα­τορία του Ελληνικού Έθνους (ή Βυζάντιο για όσους θέλουν να την υποτιμήσουν) αποτελεί φάρο με την πραγματιστική της πολιτική διεθνών σχέσεων. Όντας για πολλά χρόνια σε εμπόλεμη κατάσταση με τον ακμάζοντα ισλαμικό κόσμο, είχε δια­μορφώσει ένα Modus Vivendi με τους μουσουλμάνους, Modus Vivendi που υιο­θέτησαν αργότερα και τα σταυροφορικά κράτη της Μέσης Ανατολής, αντιμετωπίζο­ντας ρεαλιστικά την πραγματικότητα. Έτσι και σήμερα, η Ελλάδα όντας σύνορο της Ευρώπης, οφείλει να υιοθετήσει μια ανάλογη στάση, αντιμετωπίζοντας το επελαύνον Ισλάμ ως πολέμιο, αλλά όχι υποτιμητικά, αναγνωρίζοντας τις τοπικές μας ιδιαιτερότητες και αξιοποιώντας αυτές.

Ούτε προτεκτοράτο λοιπόν της Ρωσί­ας ή πύλη εισόδου της Κίνας στην Ευρώ­πη, ούτε 51η πολιτεία των ΗΠΑ ή απο­παίδι μιας οικονομοκρατούμενης σάπιας «Ευρωπαϊκής Ένωσης». Ευρο5πη, όχι το έκτρωμα της EE, αλλά μια πραγματική ενωμένη Ευρώπη, μια μεγάλη πατρίδα για όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς, μια Ευρώπη ενωμένη και δυνατή, μια Ευρώ­πη από την Λισαβόνα μέχρι το Βλαδιβο­στόκ, μια Ευρώπη δυνατή, ισχυρή, ελεύθε­ρη, με αξίες ελληνικές και όχι προτεσταντικές.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Patria τεύχος 33