Η Αγία Βαρβάρα στον κιλλίβαντα του Παπανδρέου

Γιάννης Παναγιωτακόπουλος

γράφει ο Γιάννης Παναγιωτακόπουλος

Δύο – τρείς παρατηρήσεις -δεν νομίζω πως θα άξιζε και περισσότερες- για την γενική συζήτηση περί της υποδοχής του σκηνώματος της Αγίας Βαρβάρας, η οποία έγινε με τιμές αρχηγού του -πρωτίστως ηθικά- χρεοκοπημένου κρατιδίου.

Η σύνδεση της συλλογικής πολιτειακής μας υπόστασης με το Ιερόν και με το θρησκευτικό αίσθημα του λαού, μπορεί να στέκεται ακόμα εμπόδιο στο να λάβουμε το ISO του “Διαφωτισμού” και να γίνουμε επιτέλους ένα προοδευτικό “ευρωπαϊκό κράτος”, όμως σε τούτον τον τόπο έχει βαθιές ρίζες. 

Κι αν οι “διαφωτιστές” του λαού μας προσπαθούν εδώ και δύο αιώνες, με αλλεπάλληλες μπουγάδες, να ξεβγάλουν το “Βυζαντινό μίασμα” προκειμένου πια να να επιστρέψουμε στο κλέος της αρχαίας μας Δημοκρατίας, πλάι στον Σόλωνα

και τον Περικλή , ώστε πατώντας σε αυτή μας την παράδοση να γίνουμε και πάλι ένα καθωσπρέπει κοσμικό κράτος αντάξιο των Δυτικών, ξεχνούν πως αυτή η κοσμικότητα ουδεμία σχέση έχει ακόμα και με την προχριστιανική μας παράδοση.

Στην αρχαία ελληνική Δημοκρατία, που τόσο αρέσκονται να επικαλούνται οι προοδευτικοί επικριτές των “κακών” παραδόσεών του λαού μας, η σύνδεση της Πολιτείας με το Ιερόν ήταν τέτοια, που είναι κομματάκι στριμόκωλο να την χωρέσουμε στα στενά πλαίσια του Δυτικού κοσμικού κράτους - προτύπου. Πολλώ δε μάλλον στην σύγχρονη πολυπολιτισμική εκδοχή του. Π.χ. στην Αθηναϊκή Δημοκρατία δεν μπορούσες να λάβεις τον τίτλο που Πολίτη εάν δεν θυσίαζες στους Θεούς της Πόλεως. Έχανες δε αυτόν τον τίτλο, εάν δεν τηρούσες πιστά τα θρησκευτικά σου καθήκοντα...

Η θύμηση της θυσιαστικής καταγωγής της κοινότητας (βλέπε Ρενέ Ζιράρ) ήταν θεμελιώδης στην σύσταση κάθε συλλογικής οντότητας των Ελλήνων, από τα αρχαία χρόνια μέχρι την σύσταση του νεοελλαδικού προτεκτοράτου. Από τότε που Πολίτης θεωρούταν μόνο όποιος θυσίαζε στους Θεούς τη πόλεως έως όταν η κοινότητα χτιζόταν γύρω από την εκκλησία και μέλος της θεωρούταν όποιος συμμετείχε στην θυσία του Θεού μας, κοινωνώντας το σώμα και το αίμα του.  Και μπορεί όλο αυτό να κράτησε ξεφτισμένο μέχρι τις μέρες μας -όταν το νεοελλαδικό κράτος με αγήματα, φιλαρμονικές και ταρατατζούμ προσπαθούσε να συμμετέχει στη λαϊκή λατρεία προκειμένου να καμωθεί πως είναι και αυτό των Ελλήνων.- 'όμως η Δυτικοσπούδαστη αποστροφή του για αυτές τις εκφράσεις “μεσαιωνικού σκοταδισμού”, πάντα υπέβοσκε εκφρασμένη ή μη.

Το πως τέτοιου είδους εκδηλώσεις επιβλήθηκαν από τον λαό στο κράτος και όχι αντιστρόφως, θα μπορούσε κάποιος από τους “διαφωτιστές” μας να το ψυχανεμιστεί, αν πήγαινε π.χ. στους Δυτικότερους των ελλαδιτών, στους Κερκυραίους, να τους προτείνει να τους... “απελευθερώσει” από την παλαϊκή συμμετοχή τους -με Δημοτικές φιλαρμονικές, προσκόπους, σχολεία κ.λπ- στην περιφορά του σκηνώματος του Αγίου Σπυρίδωνος.

Όπως και να ‘χει, έχω την αίσθηση πως δεν θα ‘πρεπε να αισθάνεται το κράτος προσβεβλημένο που το βάζουν να κάνει τέτοιες αγγαρείες, αλλά η Αγία Βαρβάρα που της συμπεριφέρονται σαν αρχηγό του πιο διεφθαρμένου κράτους της ελληνικής ιστορίας και ενός από τα πιο διεφθαρμένα του σύγχρονου κόσμου. Δεν έχει η Αγία Βαρβάρα ανάγκη να μεταφερθεί στον κιλλίβαντα κάποιου πυροβόλου που αγοράστηκε τριπλοπληρωμένο με μίζες. Ας αφήσουμε αυτούς τους κιλλίβαντες απρόσβλητους από τον “σκοταδισμό” μας, για να μεταφέρουν τα λείψανα της κομματοκρατίας – τους Παπανδρέου, τους Καραμανλίδες και όσους τους ακολουθήσουν στην αποδημία τους- που έχουν κάθε λόγο να τιμώνται μετά θάνατον ως ηγέτες της πιο παρακμιακής περιόδου του Ελληνισμού.

Η μεγαλύτερη τιμή για την Αγ. Βαρβάρα είναι το δάκρυ ενός πιστού και η ειλικρινής μετάνοιά του για τις αστοχίες του. Πράγματα δηλαδή εντελώς ξένα με την έννοια, την ιδέα και την υπόσταση ετούτου εδώ αλλά και οποιουδήποτε άλλου Κράτους…