Τό νέο ελληνικό
κράτος μας έχει συνηθίσει σέ φαινόμενα αυτοϋ του είδους. Σκοπός του, ή υπαρξή
του πάση θυσία. Εν ανάγκη, στό
θυσιαστήριο καί τμήματα του Ελληνικού Έθνους. Οί "Ελληνες πολιτικοί
γνωρίζουν πώς ή εξουσία τους συνδέεται μέ την επιβίωση τοϋ ιερού αυτοϋ τέρατος
πού ονομάζεται νεοελληνικό κράτος καί συνειδητά προσφέρουν στον αχόρταγο καί
απαιτητικό βωμό του ένα-ένα τά κομμάτια τοϋ Ελληνικού Έθνους.
Κι αν θελήσουμε νά είμαστε επιεικείς, κι αν θεωρήσουμε πώς
στέκουν κάποιες σκοπιμότητες πού έντεχνα προβάλλονται κάθε φορά πού ενα τμήμα
τοϋ Έθνους
μας αφανίζεται, κι αν ακόμα δεχθούμε πώς ή αδιαφορία γιά τόν '
Ελληνισμό της Β. ' Ηπείρου, της Κων/λης, της κατεχόμενης Μακεδονίας, τή
Κύπρου, της Κ. Ιταλίας κ.λπ. οφείλεται σέ άγνοια καί φυσική ανικανότητα, τότε
ποιά σκοπιμότητα, πόση άγνοια κάί πόση ανικανότητα μπορούμε νά δεχθούμε σαν
αρκετή δικαιολογία για την περιφρόνηση καί την αδιαφορία που επιδεικνύει το
ελληνικό κράτος σ' ενα τμήμα της ελληνικής φυλής πού κατοικεί εντός των συνόρων
του;
Στον ορεινό όγκο
της Ροδόπης κατοικεί ένα άπό τά αρχαιότερα ελληνικά φύλα γνωστό σήμερα μέ την
ονομασία ΠΟΜΑΚΟΙ. Υπολογίζεται ότι αριθμούν περισσότερους άπό 300.000 στό
τμήμα πού βρίσκεται σήμερα ύπό βουλγαρική κατοχή αν καί οί Βούλγαροι
προκειμένου νά τούς αφομοιώσουν έχουν μεταφέρει ενα τμήμα τους σε άλλες περιοχές
της χώρας. Ό εντός τών ελληνικών συνόρων αριθμός τους πρέπει νά ξεπερνά τίς 35.000
Τό γεγονός δτι υπήρξαν πάντοτε καί παραμένουν ώς σήμερα ορεσίβιος
πληθυσμός λειτούργησε θετικά γιά την διατήρηση της καθαρότητας τους. Παρ' όλα αυτά σήμερα, ή ιδιότητα τους
αύτη μέ τήν αμορφωσιά της απομόνωσης πού συνεπάγεται, τείνει νά τούς εξαφανίσει
μιά καί τά ιστορικά γεγονότα τών τελευταίων πέντε αιώνων οδήγησαν στην απώλεια
της εθνικής τους συνειδήσεως. Δύσκολη λεία γιά τίς αρπακτικές διαθέσεις τών εκάστοτε
επιδρομέων και «φίλων» γειτόνων, πού όμως χάνει σιγά-σιγά την αντοχή της μέ τη
βοήθεια τής «άψογου στάσεως» καί τήν ανυπαρξία εθνικής πολιτικής.
Περήφανος και
γενναίος λαός διατηρεί καί σήμερα ολα τά χαρακτηριστικά τών αρχαίων προγόνων
του ΑΓΡΙΑΝΩΝ.
Παρά τό γεγονός
πώς oi ίδιοι δέν
νιώθουν οΰτε Βούλγαροι οΰτε Τούρκοι, δύο επίκτητα στοιχεία τους διευκολύνουν τό
έργο τής βουλγαρικής καί τής τουρκικής προπαγάνδας σέ συνδυασμό μέ τήν αποχή
καί τήν ανοχή των ελληνικών κυβερνήσεων.
