Σεπτεμβριανά 1955: Η δεύτερη "Άλωση" που δεν πρέπει να ξεχασθεί ποτέ !

Ή βαρβαρότης αποτινάσσεται σαν μιά κακή κληρονομιά άπό τούς καθυστερημένους λαούς πού δέχονται μέ χαρά τή γλυκεία πνοή του πολιτισμού.

Ή ιστορία τής άνθρωπότητος διδάσκει ότι οί άνθρωποι έξήλθον, μέ τήν πάροδο του χρόνου, άπό τήν βαρβαρότητα καΐ απέκτησαν συνείδησιν τής υπεροχής των ή αντελήφθησαν πώς πρέπει νά ζούν καΐ νά πολιτεύωνται ώς άνθρωποι καΐ γενικά τι σημαίνει «ανθρωπισμός». Όλοι οι λαοί, λευκοί ή έγχρωμοι, θέλουν νά λέγωνται καΐ νά φαίνωνται πολιτισμένοι.

Αντιγράφονται συνεχώς άπό τό σύνολον τών ανθρώπων αί άνώτεραι ήθικαΐ άρχαΐ καΐ άξίαι πού λέγονται: Ελευθερία, Ηθική, Δικαιοσύνη ή Πολιτική καΐ Κοινωνική αρετή, ύπό τήν έπίδρασιν τών οποίων προήχθησαν αί πολιτεΐαι καΐ αί κοινωνίαι τών ανθρώπων καΐ εθεμελιώθη ο πραγματικός πολιτισμός.

Ό μόνος λαός πού δέν κατώρθωσε νά αποτινάξη τήν βαρβαρότητα είναι ο τουρκικός.

Παρ' όλον ότι κατέλαβε πρό πέντε αιώνων τά εδάφη μιάς Αυτοκρατορίας, είς τά οποΐα ήκμασεν ο λαμπρότερος πολιτισμός, δέν ήδυνήθη νά έπωφεληθή, διότι έβλεπε τόν πολιτισμό σάν κάτι ασυμβίβαστο μέ τήν ψυχοσύνθεσί του, καΐ απέβη ό μέγας φωτοσβέστης διά νά ζήση μέσα στόν δικό του «κόσμο, όπου αϊ σφαγαί αθώων και ή διαρπαγή ξένων αγαθών ήτο ο μο­ναδικός του νόμος.

"Ετσι συναντώμεν διαρκώς εγκλήματα έπΙ εγκλημάτων, τά όποια τά Ευρωπαϊκά Κρά­τη, διά λόγους πάντοτε πολιτικής σκοπιμότητος καΐ γενικωτέρων αυτών συμφερόντων, άφη­ναν ατιμώρητα διά νά φθάσωμεν είς τήν νύκτα τής 6/7 Σεπτεμβρίου 1955 πού έζησεν ή του Κωνσταντίνου Πόλις.

Μιά νύκτα, κατά τήν οποίαν ό εξαπολυθείς τουρκικός όχλος διέπραξε τά χειρότερα εγκλήματα, εις βάρος τού Ελληνικού στοιχείου τής Κωνσταντινουπόλεως.

Διήρπασε περιουσίας, κατέστρεψε οικίας καΐ καταστήματα, ‘εσπασε, έκαύσε, ήσέβησε, έσύλησε ναούς καΐ νεκροταφεία, άνέσκαψε τάφους, έσκόρπισε τά κόκκαλα όστεοφυλακίων και ακόμα διέπραξεν αυτή τήν νύκτα και άλλα απαίσια εγκλήματα, τά οποία δέν ήτο δυνατόν, ώς κρυπτώ γενόμενα, νά συλλάβη και νά παραδώση είς τήν γενικήν τοϋ κόσμου περιφρόνησιν ο φωτογραφικός φακός, ο άψευδής αυτός μάρτυς τών κακουργημάτων του τουρκικού όχλου. Και τά απαίσια αυτά εγκλήματα ήσαν οί βιασμοί γυναικών καΐ κοριτσιών, πολλά τών οποίων έφιλοδώρησαν και μέ μερικά πλήγματα μαχαίρας, διά νά δώσουν, κατά κάποιο τρόπο, τήν σφραγίδα του τουρκικού πολιτισμού.

