Ο ΗΡΩΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ- Ό αγώνας του Μαβίλη στά Ηπειρωτικά Βουνά

Ό πιό αληθινός, ό πιό γνήσιος πνευματικός άνθρωπος είναι εκείνος,, πού ταυτίζει τό πνεΰμα του μέ τίς πράξεις του, πού συνδυάζει αρμονικά τίς σκέψεις του μέ την ζωή του, πού επε­κτείνει καί πραγματοποιεί τόν εσωτερικό του κόσμο στή γύρω του ζωή. Πρίν νά συλλαβή τίς υπέροχες εμπνεύσεις του ό Αίσχύλος καί νά τίς έκφράση μέ την άφθαστη τέχνη του, είχε ζήσει ό ίδιος τή μεγάλη μάχη του Μαραθώνος. ' Ο Βύρων δέν ΰμνησεν απλώς τήν Ελλάδα καί τόν αγώνα της αγωνίστηκε καί ό Ίδιος γι' αυτήν καί της έπρόσφερεν όλες τίς δυνάμεις του, όλην τήν ϋπαρξίν του καί τέλος καί τήν ίδια τήν ζωή του.

Τέτοιος υπήρξε καί ό ποιητής Μαβί­λης. "Ολόκληρη ή ζωή του ήταν μιά διαρκής καί ζωντανή έπικύρωσι της εμπνεύσεως του. Ή πατριωτική του μούσα ανταποκρινόταν απόλυτα πρός τήν πατριωτική του δρασι. Τό εθνικό τραγούδι, πούάνέβλυζε άπό τήν ευγενική ψυχή του, άνέβλυζε συγχρόνως άπό ολόκληρη τήν ζωή του, ώσπου στό τέλος χαράχτηκε άνεξάλειπτα πάνω στόν ηρω­ικό του τάφο.

Γι' αυτό ακριβώς αυτές τίς Ιερές μέρες πού ή ψυχή του "Εθνους είναι βαθύτατα κι' ολοκληρωτικά προσηλω­μένη πρός τά "ίδια εκείνα τιμημένα μέρη, όπου, μέσα στό άφθονο Ελληνικό αίμα πού τά έχει καθαγιάσει, έχει χυθή καί τό αίμα του Μαβίλη, ή σκέψι μας καί ή ψυχή μας στρέφεται Ιδιαιτέρως πρός τόν ήρωα ποιητή, πού αφού έτραγοΰδησε τήν πατρίδα, αγωνίσθηκε συγχρόνως γι' αυ­τήν, στήν Κρήτη καί στήν "Ηπειρο κι' έπεσε στό τέλος ηρωικότατα στό Δρίσκο, στις 29 Νοεμβρίου του 1912

Δέν ξεχνούμε βέβαια τόν λεπτό καί τρυφερό ποιητή, πού έλάξευσε μέ τό ευγενικό του αίσθημα καί τήν ξεχωριστή του τέχνη τά ωραία σονέττα του- δέν ξεχνούμε τήν περίφημη «Λήθη», τήν « Έληά», τήν «Καλλιπάτειρα» καί τόσα άλλα. Άλλα θυμόμαστε ξεχωριστά τούς θερμούς καί πάλλοντας εκείνους ύμνους πού αφιέρωσε στήν Ιδιαίτερη πατρίδα του, τήν ωραία Κέρκυρα, όπως είναι τά σονέττα «Κέρκυρα», «Ανεμόμυλος», «Καρδάκι», «Παλιοκαστρίτσα» καί άλ­λα, καθώς καί τήν ήρωϊκή Κρήτη μέ τό ομώνυμο σονέττο, πούάποπνέουνόλα τό υπέροχο αίσθημα της αγάπης της Πατρί­δος. Κι αξίζει νά παραθέσουμε έδώ τό ποίημα, μέ τό όποιον εκφράζει τήν βαθειά νοσταλγία του πρός τήν ωραία γενέτειρα του, τήν Κέρκυρα:

Πάλι ξυπνάει της άνοιξης τ ‘ αγέρι , στήν πλάσι μυστικής αγάπης γλύ­κα

Σά νύφη ή γη, πώχει άμετρα άνθη προίκα, λάμπει ένώσβυέται της αυτής τό αστέρι.