1. Ή γλώσσα τους: κράμα βουλγαρικών,
ελληνικών καί τουρκικών λέξεων. Μιά γλώσσα χωρίς γραπτά μνημεία καί ιστορική
εξέλιξη, αφοϋ δεν είναι παρά άποτέλεσμα πολλών επιδρομών.
2. Ή θρησκεία
τους: μουσουλμάνοι ΓΛΩΣΣΙΚΟ ΙΔΙΩΜΑ ΤΩΝ ΠΟΜΑΚΩΝ
Τό 1204 ή Κων/λη καταλήφθηκε άπό τούς Φράγκους. Τό κενό εξουσίας πού δημιουργήθηκε
εκμεταλλεύτηκαν οί Βούλγαροι τοϋ ' Ασσάν πού κατέλαβαν τήν περιοχή τής Ροδόπης
και για ένα περίπου αιώνα αλώνιζαν ανενόχλητοι στην περιοχή.
ΟΙ βιαιότητες καί
ή σκληρότητα πού χρησιμοποίησαν oi Βούλγαροι τήν περίοδο εκείνη προκειμένου νά έκβουλγαρίσουν τούς
Ροδοπαίους είχε σαν αποτέλεσμα τό σημερινό γλωσσικό ιδίωμα τών ΠΟΜΑΚΩΝ.
"Ομως ή
γλώσσα, σάν επίκτητο στοιχείο δέν αποτελεί απόδειξη γιά τήν καταγωγή ενός λαοΰ.
Τά. γλωσσικά στοιχεία μπορούν να χρησιμοποιούνται μόνα σέ συνδυασμό μέ
τά υπόλοιπα ανθρωπολογικά, Ιστορικά, αρχαιολογικά, λαογραφικά κ.ά. στοιχεία. Παρ' όλ' αυτά τό μικτό αυτό γλωσσικό ιδίωμα
των Πομάκων περιέχει ένα ίσχυρότατο τεκμήριο της ελληνικότητας τους.
Οί βουλγάρικες λέξεις αποτελούν περίπου τό 50% τής ιδιόμορφης
αυτής λαλιάς, τό 10-15% οί τουρκικές καί ενα αρκετά μεγάλο ποσοστό αποτελούν οί
ελληνικές. Τό αξιοσημείωτο είναι, ότι
ένώ οί βουλγάρικες καί τουρκικές λέξεις στην πλειοψηφία τους είναι ουσιαστικά
πού δηλώνουν αντικείμενα, τό μεγαλύτερο ποσοστό τών ελληνικών λέξεων είναι
ρήματα πολλά από τά οποία είναι αρχαία, γεγονός πού σημαίνει πώς δέν μπορεί να
προσετέθησαν στη γλώσσα τους στους νεώτερους χρόνους, π.χ.:
αρέσβαμ —
αρέσκομαι
αφορίσβαμ —
αφορίζω
ζαπεικασούβαμ —
άπεικάζω
πατάξαμ —
πατάσσω
πραξούβαμ — πράττω
Καί ουσιαστικά όπως:
παίπελ — παιπάλη
πεντεψία —
παίδευση
πέλκα — πέλεκυς
έντρο — αδρός
Πέρα άπό αυτό μιά
συστηματικότερη μελέτη τής πομακικής γλώσσας έδειξε πώς oi ελληνικές λέξεις αποτελούν τόν κορμό,
τήν σπονδυλική της στήλη, ενώ τό θέμα τών ρημάτων προέρχεται άπό τόν αόριστο της
υποτακτικής μέ προσθήκη τής κατάληξης (-αμ) π.χ. δέχομαι — έδεξάμην — ντέξαμ
κ.λπ., γεγονός πού αποκλείει τήν πιθανότητα νά είναι δάνεια ενσωματωμένα στή
βουλγαρική καί αντίθετα είναι υπολείμματα της διαλέκτου πού χρησιμοποιούσαν οί
αρχαίοι "Ελληνες τής Θράκης.
