ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΜΑΚΟΙ

Τό νέο ελληνικό κράτος μας έχει συνηθίσει σέ φαινόμενα αυτοϋ του είδους. Σκοπός του, ή υπαρξή του πάση θυσία.  Εν ανάγκη, στό θυσιαστήριο καί τμήματα του Ελληνικού Έθνους. Οί "Ελληνες πολι­τικοί γνωρίζουν πώς ή εξουσία τους συνδέεται μέ την επιβίωση τοϋ ιερού αυτοϋ τέρατος πού ονομάζεται νεοελληνικό κράτος καί συνειδητά προσφέρουν στον αχόρταγο καί απαιτητικό βωμό του ένα-ένα τά κομ­μάτια τοϋ Ελληνικού Έθνους.

Κι αν θελήσουμε νά είμαστε επιεικείς, κι αν θεωρήσουμε πώς στέ­κουν κάποιες σκοπιμότητες πού έντεχνα προβάλλονται κάθε φορά πού ενα τμήμα τοϋ Έθνους

μας αφανίζεται, κι αν ακόμα δεχθούμε πώς ή αδιαφορία γιά τόν ' Ελληνισμό της Β. ' Ηπείρου, της Κων/λης, της κα­τεχόμενης Μακεδονίας, τή Κύπρου, της Κ. Ιταλίας κ.λπ. οφείλεται σέ άγνοια καί φυσική ανικανότητα, τότε ποιά σκοπιμότητα, πόση άγνοια κάί πόση ανικανότητα μπορούμε νά δεχθούμε σαν αρκετή δικαιολογία για την περιφρόνηση καί την αδιαφορία που επιδεικνύει το ελληνικό κράτος σ' ενα τμήμα της ελληνικής φυλής πού κατοικεί εντός των συνό­ρων του;

Στον ορεινό όγκο της Ροδόπης κατοικεί ένα άπό τά αρχαιότερα ελ­ληνικά φύλα γνωστό σήμερα μέ την ονομασία ΠΟΜΑΚΟΙ. Υπολογίζε­ται ότι αριθμούν περισσότερους ά­πό 300.000 στό τμήμα πού βρίσκε­ται σήμερα ύπό βουλγαρική κατοχή αν καί οί Βούλγαροι προκειμένου νά τούς αφομοιώσουν έχουν μεταφέ­ρει ενα τμήμα τους σε άλλες περιο­χές της χώρας. Ό εντός τών ελλη­νικών συνόρων αριθμός τους πρέ­πει νά ξεπερνά τίς 35.000

Τό γεγονός δτι υπήρξαν πάντο­τε καί παραμένουν ώς σήμερα ορε­σίβιος πληθυσμός λειτούργησε θε­τικά γιά την διατήρηση της καθαρό­τητας τους. Παρ' όλα αυτά σήμε­ρα, ή ιδιότητα τους αύτη μέ τήν αμορφωσιά της απομόνωσης πού συνεπάγεται, τείνει νά τούς εξαφα­νίσει μιά καί τά ιστορικά γεγονότα τών τελευταίων πέντε αιώνων οδή­γησαν στην απώλεια της εθνικής τους συνειδήσεως. Δύσκολη λεία γιά τίς αρπακτικές διαθέσεις τών ε­κάστοτε επιδρομέων και «φίλων» γειτόνων, πού όμως χάνει σιγά-σιγά την αντοχή της μέ τη βοήθεια τής «άψογου στάσεως» καί τήν ανυπαρ­ξία εθνικής πολιτικής.

Περήφανος και γενναίος λαός διατηρεί καί σήμερα ολα τά χαρα­κτηριστικά τών αρχαίων προγόνων του ΑΓΡΙΑΝΩΝ.

Παρά τό γεγονός πώς oi ίδιοι δέν νιώθουν οΰτε Βούλγαροι οΰτε Τούρκοι, δύο επίκτητα στοιχεία τους διευκολύνουν τό έργο τής βουλγα­ρικής καί τής τουρκικής προπαγάν­δας σέ συνδυασμό μέ τήν αποχή καί τήν ανοχή των ελληνικών κυβερνή­σεων.

 1. Ή γλώσσα τους: κράμα βουλ­γαρικών, ελληνικών καί τουρκικών λέξεων. Μιά γλώσσα χωρίς γραπτά μνημεία καί ιστορική εξέλιξη, αφοϋ δεν είναι παρά άποτέλεσμα πολλών επιδρομών.

2. Ή θρησκεία τους: μουσουλμάνοι ΓΛΩΣΣΙΚΟ ΙΔΙΩΜΑ ΤΩΝ ΠΟΜΑΚΩΝ

Τό 1204 ή Κων/λη καταλήφθηκε άπό τούς Φράγκους. Τό κενό εξου­σίας πού δημιουργήθηκε εκμεταλ­λεύτηκαν οί Βούλγαροι τοϋ ' Ασσάν πού κατέλαβαν τήν περιοχή τής Ροδόπης και για ένα περίπου αιώνα αλώνιζαν ανενόχλητοι στην περιοχή.

ΟΙ βιαιότητες καί ή σκληρότητα πού χρησιμοποίησαν oi Βούλγαροι τήν περίοδο εκείνη προκειμένου νά έκβουλγαρίσουν τούς Ροδοπαίους είχε σαν αποτέλεσμα τό σημερινό γλωσσικό ιδίωμα τών ΠΟΜΑΚΩΝ.

"Ομως ή γλώσσα, σάν επίκτητο στοιχείο δέν αποτελεί απόδειξη γιά τήν καταγωγή ενός λαοΰ. Τά. γλωσσικά στοιχεία μπορούν να χρησιμοποιούνται μόνα σέ συνδυα­σμό μέ τά υπόλοιπα ανθρωπολογι­κά, Ιστορικά, αρχαιολογικά, λαο­γραφικά κ.ά. στοιχεία. Παρ' όλ' αυ­τά τό μικτό αυτό γλωσσικό ιδίωμα των Πομάκων περιέχει ένα ίσχυρότατο τεκμήριο της ελληνικότητας τους.