Πεταλούδες πετούν ταίρι μέ ταίρι, έδώ βουίζει μέλισσα, εκεί σφήκα,
τήν φύσι στήν καλή της ώρα, εύρήκα, λαχταρίζει ή ζωή σ' όλα τά μέρη.

Κάθε μοσχοβολιά καί κάθε χρώ­μα, κάθε πουλιού κελάδημα ξυπνάει

πόθο στά φυλλοκάρδια μου κι ελπίδα

Νά σοΰ ξαναφιλήσω τ' άγνό χώ­μα, νά ξαναδώ καί τό δικό σου Μάη,

όμορφη μου, καλή, γλυκειά πατρί­δα!

Δέν τά ξεχνούμε λοιπόν όλα αυτά, πού δείχνουν τόν πατριώτη ποιητή, ό όποιος πρίν άπό πενήντα έξη σχεδόν χρόνια απευθυνόταν στή ναρκωμένη καί πεσμένη τότε πατρίδα καί τής έλεγε:

Πατρίδα μας σηκωσου! "Ας λάμ­ψη πάλι

στόν αίθέρα ψηλά, τό μέτωπο σου ας προβάλη!

Περισσότερο όμως άπ' όλα θυμόμα­στε σήμερα τόν αληθινό,

τόν άγνό Πα­τριώτη, πού σφράγισε, μέ τόν αγώνα του καί μέ τό αίμα του, τό έργο του.

"Οταν τό 1896 ή ήρωϊκή Κρήτη επαναστάτησε καί πάλι, ό Μαβίλης, σχηματίζοντας μέ άλλους φίλους του ανταρτικό σώμα, πήγε στήν επαναστατη­μένη μεγαλόνησο καί πολέμησε,γιά τήν ελευθερία της. Καί τό 1897 μέ τό Ιδιο αντάρτικο σώμα, πέρασε στήν πολύπαθη καί δοξασμένη "Ηπειρο καί πολέμησε γενναιότατα κι' εκεί, όπου καί πληγώθη­κε στό χέρι. Άπό τούς αγώνες αυτούς δ ποιητής είχεν έμπνευσθή μερικά άπό τά ωραιότερα του ποιήματα, πού δείχνουν θαυμάσια τό μεγάλο πατριωτικό φρόνη­μα του.

Ιδού πώς φαντάζεται στό ποίημα του «Κρήτη» νά μιλά ή ήρωϊκή μεγαλόνησος πρός προμάχους

Σάν τό γάλα τής αίγας Άμαλθείας θρέφει τούς θεούς καί τό φιλί μου έμενα

Ελάτε νά χαρήτε μέσ' στης θείας αγκαλιάς μου τό σφίξιμο ενωμένα,

πρόσφυγες τής ζωής, δώρα άγια τρία:

θάνατο, αθανασία κι' ελευθερία!

Καί νά έπειτα πώς τραγουδά τή λεβεντιά τών συμπολεμιστών του στό ποίημα του "Exelsior":

Καί τό περνούν oi βλάμηδες λε­βέντες

τό ατέλειωτο φαράγγι, όλο χαλίκι, μονοσκοίνι, μέ γέλια καί κουβέν­τες

Μά έχουν ποδάρια καί καρδιές τσελίκι

μά τους περσεύει ο πόθος τοΰ θανάτου

μέ τ' αγιασμένα δαφνοστέφανά του!

Καί όταν ό φίλος του καί συναγωνι­στής του "Αγγλος Χάρις, πού άνηκε κι' αυτός στό Ιδιο αντάρτικο σώμα, σκοτώ­θηκε στην "Ηπειρο, ατή μάχη των Πέντε Πηγαδιών, ό Μαβίλης τοϋ αφιέρωσε τό ακόλουθο ωραιότατο ποίημα:

Χερουβικής χαράς χρυσός άθέρας 

σ' έφλόγισε πατώντας της Ηπεί­ρου τό χώμα

Καί σέ λόγου σου τότε έκαμες τάμα

νά φτάσής όπου αυτός μόνος ξα­μώνει

ποΰναι ποιητής καί μάρτυρας αν­τάμα,

Τοΰ Απόλλωνα όχι ή χάρι, ή δόξα μόνη

Σού’λειπε τοΰ θανάτου - κι ένα
βόλι σ' έστειλε ήρωα στό ήλύσιο περι­βόλι!

