Ο Εθνικιστής δεν βαδίζει. Χορεύει!

Γράφει η Ποσειδωνία

Παρά την προφανή άνοδο του Εθνικισμού στην Ευρώπη, ο ευρύτερος “εθνικιστικός χώρος” στην Ελλάδα, θα έλεγα συλλήβδην, ότι αντιμετωπίζει αρκετά προβλήματα και κάποια από αυτά, προέρχονται από την έλλειψη συλλογικότητας, προσφοράς και ανιδιοτέλειας. Στις περισσότερες περιπτώσεις, κυριαρχεί ο ατομισμός και το συμφέρον, ακόμη και αν τα παραπάνω χαρακτηριστικά δεν συνάδουν φυσικά με τις ιδέες και τις αξίες που πρεσβεύει ένας Εθνικιστής.

            Παρά το γεγονός ότι, οι βάσεις του κοινωνικού πλαισίου γενικότερα, αλλά και οι κοινωνικές δομές της χώρας μας, διέπονται από συγκεκριμένα

χαρακτηριστικά ψευτιάς και συμφεροντολογισμού, ο Εθνικιστής φυσικά και δεν συνάδει με τέτοιου είδους κίβδηλες ιδιοσυγκρασίες που ισοπεδώνουν την προσωπικότητα. Δεν είναι δυνατόν να αναλώνεται με μικρότητες, παρεξηγήσεις και εγωισμούς, αποσκοπώντας στην αυτοπροβολή του ή ακόμη και σε υλικές απολαβές.
            Ο Εθνικιστής διέπεται από αξίες, ιδανικά και αρχές. Προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο, όχι γιατί περιμένει υλικές απολαβές ή αποσκοπεί σε κάτι, αλλά γιατί και ο ίδιος ανήκει σε αυτό. Τις απολαύσεις άλλωστε, όπως αναφέρει ο Ι. Συκουτρής στο βιβλίο του “Ο ηρωικός τρόπος ζωής”, τις αναζητεί εκείνος που ζητά να πάρει από τη ζωή, όχι εκείνος που έχει να δώσει. Και συνεχίζει γράφοντας ότι, σε πλουτίζει όχι το να παίρνεις, άλλα το να δίνεις. Επιπλέον, είναι από τη φύση του πολυμερής και δραστήριος για να πετύχει την πραγματοποίηση του σκοπού του. 

            Παραμερίζοντας, λοιπόν, τις μικρότητές μας καλό θα ήταν να επικεντρωθούμε στην πραγματοποίηση του σκοπού και στην ανιδιοτελή προσφορά μας -όποια και αν είναι αυτή από την πλευρά του καθενός- και στον παραδειγματισμό μας από άλλα κινήματα. 

            Σεβαστό παράδειγμα και πρότυπο για τον ακαταμάχητο ακτιβισμό τους και την ανιδιοτελή τους προσφορά, αποτελούν οι νεαροί Συναγωνιστές και Συναγωνίστριες από την Casapound της Ιταλίας. Θα κάνω μόνο μία μικρή αναφορά, καθώς ο ακτιβισμός της Casapound θα μπορούσε να αποτελέσει τεράστιο θέμα. Εθνικιστικές καταλήψεις, εκδοτικός οίκος, αίθουσες ψυχαγωγίας, αθλητικές ομάδες (ποδόσφαιρο, ορειβασία, υδατοσφαίριση, κ.α.), καταστήματα με ρούχα, μουσικό υλικό, ταινίες, σημαίες, άπειρα βιβλία, μουσική σκηνή, αλλά και άλλες εκδηλώσεις, καλύπτουν την άμεση αυτοχρηματοδότηση του Ιταλικού Κινήματος. Άξιο αναφοράς όμως, ή αλλιώς το “μαγικό” της υπόθεσης είναι το γεγονός ότι, όλα τα προαναφερθέντα λειτουργούν με την εθελοντική και ανιδιοτελή προσφορά των νεαρών Συναγωνιστών-μελών της Casapound που αφιερώνουν κυριολεκτικά τη ζωή τους στην πραγματοποίηση του σκοπού τους. 

            Επίσης, αξίζει και μία σύντομη αναφορά στις δράσεις των Ισπανών Συναγωνιστών. Στην Ισπανία, δεν γίνεται λόγος για ένα Κίνημα, αλλά για διάφορα κόμματα (MSR, DN, LEM), τα οποία αν και προσπαθούν να κάνουν κοινωνική πολιτική, εξαιτίας των περιορισμένων δυνατοτήτων τους, το αποτέλεσμα στο λαό είναι ελάχιστο. Ωστόσο, δραστηριοποιούνται διάφοροι οργανισμοί -αναφέρω δύο ενδεικτικά- όπως, ο “Casal Tramuntana” στην Βαρκελώνη και ο “Proyecto Impulso” στο Καστεγιόν, οι οποίοι πραγματοποιούν διάφορες αθλητικές, ψυχαγωγικές και πολιτιστικές δράσεις, καθώς επίσης έχουν και μία τράπεζα τροφίμων για τις οικογένειες που είναι σε δυσκολία.

            Με την πολύ μικρή αυτή νύξη στις δράσεις των Ιταλών και Ισπανών Συναγωνιστών, θα ήθελα απλώς να δώσω ένα παράδειγμα και όχι φυσικά να παραλληλίσω καταστάσεις, γιατί είναι διαφορετικά τα δεδομένα,οι συνθήκες και οι ανάγκες μας. Έτσι, λοιπόν ενσαρκώνοντας βελτιόδοξα τη Δυναμική θεώρηση της ζωής ο αγώνας για μια νέα τάξη πραγμάτων συνεχίζει εκεί που τελειώνει ο δρόμος και αρχίζει ο πόνος. Γιατί, ο Εθνικιστής δεν βαδίζει- χορεύει. (Συκουτρής, Ο ηρωικός τρόπος ζωής)