Πριν όμως προβώμεν είς τήν έξιστόρησιν τών γεγονότων είναι ανάγκη νά κατατοπίσωμεν τόν άναγνώστην περί τής τουρκικής νοοτροπίας, ή οποία κατευθύνει τάς πράξεις τών Τούρκων διά μέσου τών αιώνων και τούς ώδήγησεν είς τά απαίσια γεγονότα τής 6/7 Σεπτεμ­βρίου.

Οί Τούρκοι μισούν τούς πάντας. Και τό μίσος των δέν έχει όρια. Δέν γνωρίζει συμβι­βασμούς. Πρώτος δέ'στόχος τού απεριορίστου αυτού μίσους είναι οί Έλληνες καΐ ακολουθούν οί λοιποί «Γκιαβούρ» {άπιστοι).

Τώρα τι είναι εκείνο τό όποιον τούς κάνει νά μισούν τόσον πολύ τούς "Ελληνας δέν είναι άνεξήγητον δι'· όσους έγνώρισαν έκ τού πλησίον τούς Τούρκους.

Έν τω προσώπω τών Ελλήνων οί Τούρκοι βλέπουν τούς κληρονόμους τών εδαφών τής Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, τών όποιων τήν κατάκτησιν, κρίμασιν οίς οίδε Κύριος, έπέτυχον.

Παρ’ όλας τάς σφαγάς και τάς εξισλαμίσεις πού έκαναν κατά τούς τέσσαρας αιώνας πού προηγήθησαν της Ελληνικής Επαναστάσεως και κατ’ αυτήν, δέν ημπόρεσαν νά εξα­λείψουν τό Έλληνικόν στοιχεΐον, το οποίον έχει βαθείας ρίζας πολιτισμοϋ.

Μέ τήν Έπανάστασιν του 1821, ίδρύθη, κατόπιν σκληρών αγώνων, τό νέον Έλληνικόν Κράτος, το οποΐον βραδέως, άλλά σταθερώς έπαιρνε τήν θέσιν πού τοϋ ήρμοζε στον κόσμο αυτόν, είς τον οποΐον είχε δώσει τον πολιτισμόν.

Είναι γνωστοί οί όπερ τής Παγκοσμίου Ελευθερίας, θαυμάσιοι αγώνες τοϋ νέου Έλληνικού Κράτους παρά το πλευρόν πάντοτε τών φίλων της ελευθερίας λαών.

Κάθε εδαφική δμως έπέκτασις τοϋ Έλληνικού Κράτους έπτόει τους Τούρκους, διότι διέβλεπον παντου καΐ πάντοτε τον κληρονόμον τών εδαφών των.

Διά τούς Τούρκους δέν υπάρχει πλέον επικίνδυνος, πλέον επίφοβος εχθρός άπο τους Έλληνας.

Δέν περνά ήμερα, κατά τήν οποίαν ο Τύπος των νά μή άσχοληθεί μεστούς "Ελληνας καΐ τήν Ελλάδα.

Δέν τούς ενδιαφέρει ή πρόοδος τών Άλλων γειτονικών των λαών. Ώς -σύγκρισιν έχουν μόνον τήν Ελλάδα.

Ακόμη καΐ είς τον αθλητισμόν, ο οποίος είναι μία ευγενής άμιλλα τής αθλούμενης νεότητος, δέν τούς ενδιαφέρει εάν ήττηθώσιν άπό όΐανδήποτε ξένην άθλητικήν ομάδα. Έάν όμως τήν ήτταν δεχθοϋν άπδ τούς "Ελληνας, το θεωρούν εθνικήν συμφοράν.

Αυτή είναι, εν συντομία, ή ψυχολογική κατάστασις τών Τούρκων απέναντι τών Ελ­λήνων. ΚαΙ όταν οί Κύπριοι Έλληνες και αυτοί, άνεκίνησαν το ζήτημα τής εθνικής των αποκαταστάσεως, ένόμισαν, παρακινούμενοι καΐ ύπό επιτηδείων, ότι νέος κίνδυνος δια αυτούς διαγράφεται είς τον ορίζοντα.