'Ωστόσο οί
Βούλγαροι δέν παρέλειψαν νά δημιουργήσουν μιά τεχνητή γραπτή γλώσσα γιά τούς
ΠΟΜΑΚΟΥΣ τυπώνοντας καί σχετικά εγχειρίδια στά Σκόπια, όπου κατά τήν γνωστή
καί πολυσυζητημένη άποψη τους βρίσκεται ή έδρα τοϋ «Μακεδόνικου κράτους»!
Η ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΝ
Σέ ότι άφορα τή
Βουλγαρία καί γιά νά μην ταράξουμε τούς φίλους γείτονες μας τό ελληνικό κράτος
προτίμησε τή σιωπή.
Σέ ότι άφορα τούς
ΠΟΜΑΚΟΥΣ τό ελληνικό κράτος φρόντισε νά παραμείνουν αμόρφωτοι επί σειρά ετών,
ένώ στή συνέχεια τούς έστειλε σέ κοινά μειονοτικά σχολεία μέ τούς Τούρκους τής
Ροδόπης. Στήν πλειοψηφία τους σήμερα οι ΠΟΜΑΚΟΙ διδάσκονται σέ ιδιωτικά σχολεία
τήν τουρκική, μένοντας έξω άπό τό ελληνικό σύστημα παιδείας πού θά τούς
επέτρεπε τήν βαθμιαία προσαρμογή στίς συνθήκες τής ελληνικής κοινωνίας. Διοχετεύονται
μ' αυτόν τόν τρόπο στήν Τουρκία άπ' όπου επιστρέφουν — όταν επιστρέφουν — ανθελληνικά
διαμορφωμένοι.
Τό 1955 κατόπιν
συμφωνίας μεταξύ Ελλάδος-Τουρκίας τό Ελληνικό
κράτος έδωσε εντολή στόν επιθεωρητή τών μουσουλμανικών σχολείων Δ. Θράκης νά
προχωρήσει στή δημιουργία τοπικών συνεδρίων ΠΟΜΑΚΩΝ διδασκάλων μέ στόχο τήν
υίοθέτηση της λατινικής γραφής. Ό σχεδιασμός ολοκληρώθηκε τό 1973 μετά
άπό επίσκεψη τοϋ Τούρκου πρέσβυ Κ. Gurun στη Δ. Θράκη. Ή επιβολή τής λατινικής
γραφής διευκολύνει σήμερα αφάνταστα τήν τουρκική προπαγάνδα καί τόν
εκτουρκισμό των ΠΟΜΑΚΩΝ.
Ποιά άγνοια, ποιά
ηλιθιότητα, ποιά σκοπιμότητα μπορεί νά δικαιολογήσει τόν αφελληνισμό τών'
αρχαιότερων κατοίκων τής Θράκης;
Ελένη Π.
Σε επόμενη ανάρτηση του Κοινού Παρονομαστή θά ακολουθήσει τό Β'
ΜΕΡΟΣ του θέματος ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΜΑΚΟΙ μέ αναφορά στό ανθρωπολογικά τους
χαρακτηριστικά, τήν θρησκεία τους καί τό γεγονός τοΰ εξισλαμισμού τους,
λαογραφικά στοιχεία, ήθη, έθιμα καί παραδόσεις.
---------------------------------------------------------------------------------------------
το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εθνικιστική εφημερίδα του ΕΝΕΚ "Νέα Θέσις" τεύχος 67 τον Αύγουστο του 1986
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ομάδα του Κοινού Παρονομαστή δίνει την ευκαιρία στον καθένα να εκφραστεί ελεύθερα χωρίς ύβρεις και προσωπικές αντιπαραθέσεις
Οι απόψεις, θέσεις του συγγραφέα- αρθρογράφου δεν υιοθετούνται απαραίτητα από την συντακτική ομάδα του Κοινού Παρονομαστή
Σχόλια που δεν θα είναι σύμφωνα με το πνεύμα της ομάδος διαχείρισης δεν θα προβάλλονται
Ομάδα Κ.Π