Προφητικοί αληθινά στίχοι, μέσα στους οποίους ό ποιητής οραματίσθηκε τό Ίδιο ήρωϊκό του τέλος!

Τά χρόνια πού ακολούθησαν τά πέρα­σε ό ποιητής στήν Κέρκυρα μέ τίς αγαπημένες του μελέτες. Καί στά 1910 έβγηκε βουλευτής κι' έκαμε στήν τότε αναθεωρητική βουλή μιάν υπέροχη καί μνημειώδη άγόρευσι υπέρ της δημοτικής γλώσσης, πού είχε τέτοια επιτυχία, ώστε ένώ άρχισε μέσα σέ θορύβους καί αποδο­κιμασίες! κατέληξε μέ θερμότατα χειρο­κροτήματα άπό φίλους κι' εχθρούς!

Τέλος στά 1912, όταν έξέσπασεν ό Βαλκανικός πόλεμoς, ό Μαβίλης, αν καί ήταν τότε 52 χρόνων, φορεί καί πάλιν τή στολή τοΰ πολεμιστή καί μέ τό δπλο στό χέρι καίτό τραγούδι στό στόμα πηγαίνει ξανά στήν Ήπειρο καί πoλεμά γενναιό­τατα γιά τήν ελευθερία της. "Εξω άπό τά Γιάννενα, στό λόφο τοΰ Δρίσκου,, σέ μιάν άνιση μά ηρωικότατη μάχη, ενώ ό Μαβί­λης, διοικώντας τόν λόχο του, προχω­ρούσε μαζί μέ τούς συμπολεμιστές του στήν κορυφή τοΰ λόφου κι' έπολεμοΰσε όρθιος, μιά εχθρική σφαίρα τόν πλήγωσε στό πρόσωπο. Μέ μεγάλη δυσκολία τόν έπεισαν οι συμπολεμισταί του νά παραδώση τή διοίκησι τοΰ λόχου σε άλλον αξιωματικό καί νά πάη στό πρόχειρο χειρουργείο, γιά νά δέση τήν πληγή του. Ένώ όμως τόν μετέφεραν, ο Μαβίλης έγύρισε νά ιδή τόν λόχο του πού εξακο­λουθούσε νά μάχεται καί μιά δεύτερη σφαίρα τόν χτύπησε στό στόμα καί τοΰ τρύπησε τόν αυχένα, δίνοντας του τόν ήρωϊκό καί δοξασμένο θάνατο. Κι' αλήθεια:

Τοΰ Απόλλωνα όχι ή χάρι, ή δόξα μόνη

Τοΰ λειπε τοΰ θανάτου' του κι' ενα βόλι

τόν έστειλε ήρωα στο ηλύσιο περι­βόλι!

Αυτόν τόν ήρωα ποιητή θυμόμαστε Ιδιαιτέρως αυτές τίς μεγάλες εθνικές ήμερες, πού πάνω στά ίδια εκείνα ίερά εδάφη oi ηρωικοί στρατιώται μας γρά­φουν νέες υπέροχες καί λαμπρές σελίδες στήν Ιστορία μας καί πραγματοποιούν τά μεγάλα πεπρωμένα της φυλής μας.

Πατρίδα μας σηκώσου! "Ας λάμψη πάλι στόν αΙθέρα ψηλά τό μέτωπο σας ας προβάλη!

Αιωνία ή μνήμη του μεγάλου αύτοΰ πατριώτου!

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

δημοσιεύθηκε στο εθνικιστικό περιοδικό ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ τεύχος 65 τον Νοέμβριο του 1978