Οί βουλγάρικες λέξεις αποτε­λούν περίπου τό 50% τής ιδιόμορ­φης αυτής λαλιάς, τό 10-15% οί τουρκικές καί ενα αρκετά μεγάλο ποσοστό αποτελούν οί ελληνικές. Τό αξιοσημείωτο είναι, ότι ένώ οί βουλγάρικες καί τουρκικές λέξεις στην πλειοψηφία τους είναι ουσια­στικά πού δηλώνουν αντικείμενα, τό μεγαλύτερο ποσοστό τών ελλη­νικών λέξεων είναι ρήματα πολλά α­πό τά οποία είναι αρχαία, γεγονός πού σημαίνει πώς δέν μπορεί να προσετέθησαν στη γλώσσα τους στους νεώτερους χρόνους, π.χ.:

αρέσβαμ — αρέσκομαι

αφορίσβαμ — αφορίζω

ζαπεικασούβαμ — άπεικάζω

πατάξαμ — πατάσσω

πραξούβαμ — πράττω

Καί ουσιαστικά όπως:

παίπελ — παιπάλη

πεντεψία — παίδευση

πέλκα — πέλεκυς

έντρο — αδρός

Πέρα άπό αυτό μιά συστηματικότερη μελέτη τής πομακικής γλώσ­σας έδειξε πώς oi ελληνικές λέξεις αποτελούν τόν κορμό, τήν σπονδυ­λική της στήλη, ενώ τό θέμα τών ρημάτων προέρχεται άπό τόν αόρι­στο της υποτακτικής μέ προσθήκη τής κατάληξης (-αμ) π.χ. δέχομαι — έδεξάμην — ντέξαμ κ.λπ., γεγονός πού αποκλείει τήν πιθανότητα νά είναι δάνεια ενσωματωμένα στή βουλγαρική καί αντίθετα είναι υπολείμματα της διαλέκτου πού χρησι­μοποιούσαν οί αρχαίοι "Ελληνες τής Θράκης.

'Ωστόσο οί Βούλγαροι δέν παρέ­λειψαν νά δημιουργήσουν μιά τε­χνητή γραπτή γλώσσα γιά τούς ΠΟΜΑΚΟΥΣ τυπώνοντας καί σχε­τικά εγχειρίδια στά Σκόπια, όπου κατά τήν γνωστή καί πολυσυζητημέ­νη άποψη τους βρίσκεται ή έδρα τοϋ «Μακεδόνικου κράτους»!

Η ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΝ

Σέ ότι άφορα τή Βουλγαρία καί γιά νά μην ταράξουμε τούς φίλους γείτονες μας τό ελληνικό κράτος προτίμησε τή σιωπή.

Σέ ότι άφορα τούς ΠΟΜΑΚΟΥΣ τό ελληνικό κράτος φρόντισε νά παραμείνουν αμόρφωτοι επί σειρά ε­τών, ένώ στή συνέχεια τούς έστειλε σέ κοινά μειονοτικά σχολεία μέ τούς Τούρκους τής Ροδόπης. Στήν πλειοψηφία τους σήμερα οι ΠΟ­ΜΑΚΟΙ διδάσκονται σέ ιδιωτικά σχολεία τήν τουρκική, μένοντας έ­ξω άπό τό ελληνικό σύστημα παι­δείας πού θά τούς επέτρεπε τήν βαθμιαία προσαρμογή στίς συνθή­κες τής ελληνικής κοινωνίας. Διο­χετεύονται μ' αυτόν τόν τρόπο στήν Τουρκία άπ' όπου επιστρέ­φουν — όταν επιστρέφουν — αν­θελληνικά διαμορφωμένοι.

Τό 1955 κατόπιν συμφωνίας με­ταξύ  Ελλάδος-Τουρκίας τό Ελλη­νικό κράτος έδωσε εντολή στόν ε­πιθεωρητή τών μουσουλμανικών σχολείων Δ. Θράκης νά προχωρή­σει στή δημιουργία τοπικών συνε­δρίων ΠΟΜΑΚΩΝ διδασκάλων μέ στόχο τήν υίοθέτηση της λατινικής γραφής. Ό σχεδιασμός ολοκλη­ρώθηκε τό 1973 μετά άπό επίσκεψη τοϋ Τούρκου πρέσβυ Κ. Gurun στη Δ. Θράκη. Ή επιβολή τής λατινι­κής γραφής διευκολύνει σήμερα α­φάνταστα τήν τουρκική προπαγάν­δα καί τόν εκτουρκισμό των ΠΟΜΑΚΩΝ.

Ποιά άγνοια, ποιά ηλιθιότητα, ποιά σκοπιμότητα μπορεί νά δι­καιολογήσει τόν αφελληνισμό τών' αρχαιότερων κατοίκων τής Θρά­κης; 

Ελένη Π.

Σε επόμενη ανάρτηση του Κοινού Παρονομαστή  θά ακολουθήσει τό Β' ΜΕΡΟΣ του θέματος ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΜΑΚΟΙ μέ αναφορά στό ανθρωπολογικά τους χαρακτηριστικά, τήν θρησκεία τους καί τό γε­γονός τοΰ εξισλαμισμού τους, λαογραφικά στοιχεία, ήθη, έθιμα καί παραδόσεις.

---------------------------------------------------------------------------------------------

το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εθνικιστική εφημερίδα του ΕΝΕΚ "Νέα Θέσις" τεύχος 67 τον Αύγουστο του 1986