"Ετσι απρόσκλητοι καΐ είς μίαν στιγμήν αδυναμίας τών Κυπρίων καΐ είς εποχήν κα­τά τήν οποίαν, ο ένας κατόπιν τοϋ άλλου, οί ύπό ξένον ζυγόν λαοί άπέκτων τήν άνεξαρτησίαν των, ηθέλησαν νά εμποδίσουν τήν άνεξαρτησίαν τών Κυπρίων.

Το μίσος των προς κάθε τι το Έλληνικόν, εφούντωσε καΐ πάλιν: «θάνατος λοιπόν εις τούς Έλληνας», ήτο το σύνθημα είς τά συλλαλητήρια των. Έπρεπε νά τρομοκρατηθούν οί Έλληνες. Ποϋ όμως νά κτυπήσουν; Δέν ύπήρχον παρά οί ανυπεράσπιστοι Έλληνες τής Κων­σταντινουπόλεως καΐ τής Σμύρνης. Εναντίον αυτών λοιπόν έπρεπε νά βάλουν καΙ τούς έκτύπησαν κατά τον πλέον άνανδρο καΙ βάρβαρο τρόπο.

Μέσα σέ ολίγη ώρα, όταν εδόθη το σύνθημα, ξεχύθηκαν είς τούς δρόμους τής Κωνσταν­τινουπόλεως οί αφηνιασμένοι όχλοι, αί ορδαί, πού μετεφέρθησαν άπό τήν Θράκη καΙ τήν  Ασιατική Τουρκία. Ήσαν πλήρως οργανωμένοι. Ή αστυνομία είχεν έντολήν νά υποβοήθη­ση το Ιργον τών καταστροφέων. Αυτή, άλλωστε, ήτο ή πολιτική τής Κυβερνήσεως τής Άγ­κυρας, ή οποία ήλπιζεν ότι ή Ελλάς τρομοκρατημένη άπό το πολεμικόν αύτό μένος τών Τούρκων, θά διέτασσε τήν Κύπρον νά παύση τον αγώνα της, ωσάν ο άγων τοϋ Κυπριακοϋ λαού νά έστρέφετο κατά τής Τουρκίας, ξένης παντελώς προς τήν ύπόθεσιν αυτήν.

"Ετσι δϊεπράχθησαν, έν πλήρει εΐκοστώ αίώνα, τά πάσης φύσεως άνοσιουργήματα, τά οποία μέ άποτροπιασμόν θά δει στις χιλιάδες φωτογραφίας, αί οποΐαι παρατίθενται είς το παρόν ιστολόγιο αλλά στο διαδίκτυο αλλά και σε ιστορικά βιβλία.

Οι λαμπροί αυτοί Τούρκοι... πατριώται διαπράττοντες έκ τοϋ άσφαλοϋς τά κακουρ­γήματα των, ήσαν βέβαιοι ότι ενεργούν έθνωφελώς. Ουδείς Τούρκος είχεν άντίθετον γνώμην έκείνην τήν νύκτα. Όλοι ήσαν υπερήφανοι διά τήν δύναμιν τοϋ; Τούρκου, πού τόσον πανη­γυρικώς έπεδεικνύετο. Αύτό αποδεικνύεται καΙ άπό δήλωσιν ανωτέρου Τούρκου αστυνομικού, ισταμένου πρό τοϋ αστυνομικού του τμήματος πρός προσελθόντα γείτονα και φίλόν του καταστηματάρχην καΙ ζητήσαντα νά έμποδίση τήν καταστροφήν τοϋ καταστήματος του, είπόντος τα έξης αμίμητα:

«Αυτήν τήν στιγμήν δέν είμαι αστυνομικός, άλλα Τούρκος πατριώτης».

Μόνον τήν έπομένην ή τουρκική ηγεσία αντελήφθη; το μέγεθος τής αφροσύνης καΐ έχυνε κροκοδείλια δάκρυα.

Το γεγονός, ότι διέρρευσε σχεδόν εξηκονταετία δέν σημαίνει ότι παρεγράφη το έγκλημα, διότι τοιαύτης φύσεως εγκλήματα «ου αποτελούν στίγμα κατά τής άνθρωπότητος, δέν παραγράφονται άπό τον Ποινικόν

Κώδικα τής ανθρωπινής συνειδήσεως ούτε και από την μνήμη του Έλληνος καΐ ή παγκόσμιος ιστορία έχει νά ομιλήση είς το μέλλον περί τών γεγονότων τούτων.